Morgunblaðið - 25.01.2018, Blaðsíða 59

MINNINGAR 59
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 2018
✝ Jón Þorleifssonfæddist á Arn-
ardrangi í Land-
broti 21. ágúst
1934. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Mörk 19. janúar
2018.
Foreldrar hans
voru þau Þorleifur
Pálsson, f. 18. sept-
ember 1899, d. 1.
janúar 1970, og
Pálína Margrét Stefánsdóttir, f.
25. janúar 1913, d. 29. apríl 2004.
Jón var næstelstur af níu
systkinum. Systkini hans eru
Svava, f. 1933, Helgi, f. 1936, d.
2016, Sigurlaug, f. 1939, Björg-
vin, f. 1943, Óskar, f. 1945, Stef-
án, f. 1951, Jóhann, f. 1953, d.
2010, Þuríður, f. 1957.
Jón kvæntist Unni Halldórs-
dóttur, f. 3. mars 1938, frá Syðri
Steinsmýri, 31. desember 1957.
Brynju og Kristján Orra og eitt
barnabarn, Elvar Orra. 4) Jóna
Bára, f. 16.10. 1968, á hún einn
son, Jón Bjarna.
Jón var í Arnardrangi með
foreldrum sínum til tveggja ára
aldurs en þá flytja þau að Hofi í
Öræfum, vorið 1936, og eru þar
til 1943 en þá flytja þau aftur í
Landbrotið. Foreldrar hans
hefja svo búskap í Þykkvabæ
1944 og þar ólust systkinin upp.
Eftir að hann kynnist Unni
(Lillu) búa þau á Steinsmýri árin
1957 til 1960 en þá flytja þau til
Reykjavíkur og hafa búið þar
síðan.
Jón vann ýmis verkamanna-
störf og var eftirsóttur í vinnu,
verandi bæði stundvís og sam-
viskusamur. Síðustu 25 starfs-
árin vann hann í Álverinu í
Straumsvík. Meðal margra
áhugamála Jóns voru ferðalög,
þá bæði innanlands og utan, og
stangveiði.
Útför Jóns fer fram frá Foss-
vogskirkju í dag, 25. janúar
2018, klukkan 15.
Börn þeirra eru
1) Anna Pálína,
21.10, 1958, maki
Hörður Sigurðsson,
f. 10.6. 1958, eiga
þau þrjú börn, Öldu
Ósk, Evu Björk og
Bjarna Þór, og þrjú
barnabörn, Brynjar
Pálma, Kolbrúnu
Pálínu og Patrek
Bóas. 2) Halldór
Þór, f. 20.2. 1961,
maki Anna Valgarðsdóttir, f.
13.12. 1959, og eiga þau einn
son, Arnar Má, fyrir á Þór tvö
börn, Unni og Eirík Þór, og fyrir
á Anna tvö börn, Fanneyju og
Ásgeir. Barnabörnin þeirra eru
sjö, Snorre, Maja Olina, Anna
Marý, Berglind Birta, Jóhann
Þór, Saru Ósk og Sóley Björk. 3)
Hulda Hrönn, f. 29.8. 1963, maki
Ragnar Ragnarson, f. 9.4. 1962.
Hún á þrjú börn, Jóhönnu,
Elsku hjartans besti pabbi
minn. Að skrifa þér þessar línur
fyllir hjarta mitt af sorg en ég
mun hugga mig við þá hugsun að
þú ert hvíldinni feginn. Um þig
væri hægt að skrifa margt og
bara gott því ég hefði ekki getað
verið heppnari með þig sem
pabba. Þú varst ekki maður
margra orða heldur léstu verkin
tala enda voru það ekki orðin
heldur verkin sem gerðu þig að
stórum manni.
Mér er það minnisstætt þegar
ókunnugur maður vatt sér eitt
sinn að mér og spurði hvort ég
væri dóttir hans Jóns í Straums-
vík sem ég játti. Þá sagði hann
mér að þú værir þekktur þar sem
Jón sterki. Ég hef aldrei gleymt
þessu og það var stolt dóttir Jóns
sterka sem gekk heim af ballinu
það kvöld.
Ég verð þér og mömmu æv-
inlega þakklát fyrir að hugsa
svona vel um hann Jón Bjarna
minn, sem þú kallaðir oftast „litli
minn“.
Þú hafðir það fyrir sið að bjóða
honum í klippingu og gistingu
þegar hann var lítill og úr urðu
dýrmætar samverustundir ykk-
ar.
Það má heldur ekki gleyma
ótöldum ferðum í sumarbústað-
inn fyrir austan, þar sem þið nut-
uð ykkar hvað best. Lífsviðhorf
ykkar mömmu var ávallt að
hugsa í lausnum sem þið svo
kennduð okkur systkinunum. Þið
voruð hjón í 60 ár og aldrei
heyrðum við systkinin ykkur ríf-
ast um nokkurn skapaðan hlut.
Það kom síðar í ljós að þið leystuð
málin með því að fara í stuttan
bíltúr og ekki var komið heim
fyrr en bæði voru sátt. Á brúð-
kaupsafmæli ykkar síðastliðinn
gamlársdag var skrifað að þitt
stóra gæfuspor í lífinu var að gift-
ast henni mömmu.
Það er í þínum anda, gamli
bóndinn, að kveðja okkur á sjálf-
an bóndadaginn. Þú hefur örugg-
lega talið að þú fengir betri
þorramat á þeim stað sem þú ert í
dag og þeir Jóhann og Helgi,
bræður þínir, myndu taka á móti
þér með göróttum drykk. Amma í
sveitinni stóð líka eflaust álengd-
ar, sló á læri sitt og hristi höfuðið
brosandi yfir bræðrunum. Á ein-
hverjum tímapunkti hafið þið
bræður svo sungið Hamraborg-
ina eins og ykkur var einum lagið.
Ég vil þakka sérstaklega öllu
því starfsfólki á hjúkrunarheim-
ilinu Mörk sem hlúði að pabba í
veikindum hans og fyrir þá nær-
gætni sem okkur fjölskyldunni
var ávallt sýnd.
Elsku pabbi minn. Ég vil auð-
mjúklega þakka þér allar þær
stundir sem þú stóðst með mér
eins og klettur, sama hvað á bját-
aði. Það eru forréttindi að hafa
verið dóttir þín. Þú munt alltaf
eiga svo stóran sess í hjarta
mínu. Ég mun alltaf elska þig
skilyrðislaust og sakna þín sárt.
Ég lofa að passa vel upp á
mömmu, eða „gömlu þína“, eins
og þú kallaðir hana svo oft. Guð
geymi þig, elsku pabbi minn. Þín,
Jóna Bára.
Nú er komið að leiðarlokum,
elsku pabbi, og ég kveð þig með
söknuð í hjarta en með fangið
fullt af minningum.
Þú varst svo traustur og alltaf
gott að leita ráða hjá þér sama
hvað það var, og mjög áhugasam-
ur um allt sem við vorum að gera.
Hringdir reglulega til að fá frétt-
ir af barnabörnunum og langafa-
börnunum þínum. Ógleymanleg
voru ferðalögin með ykkur
mömmu bæði hér innanlands og
utan.
Þú varðst nú seint talinn þaul-
sætinn þegar þú komst í heim-
sókn, yfirleitt var stoppað stutt,
staðið snöggt upp og sagt „takk
fyrir mig og veriði sæl“ sem hef-
ur verið vinsælt orðatiltæki hjá
okkur í stórfjölskyldunni.
Þú varst alltaf ofur stundvís og
höfðum við oft gaman af því. Þeg-
ar átti að fara eitthvað, sama
hvert var, þá varst þú alltaf far-
inn löngu áður en áætluð brottför
var ákveðin. Vorum við systkinin
oft að gantast með það að þú gæt-
ir alls ekki verið rútubílstjóri,
hvað þá flugstjóri, þú værir alltaf
með tóma rútu eða flugvél því þú
færir alltaf á undan öllum farþeg-
unum.
Yfirleitt þegar ég bað þig að
sækja mig á flugvöllinn í Reykja-
vík þá varst þú kominn þangað
áður en flugvélin fór frá Egils-
stöðum, þú sagðir yfirleitt að það
væri sama hvar setið væri.
Ákafinn og krafturinn í þér við
alla hluti var alveg einstakur, allt
sem átti að gera í dag var gert í
gær. Bara að drífa þetta af eins
og þú sagðir alltaf.
Ég bið að heilsa þeim sem far-
in eru og ég veit að amma og afi
taka vel á móti þér. Það verða
fagnaðarfundir hjá ykkur Jó-
hanni og Helga frænda og tilefni
til að setja eitthvað í bláu glösin
og taka svo nokkur vel valin lög.
Elsku pabbi, takk fyrir allt og
allt, við skulum hugsa vel um
mömmu.
Þín dóttir
Anna Pálína.
Elsku afi okkar.
Nú ert þú farinn yfir í drauma-
landið þar sem fullt af góðu fólki
tekur á móti þér, eins og Pálína
langamma og bræður, Jóhann og
Helgi.
Þegar við sátum hjá þér í
Mörkinni síðustu dagana þína þá
byrjuðum við að hugsa og rifja
upp allar þær minningar sem við
áttum og við getum ekki annað en
glaðst yfir því hvað við áttum
margar minningar.
Við eldri barnabörnin (stelpu-
skarinn) vorum svo heppin að fá
að fara í margar útilegur með
ykkur og það var ekki leiðinlegt
því við vissum að þið mynduð
dekra við okkur. Svo voru þær nú
ófáar tískusýningarnar í Spóa-
hólum þar sem allt var bókstaf-
lega rifið úr fataskápunum og
klætt sig í, svo var haldin sýning
á ganginum, ekki vitum við enn
hvernig þið nenntuð að standa í
þessu. Ekki munum við eftir að
þú og amma hafið nokkurn tím-
ann skammað okkur barnabörnin
alveg sama hversu „frek“ við vor-
um.
Þegar þú varðst sextugur var
farið í ógleymanlega ferð til
Portúgal. Sú ferð var skemmtileg
því það var í fyrsta skipti sem við
systur fórum til útlanda.
Þegar langafabörnin komu til
sögu fannst þeim gaman að koma
við í bústaðnum eða í Reykásnum
og fá pönnukökur hjá ömmu.
Alltaf heilsaðir þú þeim með
handabandi og hristir svo dug-
lega höndina þeirra að þau hrist-
ust öll, þá var mikið hlegið og það
var beðið með eftirvæntingu eftir
að heilsa afa þar sem hann sat í
sínum stól.
Okkur langaði að þakka þér
fyrir allar þær stundir sem við
áttum. Það verður skrýtið að hafa
þig ekki lengur hjá okkur en við
erum svo þakklátar fyrir að eiga
allar þessar ómetanlegu minn-
ingar. Hvíldu í friði, elsku afi.
Þótt döpur sé nú sálin,
þó mörg hér renni tárin,
mikla hlýju enn ég finn
þú verður alltaf afi minn.
(Höf. ók.)
Þínar afastelpur,
Alda og Eva.
Elsku afi. Þú varst öllum svo
góður. Ég trúi því ekki að ég geti
ekki séð þig og tekið í höndina á
þér, sagt hversu mikið ég elska
þig enda tókstu stóran þátt í því
að ala mig upp, sýna mér hvað
þarf til þess að vera til, afi, og
kenndir mér hvernig er að vera
elskaður. Ég verð alltaf þakklát-
ur fyrir að hafa fengið að vera
með þér og ömmu í öll þessi ár og
mun aldrei gleyma þér, afi minn.
Einnig vil ég þakka þér fyrir
að standa við bakið á mér og
mömmu en það sýnir hversu
traustur þú varst, það er sannur
afi.
Mitt lífsmottó er að hugsa
hlutina alltaf í lausnum og ég
mun gera mitt besta til að þú
verðir stoltur af mér.
Elsku afi, takk fyrir traustið,
skemmtanirnar og ógleymanleg-
ar veiðiferðir og takk fyrir að
styðja mig.
Í sumarbústað voru hjón
litla Lilla og stóri Jón.
Meðan Jón í sófa hraut
færði Lilla grjónagraut.
Stóri Jón og litli Jón
héldu síðar niður á lón.
Báðum Jónum hvorugt leiddist
þótt enginn fiskur veiddist.
Svo var borðaður grautur og slátur.
Gleði, bros og bara hlátur.
Þinn nafni,
Jón Bjarni.
Elsku mágur, ég held að þetta
ljóð hafi verið eitt af þínum uppá-
halds, en víst er að fallega söngst
þú það.
Sævar að sölum
sígur dagsins bjarta ljós.
Dimmir í dölum.
Döggum grætur rós.
Einn ég sit og sendi
söknuð burt í ljúfum blæ.
Er sem blítt mér bendi
barnsleg þrá að sæ.
Alda, kæra alda,
eyrum fróar gnýrinn þinn,
alda, ljúfa alda,
eini vinur minn.
(Guðmundur Guðmundsson)
Kæri mágur. Þá er lokið þinni
jarðvist eftir erfið veikindi og
tekur nú við það eilíflega. Far-
sæll maður varst þú bæði í þínu
einkalífi og starfi, trúr þínum fé-
lögum og vinum. Kraftmikill í
öllu sem þú tókst þér fyrir hend-
ur, ég man sem lítil telpa heima á
Steinsmýri hvað var gaman þeg-
ar bættist við í heyskapinn ungt
fólk og frískt ofan úr Landbroti.
Þar komst þú og fleiri með þér,
þá var nú hamagangur í hirðing-
unni sem lauk að mér fannst á ör-
skotsstundu. Eitthvað held ég að
Unnur systir mín, sem alltaf er
kölluð Lilla, hafi nú spilað inn í
þessar komur þínar sem og satt
reyndist. Miklar gæfumanneskj-
ur voruð þið hjónin. Bjugguð um
tíma á jörðinni Efri-Steinsmýri
og eignuðust þar ykkar fyrsta
barn, Önnu Pálínu. Gott fannst
mér að vita af þér og Lillu systur
þarna á næsta bæ. Til Reykjavík-
ur var haldið úr sveitinni, þar
bættust við í barnahópinn, Hall-
dór Þór, Hulda Hrönn og Jóna
Bára. Heimsóknir til ykkar Lillu
voru alltaf ævintýri líkastar, þar
var hægt að hafa gaman saman
svo um munaði og aldrei gleymd-
ist söngurinn sem þú áttir svo létt
með því mikill söngmaður varst
þú.
Stutt var fyrir ykkur hjónin að
skunda niður á tjörn meðan þið
bjugguð í 101. Þá var nú ekki
hrossleggjunum fyrir að fara
heldur alvöru skautar með börn-
in í eftirdragi á sleðum. Stundum
var þar fjölmennt af ættingjum
og vinum, hugsa sér hvað var
margt hægt að gera skemmtilegt.
Þú varst framtakssamur maður
að taka vinina með í gamanið. Svo
voru Skaftfellingaböllin í Skáta-
heimilinu við Snorrabraut mörg
eftirminnileg, dansað af miklum
móð þar til hælarnir undan skón-
um fuku.
En eigi var snúið til sætis fyrr
en syrpan var á enda. Heimsókn-
ir í sumarbústað ykkar að Litla
Hofi í Landbroti voru alltaf
skemmtilegar, þið miklir gest- og
gleðigjafar. Skrafað um allt
mögulegt og ómögulegt, enda af
mörgu að taka. Svo samrýnd vor-
uð þið að eftir var tekið, ef annað
ykkar bar á góma var alltaf Jón
og Lilla, þið voruð eitt og sama
orðið. Ég veit að það verður vel á
móti þér tekið í Sumarlandinu því
nú er komið að kveðjustund.
Kæri mágur, ég og fjölskylda
mín þökkum þér allar þær góðu
stundir sem við höfum átt með
þér.
Elsku systir mín, Lilla, við
vottum þér og þinni fjölskyldu
innilega samúð, þín
Birna systir og fjölskylda.
Hryggð er í hjarta,
horfinn vinur á braut.
Líknar ljósið bjarta
leyst hefur hans þraut.
Í dag fer fram útför Jóns Þor-
leifssonar. Við hjónin eigum ekk-
ert nema góðar minningar um
góðan, hressan og staðfastan
bróður og mág. Þegar Sigga syst-
ir, eins Jón sagði oft, varð sextug
úthlutaði hann henni lóð úr sum-
arbústaðalandi sínu í Þykkvabæ.
Fluttum við hjólhýsið okkar
þangað úr Landbrotshólunum og
byggðum við það stofu og hrein-
lætisaðstöðu. Þar með hófst nýr
þáttur í samveru okkar hjóna við
Jón og Lillu, eyddum við sumr-
unum saman meira og minna
þarna á blettinum í fimmtán ár.
Þau voru heldur ekki fá ferðalög-
in sem við fórum um landið þvert
og endilangt dragandi eftir okkur
tjaldvagna og á seinni árum Jón
með fellihýsi. Það er margs að
minnast úr þessum ferðum okk-
ar. Þegar komið var í náttstað var
iðulega tekið í spil og aðeins kíkt í
glas.
Ógleymanleg er líka Færeyja-
ferðin okkar ásamt Svövu, Helga
og Diddu. Margar veiðiferðirnar
fórum við saman í Geirlandsána,
Hólmana, Laxá og Brúará ásamt
þeim Jóhanni og Jónu.
Elsku Lilla, við hjónin vottum
þér og afkomendum ykkar okkar
dýpstu samúð.
Þótt búi sorg í sinni
og söknuður í hjarta.
Geymast munu í minni
myndir um daga bjarta.
Eggert Karlsson
og Sigurlaug (Sigga).
Jón Þorleifsson HINSTA KVEÐJA
Elsku pabbi minn.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
(Sveinbjörn Egilsson)
Þín dóttir,
Hulda Hrönn.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Sjáumst í sumarlandinu.
Þín,
Unnur (Lilla).
Í dag verður
Didda frænka mín
jarðsungin. Ég var
svo heppin að fá að vera mikið hjá
henni og Pétri þegar ég var yngri
og fannst mér alltaf yndislegt að
koma til þeirra. Didda gaf sér
alltaf tíma fyrir mig og mér
fannst ég vera hluti af þeirra fjöl-
skyldu líka. Þegar þau bjuggu á
Hellu fór ég oft til þeirra og eyddi
helgum og fríum hjá þeim. Mér
fannst gott að koma þangað og
ekki skemmdi Bangsi, hundurinn
þeirra, fyrir. Þau komu alltaf
fram við mig eins og fullorðna
manneskju en ekki krakkann
sem ég var og Ásta var svona eins
og stóra systir mín. Didda og
mamma hafa alltaf verið nánar
Sigurveig Inga
Hauksdóttir
✝ Sigurveig IngaHauksdóttir
fæddist 13. janúar
1942. Hún lést 26.
desember 2017.
Útför Sigur-
veigar Ingu fór
fram 11. janúar
2018.
systur þannig að
samgangurinn hef-
ur verið mikill í
gegnum árin.
Krakkarnir mínir
hafa alltaf litið á
Diddu sem hálf-
gerða ömmu og
þótti þeim mjög
vænt um hana.
Didda var ákveðin
og vissi hvað hún
vildi, hún hafði gam-
an af útivist, skíðum og sundi og
var alltaf dugleg að fara í laug-
arnar. Hún tók sig ekki of hátíð-
lega og gat gert góðlátlegt grín
að sjálfri sér. Það var yndislegt
að sjá sambandið á milli Diddu og
Ástu, hvað þær voru góðar vin-
konur og nánar. Svanhildur og
Sigurveig voru hennar líf og yndi
og eftir að Pétur litli fæddist var
loksins kominn litli prinsinn sem
þær gátu dekrað við.
Elsku Ásta, Helgi, Sigurveig,
Svanhildur og Sigurjón, söknuð-
ur ykkar er mikill. Við kveðjum
Diddu með miklu þakklæti.
Jórunn.
Elsku Einar.
Ég trúi ekki að
þú sért horfinn á
braut.
Þetta gerðist svo snögglega,
ég hefði viljað haft tíma til að
sjá þig í hinsta sinn og geta að
minnsta kosti kvatt þig og sagt
þér hvað þú varst mér mikils
virði.
Við vorum góðir vinir á okk-
ar yngri árum og brösuðum
margt saman.
Ég man hvað þú gast verið
stríðinn þegar við vorum lítil,
en mikið varstu alltaf skemmti-
legur og stutt í brosið og hlát-
urinn. Þú varst með svo
skemmtilegan húmor og smit-
andi hlátur. Ég gæfi mikið fyrir
að geta hlegið með þér einu
sinni enn.
Ég mun ætíð minnast stunda
okkar saman. Þú reyndist mér
alltaf ofsalega vel, varst traust-
ur og tryggur og gættir mín
Einar Þór
Einarsson
✝ Einar Þór Ein-arsson fæddist
12. apríl 1980.
Hann lést 3. janúar
2018.
Útför Einars fór
fram 16. janúar
2018.
svo vel. Það var
alltaf hægt að stóla
á stóra frænda.
Það var svo mikið
spunnið í þig, eld-
klár með afbrigð-
um og áttir fram-
tíðina fyrir þér.
Það einkenndi þig
vel hvað þú varst
góður við börn og
dýr. Þú studdir
ætíð lítilmagnann.
Þannig mun ég alltaf minnast
þín.
Ég kveð þig með trega í
huga. Við sjáumst „hinum meg-
in“.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem.)
Þín frænka,
Heiðdís.