Morgunblaðið - 06.10.2018, Side 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. OKTÓBER 2018
✝ Jóhann ÓlafurBjarnason
fæddist á Dalvík
14. maí 1950. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Akureyrar 20.
september 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Bjarni
Th. Jónsson, f.
29.8. 1921, og Hild-
ur Jóhannsdóttir, f.
3.10. 1925, sem
bæði eru látin. Systkini Jóhanns
eru. Jón Baldvin, f. 13.3. 1949,
látinn. Þóra Soffía, f. 11.2.
1955. Sædís Guðrún, f. 26.12.
1967.
Jóhann kvæntist
Aðalheiði R. Kjart-
ansdóttur 25.12.
1971 og eru börn
þeirra þrjú. Bjarni
Th. Jóhannsson, f.
2.2. 1971, kona
hans er Valbjörg
Rós Ólafsdóttir.
Linda Rós Jóhanns-
dóttir, f. 9.9. 1972.
Baldvina Björk Jó-
hannsdóttir, f. 18.7.
1988. Barnabörnin eru ellefu
talsins.
Útför Jóhanns fer fram frá
Dalvíkurkirkju í dag, 6. október
2018, klukkan 13.30.
Genginn er á braut góður
vinur, Jóhann Ólafur Bjarnason.
Kæri mágur, leið okkar hófst
þegar við vorum 16 ára, ég þá
kærasta Jóns bróður þíns og þú
kærasti Heiðu systur minnar.
Samgangur milli okkar var því
mikill.
Við fórum saman í mörg
ferðalög – og þar stendur upp
úr ferð okkar saman til Flórída,
í samtals þrjár vikur. Mikið var
það góð ferð og skemmtileg.
Það var afmælisferðin okkar
allra. Heiða og Jón voru ári á
undan og ári á eftir okkur, svo
við slógum saman afmælum. Þið
Jón voruð nánir vinir og voruð
saman til sjós, þú vélstjóri og
Jón minn stýrimaður. Áhugi á
íþróttum var mikill hjá ykkur
báðum, sérstaklega þá á
skíðum.
Þegar þú hættir til sjós og
fórst að vinna í landi, starfaðir
þú mikið í íþróttamálum, sinntir
barnastarfinu sérstaklega vel,
þjálfaðir skíði, golf og frjálsar,
svo eitthvað sé nefnt. Enda
varstu með eindæmum barn-
góður og munu mörg börn
minnast þín með væntumþykju.
Þú varðst fyrir miklu áfalli þeg-
ar Jón, bróðir þinn og nánasti
vinur, dó langt fyrir aldur fram.
Elsku Jói, þú reyndist okkur
alla tíð vel og ég og börnin mín
gátum alltaf leitað til þín. Fyrir
það erum við ætíð þakklát og
metum mikils. Þegar ég fékk þá
hugmynd þarna um árið að
opna kaffihús, þá studdir þú
mig heilshugar í því eins og
öðru.
Þú varst alltaf til taks þegar
ég þurfti aðstoð og varst eins og
fæddur í þjónustuhlutverkið.
Það voru góðir tímar hjá okkur.
En þú varðst fyrir enn einu
áfallinu árið 2005, fékkst heila-
blæðingu. Áfram barðist þú
samt, eins og þín var von og
vísa og áttir nokkur þokkaleg
ár. Starfaðir í Dalvíkurskóla
eins og heilsan leyfði, bæði þér
og börnum til gleði og ánægju.
Fyrir rúmum tveimur árum
fór að halla undan fæti og heils-
an versnaði, en Jóhann minn,
aldrei misstir þú góða skapið og
aldrei kvartaðir þú. Þvílíkt
æðruleysi sem þú sýndir. Síð-
asta stóra gleðistundin sem þú
fagnaðir var brúðkaupsdagur
Bjarna sonar þíns og Vallýjar
konu hans í ágúst í sumar. Þar
átti fjölskyldan yndislegan dag
og voru þá margar myndir
teknar sem eiga eftir að ylja um
ókomna tíð. Það er ótal margt
hægt að rifja upp sem ég ætla
að eiga í minningabankanum
mínum, en læt staðar numið
hér.
Elsku Jóhann mágur minn,
þakka þér fyrir allt. Þú skilar
kveðju til hans Jóns míns.
Minningin um ykkur, góðu
drengina, lifir.
Elsku Heiða mín, Bjarni,
Linda, Baldvina og Jóhann,
megi Guð og góðar vættir
hjálpa ykkur í sorginni.
Kveðja,
Sigurlín Kjartansdóttir
(Lína).
Nú er hinn mikli félagi okkar,
Jóhann Bjarnason, fallinn frá.
Jói Bjarna eins og hann var
oft kallaður var litríkur per-
sónuleiki og skíðamönnum á
Dalvík að góðu kunnur. Við sem
æfðum skíði á Dalvík á 9. og 10.
áratugnum, fengum að njóta
hinnar yndislegu nærveru Jóa.
Jói var lengi mjög virkur í
Skíðafélaginu og fararstjóri á
Andrésarleikunum. Þegar við
færðumst upp í unglingaflokk
og fórum að ferðast á bikarmót,
fylgdi Jói okkur eftir ásamt
Bjögga Hjöra þjálfara. Fljót-
lega varð Jói órjúfanlegur hluti
af hópnum og farið að gantast
með að við værum hálfgerð
klíka!
Sú ímynd og sjálfsmynd fest-
ist við hópinn en eingöngu á já-
kvæðan hátt, þ.e. við vorum
samheldinn hópur sem naut
þess að vera saman á skíðum í
leik og keppni. Það henti á
sumrin að við hittumst öllsömul
og sprelluðum eitthvað. Eitt
sinn vorum við að þvælast á
hjólum og hittum Jóa fyrir til-
viljun. Þá sótti hann hjólið sitt í
hvelli og hjólaði með okkur um
Víkina í mikilli rússíbanareið,
við stukkum inn í garða og ösl-
uðum ýmsar torfærur og mold-
artroðninga. Jóa fannst ekkert
eðlilegra en að taka þátt í leik
okkar þarna um sumarið líkt og
hann var vanur að gera uppi í
Böggvisstaðafjalli á veturna.
Það voru ófáar keppnisferðir
sem Jói fór með okkur en ferð-
irnar suður standa upp úr. Í þá
daga var alltaf flogið suður og
tekinn bílaleigubíll, ævinlega
Mitsubishi L300. Gist var á
Hótel Loftleiðum og skapaðist
þar skemmtilegt andrúmsloft
með síma í öllum herbergjum,
klakavél á ganginum svo ekki sé
minnst á lyftuna. Þarna voru
stundaðar miklar „Víkinga-
sveitaræfingar“ og var keppnin
yfirleitt ekki hugleidd fyrr en í
fjallinu. Alltaf var stutt í gleði
og glens hjá Jóa, svo sumum
þótti jafnvel nóg um, a.m.k.
þótti næturverði á Hótel Loft-
leiðum það óþarfa fíflalæti þeg-
ar Klíkumeðlimir báru Jóa flat-
an inn í anddyri, lögðu á gólfið
og uppskáru hinn tifandi og
skemmtilega hlátur Klíkufor-
ingjans.
Þetta var ósköp eðlileg „Vík-
ingasveitaræfing“ hjá okkur
sem Jói bara tók þátt í! Við fór-
um alltaf í keilu og þythokkí í
þessum suðurferðum enda stutt
í Keiluhöllina í Öskjuhlíð. Einn-
ig í bíó og sérlega minnisstæð
er hamborgaraferð á Hard
Rock Café, það þótti okkur
mjög fullorðinslegt og framandi,
enda þjónustufólkið eingöngu
myndarlegar stúlkur í fremur
stuttum pilsum. Eitt sinn vorum
við á UMÍ í Reykjavík og vor-
um að missa af fluginu norður.
Mikið gekk á við að lesta L300
og áður en síðasti maður komst
allur inn botngaf Jói bílnum og
hló. Þegar við vorum hálfnuð út
á flugvöll sást að einn hafði orð-
ið eftir í atganginum svo Jói
mátti taka á öllu sínu til að snúa
við í Reykjavíkurumferðinni.
Fyrst var Jói alvarlegur en um
leið og Marri var kominn um
borð var Klíkuforinginn aftur
farinn að hlæja: „he, he, he,
he!“ Hin síðari ár hefur Klíkan
komið saman um hverja páska
og skemmt sér saman á skíðum
og í mat eftir á. Þetta eru sann-
kölluð Klíkumót og hefur nokk-
uð fjölgað í hópnum hin seinni
ár.
Elsku Heiða og fjölskylda,
Guð styrki ykkur í sorginni,
minningin um yndislegan félaga
og Klíkuforingja lifir með okkur
skíðamönnum.
F.h. Klíkunnar,
Sveinn B. og
Gunnþór Eyfjörð.
Jóhann Ólafur
Bjarnason
✝ Böðvar Sigur-jónsson fædd-
ist í Norðurkoti á
Eyrarbakka 6.
desember 1938.
Hann andaðist á
dvalarheimilinu
Sólvöllum á Eyrar-
bakka 30. septem-
ber 2018.
Foreldrar hans
voru Guðbjörg
Lilja Böðvarsdóttir
frá Langstöðum í Flóa, f. 9.4.
1914, d. 9.9. 2006, og Sigurjón
Valdimarsson frá Norðurkoti, f.
22.10. 1910, d. 25.8. 1952.
Systkini Böðvars eru Jón Ingi,
f. 23.2. 1936, búsettur á Eyrar-
bakka, Guðný Erna, f. 14.1.
1937, búsett í Kópavogi, Valdi-
mar, f. 8.10. 1951, búsettur á
eignuðust þrjár dætur. Þær
eru: Anna Lára, f. 9.4. 1966,
maki Einar Magnússon, þau
eru búsett á Selfossi. Börn
þeirra eru Böðvar, Magnús,
Andri og Aron; Lilja f. 30.9.
1967, maki Einar Helgi Har-
aldsson, þau eru búsett á Urr-
iðafossi. Börn þeirra eru Har-
aldur, Hanna, Arnar, Dagur
Fannar og Daði Kolviður. Íris,
f. 15.6. 1973, maki Karl Þór
Hreggviðsson. Þau eru búsett á
Óseyri við Eyrarbakka, börn
þeirra eru Elín og Hreimur.
Fyrir átti Karl Birki og Theó-
dóru.
Böðvar vann ýmis störf, var
til sjós, hjá Rafmagnsveitum
ríkisins og við fiskvinnslu og
beitningu á Bakkanum. Lengst
af starfaði hann þó við garð-
rækt með eiginkonu sinni.
Hann var einnig með smábú-
skap, sauðfé og hross.
Útför Böðvars fer fram frá
Eyrarbakkakirkju í dag, 6.
október 2018, og hefst athöfnin
klukkan 14.
Selfossi. Uppeldis-
bróðir Böðvars er
Erlendur Ómar, f.
14.1. 1950, búsett-
ur í Þorlákshöfn.
Hinn 25. septem-
ber 1965 giftist
Böðvar Valgerði
Hönnu Guðmunds-
dóttur, f. 2.10.
1941, d. 20.11.
2002, frá Stekkum
í Sandvíkurhreppi
hinum forna. Hún var dóttir
Önnu Kristínar Valdimars-
dóttur, f. 11.4. 1917, d. 13.10.
2005, frá Gularáshjáleigu í
Austur-Landeyjum og Guð-
mundar Hannessonar, f. 10.11.
1899, d. 9.10. 1948, frá Stóru-
Sandvík í Sandvíkurhreppi hin-
um forna. Böðvar og Hanna
Elsku besti pabbi. Nú er
komið að leiðarlokum. Það er
einkennilegt að fá ekki að
spjalla og hitta þig aftur eftir
allar okkar stundir saman. Við
deildum sameiginlegu áhuga-
máli, áhuga okkar á skepnu-
haldi og náttúrunni í Flóanum.
Við vildum eiginlega hvergi
annars staðar vera. Það var þín
hugmynd að við Kalli myndum
setja okkur niður í Flóanum, að
við byggðum í mýrinni fyrir of-
an Eyrarbakka eftir að mamma
lést árið 2002. Þú tókst fullan
þátt og komst í kaffi nær dag-
lega öll árin og borðaðir mörg-
um sinnum í viku og varst í
raun heimilismaður. Þú áttir
þinn stað við borðið. Léttlyndi
þitt og æðruleysi fylgdi þér alla
leið. Þú varst einstaklega barn-
góður og barnabörn þín sakna
þín mjög mikið. Stundirnar sem
við áttum saman eftir að tví-
burarnir fæddust árið 2005 eru
ógleymanlegar en þá hálf-flutt-
ir þú inn og aðstoðaðir mig
lungann úr deginum og munaði
ekki um að ganga um gólf með
óvær börn eða leika með þeim
á gólfinu síðar meir, búið að
þekja þig með kubbum og öðru
dóti.
Það var mikið áfall þegar þú
veiktist skyndilega vegna blóð-
tappa árið 2011, eins heilsu-
hraustur og þú hafðir verið.
Allir lögðust á eitt til að þú
gætir verið heima og það hafð-
ist í fimm ár eða þar til heilsu
þinni hrakaði og þú þurftir
frekari aðstoð og fórst til dval-
ar á Dvalarheimilið Sólvelli á
Eyrarbakka. Þar undir þú þér
vel og eignaðist vini sem ég
veit að finna fyrir miklu tóma-
rúmi og það gerum við öll. Það
er mikið tómarúm en minning
þín og orðspor lifir. Manns sem
kom sér vel við alla og lifði í
sátt og samlyndi við menn og
dýr og gerði gott úr því sem
var fyrir hendi. Elsku pabbi,
takk fyrir allt.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Íris.
Látinn er tengdafaðir minn,
Böðvar Sigurjónsson á Eyrar-
bakka. Ég kynntist honum
fyrst 1986 þegar ég varð
heimagangur hjá þeim Böðvari
og Hönnu. Mér varð fljótt ljóst
að þetta var úrvalsfólk af
gamla skólanum, heiðarleg og
harðdugleg. Bæði höfðu unnið
langan vinnudag í fiski og voru
að auki með smá kartöflurækt
og gulrófur sem síðan urðu
þeirra aðallifibrauð. Það eru
minnisstæðir tímar þegar við
fórum að hjálpa til við upptök-
una. Hanna sá um fullt af bakk-
elsi og Böðvar lék á als oddi.
Rófurnar voru teknar upp með
höndum, kálið snúið af og þær
settar í poka, þeim síðan lyft
upp í vagn og síðan raðað í
skemmuna til geymslu. Þetta
var erfiðisvinna og hreint ótrú-
legt að fylgjast með kappsemi
Böðvars. Þegar vel gekk í róf-
unum minnkuðu þau við sig
aðra vinnu en Böðvar tók samt
oft tímabil í beitningu og það
var sko ekkert elsku mamma,
upp klukkan fjögur að nóttu í
myrkri og kulda og beitt af
kappi, enda greitt eftir afköst-
um. Þá var hann með hesta og
kindur sem hann hafði mikla
ánægju af. Kunni hann vel að
slátra kindum og var oft feng-
inn til að aðstoða við slíkt.
Hanna féll frá langt fyrir
aldur fram árið 2002 og varð
það Böðvari áfall. Árið 2011
varð hann síðan fyrir öðru áfalli
sem skerti starfsgetu hans.
Fyrst í stað eftir þetta bjó
hann heima en dvaldi síðast á
Sólvöllum, heimili aldraða á
Eyrarbakka.
Áður sagði ég Böðvar hafa
verið af gamla skólanum.
Aldrei gat hann hugsað sér að
skulda neinum neitt. Alla sína
ævi eignaðist hann aldrei
greiðslukort af neinu tagi svo
að allt sem hann keypti greiddi
hann með reiðufé. Einu sinni
fór ég með honum til Reykja-
víkur til að kaupa glænýjan bíl.
Það var ógleymanlegt upplitið á
sölumanninum þegar Böðvar
rétti honum umslag með seðl-
um fyrir bílverðinu. Hann var
fullkomlega sannfærður um að
Ford-traktorar væru bestir og
keyrði ætíð um á bláum Ford.
Svo fékk hann sér pallbíl til að
keyra rófurnar í Fjarðarkaup,
auðvitað Ford.
Böðvar var alls staðar vel
liðinn, bæði til vinnu og í fé-
lagsskap.
Eitt skýrasta dæmið birtist á
dánardegi hans. Skömmu eftir
að hann lést kom einn dval-
armaður á Sólvöllum inn til
hans, langaði að kveðja Böðvar,
var það auðsótt. Þegar hann
var kominn aftur fram sagðist
hann sakna hans svo mikið,
þeir voru svo góðir vinir. Ég
sagði að það kæmi áreiðanlega
maður í manns stað. Hann leit
á mig og sagði skýrt: Það kem-
ur enginn annar eins og
Böðvar.
Hvíl í friði Guðs.
Einar H. Haraldsson.
Að leiðarlokum vakna upp
minningar um afa á Eyrar-
bakka. Þegar ég sest niður og
loka augunum fer ég langt aft-
ur til baka þar sem dugnaðar-
forkar rífa upp uppskeruna og
bera þunga poka af rófum á
bakinu og fleygja upp á trakt-
orinn. Afi stjórnar eins og her-
foringi.
Þó svo að aðgerðarleysi hafi
ekki verið honum að skapi þá
legg ég mig fram við að gera
sem minnst í rigningunni fyrir
utan það eitt að hlusta á
smjattið í sjálfum mér og hugsa
um hvað amma skyldi hafa í
kvöldmatinn. Fyrir hlustunina
uppsker ég rófur á milli fram-
tanna, kakó, tíu tegundir af
smurðum flatkökum og sælar
minningar.
Að því loknu fer hugurinn
minn inn um forstofuna hjá
ömmu og afa og birtist afi mér
á hægri hönd að þvo sér um
hendurnar með handahreyfing-
um sem aðeins víkingar geta
líkt eftir. Við taka samræður
um allt og ekkert og að því
loknu er hóað „MATUR!“ og í
framhaldinu „Gjörið svo vel“.
Smjörið ofan á rúgbrauðinu
hjá afa hefur mælst u.þ.b 10
tommur og við taka vangavelt-
ur hvort ætli mælist þykkara
„smjérið“ eða jarðskorpan.
Þegar ég opna augun og
horfi á eftir afa þá átta ég á
mig að það eru þessar litlu
stundir sem fest hafa rætur í
lífi mínu.
Þessar stundir innihalda dýr-
mæt augnablik og minningar
um afa sem ég geymi vel og
þykir vænt um.
Magnús Einarsson.
Elsku afi og nafni. Nú ertu
farinn frá okkur. Þrátt fyrir að
það hafi verið erfitt að heyra af
andláti þínu og það hafi borið
brátt að þá held ég að þú hafir
verið tilbúinn að fara. Þú hafðir
glímt við heilsuleysi um árabil
og varst orðinn heilsuveill und-
ir lokin. Eftir sitja alls konar
tilfinningar og margar endur-
minningar.
Ég lít á það sem forréttindi
að hafa verið elsta barnabarn
ykkar ömmu og því fengið að
eyða með þér óteljandi stund-
um. Sem barn sótti ég það stíft
að koma til ykkar á Eyrar-
bakka og eyddi þar ófáum
stundum, oftar en ekki með
Magnúsi bróður. Þar var lífið á
einhvern hátt öðruvísi og þótt
þið amma ynnuð alla jafna frá
morgni til kvölds þá var lífið á
vissan hátt einfaldara, minni ys
og þys og fékk ég að gera það
sem mér sýndist. Á milli þess
sem ég horfði á gamlar mynd-
bandsspólur, borðaði suðu-
súkkulaði og lét ömmu stjana
við mig, flakkaði ég um með
þér í traktornum með Ellý Vil-
hjálms eða Einar áttavillta í
botni og ég spurði þig spjör-
unum úr og þú fræddir mig um
gamla tíma.
Þið amma voruð sveitafólk
fram í fingurgóma. Ekki bara
vegna þess að þú værir eins og
staðalímynd bóndans, í stígvél-
um yfir víðar sniðlausar galla-
buxur með einhvers konar
áfestum axlaböndum sem fóru
yfir köflótta vinnuskyrtu og
borðaðir akfeitt súpuket eða
soðna ýsu með óskaplega miklu
magni af kartöflum og nýmjólk
og sætabrauð í eftirrétt, heldur
vegna þess að þú elskaðir nær-
umhverfið þitt og störfin þín,
kindurnar og rófurnar og sótt-
ist ekki eftir neinu öðru. Ég
minnist þess ekki að þið amma
hafið farið lengra en til Reykja-
víkur og ég man hvað ég var
hissa sem ungur drengur þegar
þú tjáðir mér að til útlanda
færir þú aldrei. Eitt var á
hreinu, þið amma voruð sátt
með ykkar og sóttuð ekki í
neitt annað. Það skein svo
sannarlega í gegn, enda voruð
þið bæði glaðlynd og miklir
húmoristar. Þetta breyttist
ekki eftir fráfall ömmu.
Á meðan amma var mýktin
uppmáluð, óþreytandi við að
stjana við mig og veita mér at-
hygli öllum stundum varst þú
eilítið fjarlægari og í augum
ungs drengs, sem alinn var upp
á morgunkorni og myndbands-
spólum, þá fannst mér þú vera
mjög harður nagli. Ég leit upp
til þín og reyndi að herða mig
upp til að ganga í augun á þér,
borðaði t.a.m. nokkra bita af
akfeita súpukjötinu þótt amma
væri að sjálfsögðu tilbúin með
kakósúpu á kantinum. Seinna
meir áttaði ég mig á að þessi
upplifun mín átti ekki við rök
að styðjast, enda varstu með
eindæmum barngóður.
Eftir að ég varð eldri urðum
við miklir félagar og sótti ég í
að aðstoða þig við ýmis störf,
eins og smalamennsku, slátrun
og rófuupptöku og átti það eftir
að ágerast eftir að amma lést.
Mér er það t.d. minnisstætt
þegar þú fékkst flensu í miðri
slátrun og ákvaðst að kenna
mér að flá þar sem þú varst
orkulaus.
Jafnframt á ég margar góðar
minningar frá þeim stundum
sem við áttum í rófugarðinum á
haustin þar sem heimsmálin
voru krufin til mergjar, yfirleitt
í skítaveðri, rigningu og roki.
Vertu sæll, elsku afi og takk
fyrir allar minningarnar. Ég á
eftir að sakna þín. Þinn nafni,
Böðvar.
Böðvar
Sigurjónsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi, nú ertu kom-
inn til himna og til ömmu.
Kannski ertu ríðandi á
brúnblesóttum hesti. Það
var uppáhaldshestaliturinn
þinn. Þú varst mjög góður
maður og góður við alla.
Þér fannst gott að borða
góðan mat þó þú kynnir
ekki að elda. Þú varst líka
oft fyndinn.
Elsku afi, við söknum
þín mjög mikið. Þinn
Hreimur.