Skírnir - 01.09.2002, Blaðsíða 231

SKÍRNIR
SKYLDI MÓTA FYRIR LANDI ?
453
og áður sagði eru kenningar fulltrúa dómsmálaráðuneytisins um uppruna
íslendinga nokkuð fyrirferðarmikill hluti sögunnar og eru þær dálítið úr
takti við hefðbundnari sýn á þjóðina. Leó verður fyrst var við þessar hug-
myndir þegar fulltrúinn spyr hann óvænt um hvað varúlfar éti, en hann
fer þó ekki verulega á flug fyrr en hann fer að grennslast fyrir um stjórn-
málaskoðanir Leós: „Þér eruð vonandi ekki kommúnisti?“ „Nei,“ segir
Leó, „ég er utan flokka. Ég er alkemisti." „Og, hvort er það til hægri eða
vinstri í stjórnmálum?" spyr fulltrúinn, en Leó svarar að „það myndi telj-
ast til trúvísinda." Fulltrúinn segist þá bara hafa verið að prófa Leó og fer
að tala um gullgerð og er þaðan kominn á sprett í eigin kenningum:
„Hvað um Herúlana? Það er ekki svo galin hugmynd, eða hvað?“ Leó ber
við vanþekkingu og fulltrúinn gleðst yfir því, „enda dónaskapur við ís-
lensku þjóðina að halda því fram að hún sé komin af fólki sem trúði á
svín“ (73). Nei, ekki er nógu gott að vera kominn af fólki sem trúði á svín,
enda hefur fulltrúinn mun hærri hugmyndir um uppruna þjóðarinnar en
svo, hann telur til Skrítifína, Panteista og mjaðardrykkjumenn, segir að
ísland sé gamla Thule og að hér hafi búið örgustu villimenn, „eða ætti ég
að segja villidýr, löngu fyrir komu Papa og Norðurlandabúa” (91).
Skrítifínarnir voru að mati fulltrúans mestir, en þeir voru „snarbrjálaðir
villimenn sem átu ekkert nema kjötið hver af öðrum og óheppnustu
ferðalöngum. Það er ekki erfitt að sjá fyrir sér vöggustofurnar þar sem
Skrítifínakrílin héngu í leðurpokum á hverri grein, ýlfrandi svo sætt og
urrandi sæl milli þess sem þau sugu merg úr fingurbeini eða rifi af útlend-
um sæförum." Honum kemur ekki á óvart að Leó sé hissa á þessum
fregnum, enda hefur þetta ekki farið hátt og „ef útlendir ferðabókahöf-
undar hafa svo mikið sem vikið að þessu einu orði þá er rokið upp til
handa og fóta og kostaður maður í [að] svara því með enn einni skrudd-
unni um að við séum komin af norskum höfðingjum." Frá Skrítifínunum
fer fulltrúinn yfir í varúlfa, en hann bendir á að í ferðasögum frá íslandi
sé sagt frá því að fólk hafi glatt gefið börn sín en selt eyrna- og rófulausa,
illa siðaða og grimma hunda sína dýrt. Ástæðan til þess að enskir, þýskir,
hollenskir og franskir heimshornaflakkarar höfðu áhuga á því að kaupa
íslenska hunda var einföld: „þessi hundkvikindi voru varúlfar“ (92). Enn
hefur þessum hluta Islandssögunnar verið haldið stranglega leyndum, að
þessu sinni af viðskiptaástæðum, en kaupmennirnir vildu fæla aðra frá
birgðunum. Til frekari sönnunar segir hann frá ferð Sabine Baring-Gould
sem fékk áhuga á varúlfum eftir ferð sína hingað til lands (sem er reynd-
ar sannleikanum samkvæmt!) og minnir einnig á uppruna Drakúla: „hér
voru ennþá varúlfar þegar norrænir menn stigu á land. Einkennin eru enn
að koma fram“ (93). Dæmi um þessa blóðblöndun er auðvitað varúlfs-
blóðið í ætt Egils Skallagrímssonar sem mun hafa skilað sér til velflestra
Islendinga, en afi hans Kveldúlfur var „snarvitlaus á tungli" enda „kafloð-
inn varúlfur" (94).