Morgunblaðið - 17.03.2018, Qupperneq 47

Ég minnist þess
ætíð þegar ég sá
Jóhannes Sig-
mundsson í fyrsta
sinn. Það var við setningu Ung-
lingamóts HSK í Brautarholti á
Skeiðum 1964. Mótið hófst með
helgistund. Þá stóð Jóhannes
við ræðustólinn með íslenska
fánann við hönd sér, teinréttur
og tígulegur og vakti athygli
okkar unglinganna sem vorum
að fara að keppa. Það er helgi-
ljómi yfir þessari mynd af Jó-
hannesi í huga mér.
Nokkru síðar var hann kjör-
inn formaður HSK og þá hófst
Jóhannes
Sigmundsson
✝ Jóhannes Sig-mundsson
fæddist 18. nóvem-
ber 1931. Hann lést
19. febrúar 2018.
Útför Jóhann-
esar fór fram 2.
mars 2018.
nýr kafli í sögu
héraðssambands-
ins. Ég var svo
heppinn að vera í
keppnisliði HSK í
frjálsíþróttum á
þessum árum og
minnisstæðar eru
keppnisferðir á
Snæfellsnes og á
landsmótið á Eið-
um 1968. Þá voru
hinir frábæru
æskulýðsleiðtogar Jóhannes og
Hafsteinn Þorvaldsson í farar-
broddi og það var alltaf gleði
og kátína ríkjandi þar sem þeir
voru nærri. Allt var þetta á
heilbrigðum nótum enda voru
þeir bindindismenn og mikil
fyrirmynd okkar unglinganna.
Jóhannes var sjálfur góður
íþróttamaður og hvatti okkur
óspart til dáða en fór mildum
höndum um þá sem ekki náðu
sínu besta. Alltaf jákvæður.
Það var stutt í húmorinn hjá
Jóhannesi, hann sagði
skemmtilega frá og kastaði
fram hnyttilegum vísum sem
hittu í mark og virtist ekkert
hafa fyrir því. Alltaf þegar hlé
var á í ferðalögum var Jóhann-
es farinn að stjórna leikjum og
fimmtugir, sextugir karlar og
kerlingar köstuðu ellibelg og
hlupu í skarðið eða af sér horn-
in með unga fólkinu. Jóhannes
hafði lag á að fá alla með í leik-
inn.
Minnisstæð er landgræðslu-
ferðin mikla sem við Skarphéð-
insfélagar fórum inn á Bisk-
upstungnaafrétt sumarið 1967.
Þar var Jóhannes fremstur í
flokki við að sá grasfræi og
dreifa áburði á daginn og
stjórna skemmtunum á kvöldin.
Við vissum það sem vorum í
þessari ferð að öllu væri óhætt
alls staðar með annan eins fyr-
irliða í hópnum. Það er mikill
ljómi í minningunni yfir þessum
ferðum á vegum HSK og þar á
Jóhannes sinn ómælda hlut.
Jóhannes var hinn sanni
ungmennafélagi og lagði sitt af
mörkum á fundum og þingum
og í fleiri nefndum og ráðum en
hægt yrði að telja upp í stuttri
blaðagrein. Hann var kennari
og leiðbeindi okkur þeim yngri
á jákvæðan og mannbætandi
hátt, þó þannig að maður tók
eiginlega ekki eftir því að hann
væri að segja manni til. Þannig
var Jóhannes. Ég hygg að
margir hafi svipaða sögu að
segja.
Jóhannes var áhugamaður
um varðveislu sögunnar og sat í
Sögu- og minjanefnd HSK um
40 ára skeið. Þar áttum við gott
samstarf þegar ég var að semja
100 ára sögu sambandsins árið
2010. Það kom sér aldeilis vel
að hafa slíkan mann í kallfæri
sem þekkti vel til sögunnar.
Alltaf var hann tilbúinn að veita
upplýsingar og leita heimilda, ef
hann var þá ekki fyrri til, því
það var eins og hann vissi alltaf
hvers þyrfti með.
Jóhannes var einstakur
mannvinur og hugsjónamaður
sem ávallt hafði það að leið-
arljósi að láta gott af sér leiða.
Ég sé hann fyrir mér; ung-
mennafélagann glæsilega með
íslenska fánann við hönd sér.
Blessuð sé hans minning.
Jón M. Ívarsson.
✝ Lilja RósaÓlafsdóttir
fæddist á Akureyri
26. júní 1947. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Akureyri 15. febr-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Ólafur Guð-
mundsson, f. 15.5.
1918, d 5.3. 2005, og
Sveinbjörg Bald-
vinsdóttir, f. 6.12.
1916, d. 9.3. 2011. Systkini Lilju
Rósu eru Helga Steinunn, f. 1937,
látin, Þórey, f. 1942, látin, Her-
dís, f. 1944, Magnús, f. 1950, og
Aðalheiður, f. 1956.
Lilja Rósa var gift Þorvaldi
Benediktssyni, f. 29.9. 1943, d.
5.11. 2015. Hann á tvö börn, Mar-
tein og Ellu Möggu. Lilja Rósa og
Þorvaldur giftu sig
16. júní 1990.
Börn Lilju Rósu
eru: 1) Hjördís
Björk Þorsteins-
dóttir, f. 19.2. 1965,
maki Hannes Gunn-
laugsson. Börn
þeirra eru: Linda
Björk, Karen Arna,
Ágúst Heiðar,
Höskuldur Logi og
Þorsteinn Viðar.
Eiga þau tvö barnabörn.
2) Sigríður Svavarsdóttir, f.
6.6. 1969, maki Aðalsteinn Heið-
mann Hreinsson. Börn þeirra
eru: Ásta Júlía, Arnór Heiðmann,
Birkir Heiðmann og Davíð Heið-
mann. Eiga þau sex barnabörn.
Útför Lilju Rósu fór fram í
kyrrþey 23. febrúar 2018.
Elsku mamma mín. Eina
stundina varstu hér en nú ertu
farin, það er mjög skrítin tilfinn-
ing að heyra ekki í þér lengur eða
sjá. En ég hugga mig við það að
nú líður þér vel, laus við alla sjúk-
dóma og komin í faðminn á Þor-
valdi þínum, þú saknaðir hans
mikið. Samband ykkar var ein-
stakt og nú eruð þið sameinuð á
ný.
Mig langar að þakka þér fyrir
það sem þú gafst mér. Þótt þú
ættir oft mjög erfitt þegar ég var
að alast upp gafstu þér alltaf tíma
til að hlusta á mig og mín mál,
sama hversu ómerkileg þau voru.
Seinna, þegar heilsa þín fór að
versna, fannst mér erfitt að leggja
þau á þig en samt spurður þú allt-
af hvernig mér liði og mínu fólki
en kvartaðir ekkert yfir þínu hlut-
skipti. Þú kenndir mér margar
fallegar bænir þegar ég var mjög
ung og á ég minningar þar sem
við krupum við rúmið mitt og báð-
um fyrir fólkinu okkar og þeim
sem áttu bágt. Seinna eignuðumst
við báðar sterkari trú og hefur
hún fylgt okkur báðum í gegnum
lífið.
Davíðssálm 23 sungum við oft
saman hér áður og minnir hann
mig alltaf á þig.
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
Þó að lífið hafi ekki alltaf farið
mjúkum höndum um þig varstu
ótrúlega sterk og sannaðir það
fyrir okkur þegar Þorvaldur þinn
dó, þá reistu upp og hélst áfram.
Það síðasta sem þú sagðir við
mig áður en þú kvaddir var: „Guð
blessi þig elskan mín og góða
nótt.“
Þetta verða mín kveðjuorð til
þín, elsku mamma mín.
Þín dóttir
Sigríður Svavarsdóttir
(Sirrý).
Það var í janúar árið 1984 sem
ég hitti Rósu vinkonu mína fyrst.
Ég hafði ráðið mig í vinnu í
Hlaðgerðarkoti í Mosfellsdal og
þar lágu leiðir okkar saman. Hún
var frá Akureyri, komin suður til
að leita sér hjálpar og hefja nýtt
líf, í Hlaðgerðarkoti hjá Samhjálp
hvítasunnumanna.
Það má segja að við höfum orð-
ið vinkonur frá fyrsta degi. Dag
frá degi hækkaði sólin í lífi Rósu
og hún fór að blómstra. Það má
segja að versin úr Davíðssálmi 91
hafi verið haldreipi Rósu.
Þitt hæli er Drottinn,
þú hefir gjört Hinn hæsta að athvarfi
þínu.
Eftir dvölina í Hlaðgerðarkoti
réð Rósa sig í vinnu í Tjaldanesi
og fékk íbúð á leigu í Dalnum.
Vinnan átti vel við hana og áfram
blómstraði hún. Þessir vetur sem
ég vann í Hlaðgerðarkoti voru
snjóþungir svo stundum nennti ég
ekki heim og fékk að gista hjá
Rósu. Á þeim kvöldum og fram á
nætur var mikið spjallað, hlegið
og planað og vináttan varð kær-
ari.
Rósa kynntist Þorvaldi Bene-
diktssyni í Samhjálp og með þeim
tókust ástir og þau voru gefin
saman í Samhjálparsalnum árið
1990. Þau áttu góð ár saman þótt
stundum hafi verið á brattann að
sækja og gamalkunnur óvinur
ráðist inn í líf þeirra á ný. Sem
betur fer náðu þau að snúa vörn í
sókn og uppskáru sigur. Eftir það
gekk allt betur. Það var Rósu
mikið áfall að missa Þorvald
haustið 2015 og má segja að með
fráfalli hans hafi ljósið dofnað, að
vissu leyti, í lífi hennar. Hún hélt
þó ótrauð áfram, jákvæð, sjálf-
stæð og sterk. Ég heimsótti Rósu
í ársbyrjun 2016 og dvaldi hjá
henni eina helgi. Það var góð helgi
þar sem við rifjuðum upp gamlar
minningar og slógum á létta
strengi. Rósa hafði engu gleymt
enda stálminnug og sagði svo
skemmtilega frá. Hún var stolt af
afkomendum sínum og þær Hjör-
dís og Sirrý voru henni afar kærar.
Hún var í góðu sambandi við þær
og þeirra fjölskyldur og myndir af
afkomendum þeirra Þorvaldar
voru upp um alla veggi í íbúðinni.
Mikið þótti mér vænt um að sjá
þar myndir af okkur Jónsa og
börnunum okkar, hún sagði að við
værum líka fjölskyldan hennar.
Síðast hitti ég Rósu á liðnu
sumri en þá var hún nýbúin að
fagna 70 ára afmæli sínu og var
hress í anda. Við áttum góða sam-
verustund í hennar notalegu íbúð
og kvöddumst eins og við vorum
vanar með hlýju faðmlagi. Ég tel
mig ríkari að hafa kynnst Rósu og
átt vináttu hennar í 34 ár þó svo
leiðir okkar hafi skilið í nokkur ár.
Þegar við tókum upp þráðinn að
nýju var gott að finna að vináttan
var söm og áður. Að leiðarlokum
þakka ég kæra vináttu og við Jónsi
vottum Hjördísi, Sirrý, börnum
Þorvaldar og þeirra fjölskyldum
samúð okkar. Guð blessi Rósu vin-
konu mína og kærar minningar.
Anna Árnadóttir.
Lilja Rósa
Ólafsdóttir
MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. MARS 2018
Fyrstu ár ævi
minnar bjuggum við
mamma hjá ömmu og
afa. Ég gleymi aldrei
svipnum á ömmu þegar Stefán litli
gerði hluti sem ekki voru sam-
þykktir, sem gerðist þó nokkrum
sinnum. Ég man að þú varst vön
að geyma mola og súkkulaði í
skápnum inni í stofu. Þegar þú
sást ekki til reyndi ég að klifra og
sækja mér mola. Það endaði með
ósköpum þegar skápurinn hrundi
og mátti ég þakka fyrir að fá hann
ekki yfir mig. Skálar, bollar,
diskar og fleiri hlutir hrundu í
gólfið með tilheyrandi óhljóðum
og látum. Ég var fljótur að forða
mér og hljóp eins og fætur toguðu
að Hólmgarði 50 þar sem ég faldi
mig. Loksins sá ég þig koma labb-
andi að mér með örvæntingarsvip
á andlitinu. Ég ákvað að koma úr
felum og sá að mikill léttir kom yf-
ir ömmu mína. Ég hljóp í fangið á
þér og þú faðmaðir mig að þér. Ég
fann aðeins fyrir kærleika og
hlýju. Ég grét og sagði: „Fyrir-
gefðu amma, þetta var óvart.“
Amma svaraði: „Þetta er allt í lagi.
Þetta voru bara hlutir, ég er bara
þakklát fyrir að það er í lagi með
þig.“ Ég knúsaði ömmu fast og við
fórum heim og hún gaf mér mola.
Elsku amma, þú hefur síðan þá
verið stoð mín og stytta. Ég hef
alltaf getað leitað til þín þegar
eitthvað hefur bjátað á. Ég verð
ævinlega þakklátur fyrir að fá að
búa hjá ykkur afa þegar ég fór í
framhaldsskóla. Á hverjum virk-
um degi áttum við svo okkar stund
saman þegar Leiðarljós var sýnt í
Ríkissjónvarpinu. Við fylgdumst
með Revu, Josh og öllum hinum.
Þessir þættir munu alltaf minna
mig á þennan tíma sem við áttum
saman.
Hvergi fannst mér betra að
koma í heimsókn. Tekið á móti
manni með hlýju faðmlagi og kossi
á kinn og eftir allar kræsingarnar
voru heimsmálin rædd, að end-
ingu lagðist maður inn í stofu yfir
imbakassanum. Sófinn í Hólm-
garðinum var sá staður sem mér
leið hvað best á. Þar gat ég slakað
vel á og gleymt öllum heimsins
áhyggjum. Vita af ömmu þarna
mér við hlið og afa að fylgjast með.
Elsku yndislega amma mín, ég
Laufey Júlíusdóttir
✝ Laufey Júlíus-dóttir fæddist
8. maí 1925. Hún
lést 12. febrúar
2018.
Útför Laufeyjar
fór fram í kyrrþey
23. febrúar 2018.
vil þakka þér fyrir
allt sem þú hefur
gert fyrir mig og
gefið mér. Góðu
stundirnar sem við
áttum saman og all-
ar dásamlegu minn-
ingarnar. Ég mun
geyma í hjarta mínu
öll faðmlögin, koss-
ana, kærleikann og
hlýjuna frá þér. Ég
sakna þín og mun
aldrei gleyma þér. Þú munt ávallt
eiga frátekið stórt pláss í hjarta
mínu.
Nú hefur þú yfirgefið þennan
heim og ert komin á betri stað. Þið
afi nú sameinuð á ný og farin að
syngja, dansa og spila saman á
himnum ásamt því að undirbúa
gómsætar pönnukökur.
Enginn betri ömmu getur óskað sér
í gegnum lífsins öldudal.
Allt það góða sem þú kenndir mér.
Ég ávallt var velkominn í þinn sal.
Þú munt alltaf í hjarta mér búa
ekkert því mun geta breytt.
Alltaf til þín var hægt að snúa
eftir allt mér þykir leitt
að nú er dagur að kveldi kominn.
Elsku amma ég kveð að sinni
til himna þú hefur verið boðin.
Þú aldrei munt renna úr mínu minni.
Berðu afa kveðju mína
þegar þú kemur til ríkis himna.
Þín stjarna á himnum mun skærast
skína.
Þakkir ég gef fyrir allt hið liðna.
Elsku amma mín, megi Guð
vaka yfir þér og gefa þér frið.
Með söknuð í hjarta,
Stefán Þór.
Það rifjast upp ótal margar frá-
bærar minningar þegar ég hugsa
til baka. Þegar ég var lítill var
amma alltaf til í að spila við mig og
þegar ég talaði um hana við vini
mína hét hún alltaf „spila-amma“.
Við spiluðum lengi og alltaf leyfði
hún litla stráknum að vinna. Ég
notaði svindl ef ég var að tapa og
amma lét alltaf eins og hún sæi
það ekki. Sama hvenær ég heim-
sótti ömmu í Hólmgarð 60, þá fór
ég aldrei svangur heim. Hvort
sem það voru hveitikökur, pönnu-
kökur, skonsur eða bestu pítsur
allra tíma. Eins og allir vita fór
aldrei matur til spillis hjá ömmu
og maður vissi aldrei hvað myndi
vera á næstu pítsu, en alltaf voru
þær góðar.
Mun alltaf sakna þín, elsku
amma. Skilaðu kveðju til afa frá
mér.
Ármann Örn.
Ég kynntist
Arnóri snemma á
menntaskólaárun-
um. Við vorum
lengst af í sama
bekk, Z-unni, eins og Dúa. Þau
voru einstaklega skemmtilegir
bekkjarfélagar. Þarna bundumst
við traustum vinaböndum sem
héldu þar til yfir lauk.
Minningarnar eru margar en
ein sækir á. Við Arnór fórum
stundum tveir saman „út á lífið“
á laugardagskvöldum. Hann
stjórnaði því (hann var nú einu
sinni árinu eldri!) að ég, sem bjó
á Ásvallagötunni, skyldi rölta
upp á Bárugötu til hans undir
kvöld og þaðan færum við svo
niður í miðbæ. Þegar ég bankaði
upp á í notalegri risíbúðinni hjá
þeim Jóhönnu móður hans, kom
hún til dyra en Arnór var hvergi
að sjá. Svona atvikaðist þetta í
hvert sinn sem við hugðumst
lyfta okkur á kreik. „Komdu nú
inn í stofu og fáðu þér sæti,“
Arnór Eggertsson
✝ Arnór Eggerts-son fæddist 6.
júlí 1941. Hann lést
20. febrúar 2018.
Útför Arnórs fór
fram 26. febrúar
2018.
sagði hin elskulega
Jóhanna. „Arnór er
í baði.“ Og það var
ekki eins og hann
væri í þann mund
að ljúka hreinsun-
arathöfninni, heldur
var hann að hefja
hana! Leið svo óra-
löng stund, því Arn-
ór var ekkert að
flýta sér, þótt ég
hefði mætt á til-
skildum tíma.
Það hefur hvarflað að mér að
Arnór hafi tímasett þetta svona
til að ég gæti átt góða stund með
Jóhönnu, og kannski líka til að
hún fengi tækifæri til að kynn-
ast vini hans. Og þótt mér kunni
að hafa verið í mun að komast
sem fyrst út að skemmta mér,
hefði ég ekki viljað fara á mis
við þessar stundir með Jóhönnu.
Um þær á ég ljúfar minningar.
Hún var einstaklega hlý kona og
viðræðugóð.
Þótt samgangur okkar Arnórs
hafi ekki verið mikill eftir að ég
fór fyrst til New York árið 1970
og dvaldi þar samtals í 25 ár, var
alltaf eins og við hefðum „hist í
gær“ þegar fundum okkar bar
saman hér heima. Hann var góð-
ur og traustur vinur. Ákveðinn
en mjúkur, með sterkar skoð-
anir sem hann lá ekki á en tran-
aði heldur ekki fram. Og síðast
en ekki síst var hann bráð-
skemmtilegur!
Við Halla færum Arndísi, Jó-
hönnu, Valdísi og fjölskyldum
þeirra innilegar samúðarkveðj-
ur.
Herbert Haraldsson.
Það er skammt stórra högga
á milli og eftir erfið veikindi hafa
Arnór og Dúa kvatt okkur. Með
lítilli kveðju langar mig að minn-
ast þeirra hjóna, sem eiga sér
fastan stað í hjarta mínu fyrir
góðmennsku og velvilja sem þau
hafa sýnt mér í gegnum tíðina.
Á mínum yngri árum var ég tíð-
ur gestur á heimili þeirra og við
Valla bestu vinkonur. Ég var
ávallt velkomin, iðulega var eitt-
hvað gott að borða í eldhúsi Dúu
og við vinkonurnar gættum þess
að ganga almennilega frá eftir
okkur. Vegna umhyggju Arnórs
og Dúu og vináttu þeirra í minn
garð áttu þau stóran þátt í að ég
hóf háskólanám á sínum tíma og
snéri aftur í Vesturbæinn eftir
nám og dvöl í Danmörku. Þakk-
læti er mér efst í huga þegar ég
hugsa til þeirra og megi allir
góðir kraftar hjálpa Völlu minni
og fjölskyldunni á þessum erfiðu
tímum.
Selma Grétarsdóttir.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síð-
una.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Minningargreinar