Morgunblaðið - 13.02.2018, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 13. FEBRÚAR 2018
Þorsteinn Jónsson
Kildu – Karl Einarsson Dung-
anon, sem dvaldi hérlendis í boði
Ásbjarnar Ólafssonar heildsala
og orti á þeim tíma heila ljóðabók
á 14 tungum, og gaf út sín rit á
heimsvísu, bókin hét Corda Atl-
antica.
Bauð ég hertoganum með mér
til Þorsteins og Ástu í hin nýju
heimkynni þeirra og hafði með-
ferðis viskíflösku og leikrit eftir
Dunganon sem hann kallaði
Draumveraldar-dimmisjón. Varð
þetta mögnuð og kát gleði og þeg-
ar viskíið þraut fór Ásta á stúfana
og hringdi í Þorgrím Jónsson
gullsmið – Gull-Grím, sem hún
kallaði, og sendi hann strax í að
útvega tvær brennivínsflöskur –
ásamt Spur-Cola með jákvæðum
bílstjóra á Borgarbíl og varð
þessi gleði öllum viðstöddum til
mikillar gleði og var ánægjuefni.
Eftir að lauk samvistum Ástu
og Þorsteins með dramatískum
tilþrifum bjó hann í nokkur ár
með Guðrúnu Svövu Svavarsdótt-
ur leirlistakonu og eignuðust þau
einn son. Börn þeirra Ástu voru
þá sett í fóstur á góðu sveitaheim-
ili á Ökrum á Mýrum og undu þau
vel hag sínum og heimsóttu for-
eldrarnir þau eptir mætti.
Eptir sambúðarslit Þorsteins
og Guðrúnar Svövu kynntist Þor-
steinn Laufeyju Sigurðardóttur
fiðlara og eignuðust þau eina
dóttur. Þeirra ástir urðu góðar og
bjó hún Þorsteini það öryggi sem
hann þarfnaðist. Þorsteinn dó á
heimili þeirra og verður hans
minnzt sem sjaldgæfrar mann-
eskju og skálds meðan íslenzk
tunga hrærist.
Drengskapur var það orð sem
kemur í hugann þegar minnzt er
Þorsteins.
Góðlyndi hans og margháttuð
hlýja vermdi sál viðmælenda
hans. Þannig mun hans verða
minnzt, þegar við – gamlir vinir
hans erum löngu dauðir og stein-
gleymdir. Ari Gísli sonur minn
var náinn Þorsteini og vill hann
þakka af hjartans hlýju þá fegurð
og góðu nærveru sem Þorsteinn
hafði og alltaf einstaka sýn á ólík
lífsmálefni.
Og vottum við Laufeyju virð-
ingu okkar og samúð á kveðju-
stund.
Þrjá erfingja á hver maður –
mennina – moldina og sálarinnar
meðtakara.
Bragi Kristjónsson.
„Það er unglingspiltur hér í
Þverárhlíðinni sem langar til að
verða skáld. Hann veit það ekki
sjálfur, en hann er orðinn skáld.“
Þessi orð mælti Guðmundur
Böðvarsson skáld á Kirkjubóli við
kunningja sinn fyrir rúmum sex-
tíu árum. Pilturinn ungi var Þor-
steinn Jónsson sem seinna
kenndi sig við fæðingarstað sinn
Hamar og sá sem kvaddur er í
dag. Hann er yngstur borgfirsku
stórskáldanna á tuttugustu öld,
þeirra Jóns Helgasonar, Snorra
Hjartarsonar og Guðmundar
Böðvarssonar, og sómir sér vel
meðal þeirra við háborð íslenskr-
ar ljóðlistar.
Hann birtist þjóðinni árið 1958
með ljóðabók sína, þá fyrstu, og
vakti strax mikla athygli og hrifn-
ingu. Ungt fólk og róttækt tók
honum fagnandi og á öldurhúsum
og gatnamótum höfuðborgarinn-
ar var nafn hans og ljóð á margra
vörum. Um þær mundir var
stofnað til vináttu sem aldrei
brast og mun seint fyrnast. Vin-
sældir ritverka hans voru alla tíð
miklar, en hann lét það ekki á sig
fá.
Hann haggaðist ekki, hvorki
þar né í öðru. Hann var frábitinn
skjalli og flími þess tíðaranda
sem í hönd fór, trúr og sannur
vitnisburður hins gagnstæða og
bar fram merki mannúðar og
heiðarleika. Handaband og faðm-
lag Þorsteins var eins og hann
sjálfur og ljóðin hans – þétt og
hlýtt.
„Skáld er eg ei en huldukonan
kallar.“ Svo kveður Jónas Hall-
grímsson í Hulduljóðum, en Þor-
steinn dáði Jónas mjög. Nú hefur
huldukonan tekið skáldið frá
Hamri í faðm sér og fært til ann-
arra og betri heima. Er hann þá
dáinn – farinn? Nei, hann er hér
„yfir og allt um kring“.
Eftir sitjum við með fangið
fullt af dýrum sjóði ljóða hans og
sagna, og minningum um mann-
inn sjálfan, hans hlýja þel og göf-
uga fas.
Kristján Jónsson.
Borgarfjarðarhérað. Hvílíkt
stórvirki skáldskapar, sagna og
sögu! Egill reisti merkið við upp-
haf Íslandsbyggðar og átta kyn-
slóðum síðar kom Snorri og festi
það varanlega í sessi. Þetta merki
skáldskaparins og sagnagleðinn-
ar. Það var gæfa Borgfirðinga og
líka okkar hinna sem komum ann-
ars staðar að.
Um miðja síðustu öld bar hátt
nöfn þriggja höfuðskálda Borg-
firðinga á þeirri tíð, Guðmundar
Böðvarssonar, Jóns Helgasonar
og Snorra Hjartarsonar. Milli
Borgarfjarðar og Breiðafjarðar-
byggða er skammur vegur og
samskipti ærin frá öndverðu. Árið
1802 fæddist á Jörfa í Haukadal í
Dölum stúlkubarnið Margrét
Þorláksdóttir. Hún varð hús-
freyja í Borgarfirði. Um Margréti
var sagt að litlu skipti hvort hún
eignaðist barn með þessum eða
hinum, frá börnum hennar komu
fyrr en varði skáld eða rithöfund-
ar. Hún var langamma Halldórs
Kiljan og Guðmundar skálds
Böðvarssonar á Kirkjubóli í Hvít-
ársíðu.
Bæði Borgfirðingar og Breið-
firðingar eiga Snæfellsjökul að.
Undan Jökli komu á 17. öld snill-
ingarnir Kolbeinn „jöklaraskáld“
og Guðmundur Bergþórsson. Úr
byggðunum undir Jökli kom líka
löngu síðar Jóhann Jónsson,
1896-1932, sem með kvæði sínu
Söknuði lauk upp dyrum nú-
tímans í íslenskri ljóðagerð.
Í byggðum Borgarfjarðar og
Breiðafjarðar var aldrei um lang-
an veg að fara á vit skáldskap-
arins. Sigurður Breiðfjörð „upp-
heimskundur“ ljómar enn þó að
ágætir menn hafi reynt að kveða
hann í kútinn.
Við sem fæddumst á fjórða
áratug síðustu aldar nutum þess
að fá strax í æsku í hendur kvæði
Daladrengjanna Stefáns frá
Hvítadal, Jóhannesar úr Kötlum
og Steins Steinars og líka Sigfús-
ar Daðasonar, sem var Dalamað-
ur að ætterni en ólst upp rétt utan
við sýslumörkin.
Við kveðjum í dag Þorstein
skáld frá Hamri í Þverársíðu. Öll
bestu verk nýnefndra tólf ljóð-
mæringa voru honum hjartfólgin.
Hann var arftaki þeirra og yngsti
bróðir.
Kynni okkar Þorsteins spanna
nær sex áratugi. Í gamla daga
sátum við stöku sinnum tveir á
tali á síðkvöldum. Það voru góðar
stundir. Ekki sakaði að eiga tár á
glasi. Við vorum þá báðir draum-
óramenn. Ellin kæfir draumana
en hvað væri skáldskapurinn án
drauma og hvað væri mannkindin
án skáldskapar?
Minnisstæð er ferð okkar með
svolítinn hóp af fólki norður í
Drangey sumarið 2004. Við vor-
um að rifja upp brot úr Grettis-
sögu. Að hlýða á Þorstein flytja
þar Illugadrápu Stephans G. líður
seint úr minni.
Ég kveð kæran vin og þakka
tryggð hans við mig – öll þessi
mörgu ár, þó að fundum fækkaði.
Í dag er hugur minn hjá Laufeyju
og öðrum nánustu vandamönnum
Þorsteins.
Kjartan Ólafsson.
„Hugrenning, saga, sögð, reif-
uð í orð – / veit hún sér tryggara
leyndar-athvarf en orð?“ Þannig
lýkur ljóðinu „Þagnargildi“ í
ljóðabókinni Hvert orð er atvik
eftir Þorstein frá Hamri. Ætla
mætti að hlutverk orða væri að
opinbera, en þau eru líka leynd-
arstaðir og ekki er alltaf auðgeng-
ið inn. Í ljóðum Þorsteins geta orð
virst sem hugskot í sjálfum sér,
þar sem sitthvað er geymt og fær
að gerjast, kannski sögn frá fyrri
tíð, en orðin hans Þorsteins, og
ljóðin, eru einnig atvik, atburðir
sem lesandi tekur þátt í, jafnt í
fortíð sem nútíð. „Ekki ótvíræð
samleið“ segir í ljóðinu „Á tali við
tímann“ í fyrrnefndri bók: „Sá
þytur þinn, er ég skynja, / ferðast
inní mér, úti og hjá; / ég ber til þín
hollan hug.“
Þessi orð Þorsteins vil ég gera
að mínum um hann, bæði um
sköpunarverkin hans öll á
kynngimögnuðum skáldferli, en
einnig um manninn sjálfan og þá
hlýju og góðu nærveru sem hann
bar með sér.
Síðasta áratuginn tæpan vor-
um við Þorsteinn nágrannar í
fleiri en einum skilningi. Það er
ekki nema snertispölur á milli
heimila okkar í Skólavörðuholtinu
í Reykjavík og sitthvað var þar til
umræðu, þótt mér finnist nú að
margt hefði þurft að ræða nánar –
það verð ég að eiga við orðin sem
hann skildi eftir. Þorsteinn og
faðir minn höfðu verið mátar um
langt skeið og svo skipaðist
reyndar í tilverunni að þeir áttu
eftir að tengjast sem afar, þegar
systir mín og sonur Þorsteins
eignuðust dótturina Diljá.
En við Þorsteinn vorum líka
báðir Borgfirðingar og með nafni
sínu hnykkti hann á tryggðabönd-
um við átthagana. Hann er vita-
skuld eitt af höfuðskáldum hér-
aðsins fyrr og síðar. Eitt sinn við
eldhúsborðið heima í Borgarnesi,
þegar ljóst var orðið að hugur
minn hneigðist að lestri og íhugun
bókmennta, barst Þorsteinn frá
Hamri í tal og mamma sagði:
„Hann er góður drengur, hann
Steini.“ Þau voru jafnaldrar,
höfðu verið bekkjarsystkin í
Reykholti, og töluðu alltaf fallega
hvort um annað. Þegar móðir mín
lést í fyrra heimsótti ég Þorstein
og spurði hvort ég mætti lesa ljóð
hans „Fararefni“, lokaljóð nýj-
ustu ljóðabókar hans, sem ber
heitið Núna, við útför hennar. Það
var auðsótt og honum þótti vænt
um þessa beiðni. Nú þegar hann
er sjálfur allur leitar þetta ljóð
enn á hugann, um leið og ég sendi
Laufeyju konu Þorsteins, börnum
hans og öðrum ástvinum hug-
heilar samúðarkveðjur.
Andartökin
svo ein í fyrndinni, smáleg
og samt, þá stundina,
ígildi heims sem var heill,
þau koma sem angan
úr kyrrþey
eða tónblær af strengjum
tærrar gleði
og eru, lifa:
ylur við bakið
og fylgdin fram
veg allra vega
hvort sem tíðin reynist sumarsæl
eða fjúksöm í fangið.
Ástráður Eysteinsson.
Kynni okkar Þorsteins voru
stutt, snörp og staðbundin. Við
umgengumst nær eingöngu í Mý-
vatnssveit en þangað komu þau
Laufey og ég með farfuglunum á
vorin og hurfum með þeim á
haustin. Í Mývatnssveit vorum
við sem lítil fjölskylda. Við sögð-
umst vera hversdagsvinir enda
lifðum við hversdagslífi saman.
Við borðuðum silung, prófuðum
að elda gæs, nutum þess að fara
út með lífrænt ruslið, tíndum ber,
horfðum á fréttir og kosninga-
sjónvarp og ræddum landsins
gagn og nauðsynjar, þar með talið
tónlist og skáldskap. Stundum
fékk ég að gista í Höfða, í varpinu
snemmsumars eða þéttu haust-
myrkrinu í skugga skógarins,
langt frá allri ljósmengun.
Í minningunni greini ég þau
Þorstein og Laufeyju varla að, í
huga mér eru þau tvíein. Mér
fannst þau eins og heimsborgarar
og börn í senn. Einn daginn sog-
uðust þau inn í frásagnir mínar af
ferðalögum eins og þau hefðu
aldrei farið út fyrir landsteinana
en næsta dag var stofan í Höfða
full af heimsfrægum listamönn-
um sem þau höfðu hitt á ferðum
sínum. Bægslagangurinn í okkur
Laufeyju gat verið slíkur að einn
daginn stofnuðum við Félag ís-
lenskra klaufa en Þorsteinn fékk
aldrei inngöngu í það félag enda
hvíldi yfir honum stóísk ró og
æðruleysi. Ég leit á hann sem
hálfheilagan mann í látleysi sínu.
Þorsteinn kunni eitt öðrum betur.
Hann kunni að kveðja.
Yfirleitt fylgdu þau mér bæði
til dyra eða alla leið út að hliði.
Þorsteinn kvaddi ekki með kæru-
leysislegum loftkossum eins og
nú tíðkast heldur tók hann báðum
höndum um höfuð mitt og rak
mér rembingskoss á mitt ennið.
Kossinum fylgdi blessunarrík
kveðja sem ég endurtek nú í huga
mér á meðan ég rifja upp hvers-
dagslegar gæðastundir okkar í
Mývatnssveit.
Hugur minn er hjá Þorsteini
og þeirri ferð sem hann á fyrir
höndum en ekki síður Laufeyju
og sorg hennar. Ég bið hana að
muna að ég er alltaf til í að gista ef
hún þarfnast mín nyrðra.
Björg Árnadóttir.
Samvizka –
sál mín herðir
spjótalög á spegil
Svona yrkja stórskáld, svona
orti Þorsteinn frá Hamri. Það var
mikil gæfa að fá að vera samtíða
slíku höfuðskáldi og eiga hann að
vini. Þorsteinn var ekki bara frá-
bært skáld, heldur líka óvenjulegt
eintak af manni; stóískur ævin-
lega hvað sem á gekk, ávallt
reiðubúinn að leggja gott til mála
og einn albesti yfirlesari landsins
um langt skeið.
Fyrstu alvöru kynni okkar
Þorsteins voru þegar mér var fal-
ið að velja úrvalsljóð hans til út-
gáfu í litla bók sem síðar kom út,
Myndir í nótt og morgni. Í fyrstu
umferð fannst Þorsteini ég hafa
valið fullmikið af gömlum ljóðum,
taldi mörg þeirra „byrjenda-
verk“, sem mér þótti skondið og
sagði að enginn nema hann sæi
nein slík merki, því sannleikurinn
er sá að fyrsta ljóðabók Þorsteins
er óvenjulega þroskað verk, enda
sagði Snorri Hjartarson að eftir
lestur hennar hefði hann strax
orðið sannfærður um að við hefð-
um eignast nýtt öndvegisskáld.
Þetta var mér vitaskuld afar lær-
dómsríkt ferli, forréttindi að fá að
skyggnast inn í smiðju skáldsins
og þýfga hann um tilurð ljóða og
samhengi.
Mörgum duldist hvílíkur nýj-
ungamaður Þorsteinn var í skáld-
skap, þar sem hann hafði hina
gömlu ljóðahefð á valdi sínu en
fléttaði saman við nýjungar mód-
ernismans í kvæðum sínum. Sú
samfléttun gamals og nýs hefur
stundum verið kallaður „íslenski
skólinn“ í ljóðagerð og kenndur
við Þorstein, Hannes Pétursson
og Snorra Hjartarson. Þó má
færa rök fyrir því að Þorsteinn
hafi verið eindregnari módernisti
en hin öndvegisskáldin tvö, hafi
gengið lengra í þá átt. Það sést
svo enn skýrar í óbundnu máli
Þorsteins þar sem haldast í hend-
ur sígildir íslenskir sagnaþættir
og mjög framsæknar skáldsögur;
á hvorutveggja sviði er framlag
hans mikilvægt. Á sama hátt fór
framhjá mörgum, kannski vegna
þess að Þorsteinn lagði oft upp
með söguleg efni, að hann var
nær ávallt að takast á við samtím-
ann í ljóðum sínum, að brjóta til
mergjar brýn málefni líðandi
stundar.
Við áttum sameiginlega ást á
19. öldinni, skáldskap og mannlífi,
ekki síst Jónasi Hallgrímssyni
sem var okkar maður. Þorsteinn
talaði um Jónas og Sigga Breið-
fjörð eins og þar færu nánir vinir
og samtímamenn, af nærfærni og
skilningi, og á okkar síðasta
fundi, aðeins skömmu áður en
hann lést, var honum hugstæð sú
kaldhæðni örlaganna að þessi tvö
skáld skyldu fara inn í söguna
sem óvinir og andstæður – svo
mjög sem þeir áttu margt
sameiginlegt. Það segir svo sína
sögu um Þorstein að á þessum
sama fundi var hann umkringdur
nýjustu ljóðabókum ungskálda.
Þorsteinn fylgdist grannt með og
var örlátur á hrós fyrir það sem
honum fannst vel gert. Má nærri
geta hversu mikilvægt það var
þeim sem voru að þreifa sig
áfram að fá klapp á bakið frá Þor-
steini frá Hamri.
Ég kveð Þorstein með miklum
þökkum og sendi Laufeyju, Guð-
rúnu og öðrum ástvinum hans
hugheilar samúðarkveðjur.
Páll Valsson.
Það er erfitt að trúa því að Þor-
steinn frá Hamri sé allur. Dimm-
ari og dapurlegri verður veröldin
án hans. Hann var eins og klett-
urinn sem aldrei bifast. Fjallið
sem alltaf er. Og þannig verður
hann í huga mér því hann kenndi
mér svo margt með því að vera til
og verða vinur minn.
Ég var 19 ára menntaskóla-
stúlka á Ísafirði þegar hann kom
að lesa upp á fyrstu Sólrisuhátíð-
inni, listahátíð nemenda MÍ, vet-
urinn 1974. Ég var formaður
skólafélagsins og bróðir minn for-
maður listahátíðarinnar og það
var metnaður lagður í að fá bestu
listamenn þjóðarinnar til okkar.
Þorsteinn kom fram við okkur
eins og jafningja með sínu hlý-
lega viðmóti og spurði hvort við
gætum útvegað honum samastað
á Ísafirði til sumardvalar. Við
sömdum við konurnar sem sáu
um Mæðrabústaðinn á Dagverð-
ardal og þar undu þau sér vel um
sumarið, Þorsteinn, Guðrún
Svava, Védís og Egill. Ég var bú-
in að ráða mig í sumarvinnu í
Reykjavík og finna lítið herbergi
þegar Þorsteinn spurði hvort ég
vildi ekki bara vera í íbúðinni
þeirra í kjallaranum á Baldurs-
götu 9 á meðan þau væru fyrir
vestan. Að sjálfsögðu þáði ég það
og kynntist þar með nýjum
menningarheimi, miðborg
Reykjavíkur, um leið og ég drakk
í mig pólitískt andrúmsloft þessa
kosningasumars kalda-
stríðstímans þegar safnað var
undirskriftum um „varið land“ og
haldin lýðveldishátíð klofinnar
þjóðar á Þingvöllum. Þorsteinn
kenndi mér að rata um Þingholt-
in, við fórum að leiði Sigurðar
Breiðfjörð í gamla kirkjugarðin-
um og ég lærði að elska hverfið
sem ég hef að mestu búið í eftir að
ég flutti síðar til Reykjavíkur.
Sumarið 1975 vildu þau aftur
vera fyrir vestan og eftir tals-
verða leit tókst mér að útvega
þeim gamla býlið Seljaland. Það
sumar var ég ráðskona á Horn-
bjargsvita og þangað kom Þor-
steinn með fjölskylduna og fleira
fólk sem naut samveru við Jó-
hann Pétursson vitavörð í bland
við einstaka náttúru Horn-
stranda. Það voru góðir dagar.
Það var auðvelt að skrifa við
skrifborðið á Baldursgötunni í
návist bóka skáldsins sumarið
góða og þegar ég hafði safnað í
ljóðabókarhandrit þremur árum
seinna las Þorsteinn það yfir og
kom því til Sigfúsar Daðasonar
sem þá hafði nýlega stofnað bóka-
forlagið Ljóðhús. Leiðsögn Þor-
steins og hvatning var mér ómet-
anleg og það var okkur gleðiefni
þegar ljóðabók mín Augað í fjall-
inu og bókin hans Fiðrið úr sæng
Daladrottningar komu út hjá
Ljóðhúsum haustið 1977. Þá var
hógværlega skálað á Hverfisgötu
58.
Áratugalöng vinátta við Þor-
stein var hlý og sönn eins og hann
sjálfur, alltaf til staðar, vand-
ræðalaus. Ég er þakklát fyrir að
hafa náð að heimsækja hann og
Laufeyju í Höfða við Mývatn,
fengið leiðsögn hans um landar-
eignina og séð litlu vinnustofuna
við vatnið þar sem hann hafði
næði til að yrkja. Ég sakna þess
að eiga ekki lengur von á að rek-
ast á hann á förnum vegi í hverf-
inu okkar, eiga við hann hlýleg
orð og þiggja þétt faðmlag. Blíður
vinur, ljúflingur, er genginn en
fótspor hans hverfa ekki. Ævi-
starfið hans, skáldskapurinn,
mun lifa og halda áfram að minna
okkur á það sem er satt og þess
virði að lifa fyrir.
Elísabet
Þorgeirsdóttir.
Tíminn leitar
uppi atvikin, þýtur
aftur og fram …
Um hæðir og höfuð
þreytir hann þrotlaust flug
milli vatna
sem hvert og eitt eru auðkennd á korti
sem minning
nánd okkar staðfest með stundum!
Andvörpum ekki
um tvenna tíma
þótt unglingslegur
umbrotaþeyr líði hjá –
því þá er það hann!
í leit að nýjum, liðnum og verðandi
fagnaðarfundum.
(Þ.f.H.)
Tíminn, fagnaðarfundir og
Þorsteinn. Faðmlagið ætíð hlýtt,
örlæti á tímann mikið. Slíkt örlæti
leiddi oft af sér ferðir um ljóð-
bjartar leiðir. Man þegar ég ók
honum heim úr matvörubúð því
þar hafði Sigurð Breiðfjörð borið
á góma, þann svan þjóðaróðs sem
Þorsteini var svo hugleikinn.
Tveggja mínútna akstur varð að
hálftíma krók á meðan Þorsteinn
flutti mansöngva úr Númarímum.
Hvert erindið á eftir öðru var
töfrað fram í sólinni og ég sikk-
sakkaði Þingholtin lúshægt, uns
flutningi var lokið.
Já, nú leitar tíminn uppi atvik-
in. Þýtur aftur og fram. Við töl-
uðum saman um fuglana. Um út-
mánuðina ógurlegu, um
skáldskapinn og tungumálið. Þor-
steinn hafði yfirburðatök á tungu-
málinu. Stundum þótti honum þó
fábreytni þess hafa yfirhöndina í
þjóðfélaginu. Og stundum fannst
honum nútímaljóðið komið í
blindgötu. Engan þekkti ég sem
kunni jafnmörg ljóð utan að og
hann. Jafnvel gamanvísur úr
hverjum landsfjórðungi, þó eink-
um þær borgfirsku.
Þorsteinn var öndvegisupples-
ari. Hann gaf hverju orði gaum.
Röddin svo mjúk. Tilfinning fyrir
hiki og blæbrigðum einstök. Mað-
ur enduruppgötvaði mörg ljóð í
upplestri hans. Þau risu úr djúp-
inu eins og heilmynd. Hann hafði
lesið mikið upp sem drengur.
Nefndi stundum gömlu konuna
sem kom prjónandi utan veginn
frá Arnbjargarlæk og dró úr
pokaskjatta Gráskinnu Þórbergs
og Sigurðar Nordals og bað
drenginn að lesa upphátt. Og þeg-
ar faðir Þorsteins ákvað að bet-
rekkja Hamar var drengurinn
settur á koll og látinn lesa Dalalíf
Guðrúnar frá Lundi, eins og það
lagði sig.
Hann sagði mér frá fótbolta-
ferli sínum í Reykholtsskóla þar
sem hann gerði ekkert annað en
flækjast fyrir á vellinum. En
bætti við að staða línuvarðar hefði
verið í boði í staðinn. Svo kom
fyrsta bókin hans út og Ragnar í
Smára gaf Davíð Stefánssyni frá
Fagraskógi eintak. Þegar Þor-
steinn hitti Davíð síðar á förnum
vegi bað Davíð hann um að heim-
sækja sig norður. Af því varð
ekki.
Skáldskapur Þorsteins opnaði
mér nýjar víddir og jafnframt all-
ar mínar hjartagáttir. „Mér er í
mun að setja heiminn saman,“
segir hann á einum stað. Margar
línur úr ljóðum hans hafa einmitt
sett saman orðheim minn. Þegar
talar í trjánum, þegar svipstundin
er morgunbjört, þegar yfir hellist
algleymisrökkur eða úrsvalt