Morgunblaðið - 25.01.2018, Blaðsíða 58

58 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. JANÚAR 2018
✝ Jón Andréssonfæddist á Hamri í
Múlasveit í Austur--
Barðastrandarsýslu
26. mars 1931. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnuhlíð í
Kópavogi 15. janúar
2018.
Foreldrar hans
voru Guðný Gests-
dóttir, f. 12.8. 1895, d.
9.4. 1987, og Andrés
Gíslason, f. 20.4. 1888, d. 5.3.
1976. Jón var fjórði yngstur af
fimmtán systkinum. Elstur var
Haukur, f. 1919, d. 2015, Gísli, f.
1920, d. 1945, Guðbjartur, f.
1922, d. 2010, Sigurbergur, f.
1923, d. 1989, Kristín, f. 1924, d.
2013, Andrés, f. 1925, d. 2003,
Guðrún, f. 1927, d. 2007, Páll, f.
1928, d. 2011, Sigríður, f. 1929,
d. 2000, Bjarni, f. 1930, d. 2008,
Börn hennar eru Trausti, Ísak
og Eysteinn. Lárus Þór Jónsson,
heimilislæknir, f. 1960. Eigin-
kona hans er Lilja Björk Jóns-
dóttir. Börn þeirra eru Jón
Kristinn, Ólafur Már og Sigríð-
ur María. Guðrún Elísabet Jóns-
dóttir, hjúkrunarfræðingur, f.
1962. Eiginmaður hennar er
Bjarni Gíslason. Börn þeirra eru
Ingunn, Elías, Aron, Markús og
Birkir. Andrés Jónsson bygg-
ingartæknifræðingur, f. 1964.
Unnusta hans er Iða Brá
Vilhjálmsdóttir. Börn hans eru
Pétur, Íris og Marta.
Barnabarnabörn Jóns og
Ólafar eru ellefu.
Jón vann við ýmis störf, m.a. í
Ofnasmiðjunni, lærði rennismíði
og vann í Héðni þar til hann
réðst til álversins í Straumsvík
árið 1969 þar sem hann vann frá
því verksmiðjan var sett á stofn
til starfsloka árið 1998.
Útför hans fer fram frá
Digraneskirkju í dag, 25. janúar
2018, klukkan 14.
Jón, Ingibjörg, f.
1932, d. 1943,
Eggert, f. 1933,
d. 2004, Garðar,
f. 1935, d. 2001,
og Björg, f.
1937, d. 2017.
Þann 30. jan-
úar 1954 kvænt-
ist Jón Guðríði
Ólöfu Kjartans-
dóttur. Fyrir
átti Jón soninn
Gísla, f. 1951. Börn hans eru
Þorsteinn og Jóhanna.
Jón og Ólöf eignuðust fimm
börn. Þau eru Kjartan Jónsson,
sóknarprestur, f. 1954. Eigin-
kona hans er Valdís Magnús-
dóttir. Börn þeirra eru Heiðrún,
Ólöf Inger og Jón Magnús.
Guðný Jónsdóttir, myndlistar-
kennari, f. 1957. Unnusti hennar
er Birgir Svan Símonarson.
Elskulegur faðir okkar er lát-
inn, 86 ára gamall. Hann var 11.
í röðinni af 15 systkinum sem
komu í heiminn á 17 árum. For-
eldrar hans voru hjartahlýtt og
harðduglegt fólk sem tókst að
sjá vel fyrir börnum sínum og að
auki tóku þau að sér gamalt fólk
og ómaga.
Pabbi fór að heiman 14 ára til
að vinna fyrir sér. Hann vann
við ýmis störf m.a. sem kaupa-
maður í Vestra-Geldingaholti í
Árnessýslu þar sem mamma var
heimasæta. Þau felldu hugi sam-
an og hófu búskap í Reykjavík,
lengst á Njálsgötunni þar sem
þau eignuðust flest börnin sem
urðu fimm talsins. Gísla son sinn
eignaðist pabbi áður en hann
kynntist mömmu. Þau byggðu
sér hús á Hjallabrekku 39 í
Kópavogi og flutti fjölskyldan
þangað 1969. Þar bjuggu þau
þangað til hann fór á hjúkrunar-
heimili 84 ára gamall.
Pabbi lærði rennismíði utan-
skóla og var á samningi hjá Vél-
smiðjunni Héðni. Hann starfaði
síðan í Álverinu í Straumsvík frá
stofnun þess og átti farsælan
starfsferil þar. Hann var mikill
fagmaður og sérstaklega vand-
virkur. Ef vandasöm verkefni
komu upp var oft leitað til hans.
Pabbi var náttúruunnandi og
fór oft með okkur systkinin í bíl-
túra og útilegur. Þegar við vor-
um orðin stálpuð smíðaði hann
ásamt vinnufélögum sínum í
Straumsvík tjaldvagn sem for-
eldrar okkar notuðu mikið og
ferðuðust með víða um landið.
Þau áttu því láni að fagna að
komast til Afríku sem pabba
hafði lengi dreymt um. Sú ferð
var honum ógleymanleg.
Pabbi var mikill fjölskyldu-
maður og heimakær. Hann undi
sér vel á vinnustofu sinni sem
hann hafði komið sér upp heima-
við. Hann var hlédrægur og ró-
lyndur og naut sín betur í fá-
mennum hópi frekar en í
margmenni. Hann hafði góða
kímnigáfu og frásagnarhæfileika
og hafði gaman af að segja sög-
ur. Sumar sögurnar heyrðum við
oftar en einu sinni og alltaf hló
pabbi jafn mikið og við líka.
Trúin var pabba mikils virði
og bað hann með okkur á kvöld-
in þegar við vorum lítil. Þótt
fjárhagurinn hafi ekki verið
sterkur fengum við að stunda
nám í myndlistar- og tónlistar-
skólum, iðka íþróttir og fengum
síðar góðan stuðning þegar við
gengum menntaveginn. Þegar
við fórum að heiman og stóðum í
verklegum framkvæmdum mátti
alltaf reiða sig á hjálp pabba,
hann hafði verkvitið og réttu
verkfærin.
Mamma og pabbi brölluðu
margt saman, fóru í berjamó, út-
bjuggu saft, sultur og kæfu, tóku
slátur og verkuðu mat í súr. Þau
ræktuðu kartöflur og pabbi salt-
aði hrossakjöt og sveið sviða-
kjamma. Þau voru mjög nýtin og
fóru vel með og mættu umhverf-
issinnar í dag taka þau til fyr-
irmyndar á mörgum sviðum. Við
systkinin vorum höfð með í flest-
um störfum heimilisins og búum
við vel að því.
Ljúflyndi og húmor voru
sterkir eiginleikar í persónuleika
pabba og eftir að hann veiktist
af heilabilun komu þeir eigin-
leikar sterkt fram. Eigum við
minningar um óborganleg tilsvör
sem auðvelduðu okkur að horfa
upp á hann svona veikan. Við
fjölskyldan erum afskaplega
þakklát fyrir frábæra umönnun,
hlýju og alúð sem honum var
sýnd á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð. Blessuð sé minning
hans.
F.h. systkinanna,
Guðný og Elísabet.
Í dag kveð ég kæran tengda-
föður minn, Jón Andrésson. Jón
hefur verið stór hluti af lífi mínu
í rúma þrjá áratugi. Fyrstu
minningar mínar um Jón tengj-
ast Hjallabrekku 39 þar sem þau
hjónin Jón og Ólöf bjuggu. Allt
frá fyrstu tíð fann ég mig vel-
komna í fjölskylduna. Ég minn-
ist hlýlegs og vingjarnlegs við-
móts hans í minn garð.
Ég á margar góðar minningar
frá Hjallabrekkunni. Þangað var
alltaf gott að koma og þau hjón
voru sérstaklega gestrisin og
góð heim að sækja. Við áttum
oft góðar og skemmtilegar um-
ræður um stjórnmál og þjóð-
félagsmál.
Jón var mikill jafnaðarmaður
og sveið misskipting gæðanna í
samfélaginu. Hann ólst sjálfur
upp við kröpp kjör og var aðeins
14 ára þegar hann fór að heiman
og þurfti að sjá fyrir sér. Lífs-
baráttan var hörð og þau hjónin
þurftu að leggja mikið á sig til
að eignast eigið hús og fram-
fleyta fjölskyldu. Nægjusemi og
nýtni var þeim eiginleg.
Þegar við Lárus bjuggum úti
á landi eða erlendis stóð heimili
þeirra okkur og börnum okkar
alltaf opið. Ég hef oft hugsað
hversu lánsöm ég hef verið að
eiga svo góða tengdaforeldra
sem þau Jón og Ólöf hafa verið.
Fjölskyldan á Hjallabrekk-
unni var mjög samheldin og ríkti
mikil eining og velvild í hópnum.
Börnin voru virkir þátttakendur
í heimilishaldinu líkt og á ís-
lenskum sveitaheimilum. Búin
var til saft og sulta úr berjum og
sláturgerð á haustin. Jólaboðin
voru sérstök tilhlökkunarefni og
þar var glatt á hjalla.
Jón var hæglátur, hógvær og
dagfarsprúður maður. Hann
naut sín best í fámennum hóp
þar sem góð frásagnargáfa hans
blómstraði. Sögur hans voru rík-
ar af glettni og gamansemi.
Hann lifði sig vel inn í frásögn-
ina og þurfti stundum að gera
hlé á frásögn sinni vegna inni-
legs hláturs.
Jón var einstaklega hagur og
vandvirkur maður. Hann hugs-
aði vinnuferlið alveg til enda áð-
ur en hann hóf verkið og kastaði
aldrei höndum til nokkurs verks.
Hann var mikill fjölskyldumaður
og var alltaf reiðbúinn að hjálpa
fjölskyldum barna sinna. Höfum
við Lárus notið aðstoðar hans
ótal sinnum við verklegar fram-
kvæmdir á húsnæði okkar, flutn-
inga og viðgerðir á bílum.
Jón var mikill náttúruunnandi
og hafði yndi af ferðalögum. Mér
eru minnisstæð ferðalög sem við
fórum með þeim hjónum bæði
innan- og utanlands. Ógleyman-
leg ferð til Kenýa 1987 þar sem
við heimsóttum fjölskyldu Kjart-
ans, sonar þeirra hjóna, ferðalag
um Svíþjóð auk ferðalaga inna-
lands. Þetta voru allt skemmti-
legar ferðir en sérstaklega var
gaman að fara með honum um
æskuslóðir hans þar sem hann
rifjaði upp æskuminningar og
sagði okkur skemmtilegar sög-
ur.
Síðustu tvö æviárin dvaldi Jón
á hjúkrunarheimilinu Sunnuhlíð.
Þar naut hann góðrar umönn-
unar starfsfólks sem sýndi hon-
um alúð og umhyggju. Það er
þakkarvert. Þótt heilsu Jóns
hrakaði og kraftar dvínuðu sýndi
hann mikið æðruleysi og stutt
var í hnyttin tilsvör.
Ég er þakklát fyrir góðan
tengdaföður og allar samveru-
stundirnar með honum. Blessuð
sé minning hans.
Lilja Björk Jónsdóttir.
Það er dýrmætt að eiga afa og
ömmu. Sem barn varði ég mikl-
um tíma hjá afa og ömmu á
Hjallabrekkunni. Ég bjó þar
fyrstu mánuði lífs míns og aftur
um það leyti sem ég hóf skóla-
göngu mína. Þegar ég var í há-
skólanámi fékk ég um tíma afnot
af einu herbergjanna fyrir les-
aðstöðu og man ég hversu nota-
legt það var að koma upp í eld-
hús og drekka kaffi með afa og
ömmu. Oft sagði afi okkur sögur
sem hann varla gat klárað vegna
eigin hláturs.
Fyrir tveimur árum tókum við
mamma við Hjallabrekkunni og
þá er eins og ég hafi kynnst afa
enn betur. Húsið er gríðarlega
vel byggt og eru þar víða merki
um handbragð hans. Afi var
listasmiður og virtist geta smíð-
að og lagað allt. Það sem afi
byggði var byggt til þess að end-
ast. Skopparakringlan óbrjótan-
lega og handlóðin sem hann
renndi fyrir mig á rennibekkn-
um eru enn í miklu uppáhaldi.
Það hefur verið gaman að fara
yfir öll verkfærin og gramsa í
dótinu hans í vinnustofunni. Ný-
lega rakst ég á brúna vasahníf-
inn hans sem hann notaði meðal
annars til þess að taka utan af
appelsínum og skera hákarlsbita
sem ég sem lítill snáði var ólmur
í að smakka: „Afi má ég fá meira
ojbjakk.“
Afi var mikið náttúrubarn.
Hann naut þess að vera úti í
náttúrunni og ferðast um landið.
Sömuleiðis hafði hann gaman af
því að horfa á náttúrulífsmyndir
og Stiklur Ómars Ragnarssonar.
Sem barn fór ég í útilegur
með afa og ömmu í tjaldvagn-
inum, í berjamó og fjöruferðir.
Þegar þau tóku mig með sér í
sund enduðu sundferðirnar alltaf
á því að afi synti björgunarsund
með mig yfir djúpu laugina.
Afi greindist með heilabilun
fyrir um það bil áratug síðan.
Það er sárt að sjá á eftir ástvini
hverfa hægt inn í sjúkdómsþok-
una, tapa færni og missa mátt.
Síðustu tvö árin bjó afi á hjúkr-
unarheimilinu Sunnuhlíð. Þar
var öll umönnun til fyrirmyndar
og greinilegt að honum leið vel í
þeirra umsjá.
Ég sé afa núna fyrir mér á
Hamri, síðastur í hópi fimmtán
systkina til að snúa aftur til
æskuheimilisins. Það er komið
sumar.
Trausti.
Jón Andrésson
✝ Sigurþór Tóm-asson fæddist í
Reykjavík 29.
ágúst 1935. Hann
andaðist á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
19. janúar 2018.
Foreldrar hans
voru Tómas Sigur-
þórsson, f. 23.
október 1906 í
Hlíðarendakoti í
Fljótshlíð, d. 18.
janúar 1997, og Sigríður Lilja
Jónsdóttir, f. 2. október 1907 í
Reykjavík, d. 18. apríl 1984.
Bræður Sigurþórs eru Guð-
jón Tómasson, f. 16. mars 1931,
d. 21. nóvember 2011, og Tóm-
as Tómasson, f. 19. október
1944.
Sigurþór kvæntist 28. febr-
úar 1958 Ruth Ragnarsdóttur
frá Reykjavík, f. 28. nóvember
1936. Börn þeirra eru: 1) Ragn-
hildur Lára, f. 16. júlí 1959,
maki Carsten Conradt-Eberlin,
f. 20. mars 1959. Börn þeirra
eru: Christina, f. 18. ágúst
höfn. Að námi loknu vann hann
hjá Rambøll og Hannemann í
Kaupmannahöfn og síðar hjá
Almennu verkfræðistofunni í
Reykjavík. Eftir nokkurra ára
búskap í Reykjavík ákváðu þau
að flytja aftur til Danmerkur
og eignuðust nýtt heimili í
Hasselhaven í Glostrup. Sig-
urþór var þá ráðinn til verk-
fræðifyrirtækisins Carl-Bro
A/S í Kaupmannahöfn.
Á hverju sumri var öllum
pakkað í bílinn og lá leiðin til
Ítalíu. Þau undu sér þar vel og
lærðu m.a. ítölsku í kvöldskóla
á veturna.
Árið 1982 bauðst Sigurþóri
að fara á vegum Carl-Bro til
Nairobi, Kenía, og starfa sem
verkfræðingur á þeirra vegum.
Árið 1985 bauðst honum svo að
stjórna dótturfyrirtæki Carl-
Bro í Dar-es-Salaam í Tansaníu
þar sem þau Ruth bjuggu til
ársins 1994 þegar þau ákveða
að setjast í helgan stein og
stunda golf frá sumarhúsi sínu
í Vejby Strand í Danmörku og
á Strandavelli á Hellu, en þau
bjuggu sér einnig heimili í
Neðstaleiti í Reykjavík.
Útför Sigurþórs fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 25. janúar
2018, og hefst athöfnin klukk-
an 13.
1991, Simon Alex-
ei, f. 22. apríl
1993, og Benjamin,
f. 4. apríl 1998. 2)
Tómas, f. 16. októ-
ber 1962. Börn
hans eru: Anna, f.
2. mars 1994,
Magnus, f. 7. októ-
ber 1996, og Sig-
urd, f. 1. sept-
ember 1999. 3)
Kristinn, f. 19.
september 1972, maki Guðrún
Kristjánsdóttir, f. 18. mars
1968. Börn þeirra eru: Sjöfn, f.
23. júní 1994, Sigurþór, f. 8.
janúar 2003, og Signý Lára, f.
24. mars 2005.
Sigurþór og Ruth kynntust
árið 1957 á Kgl. Nytorv í
Kaupmannahöfn í Danmörku.
Þau hófu búskap í Kaupmanna-
höfn og var fyrsta heimili
þeirra í Vinkelager.
Sigurþór gekk í MR og út-
skrifaðist þaðan 1955. Hann út-
skrifaðist síðan sem verkfræð-
ingur frá DTH í Kaupmanna-
Sigurþór Tómasson frændi
minn er fallinn frá eftir erfiða
baráttu við veikindi sem tóku
smám saman yfir huga hans og
getu til tjáskipta.
Hann var annar í röð þriggja
sona Tómasar Sigurþórssonar
frá Kollabæ og Sigríðar Jóns-
dóttur úr Reykjavík.
Sigurþór var föðurbróðir
minn og bjó með fjölskyldu
sinni í útlöndum fjarri ættingj-
um sínum um langt skeið.
Þrátt fyrir það hélst alltaf
góður vinskapur milli fjöl-
skyldna okkar og eru börnin
þeirra, Ragga og Tommi, tal-
andi á íslensku þrátt fyrir bú-
setu erlendis næstum alla ævi.
Mér fannst hann alltaf
myndarlegasti maðurinn í fjöl-
skyldunni og var montin af
sæta frænda mínum sem bjó í
Danmörku með fjölskyldu sinni
og ekki skemmdi það fyrir að
hann var liðtækur þegar eitt-
hvað vantaði sem ekki fékkst á
Íslandi á þeim tíma.
Sigurþór var góður náms-
maður og útskrifaðist sem
stúdent frá MR 1956 með
hæstu einkunn úr stærðfræði-
deild. Hann lagði fyrir sig verk-
fræði og útskrifaðist sem verk-
fræðingur og starfaði sem
slíkur allan sinn starfsferil,
lengst af í Danmörku og lauk
Sigurþór starfsævi sinni í Tan-
saníu.
Um tíma eftir 1960 starfaði
Sigurþór á Íslandi og var mikill
spenningur í kringum heim-
komu fjölskyldunnar. Stórfjöl-
skyldan stóð á hafnarbakkan-
um þegar Gullfoss lagði að
bryggju og mikil gleði fylgdi
því að fá fólkið okkar til lands-
ins og ég varð þá barnapía
þeirra um tíma. Ógleymanleg
er móttaka í fjölskylduhúsi
Ruthar á Frakkastíg 12, sem
var á þeim tíma eins og höll í
okkar augum. Þar var kristall
og fínerí sem ekki var í hverju
húsi.
Þau fluttu svo aftur til Dan-
merkur og eru minningar mín-
ar frá þeim tíma tengdar
myndum og bréfum sem bárust
reglulega til ömmu og afa í
Skipholti.
Þar var fylgst með uppvexti
Ragnhildar, Tomma og Kidda í
formi mynda sem raðað var eft-
ir mánuðum og ártölum svo að
við vissum nákvæmlega hvern-
ig þau litu út þrátt fyrir fjar-
lægðina.
Við lágum yfir þessum
myndum og vorum viss um að
enginn átti fallegri börn en Sig-
urþór og Ruth.
Við starfslok fluttu hjónin til
Íslands og sat reiknimeistarinn
löngum stundum við tölvuna
sína, „kompjúterinn“, og hefur
líklega notað gamla takta við
alls kyns útreikninga.
Golfið átti hug þeirra hjóna
um margra ára skeið og eftir
að þau fluttust til Íslands var
Strandavöllurinn við Hellu oft
spilaður og þá var komið við í
Kollabæ og Þríhyrningur bar-
inn augum.
Einnig var Ásinn skoðaður
og athugað hvernig gengi þar á
bæ.
Þegar hugurinn var ekki allt-
af á réttum stað og hjónin
dvöldu á Landakoti áttum við
þó nokkrar gleðistundir við að
horfa á burstabæinn við enda
gangsins á deildinni þeirra.
Bærinn minnti á Kollabæinn og
hefur hugurinn eflaust leitað í
gömlu góðu dagana þegar
frændfólkið hans og bræður
léku sér þar sem börn.
Ég minnist Sigurþórs
frænda míns með þökk og virð-
ingu.
Blessuð sé minning hans.
Sigríður Guðjónsdóttir.
Sem lítill drengur, sá yngsti í
fjölskyldunni, kvaddi ég eldri
systur mína, Ruth Ragnars-
dóttur, þegar hún fór á vit æv-
intýranna til Danmerkur.
Skömmu síðar bárust þær
fregnir að hún hefði kynnst
ungum verkfræðinema sem var
við nám í Kaupmannahöfn.
Þegar fram liðu stundir bárust
nánari fregnir og ljósmyndir af
glæsilegum ungum manni, sem
hafði dúxað í gegnum allt nám.
Þetta voru fyrstu kynni af mági
mínum, Sigurþóri Tómassyni.
Við nánari kynni kom alltaf
betur og betur í ljós hversu
gjörvilegur, einlægur og góður
maður var þarna á ferð.
Þegar ég fór til náms til
Þýskalands og við hjónin flutt-
um þangað þá vildi svo til að
Sigurþóri bauðst vinna hjá
þekktri verkfræðistofu í Kaup-
mannahöfn.
Þau höfðu þá eignast tvö
börn og fluttust til Danmerkur
þar sem þau festu kaup á ein-
býlishúsi í Hasselhaven í Glost-
rup þar sem þau bjuggu sér
fallegt heimili og þar fæddist
þeim þriðja barnið. Það vildi til
að okkur var boðið að dvelja
hjá fjölskyldunni í Hasselhaven
ein jól.
Þessi jólaferð komst í hefð
og þau 10 ár sem við dvöldum í
Þýskalandi varð þetta að ár-
legri hefð, þar sem farið var til
Danmerkur um jólin og þau
komu til okkar um páskana.
Þegar Þýskalandsdvöl okkar
var lokið lögðust þessar hefð-
bundnu samverustundir af.
Skömmu síðar fékk Sigurþór
það starf að annast forstöðu
fyrir útibú dönsku verkfræði-
stofunnar, fyrst í Kenía og síð-
ar í Tansaníu. Þar dvöldu þau
uns Sigurþór fór á eftirlaun.
Þau festu kaup á sumarhúsi á
Sjálandi og íbúð í Efstaleiti í
Reykjavík þar sem þau dvöldu
á víxl.
Ég leit ávallt upp til Sig-
urþórs sem fyrirmyndar og var
stoltur af að vera mágur hans.
Allt sem hann gerði var þaul-
hugsað og í föstum skorðum,
sem sagt pottþétt.
Árið 2014 fór að þyrma yfir.
Sigurþór greindist með Alz-
heimers-sjúkdóminn sem síðar
varð hans banamein. Það tekur
á að verða vitni að því hvernig
þessi sjúkdómur smátt og
smátt rænir virðingu. Ég veit
að nú hefur Sigurþór breytt um
vistarverur og er kominn í
þægilegra umhverfi.
Megi algóður Guð vera með
honum og eftirlifandi aðstand-
endum, Ruth eiginkonu hans,
börnum hans, Ragnhildi, Tóm-
asi og Kristni, og fjölskyldum
þeirra.
Kristinn Ragnarsson.
Sigurþór
Tómasson