Dagblaðið Vísir - DV - 08.06.2018, Qupperneq 27

FÓLK - VIÐTAL 278. júní 2018
„Mamma, ég held að þetta sé ekki
nógu fyndið, eigum við ekki að taka
krabbameinssöguna til að hrista að­
eins upp í þessu?“
Vancouver, ágúst 2017
„Við vorum við tökur á Deadpool
2 í Vancouver í Kanada. Þar sem
Joey, eiginkona þín og tengda­
dóttir mín fæddist og ólst upp og
þið búið hluta af ári. Allir krakk­
arnir voru farnir heim að byrja
skólann eftir gott sumar. Ég veikt­
ist sama dag og Joi „SJ“ Harris dó
á setti. Hún missti stjórn á mótor­
hjólinu sínu og fór í gegnum gler­
vegg. Það voru allir í sjokki og mik­
ið grátið. Við ákváðum að borða
hádegismatinn út af fyrir okkur,
klippideildin, og pöntuðum ein­
hverja voða fína hamborgara. Ég
gat lítið borðað. Man að ég sagði
upphátt að þessum borgara liði
ekki vel í maganum á mér. Ég út­
skýrði þessa miklu vanlíðan með
sjokkinu eftir atburði dagsins,“
segir mamma.
Líðan hennar versnaði með
hverjum deginum sem leið og hún
gat lítið nærst. „Ég fór á milli lækna
sem ekkert gátu hjálpað. Mætti til
vinnu en eyddi meirihluta dags í
hnipri uppi í sófa. Var loks greind
með brisbólgur, sagt að hvíla mig
og drekka mikið vatn. Brisbólg­
ur? Þetta fannst mér undarlegt.
Í fyrsta lagi þurfti ég að gúgla allt
um brisið, vissi ekki einu sinni al­
mennilega hvar það var og í öðru
lagi var ég ekki í neinum áhættu­
hóp fyrir slíkar bólgur. Ég er sko
enginn alkóhólisti og skála bara
í kaffi. Eftir að þið Joey fóruð til
New York, þá sprungu blöðr­
ur sem höfðu myndast á bris­
inu og ég varð lífshættulega veik.
Eyddi viku á spítalanum þar sem
þau þurrkuðu upp rúmlega einn
og hálfan lítra af galli úr magan­
um á mér, töldu það afleiðingu af
gallsteinum sem hefðu skolast í
burtu, og svo var ég send heim. Ég
var mjög máttfarin og heilsunni
hrakaði þrátt fyrir lyfin.ׅ“
Það var þá sem ég, Máni, kom
heim og leist ekki á ástand móður
minnar. Ég keyrði hana upp á spít­
ala þar sem hún var lögð aftur inn,
fékk vökva og næringu í æð og fullt
af sterum.
„Þarna eyddi ég næstu átta vik­
unum, í alls konar aðgerðir og
vesen sem ég man lítið sem ekk­
ert eftir, en ég man að ég var farin
að sætta mig við að ég myndi lík­
legast ekki lifa þetta af. Síðan var
ég flutt með sjúkraflugi til Cedars
Sinai í Los Angeles, sem er eitt­
hvert það flottasta sjúkrahús sem
ég hef stigið fæti inn á. Þá var ný­
lega komið í ljós að ég var með
fjórða stigs sortuæxli (e. mela­
noma) sem hafði sest að í bris­
inu. Vinnufélagar mínir höfðu haft
upp á Dr.Hamid, sem er einn virt­
asti sérfræðingur heims í þessu til­
tekna krabbameini, og af því að
kanadísku læknarnir treystu sér
ekki til að halda mér á lífi, lögðu fé­
lagar mínir í púkk og keyptu und­
ir mig sjúkraflug. Ég man þegar ég
komst aftur til meðvitundar hvað
ég var hissa á hvað tryggingin
mín var yfirgripsmikil að ég fengi
einkaflug á milli sjúkrahúsa, þang­
að til þú sagðir mér sannleikann,“
segir mamma og brosir.
Ein „clickbait“ fyrirsögn: Ryan
Reynolds hjálpaði mömmu
Ég horfi íbygginn á mömmu.
Vinnufélagarnir sem hún talar um
eru leikstjórinn David Leitch, sem
mamma hefur tvisvar áður unnið
með fyrir Deadpool 2, og aðalleik­
ari myndarinnar, Ryan Reynolds,
ein þekktasta kvikmyndastjarna
heims. Þeir voru vaktir og sofnir
yfir velferð mömmu á meðan hún
glímdi við veikindin og báru hluta
af kostnaðinum við bestu læknis­
meðferð sem völ er á í heiminum.
Reynolds var svo umhugað um
Elísabetu að hann lagði sig allan
fram við að létta undir með henni.
Meðal annars gladdi hann yngsta
son Elísabetar, Loga, með því að
klæða sig upp í búning Dead­
pool og senda drengnum fallega
myndbandskveðju. Einhver hefði
skrifað Facebook­status um minni
uppákomu en ekki mamma.
„Í alvöru mamma, ertu ekki
að skauta dálítið mikið yfir þetta
að kalla Ryan Reynolds og David
Leitch bara vinnufélaga?“ segi ég
við hana. „Máni! Ertu ekki nýbú­
inn að sannfæra mig um að þetta
sé ekki eitthvert ódýrt „clickbait“ ­
viðtal heldur hafi almenningur
einlægan áhuga á mér og skoðun­
um mínum?“ segir hún í reiðilega
en er augljóslega að leika það. Ég
játa því og biðst brosandi afsökun­
ar, vitandi að ég mun samt koma
þessari staðreynd að með ein­
hverjum hætti í viðtalinu.
Mamma heldur ótrauð áfram.
„Það sem stendur upp úr eftir þessa
erfiðu lífsreynslu er hvað fjölskylda,
vinir, vinnu­ og stéttarfélagar lögð­
ust á eitt við að koma mér til aðstoð­
ar. Fólk er dásamlegt. Ég er líka svo
óendanlega stolt yfir ykkur krökk­
unum öllum, hvað þið sýnduð mik­
inn styrk og dugnað og hvað þið
voruð úrræðagóð. Ég er bara ekkert
viss um að þið væruð svona vel
heppnuð ef ég hefði pakkað ykkur
inn í bómull með reglulega mat­
málstíma,“ segir mamma ákveðin.
Við brosum til hvort annars. „Ertu
ekki sammála því?“
Ég þori ekki að koma mér í frek­
ari vandræði, kinka samþykkj­
andi kolli og fæ mér sopa af kaffi­
nu. Ég rifja upp okkur mömmu
„Það sem stendur
upp úr eftir þessa
erfiðu lífsreynslu er hvað
fjölskylda, vinir, vinnu-
og stéttarfélagar lögð-
ust á eitt við að koma
mér til aðstoðar. Fólk er
dásamlegt. Ég er líka
svo óendanlega stolt yfir
ykkur krökkunum öllum,
hvað þið sýnduð mikinn
styrk og dugnað og hvað
þið voruð úrræðagóð.
Ég er bara ekkert viss
um að þið væruð svona
vel heppnuð ef ég hefði
pakkað ykkur inn í bóm-
ull með reglulega mat-
málstíma.
Elísabet og Máni
sonur hennar.