Morgunblaðið - 25.01.2018, Blaðsíða 57

MINNINGAR 57
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 2018
ójöfn og óréttlát því úrslitin voru
fyrirfram ráðin. Minningar um
bernskubrek og ærsl okkar
systkina, stríðni og gagnkvæman
kærleik, sætti og ósætti, leik og
alvöru er fjársjóður sem mun
verða mér huggun í sorginni.
Þú komst til að kveðja í gær.
Þú kvaddir og allt varð svo hljótt.
Á glugganum frostrósin grær.
Ég gat ekkert sofið í nótt.
Hvert andvarp frá einmana sál.
Hvert orð sem var myndað án hljóms,
nú greindist sem gaddfreðið mál
í gervi hins lífvana blóms.
En stormurinn brýst inn í bæ
með brimgný frá klettóttri strönd.
En reiðum og rjúkandi sæ
hann réttir oft ögrandi hönd.
Því krýp ég og bæn mína bið,
þá bæn sem í hjartanu er skráð.
Ó, þyrmdu honum, gefðu honum grið.
Hver gæti mér orð þessi láð?
(Freymóður Jóhannesson)
Kolbrún (Kolla)
Elsku Hörður. Með þessu fal-
lega ljóði viljum við kveðja þig og
þakka þér fyrir það líf sem þú
fékkst hér á jörðinni.
Við fengum alltaf fréttir af
veikindum þínum í gegnum fjöl-
skylduna og okkur þótti sárt að
vita til þess að þú skyldir ekki
geta unnið baráttuna við krabba-
meinið og skyldir deyja á besta
aldri.
Þú varst ekki tilbúinn til þess
að deyja og áttir eftir að gera svo
ótalmargt eins og að ferðast
meira um heiminn og njóta lífsins
með fjölskyldunni. Þú varst alltaf
svo hress og kátur við okkur
krakkana í þau skipti sem við
hittum þig í afmælum hjá frænd-
systkinum okkar Eddu, Döddu
og Jóhanni. Það er svo skemmti-
legt að Jóhann og frændi okkar
og sonur þinn hafi eignast svona
fallega tvíbura og skírt þá í höfuð
á ykkur ömmu Helgu, Annar tví-
burinn heitir Helgi, eins og
amma Helga, og hinn heitir
Hörður, eins og afi Hörður. Það
er gott til þess að vita að nafnið
þitt lifir áfram og áður en við vit-
um af þá fá litlu tvíburarnir að
læra að þekkja afa sinn í gegnum
skemmtilegar sögur, myndir og
fleira.
Við komum líka nokkrum sinn-
um til þín í heimsókn þegar Mila-
gros og Ilanita áttu afmæli og
það var mjög skemmtilegt og við
áttum góðar stundir saman.
Við biðjum Guð að blessa
Ilónu, eiginkonu Harðar, og dæt-
ur þeirra, Milagros og Ilanitu.
Einnig biðjum við engla Guðs að
vaka yfir þeim. Við biðjum líka al-
góðan Guð að vaka yfir mömmu
okkar Berglindi, Jóhanni Alberti
syni þínum, og dætrunum Eddu
og Döddu. Við vitum að missir
ykkar er mikill og sorgin er djúp
og sár. Megi minningin um þig,
elsku Hörður, lifa áfram. Við
kveikjum á kerti og hugsum til
þín.
Við viljum senda systrum
Harðar, barnabörnun og fjöl-
skyldunni allri okkar dýpstu
samúð á þessari miklu sorgar-
stundu.
Heyr mína bæn mildasti blær,
berðu kveðju mína’ yfir höf,
syngdu honum saknaðarljóð.
Vanga hans blítt vermir þú sól
mjúkum vörum kysstu hans brá,
ástarorð hvísla mér frá.
Syngið þið fuglar, ykkar fegursta ljóð
og lag,
flytjið honum, í indælum óði, ástarljóð
mitt.
Heyr mína bæn bára við strönd,
blítt þú vaggar honum við barm,
þar til svefninn sígur á brá.
Draumheimi í, dveljum við þá,
daga langa, saman tvö ein,
heyr mínar bænir og þrá.
(Þórunn Franz – Ólafur Gaukur)
Guð blessi ykkur öll.
Kærleikskveðja frá
Helgu Dís, Shaun
og Matthew, Sigurbjörgu
Höllu, Evu Rós og
Jóhanni Agli.
Í dag fylgjum við
góðum og dugmikl-
um manni til grafar,
honum Teiti Jónas-
syni. Hann er nú kominn í fangið á
heittelskaðri konu sinni, Ást-
björgu Halldórsdóttur, og situr ef-
laust á sloppnum uppi í sumarbú-
stað nýkominn úr pottinum. Þar
hlusta þau saman á tónlist og
amma leggur kapal á meðan þau
spjalla við föður minn, hann Jónas
Teitsson, um heimsins mál.
Þegar ég hugsa til afa dettur
mér fyrst í hug eldhúsið í Holta-
gerðinu. Þar sit ég á meðan afi
liggur hrjótandi með blaðið á
bringunni í sófanum, úrvinda eftir
góðan mat og vinnu. Við amma
áttum oft góð samtöl en það var
einstaklega gott að tala við hana
um öll þau mál sem brunnu á ung-
lingnum. Hún hlustaði af athygli
og var laus við alla gagnrýni og af-
skiptasemi. Þegar afi vaknaði af
blundinum mætti hann alltaf með
breitt bros á andliti, glettni í aug-
um og heilsaði með frasanum
„jæja manni minn“. Síðan hló
hann hrossahlátri sem smitaði út
frá sér, það var erfitt að brosa ekki
með afa.
Hann var frekar upptekinn
maður, ekki aðeins sökum vinnu
sinnar, heldur hafði hann sérstakt
lag á að finna sér verkefni sem
honum þótti nauðsynlegt að fram-
kvæma. Framkvæmdagleðin var
rík í honum og ef hann var ekki að
flytja inn rútur á sem arðbærast-
an hátt eða byggja sér hús eða
sumarbústað var hann að planta
trjám eða bæta einhverju við sem
honum þótti nauðsynlegt. Hann
var alltaf að hugsa hvað mætti
betur fara og gera og lét ekkert
stöðva sig, setti meira að segja
plöntur og moldarpoka í skottið á
fína Bensinum sínum.
Þessi háttur hans á að hugsa út
fyrir kassann skilaði honum gerð-
arlegu fjölskyldufyrirtæki sem
hann rak í mörg ár af stakri snilld.
Hann réði börnin til sín og seinna
barnabörnin og fleira gott fólk
sem hjálpaði honum að halda fyr-
irtækinu gangandi. Það hefur ef-
laust oft verið hausverkur að reka
Teitur Jónasson
✝ Teitur Jón-asson fæddist
31. janúar 1930.
Hann lést 1. janúar
2018.
Útför Teits fór
fram 19. janúar
2018.
rútufyrirtæki í gegn-
um þessa hálfu öld,
því ekki hefur verið
mikill markaður fyr-
ir rútuakstur að ís-
lensku vetrarlagi
fyrr en nýverið.
Fyrirtækinu fann
hann huggulega
staðsetningu í hjarta
Kópavogs, byggði
skrifstofuhúsnæði
og myndarlegt verk-
stæði og þaðan á ég ótal margar
minningar um afa. Ég man til
dæmis eftir því að hlusta á hann
tala reiprennandi þýsku í símann
við útlönd að panta varahluti og ég
man hvað ég var stolt af þessum
stórgerða brosmilda manni sem
stóð þéttur á heimavelli sínum í
skrifstofunni með parketinu.
Hann var líka barngóður og ynd-
islegur við okkur barnabörnin og
engum þótti leiðinlegt að fá að
vera með afa. Af fjölskyldufyrir-
tækinu var maður líka stoltur og
sagði öllum frá því að afi ætti gulu
rúturnar.
Það yljar mér að hugsa til þess
að hann er ekki einn á himnum og
að pabbi hefur loks fengið komp-
aní af pabba sínum og samstarfs-
manni. Ég er handviss um að þeir
eru að brasa eitthvað saman feðg-
arnir, kannski búnir að stofna
saman annað fyrirtæki. Ég vil
koma á framfæri kærri þökk til
bæði afa og ömmu fyrir tímann
sem þau gáfu mér í gegnum árin.
Því miður voru samverustundirn-
ar allt of fáar í seinni tíð, en sem
betur fer bý ég að ófáum minn-
ingum um fallegt og gott fólk sem
mér þykir mjög vænt um.
Kristín Jónasdóttir.
Það renna margar minningar
um Teit afa í gegnum hugann, já
og hana Ástu ömmu líka. Því þau
voru lið, afi og amma í Holtagerði.
Tvíeyki sem stóð saman í gegnum
þykkt og þunnt. Amma, frekar
jarðtengd og rólyndiskona. Eldaði
góðan mat, hlustaði á Þjóðarsálina
og Svavar Gests á gufunni og lagði
kapal við eldhúsborðið. Stalst í
Winston Lights með kaffibollan-
um og möndlukökunni. Lúmskur
húmoristi var hún líka og þau afa
var alltaf gott að heimsækja, hvort
sem það var Kópavoginn eða
sveitasæluna. Ólíkt ömmu var
hann Teitur afi minn ekki svo mik-
ið í því að leggja kapal – í það
minnsta ekki kapal sem passar við
eldhúsborð í Kópavoginum. Ef
Teitur Jónasson ætlaði að leggja
kapal voru það hundruð metra af
vír af sverustu tegund. Vörubíla-
og gröfukallar væru kallaðir út,
sem og við bræðurnir. Sennilega
Jónas Ingi frændi líka. Allir fengj-
um við skilaboð um að mæta til að
hjálpa til við að hola téðum kapli
ofan í jörðina. Og engar refjar.
Hann fór nefnilega ekki hægt í
hlutina hann Teitur Jónasson. Ef
hann fékk áhuga á einhverju var
vaðið í málið án málalenginga.
Trjárækt var t.d. eitt af hans
stærri áhugamálum á meðan ég
var að komast á legg og var heilu
hekturunum af skóglendi holað
niður í sumarbústaðarlandið fyrir
austan Ingólfsfjall. Yfirleitt vel
stálpuð tré upp á marga metra
fengin héðan og þaðan úr nær-
sveitum eftir handsalaða samn-
inga við hina karlana.
Afi var ekki flókinn maður,
nokkur karlremba eins og gengur,
og mátti dags daglega finna hann
á öðrum af tveimur stöðum. Í höf-
uðstöðvum rútufyrirtækisins sem
enn ber nafnið hans eða heima í
mat hjá ömmu. Þau voru ófá skipt-
in sem tvær, þrjár kynslóðir sátu
við litla eldhúsborðið og átu steikt
egg, fisk eða uppáhaldið mitt,
grjónagraut með kanilsykri – sem
amma mín gat gert bragðbetri en
aðrir á byggðu bóli. Fyrirtækið
góða var líka svo stór þáttur í lífi
afa að ég veit ekki hvort hann hafi
sjálfur gert sér grein fyrir hvar
hann endaði og rúturnar tóku við.
En hann hafði svo gaman af þessu
stússi svo það var sjálfsagt í lagi.
Ég er þakklátur fyrir tímann
með Teiti afa þótt oft hafi ég grát-
ið ofan í unglingabólurnar þegar
þurfti að skafa steypu af spýtum,
gróðursetja fyrrnefnd tré eða
hvað annað sem afa þótti þurfa þá
stundina. Ég veit nefnilega að
hann gerði mig að betri mann-
eskju og ekki síst betri bílstjóra.
Afi var nefnilega ekki endilega að
láta það flækjast fyrir sér hvort
barnabörnin væru með bílpróf eða
ekki. Fannst það sennilega ekki
koma öðrum við. Því tengt er von-
andi orðið nógu langt liðið til að
segja frá því að ég keyrði afa minn
hundruð kílómetra á alls konar
bílum, allt frá litlum pútum upp í
lengdar Econoline-bifreiðar –
löngu áður en ég nokkurn tíma
fékk ökuskírteinið í hendurnar.
Ætlar þú með mér Teitur! – var
amma vön að kalla þegar hún vildi
heim á leið. Nú er því kominn tími
á að sameinast fyrir síðasta ferða-
lagið. Ég segi því bara góða ferð,
afi minn. Ég bið að heilsa ömmu.
Haraldur Jónasson.
Gréta elskuleg
mágkona mín hefur
nú skyndilega kvatt
þennan heim og far-
ið á vit nýrra heimkynna.
Við erum búnar að þekkjast í yf-
ir 60 ár, síðan Gréta var 17 ára og
byrjuð að slá sér upp með bróður
mínum sem hún hitti á dansleik í
Breiðfirðingabúð. Gréta og Þráinn
giftu sig síðan árið 1961 og eiga
þau þrjú börn. Eftir giftingu hófu
þau búskap á Unnarbraut á Sel-
tjarnarnesi í húsi sem þeir frænd-
ur Mummi og Þráinn byggðu. Árið
1970 fluttu þau síðan á Barða-
ströndina.
Gréta fæddist í gamla Vestur-
bænum og flutti ung á Miklubraut-
ina. Hún var elst sjö systra. Hún
fór snemma út á vinnumarkaðinn
og vann við afgreiðslu í búðum og
síðar við skrifstofustörf. Þegar
Margrét
Björgvinsdóttir
✝ Margrét Björg-vinsdóttir
fæddist 28. október
1938. Hún lést 12.
janúar 2018.
Útför Margrétar
fór fram 19. janúar
2018.
fyrsta barnið hennar
fæddist þá hætti hún
að vinna og var
heimavinnandi hús-
móðir á meðan þau
voru ung. Síðar hóf
hún störf sem gang-
avörður í Valhúsa-
skóla og við það vann
hún í mörg ár.
Gréta var stór-
glæsileg ung kona,
svo eftir var tekið.
Ég minnist þess er hún fór með
mér utan 18 ára gömul. Þegar við
biðum á flugvellinum í London eft-
ir heimferð þá kom til okkar
blaðamaður og bað um leyfi til að
taka mynd af Grétu og fá fréttir af
ferðum okkar.
Fékk hann að ganga með okkur
út að flugvél. Gréta stóð síðan á
flugvélatröppunum og veifaði til
hans þegar hann tók myndina sem
síðar átti að birta í blaði í London.
Gréta varð fyrir því áfalli 48 ára
gömul að fá heilablæðingu og var
henni vart hugað líf, en á undra-
verðan hátt náði hún bata að
mestu leyti. Þau hjónin áttu sam-
an fallegt heimili og var Gréta fyr-
irmyndarhúsmóðir fram á síðasta
dag. Garðurinn þeirra fékk eitt
sinn verðlaun sem fallegasti garð-
urinn á Nesinu og fyrir þremur ár-
um fengu þau viðurkenningu fyrir
góða umhirðu húss og umhverfis.
Á afmælinu hennar í október
síðastliðnum var þakið borð af
kökum og ekki má gleyma hennar
frægu stóru rækjubrauðtertum
sem við munum seint gleyma.
Við höfum búið stutt hvor frá
annarri í yfir 47 ár og hafa verið
mikil og góð samskipti á milli okk-
ar fjölskyldna. Við höfum farið í
margar skemmtilegar ferðir til út-
landa og veiðiferðir hér á landi í
gegnum árin. Við áttum saman
sumarhús í Grímsnesi og síðan við
Þingvallavatn til fjölda ára og átt-
um við þar margar ánægjulegar
stundir.
Elsku Gréta mín, nú er komið
að leiðarlokum hjá okkur, ég og
börnin mín viljum þakka þér fyrir
allar okkar samverustundir í
gegnum árin og bið ég Guð að
styrkja Þráin og börnin ykkar á
þessari erfiðu stundu.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ingveldur og börn.
„Ef þú klárar
matinn færðu hrúts-
horn í verðlaun,“
sagði Svavar föður-
bróðir minn, þar sem ég sat yfir
fiskinum og gekk seint að koma
honum niður með harðnandi
flotinu. Ég leit spurnaraugum á
frænda minn, þar sem við sátum í
eldhúsinu hjá Gróu ömmu á
Mánagötu 3 á Ísafirði. Hann brá
ekki svip, en í augunum brá fyrir
óræðu bliki. Ég leit á ömmu, þar
sem hún sat á kollinum í horninu
og reykti sína sígarettu. Hún
horfði annars hugar út um
gluggann. Snögglega rann fiskur-
inn rétta leið ofan í maga. Verð-
launin komu með skilum. Svavar
tók í höndina á mér og fléttaði upp
á fingurna; litla fingur yfir baug-
fingur, baugfingur yfir löngutöng,
löngutöng yfir vísifingur og
beygði loks alla fingurna yfir
þumalinn. „Nú ertu kominn með
hrútshorn og getur stangað frá
þér.“
Vonbrigðin í svipnum hafa ekki
leynt sér. Það mátti greina örlítið
glott á vörum ömmu, sem virtist
enn ekkert sjá eða heyra. Svavar
brosti kankvíslega og hrósaði mér
fyrir að klára matinn. Það var
bros sem bræddi hjörtu.
Svavar var fríður maður og
hafði karlmannlega rödd. Hann
var bifvélavirki og rak sitt eigið
verkstæði í Fjarðarstrætinu. Þar
var spennandi að koma, sjá verk-
færin, varahlutina, bílana og
heyra samtölin. Svavar þótti
vandaður fagmaður, en átti trú-
lega erfitt með að rukka að fullu
fyrir vinnuna. Einkum þá sem
ekki höfðu mikið á milli hand-
anna. Þannig var hann.
Svavar og Erna Sörensen,
fyrri kona hans, áttu fjögur börn
sem upp komust. Kolla, Sigga,
Gunnar Örn og Óttar voru ekki
bara frænkur og frændur. Þau
voru fjölskyldan. Fjölskyldan úr
Mánagötunni, sem kom saman á
tyllidögum. Og um áramótin hjá
Svavari og Ernu í Túngötunni eða
nýja húsinu á Seljalandsveginum.
Upp í hugann koma jólaboðin
hjá Magnínu, ömmusystur í Þver-
götu 3, þar sem Haraldur „stóri
frændi“ bjó líka. Fjölskyldan
saman, endalausar umræður um
pólitík og fólk. Og svo var spiluð
vist. Þar voru tilfinningar í spil-
um. Eins gott að trufla ekki í
miðri sögn.
En aðstæður breyttust. Svavar
og Erna skildu. Svavar nýtti sér
iðnmenntun sína, flutti til Sví-
þjóðar og vann hjá Volvo-verk-
smiðjunum. Í Gautaborg átti
hann sitt heimili upp frá því.
Gunnar Örn flutti með honum út.
Fjórir ungir menn í ævintýraferð
heimsóttu þá feðga og fengu að
liggja á dýnum í íbúðinni þeirra
og njóta félagsskapar Gunnars.
Svavar heilsaði upp á okkur, en
sást lítið.
Hann hafði kynnst ástinni á ný.
Britt varð lífsförunautur hans og
sonur hennar Jörgen stjúpsonur
hans. Svavar undi sér vel í sænska
velferðarþjóðfélaginu. Það rímaði
vel við jafnaðarmanninn frá Ísa-
firði.
Það var fjölskyldunni allri
þungt áfall þegar Gunnar Örn
fórst í sjóslysi í Ísafjarðardjúpi
ásamt Vagni, tengdaföður sínum,
kaldan vetrardag 18. desember
1990.
Svavar kom ekki oft til Íslands
á seinni árum. Nokkrum sinnum
náðum við að hittast og stundum
var Britt með í för. Hann var ekki
margmáll um eigin hagi eða til-
Svavar Gunnar
Sigurðsson
✝ Svavar GunnarSigurðsson
fæddist 29. ágúst
1935. Hann lést 19.
desember 2017.
Útför Svavars
fór fram 16. janúar
2018.
finningar. En það
sást í augunum, að
hann naut lífsins. Og
í brosinu. Brosinu
sem bræddi hjörtu.
Við blessum minn-
ingu góðs drengs og
biðjum börnum
hans, maka og fjöl-
skyldum þeirra
huggunar.
Sigurður
Pétursson.
Góður vinur minn og skóla-
bróðir, Svavar Gunnar Sigurðs-
son, lést á heimili sínu í Gauta-
borg 19. desember 2017. Útför
hans verður gerð frá Lundby
Gamla Kyrka í Gautaborg 16. jan-
úar 2018.
Andlát hans kallaði fram minn-
ingar frá Ísafjarðarárum, vinskap
okkar og skólagöngu í Barnaskóla
Ísafjarðar og Gagnfræðaskóla
Ísafjarðar sem lauk skólaárið
1951-1952. Margs er að minnast.
Okkar árgangur var heppinn með
skólafélaga og kennarar margir
hverjir frábærir og skólastjórarn-
ir sterkir leiðtogar sem nutu virð-
ingar okkar. Í minningabók minni
frá þessum tíma er margt til-
greint, s.s. Sundhöll Ísafjarðar,
bókasafnið og íþróttahúsið við
Austurvöll, skíðasvæðið í Stórurð,
útilegur í Birkihlíð, dansæfingar,
morgunsöngur í GÍ, árlegar
skólahátíðir, kvöldgöngur um
Eyrina og um spegilsléttan Poll-
inn glitra „í faðmi fjalla blárra“
o.m.fl.
Sérstaklega er minnst á bók-
menntatíma sem tónlistarskóla-
stjórinn Ragnar H. Ragnar ann-
aðist, mótaði og hafði umsjón
með, en Ragnar H. var mjög
sögufróður og hafði sérstakt dá-
læti á íslenskum skáldskap í ljóði
og riti. Hann fór með okkur á
bókasafn Ísafjarðar og setti okk-
ur fyrir að lesa fjölbreytt úrval
skáldverka. Tilgangurinn var
m.a. sá, að við greindum frá og
lýstum áhrifum viðkomandi bók-
ar á viðhorf okkar til söguatriða
eða boðskapar og kynntum þau
hvert fyrir öðru. En einmitt þarna
kom fram hversu mikinn áhuga
Svavar hafði á bókmenntum og
sögu tengdri mannlífi og menn-
ingu þjóðar okkar. Ég fullyrði að
þessir „bókmenntatímar“ hjá
Ragnari hafi mótað okkur fjöl-
mörg og ber að þakka fyrir það.
Svavar var orðheppinn, snjall í
framsetningu orða sinna, og
sterkan grun hef ég um að ein-
hvers staðar leynist fallegt ljóð
eða kvæði í fórum hans frá þess-
um skemmtilega tíma.
Ógleymanlegar eru þær stund-
ir okkar Svavars og einstakra
skólasystkina þegar við gengum
upp fjallshlíðina ofan Hlíðarvegs,
lögðumst þar á bakið, létum ýmist
sólina eða rigninguna falla á and-
lit okkar og rökræddum um efnis-
atriði þeirra bókmennta sem við
vorum að lesa, eða þá skiptumst á
skoðunum eða þrættum um póli-
tíkina og tilveruna.
Við hjónin Lillý og ég áttum
síðar um tíma samskipti við þau
Svavar og fyrri konu hans Ernu
Sörensen þegar við öll áttum
heima í Reykjavík, en þau hjónin
slitu samvistum og voru þau slit
Svavari þungbær.
Eftir að Svavar flutti til Sví-
þjóðar var samband okkar minna
en hann kom a.m.k. á eitt skóla-
mót okkar skólasystkina sem
haldið var á Ísafirði, og þar var
honum vel fagnað.
Svavari eru hér með þökkuð
ljúf samfylgd og skemmtilegar
stundir. Öllum aðstandendum
hans bæði hér heima og erlendis
eru sendar innilegar samúðar-
kveðjur.
Guð blessi minningu Svavars
Gunnars Sigurðssonar.
Ólafur Kristjánsson.