Morgunblaðið - 18.10.2017, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 18. OKTÓBER 2017
linga á heimavistum var erilsamt
og vandasamt verkefni. Aðstaðan
á Núpi var að sumu leyti erfiðari
en á öðrum héraðsskólum. Sam-
gönguleiðir þangað langar og erf-
iðar, m.a. vegna snjóa, og þar er
ekki jarðhiti, upphitunarkostnað-
ur því mikill. Flest úrlausnarefni
sem hér hafa verið nefnd hvíldu á
herðum skólastjórans.
Bjarni var farsæll skólastjóri.
Hann flutti aldrei skammarræður
en leysti málin með lempni. Þá
naut hann dyggrar aðstoðar Val-
borgar konu sinnar. Þau létu sér
annt um velferð nemendanna sem
upp til hópa bera þeim vel söguna
og hafa með lífi sínu og störfum
síðar aukið hróður skólans.
Vináttan við Bjarna og fjöl-
skyldu hefur haldist óskert þótt
samfundum hafi fækkað. Að leið-
arlokum þökkum við langa og
ánægjulega samfylgd. Valborgu
og fjölskyldu vottum við innilega
samúð.
Valdimar H. Gíslason
og fjölskylda, Mýrum.
Bjarni Pálsson auðgaði líf sam-
tíma síns. Rödd hans og nærvera
öll var sérstök. Kímni og sjónar-
horn til mannanna og lífsins var
ofar hversdagsmönnum.
Við Bjarni hittumst fyrst
haustið 1960 á Núpi. Við vorum
komnir til þess að kenna, her-
bergisfélagar í Prestshúsinu með
þriðja nýliðanum, Guðmundi Þor-
steinssyni frá Skálpastöðum.
Eina vikuna hver köfuðum við
snjóinn til gæslu í Alviðru. Allir
þrír vorum við byrjendur í faginu
og höfðum rigningu og vind í
fangið í fleiri en einum skilningi,
ef ekki snjóaði.
Veturinn 1960-1961 fór þrátt
fyrir þetta ekki verr í okkur en
svo að við Bjarni urðum báðir
kennarar að ævistarfi og skóla-
stjórar um skeið, hvor á sínum
stað. Leiðir okkar skildu um vorið
en Núpur og starfsvettvangurinn
sáu til þess að við vissum alltaf
hvor af öðrum og kíktum af og til
á sjóð minninga frá Núpi. Ekki
síst var það fyrir tilstilli nemenda
sem kölluðu okkur stundum til
endurfunda sinna.
Bjarni kom aftur á staðinn
1968 ásamt Valborgu. Um þær
mundir mátti heita blómaskeið
Núpsskóla í aðsókn og nemenda-
fjölda. Um tuttugu ára skeið á
milli 1955 og 1975 voru nemendur
yfir 100 og ríflega það að með-
altali og alflestir um 160 síðustu
ár Arngríms Jónssonar og fyrstu
skólastjórnarár Bjarna. Hann tók
við 1972 og þá má segja að kyn-
slóðaskipti hafi orðið í stjórnun-
arháttum. Fyrirrennarar hans
héldu uppi óttablöndnum aga
sem byggðist meðal annars á
vissri fjarlægð milli nemenda og
stjórnenda, allt frá sr. Sigtryggi
Guðlaugssyni til sr. Eiríks og
Arngríms. Forræðishyggjan var
rík.
Fátt var fjær Bjarna en tilbúið
agaviðmót. Hann ætlaði nemend-
um dómgreind og ábyrgð og
ræddi við þá á jafnræðisgrund-
velli. Þetta gat verið í bland við
stríðni og glens en aldrei án skiln-
ings eða þannig að hann færi í
manngreinarálit. Nemendur risu
misvel undir þessu eins og geng-
ur en hjálpsemi, alúð og hvatning
einkenndu viðmót skólastjóra-
hjónanna.
Sóknarhugur og uppbygging
skólans einkenndu árin milli 1960
og 1970. Mörgu var þó ólokið þeg-
ar Bjarni tók við og segja má að
áratugurinn næsti markaði upp-
haf varnarbaráttu héraðsskól-
anna.
Grunnskólalög voru sett 1974
eftir talsverðan aðdraganda og
þjóðfélagsbreytingar. Lögin til-
tóku lok landsprófs og gagn-
fræðaprófs, burðarása gagn-
fræðaskóla í sveit eins og
héraðsskólarnir voru skilgreind-
ir. Grunnskólar þorpa og stærri
sveitarfélaga héldu nemendum
heima og í garð gekk tími fram-
haldsdeilda og fjölbrautaskóla.
Fækkun fólks í sveitum þrengdi
enn að héraðsskólum. Starfsemi
þeirra hafði verið veigamikill
þáttur í atvinnulífi sveitarfélaga.
Það kom í hlut Bjarna að laga
Núpsskóla að þessum nýja veru-
leika og heyja varnarbaráttuna í
orkukreppu og öðrum ytri þreng-
ingum. Bjarni háði þessa baráttu
ódeigur með kennurum sínum og
samfélaginu öllu. Þótt sú barátta
hlyti að lokum alls staðar að fara
á einn veg dregur það ekki úr
þakkarskuld Núpsskóla, nem-
enda sem heimafólks, við mann-
inn Bjarna og hans fólk sem gaf
sig allt og heils hugar að þátttöku
í þessu nú horfna samfélagi á
skólastað.
Aðalsteinn Eiríksson.
Leiðir Fjölbrautaskólans í
Garðabæ og Bjarna Pálssonar
lágu saman um langa hríð. Bjarni
hóf kennslu í FG strax við stofn-
un skólans árið 1984. Hann var
þá þegar merkur skólamaður og
hafði kennt á Núpi í Dýrafirði og
stýrði síðan sama skóla með
myndarbrag í fjölda ára. Það var
lán okkar í FG að fá Bjarna til
liðs við fámennan kennarahóp og
kenna þar stærðfræði í tvo ára-
tugi. Bjarni var sæmdur gull-
merki skólans árið 2001.
Eftir að hann fór á eftirlaun
var hann duglegur að heimsækja
okkur og gat lagt okkur línuna í
landsmálum. Þar fylgdist Bjarni
afar vel með og fór ekki með neitt
fleipur. Eins var hann duglegur
að mæta þegar við buðum fyrr-
verandi nemendum til okkar. Það
fór ekki á milli mála að fyrrver-
andi nemendur höfðu hann í há-
vegum enda var Bjarni afbragðs-
kennari sem hafði alltaf
hagsmuni nemenda sinna að leið-
arljósi. Bjarni var hrókur alls
fagnaðar og var oft fenginn til að
stýra samkomum skólans.
Síðast kom Bjarni í heimsókn
til okkar í maí síðastliðnum og
fannst okkur sem aðeins væri
farið að draga af honum þótt and-
inn væri vissulega til staðar. Við
þökkum fyrir þann tíma sem við
áttum með Bjarna Pálssyni og
vitum að minningarnar munu
styrkja aðstandendur á þessum
erfiðu tímum.
Með samúðarkveðju frá Fjöl-
brautaskólanum í Garðabæ,
Kristinn Þorsteinsson,
skólameistari.
Bjarni taldi fram fyrir okkur.
Vel og vandlega, enda gjörþekkti
hann skattkerfi sem virðist hann-
að til að hafa mikið af þeim sem
minnst eiga en hlífa hinum. Hann
galt keisaranum það sem keisar-
ans er, en allt sem jók á mismun-
un og óréttlæti í samfélaginu var
eitur í hans beinum. Sem sann-
kölluðum eðalkrata (meðbyr
Samfylkingarinnar um þessar
mundir hefði glatt hann mjög)
hugnaðist honum lítt atferli fjár-
glæframanna sem hófust upp á
kostnað annarra og hreyktu sér
hátt. Bjarni vissi að manngildið
verður ekki mælt í excelskjölum.
Þetta og margt annað ræddum
við oft yfir kaffibolla á heimili
þeirra Valborgar við Sunnubraut
í Kópavogi, en þar bar allt inn-
anstokks sem utan þeim hjónum
fagurt vitni. Þær samræður urðu
oft fjörugar og fræðandi en um-
fram allt skemmtilegar, því
Bjarna var lagið að draga fram
spaugilegu hliðarnar á mönnum
og málefnum. Og stundum brá
fyrir kaldhæðni í orðum hans því
hann mat mest hið göfuga í
manninum en vissi hve oft
breyskleikinn byrgir okkur sýn.
Bjarni Pálsson var mennta-
maður í víðtækri merkingu þess
orðs. Hann menntaði aðra mest-
alla ævina, bæði formlega sem
kennari og skólastjóri um ára-
tuga skeið, en líka sem maður
sem miðlaði öðrum óspart af
reynslu sinni og þekkingu. Fyrir
það munu margir minnast hans
með réttu. Við hefðum viljað
njóta liðveislu hans lengur.
Hans frændgarður er sterkur
og vinmargur var hann, en þó er
sú kona ein sem var í senn leið-
arstjarna hans í lífinu og ankeri
þegar braut á. Það er Valborg,
ást hans og stolt, sálunautur þar
til yfir lauk.
Við sendum henni og afkom-
endum þeirra innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðbrandur Gíslason, Halla
Magnúsdóttir og fjölskylda.
Genginn er góður drengur og
með sorg í sinni skrifa ég fáein
kveðjuorð eftir Bjarna Pálsson,
kennara og skólastjóra. Fundum
okkar bar fyrst saman fyrir tæp-
um fjörutíu árum þegar ég var
ráðinn kennari að Núpi í Dýra-
firði. Þangað flutti ég ásamt konu
minni, Hansínu Guðrúnu, og
frumvaxta syni hennar, Heiðari
Svani. Þegar við riðum í hlað á
Núpi hafði fátækleg búslóð okkar
þegar verið flutt á sinn stað í
góðri íbúð í gamla skólanum
gegnt Núpskirkju.
Um þær mundir hafði verið
fundið upp hugtakið altæk stofn-
un. Heimavistarskóli var sortér-
aður sem altæk stofnun þar sem
einn karl eða kerling réð fyrir
slökkvaranum. Flestir nemendur
beygðu sig undir húsaga og þá
gekk allt smurt. Næg afþreying
var á Núpi, útiíþróttir, sundlaug
og gufubað, sjoppa og meira að
segja alvöru bíó. Bjarni Pálsson
var í essinu sínu þegar hann var
að sýna hasarmyndir sem voru
oft á gráu svæði fyrir börn og
unglinga.
Miðlæg stofnun á heimavistar-
skóla var mötuneytið. Þar gat
gengið á ýmsu og sumir ungling-
ar höfðu lítt vanist mannamat. Þó
var allt orðið roðlaust og bein-
laust á þessum tíma og ekki þurfti
að rustera neitt eða skræla. Bar
þá við einn erfiðan dag í febrúar
að kokkurinn var grýttur með
dýrindis kjötbollum. Þegar hríð-
inni linnti gekk skólastjórinn í
það sjálfsagða verk að þrífa veggi
og loft með nemendum og eftir-
mál lítil. Fræðslustjórinn Sigurð-
ur KG á Ísafirði fékk veður af orr-
ustunni og hringdi í Bjarna og var
áhyggjufullur. „Það er nú allt í
lagi að þeir grýti kokkinn á með-
an þeir grýta ekki mig,“ svaraði
Bjarni og málið var dautt.
Núpur er ekki í alfaraleið og
einatt kvíðvænlegt að koma nem-
endum að og frá. Oft gekk á með
hríðarbyljum og vetur voru erf-
iðari en nú. Á fundi héraðsskóla-
stjóra með ráðuneytismönnum
var brýnt fyrir þeim að sleppa lið-
inu ekki í jólafrí fyrr en alveg
undir jól og til tekinn dagur. Um
þetta varð japl þangað til Bjarni
Pálsson stundi við: „Ég er nú van-
ur að senda það heim þegar rofar
til.“ Og þá var málið líka dautt.
Þrjá vetur þreyði ég þorrann
og góuna með Bjarna Pálssyni á
Núpi. Þá sagði hann vera að koma
að því að flytja suður ef þau ætl-
uðu ekki að ílendast.
Þau fluttu í Garðabæ, við
Hansína á Ísafjörð.
Bjarni Pálsson spurði aldrei
um fortíð þeirra sem sóttu um
skólavist á Núpi, nemendur komu
bara á eigin forsendum. Hann
hafði gott lag á að undirvísa í
reikningi og var fjölda ára stærð-
fræðikennari í Garðabæ.
Get ekki stillt mig um að segja
enn eina sögu af Bjarna Pálssyni.
Þegar Guðrún móðir mín var
jörðuð í desember 2015, 102 ára
gömul, var framið bankarán með-
an á jarðarförinni stóð. Erfi-
drykkjan fór fram á Nauthól við
rætur Öskjuhlíðar. Öskjuhlíðin
var umkringd sérsveitarmönnum
að finna ræningjana og einnig
umhverfis Nauthól. Þegar ég
sagði Bjarna þarna í erfidrykkj-
unni að banki hefði verið rændur í
Borgartúni svaraði hann að
bragði: „Var það utan eða innan
frá?“
Læt ég hér nótt sem nemur og
við Hanna vottum Valborgu og
börnum og barnabörnum okkar
dýpstu samúð.
Finnbogi Hermannsson
og Hansína Guðrún
Garðarsdóttir.
Mig langar að kveðja vin minn
Bjarna Pálsson með nokkrum
orðum. Því miður kynntist ég
honum allt of seint á ævinni. Það
var um síðustu aldamót á fundi
hjá SÁÁ að við sátum saman við
borð, þá þekkti ég Bjarna ekki
neitt. Ég fór að tala um vandræði
mín í sambandi við bókhald og
skattaskil. Bjarni taldi það lítið
mál og til að gera langa sögu
stutta bauðst hann til að koma
heim til mín og setja upp einfalt
bókhaldskerfi í borðtölvuna mína.
Sá síðan alveg um skattaskil mín
næstu ár.
Það hjálpaði upp á vinskapinn
að við vorum báðir komnir á efri
ár og höfðum báðir átt í erfiðri
baráttu við Bakkus og báðum
hafði tekist að kveða hann í kút-
inn einn dag í einu. Báðir þakk-
látir almættinu fyrir að vera á lífi
eftir ógnarátökin sem fylgja
slagsmálum við Bakkus. Það að
vera til staðar fyrir okkar nán-
ustu og geta fengið að njóta lífs-
ins síðustu ár ævinnar er stór-
kostlegt. Þetta hjálpaði okkur
Bjarna að bindast vináttubönd-
um. Það var gott að vera með
Bjarna, hann hafði góða nærveru
og í samræðum var alltaf stutt í
húmorinn hjá honum. Hann var
bóngóður og þau eru orðin mörg
vandamálin sem ég hef borið und-
ir hann og alltaf fengið góð og
gagnleg svör, fyrir þetta þakka
ég nú að leiðarlokum.
Bjarni og Valborg kona hans
komu stundum með okkur Dunnu
á Freeports-klúbbsfundi og höfðu
þau gaman af því og að hitta
gamla félaga. Þessi ár eftir alda-
mótin voru góð hjá Bjarna, hann
var við góða heilsu, var virkur í
lífinu, hafði setið í stjórn SÁÁ
samfleytt frá stofnun samtak-
anna af miklum áhuga. Átti miklu
barnaláni að fagna og ferðuðust
þau hjónin mikið erlendis og ég
dáðist mest að öllum skemmti-
siglingunum hjá þeim.
Hann var afburðagóður í öllu
sem laut að skattamálum og öðr-
um tengdum málum. Ég er ekki
einn um að hafa notið góðs af
þekkingu hans á þessu sviði og ég
giska á að hann hafi verið með
nokkra tugi einstaklinga og fyr-
irtækja á sinni könnu á hverju ári
sem nutu góðs af hjálpsemi hans
og færni í svona málum. Hann
hefur örugglega ekki orðið ríkur
af þessum viðskiptum peninga-
lega en stórríkur af góðum vin-
um.
Ég kveð Bjarna með söknuði
og votta Valborgu og fjölskyldu
þeirra samúð mína.
Rúnar Guðbjartsson.
Bjarni Pálsson
✝ Eygerður ÞóraTómasdóttir
fæddist 6. febrúar
1929. Hún lést 2.
október 2017.
Foreldrar Ey-
gerðar voru Tómas
Tómasson, f. 12.
september 1885 d.
26. janúar 1943, og
Bjartey Halldórs-
dóttir, f. 21. janúar
1882, d. 14. maí
1970.
Systkini Eygerðar: Halldór,
f. 31. júlí 1925, d. 2. ágúst 1925,
Valgerður Þóra, f. 31. ágúst
1926, d. 26. janúar 1927.
Hún giftist Gísla Ó. Guð-
laugssyni, f. 6. júlí 1919, d. 18.
ágúst 1995. Foreldrar Gísla
voru Guðlaugur Guðmundsson,
Tómas Valur og Þórdís Ragna.
d) Katrín Sigrún, f. 1980, henn-
ar dætur eru Hera Björk og Ír-
is Tinna. e) Eygerður Ósk, f.
1985, í sambúð með Jóhanni
Valgeiri Davíðssyni, þeirra
börn eru Benedikta Diljá, Davíð
Orri, Þórir Rúnar, Þórunn Lilja
og Vignir Freyr. 2) Dagbjört, f.
1. maí 1950, maki Gylfi Jóns-
son, f. 24. júní 1950. Börn
þeirra a) Þórey, f. 1970, maki
Þórir Kristjánsson, börn þeirra
eru Sigríður Margrét og Krist-
ján Gylfi. b) Gísli Fannar, f.
1971, maki Jenný V. Þorsteins-
dóttir, börn þeirra eru Dag-
björt, Díana Ósk, Ívar Andri og
Svava Lind. c) Hlynur, f. 1973
d) Birna, f. 1986, maki Ívar
Björgvinsson, börn þeirra eru
Hlynur Fannar, Daníel Örn og
Ívan Gauti. 3) Erna, f. 10. maí,
1966 maki Gunnlaugur Helga-
son, f. 11. maí 1967. Börn
þeirra: a) Hafþór, f. 1987, maki
Melkorka Rut Bjarnadóttir, f.
1989. b) Arnar Páll, f. 1989,
maki Dagrún Dögg Jónsdóttir,
f. 1989. c) Rakel Ýr, f. 1992,
maki Ryan Maskell, f. 1982,
börn þeirra eru Emily Þóra og
William Óskar. d) Lára Björk, f.
2000. 4) Magnús Gíslason, f. 10.
september 1967, maki Þyrí
Sölva Bjargardóttir, f. 1971.
Börn þeirra: a) Emma Ósk, f.
1990, maki Ragnar Joensen, f.
1988, börn þeirra eru Benjamín
Sævar og Halldóra Sólja. b)
Brynjar Már, f. 1997. c) Krist-
ófer, f. 2010. 5) Guðlaugur Þór,
uppeldissonur, f. 1972, maki El-
ísabet Sigurðardóttir, f. 1968,
börn þeirra eru Sesselja og Ey-
þór Gísli.
Gerða ólst upp í Þingdal í
Flóa og flutti 14 ára til Eyrar-
bakka. Gerða og Gísli hófu bú-
skap í Bjarghúsum en fluttu svo
á Litlu-Háeyri þar sem þau
bjuggu alla tíð. Þau voru alla
tíð með nokkrar kindur og bar
hún út póstinn á Eyrarbakka í
20 ár.
Útför Eygerðar fór fram frá
Eyrarbakkakirkju 14. október
2017.
f. 18. apríl 1878, d.
10. febrúar 1969,
og Þuríður Magn-
úsdóttir, f. 31. des-
ember 1874, d. 23.
mars 1963.
Börn: 1) Tómas
Gústaf, f. 7. nóvem-
ber 1948, maki
Þórdís Ólafsdóttir,
f. 27. ágúst 1947.
Börn þeirra: a)
Þorvaldur Barða-
son, sonur Þórdísar, f. 1972, í
sambúð með Ingibjörgu
Jóhannsdóttur, þeirra börn eru
Ragnar Már og Helga Guðrún,
barn Ragnars er Nína Björg. b)
Guðlaugur Þór, sonur Tómasar.
c) Björk, f. 1977, í sambúð með
Þresti Snæ Þorbjörnssyni,
þeirra börn eru Styrmir Snær,
Elsku besta Gerða mín, ég vil
byrja á því að þakka þér fyrir
allt. Allt sem þú gerðir fyrir
Gulla minn, þú veist hvað ég á
við enda var hann líka Gulli
þinn. Að vera heimsins besta
„amma gamla“ fyrir börnin
okkar og láta mér alltaf líða
eins og ég væri uppáhalds
tengdadóttir. Svo má ekki
gleyma öllum pönnukökunum
sem þú bakaðir ofan í okkur,
fullum af umhyggju, kærleika
og ást.
Þú elskaðir að ferðast, hvort
heldur um sveitir Suðurlands
eða lengri ferðir til útlanda. Er
ég þakklát fyrir öll okkar ferða-
lög saman, stór og smá. Við
vorum svo lánsöm að fá að
njóta samveru þinnar í sum-
arbústaðaferðum hér innan-
lands og svo eftir að við fluttum
af landi brott komst þú alla leið
til Danmerkur þar sem margt
var brallað. Mér verður lengi
minnisstæð upplifun þín þegar
þó stóðst á þýskri grundu og
æskuminningarnar frá seinni
heimsstyrjöldinni rifjuðust upp
fyrir þér. Í annarri Danmerk-
urferð þar sem við sigldum til
Noregs og þú komst á gömlu
dansana sem þú hafðir svo
gaman af. Ferðir í dýragarða,
skemmtigarða og verslunarmið-
stöðvar. Þú þurftir alltaf að
versla handa fólkinu þínu. Varst
alltaf að hugsa um fólkið þitt og
varst alltaf tilbúin að gera hvað
sem er fyrir þína nánustu. Og
þá fann ég fyrir þeim forrétt-
indum. Svo þegar maður vildi
gera eitthvað fyrir þig, hversu
lítið sem það var, talaðir þú um
vesenið sem væri haft fyrir
„eina gamla kerlingu“. Alltaf
svo hógvær. Þú varst höfðingi
heim að sækja og varst fljót að
töfra fram meðlæti með kaffinu
sem borið var fram í fallega
rósótta bollanum. Þar voru
„ömmupönnsur“ í uppáhaldi.
Það voru algjör forréttindi að
fá að kynnast þér og enn meiri
forréttindi að fá að njóta allra
þeirra stunda sem við áttum
saman þau rúmlega 17 ár sem
leiðir okkar lágu saman. Vil ég
biðja Guð að gæta þín þar til
við hittumst næst. Ættingjum
og vinum Gerðu votta ég mína
dýpstu samúð.
Elísabet Sigurðardóttir.
Með þessum fátæklegu orð-
um mínum vil ég minnast
frænku minnar Eygerðar Tóm-
asdóttur, eða Gerðu eins og hún
var alltaf kölluð.
Gerða og mamma voru systk-
inabörn. Fyrstu kynni okkar
urðu er Gerða, þá kornung
stúlka, kom austan úr Flóa til
okkar í Nýjabæ til að hjálpa til
við heimilishald og barnaupp-
eldi. Þá vorum við tvíburarnir
fimm mánaða, Birgir aðeins
eldri og barn á leiðinni. Hjá
okkur var Gerða í tæp fjögur ár
til aðstoðar á heimilinu, þar til
hún fór í búskap sjálf. Eitt
haustið fékk ég að vera hjá
henni og Gísla í Bjarghúsum
vegna aðstæðna heima fyrir. Í
þessu litla húsi var þröngt á
þingi, þau voru með tvö börn
fyrir, en Gerða leysti þau mál
eins og henni einni var lagið.
Alla tíð hélt hún sambandi og
tryggð við okkur. Hún var alltaf
hress og kát og þótt árin færð-
ust yfir og hún væri orðin slæm
í fótunum var Gerða samt ekki
ráðalaus og notaði nýjustu
tækni til að komast allra sinna
ferða hjálparlaust. Síðast er ég
heimsótti hana var hún að út-
búa sig í ferð til Danmerkur til
að heimsækja hann Gulla sinn
og fjölskyldu hans. Það stóð
ekkert í henni að ferðast til út-
landa þrátt fyrir háan aldur og
litla málakunnáttu. Gerða var
nýkomin heim úr þeirri ferð
þegar hún veiktist og dó nokkr-
um dögum seinna.
Við systkinin frá Nýjabæ
þökkum Gerðu hugulsemina og
vináttuna gegnum árin og vott-
um börnum hennar og ættingj-
um okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Margs er að minnast, margt er hér
að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Sigríður Sveinsdóttir.
Eygerður Þóra
Tómasdóttir