Morgunblaðið - 09.11.2018, Side 32

32 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. NÓVEMBER 2018
Það er mér enn í
fersku minni þegar
ég sá Elínu fyrst.
Það var haustið 2005
á miðilsfundi í Gryfjunni í VMA.
Andrúmsloftið var grafalvarlegt
og miðillinn í beinu sambandi við
fólk að handan. Upp úr þögninni
fór allt í einu að heyrast tíst sem
svo ágerðist. Tístið var hláturinn
hennar Elínar Helgu sem átti síð-
ar eftir að verða náin vinkona
mín. Hláturskastið var þannig að
Elín varð að standa upp og flýja
niður í kjallara Verkmenntaskól-
ans sem reyndar þýddi lítið því
hláturinn barst alla leið upp í
Gryfju þaðan.
Leiðir okkar Elínar lágu svo
saman í gegnum Sjallann þar sem
við störfuðum bæði, ég tækni-
maður og DJ en hún var andlit
miðasölunnar. Elín fór fljótt að
senda mér skilaboð og bjóða mér í
allskyns partí og gleðskap en á
þeim árum var ég frekar hlé-
drægur þegar kom að partíum og
skemmtunum og það skynjaði El-
ín. Hún var nefnilega þannig að
hún passaði ætíð að allir væru
með og að öllum liði vel.
Ég gleymi svo aldrei þegar ég
skutlaði Edda og Elínu heim úr
Sjallanum kvöld eitt eftir eitt-
hvert partí og þau hurfu bæði út
úr bílnum á sama stað og stuttu
seinna kom sms sem innihélt
skilaboðin „ekki segja neinum, fé-
lagi“. Síðar áttu þau eftir að hefja
sambúð og var ég eins og heim-
ilisköttur hjá þeim í fyrstu íbúð-
inni í Hjallalundi. Matar- og kaffi-
boðin voru endalaus og vídeó-
glápið margir sólarhringar
samanlagt. Elín kynnti mig einn-
ig fyrir yndislegu fjölskyldunni
sinni. Þegar maður kynntist for-
eldrum hennar uppgötvaði maður
fljótt hvaðan hún hafði gestrisn-
Elín Helga
Hannesdóttir
✝ Elín HelgaHannesdóttir
fæddist 11. febrúar
1988. Hún lést 21.
október 2018.
Útför Elínar
Helgu fór fram 7.
nóvember 2018.
ina og umhyggjuna
fyrir öðru fólki. Á
meðan ég bjó úti í
Bretlandi töluðum
við saman á Skype
a.m.k. í hverri viku
og á meðan ég fór í
gegnum mikið
heimþráarskeið var
Elín klár á kantin-
um og hjálpaði mér í
gegnum það.
Elsku Elín mín.
Síðustu skilaboð sem fóru okkar á
milli í september sl. voru á þá leið
að það hefðu eflaust verið risaeðl-
ur á vappi í Gilinu á Akureyri síð-
ast þegar við hittumst, svo langt
var síðan síðast (þú kunnir alltaf
að orða hlutina). Við ákváðum að
við skyldum hittast í virðulegu te-
konuboði þegar ég kæmi norður
næst. Því miður varð ekkert úr
því en það er á hreinu að þegar
við hittumst á himninum munum
við slá í mörg virðuleg tekonuboð
og fara yfir nýjasta slúðrið … já,
og tala saman með augunum.
Sigurður Þorri Gunnarsson
(Siggi).
„Áttu hund?“ spurði ófeimin
sjö ára stelpa hlédræga bekkjar-
systur sína. Svarið var já og úr
varð 23 ára vinátta með öllum sín-
um hæðum og lægðum (ég skrif-
aði hægðum fyrst og ég veit þú
hefðir hlegið svo mikið). Elsku
hjartans fallega Elín mín, þetta
var ekki fallegi endirinn sem við
töluðum um og það brýtur í mér
hjartað. Ég man þegar við ætl-
uðum að bjarga mannkyninu, það
hafði rignt mikið yfir daginn og
okkur fannst eins og lækurinn
væri að fyllast sem við lékum okk-
ur oft við. Það var bara eitt í stöð-
unni; það var að koma flóð. Fyrst
var að fara heim í almennileg
regnföt, næst var að koma Hann-
esi litla frænda þínum í skjól og
svo bjarga restinni af heiminum.
Ég er viss um að okkur hefði tek-
ist það en sem betur fer hætti að
rigna og við fórum í aðrar erinda-
gjörðir. Uppátækin okkar voru
alls konar og eftir sitja fallegar og
sumar sprenghlægilegar minn-
ingar, ég vil ekki trúa að stund-
irnar okkar verði ekki fleiri. Eftir
þessar hræðilegu fréttir situr svo
fast í hausnum á mér samtal við
sameiginlega vinkonu þegar við
vorum svona 18 ára. Við töluðum
um að þú myndir líklega enda
sem forseti, þú hafðir einhvern
veginn allt með þér og gerðir allt
svo vel. Fórst 100% í allt. Þú hafð-
ir mikla útgeislun, svo ótrúlega
drífandi, gáfuð, skemmtileg,
fyndin, skipulögð upp á 10 og allt-
af til í topprökræður. Auðveldara
að setja smjör á ristað brauð eða
venjulegt brauð? Við munum lík-
legast aldrei komast að niður-
stöðu. Þú varst svo vinmörg, allt-
af til í að gera eitthvað
skemmtilegt og þannig á ég troð-
fullan minningabanka. Ég mun
líka aldrei gleyma hlátrinum þín-
um sem gat lýst upp öll herbergi.
Þessi ógeðslegi vágestur var svo
óvelkominn en hann spurði ekki
að því, hann var lúmskur og reif
allt frá þér og síðan þig frá okkur.
Ég get ekki hætt að hugsa um að
við tókum ekki hittinginn vikuna
áður en þetta gerðist og nú er það
orðið of seint. Hringið símtalið,
takið hittinginn – ekki láta það
verða of seint.
Hjartans Elín mín, heimurinn
er fátækari án þín. Ég vona að
það sé allt í glimmer og gleði þar
sem þú ert núna. Takk fyrir að
spyrja hvort ég ætti hund, takk
fyrir allt. Þetta var skemmtilegt
ferðalag sem endaði alltof fljótt.
Ég elska þig svo mikið og sakna
þín! Mínar innilegustu samúðar-
kveðjur til Edda, Antons Gauta,
Guðrúnar Eddu, foreldra og
bræðra.
Ester Ósk Árnadóttir.
Við bræður eigum erfitt með
að trúa því að Elín Helga sé farin
frá okkur. Við munum ætíð minn-
ast Elínar sem hlýrrar glaðlyndr-
ar frænku sem alltaf setti vini og
fjölskyldu í fyrsta sæti. Okkar
dýrmætasta minning af Elínu er
þegar hún samdi annál um ættina
þar sem hún orti um persónulega
sigra fjölskyldumeðlima á árinu
sem gladdi alla viðstadda á sum-
arleikum ættarinnar í Hlíðarseli.
Okkur þykir vænt um allar þær
góðu samverustundir sem við átt-
um með Elínu og munum varð-
veita þær alla okkar tíð. Við mun-
um sakna Elínar Helgu og biðjum
allt gott að vernda og styðja
Edda, börnin, foreldra, bræður
og fjölskyldur þeirra.
Björn og Birkir.
Elsku Elín Helga.
Það er svo óraunverulegt að
sitja hér og ætla að skrifa. Að þú
sért farin, að við eigum ekki eftir
að hlæja saman aftur, ræða málin
eða hittast í næsta afmæli.
Þú varst góð manneskja,
hjartahlý, traust, vinmörg, pab-
bastelpa mikil og hláturmild. Þér
fannst gott að hlæja og varst
hrókur alls fagnaðar í rétta hópn-
um. Í seinni tíð varstu keyrandi
um á gráu Toyotunni, klædd í
svart og bleikt ásamt dassi af
glimmeri og skarti á leiðinni á
Palla-ball. Þér þótti gott að
skreppa yfir í heiði í bústaðinn og
þá sérstaklega á sumarleikana –
þá var aldrei langt í hláturinn eða
keppnisskapið.
Við lofum að geyma fallegu
minningarnar okkar um ókomna
tíð og erum viss um að Jauja
amma og Ella amma passi vel upp
á þig.
Líkt og fuglinn Fönix rís
fögur lítil diskódís - upp úr djúpinu
gegnum diskóljósafoss.
Ég er flottur, ég er frægur,
ég er kandís kandífloss.
Það geta’ ekki allir verið gordjöss.
Það geta’ ekki allir verið töff.
Það geta’ ekki allir orðið fabjúlöss
eins og ég.
Það geta’ ekki allir verið gordjöss.
Það geta’ ekki allir meikað‘ það eins
og ég.
Söngröddin er silkimjúk
sjáið bara þennan búk - instant klassík,
hér er allt á réttum stað.
Ég er fagur, ég er fríður,
ég er glamúr gúmmelað.
Húðinni í Díor drekkt,
dressið óaðfinnanlegt - hvílík fegurð,
hvað get ég sagt?
Ég er dúndur, ég er diskó,
það er mikið í mig lagt.
......
Hvíldu í friði, elsku Elín.
Arna Ýr, Arnór Ísak og
Aron Ernir.
Þú með þitt fallega bros, smit-
andi hlátur og innilegu knúsin
þín. Þeir eru heppnir englarnir
sem deila himnaríki með þér, nú
fyrst stendur himnaríki undir
nafni. Það var alltaf gleði í kring-
um þig, ef maður tók þátt í ein-
hverju skemmtilegu voru allar
líkur á að þú hefðir átt hlut að
máli. Allar bústaðaferðirnar,
djömmin, matarklúbbarnir,
„nefndu það bara“! Gleðiglim-
merbomban sem þú varst.
Núna ertu frjáls, elsku vin-
kona, nú dansar þú á meðal engl-
anna og ég er sko alveg viss um að
það hefur aldrei verið jafn gaman
í himnaríki.
Skarðið sem þú skilur eftir í
hjörtum fjölskyldu og vina er
stórt. Ég get ekki með nokkru
móti komið því í orð hve mikið ég
sakna þín. Þrátt fyrir allt þá áttu
mig skuldlaust og tilhugsunin um
lífið án þín er óbærileg.
Elska þig „beibíkeiks“.
Regína Fossdal.
Við erum mörg sem kveðjum
yndislega vinkonu þessa vikuna,
en hjartað mun aldrei gleyma fal-
lega brosinu og smitandi hlátrin-
um hennar Elínar Helgu. Þau
voru ófá skilaboðin í gegnum
framhaldsskólaárin þar sem við
vinkonurnar vorum spurðar
hvort við værum einhvers staðar
(t.d. þegar við vorum í bíó) því
hláturinn hennar Elínar þekktist
svo vel. Elín var alltaf límið okkar
og ég væri ekki svona rík að vin-
um ef ekki væri fyrir hana. Marg-
ar af okkar dýrmætustu minning-
um hafa verið mér ofarlega í huga
síðustu daga; kósíkvöldin okkar í
Furulundinum, rúntarnir, ferða-
lögin okkar hérlendis og erlendis,
ég gæti lengi talið upp allt sem við
höfum brallað saman. Mikið rosa-
lega þykir mér vænt um allar
þessar fallegu og skemmtilegu
minningar sem lifa áfram í hjört-
um okkar. Ég og mín fjölskylda
vottum fjölskyldu og öðrum ást-
vinum Elínar innilega samúð.
Elsku vinkona – þangað til við
sjáumst aftur – ég elska þig alltaf.
Þín
Fanney.
Elsku fallega, einstaka, frá-
bæra Elín Helga.
Vinskapur okkar Elínar var
mér ómetanlegur. Við vorum ekki
nema rúmlega tveggja ára þegar
við kynntumst fyrst í Akurgerð-
inu og þá varð ekki aftur snúið.
Við vorum svo oft búnar að sjá
framtíðina fyrir okkur, við mynd-
um sitja saman háaldraðar kerl-
ingar að rifja upp gamlar minn-
ingar, ég, þú og Helga,
bollasúpustelpurnar frá Knorr.
Skiptast á sögum um barnabörn
og barnabarnabörn og eiga
áhyggjulaust ævikvöld á pallinum
með hvítvínsglas í hendi. Sem
betur fer sköpuðum við margar
góðar minningar sem hægt er að
ylja sér við. Hún leit á mig sem
systur og ég hana sömuleiðis. Við
skildum hvor aðra svo vel og átt-
um það til, hvort sem var í ein-
rúmi eða margmenni, að tala
saman með augunum, það þurfti
engin orð en við skildum hvor
aðra fullkomlega og svo skelltum
við báðar upp úr.
Það hefur alltaf fylgt Elínu svo
falleg ára. Þetta fallega bros sem
lýsti upp herbergið, þessi hlátur
sem var svo smitandi, þessi
hnyttni húmor og þessi óbilandi
jákvæðni. Hún átti alltaf auðvelt
með að koma fyrir sig orði og
gerði það líka svo skemmtilega.
Vissi einhvern veginn alltaf hvað
átti að segja, á öllum stundum.
Hún var líka með svo skemmti-
lega takta og gerði einhvern veg-
inn allt fyndið, það er erfitt að
lýsa því en þeir sem hana þekktu
vita nákvæmlega hvað ég meina.
Hún gaf svo mikið af sér og elsk-
aði allt fólkið sitt út fyrir endi-
mörk alheimsins.
Hún átti marga vini og kunn-
ingja og kynntist ég nokkrum af
mínum bestu vinum í gegnum
hana. Hún var límið í vinahópnum
og alltaf svo dugleg að hóa saman
fólki og skipuleggja eitthvað
skemmtilegt. Spilakvöld, vídeó-
hittingar, matarklúbbar og sum-
arbústaðarferðir voru tíðir við-
burðir og alltaf var hlegið og
hlegið mikið. Hún var glimmer-
glamúrpía, alltaf nýklippt og
hafði gaman af því að gera sig
fína, setja upp helling af skarti og
dansa með vinkonunum. Held að
hún hafi mætt á öll síðustu Palla-
böllin í Sjallanum!
Meiri afmælisstelpu og jóla-
barn var vart hægt að finna. Hún
átti ekki afmælisdag, heldur af-
mælisviku, sem endaði svo oftast
með stóru húllumhæi og gleði.
Hún byrjaði að telja niður til
Sorgin liggur
þungt á okkur sem
erum svo langt í
burtu. Siggi var eins
og annar faðir fyrir
mig sem hlustaði á mig og gaf góð
ráð. Ég mat örlæti hans og vin-
áttu mikils og ég hefði ekki getað
valið mér betri afa fyrir börnin
mín.
Við söknum hans innilega.
Endalaus ást til Sigga tengda-
pabba og afa, hann muna alltaf
búa í hjörtum okkar og minning
hans verður aldrei fjarri.
Innilegar samúðar- og saknað-
arkveðjur.
Joseph, Viktoría og
Magnús í Ástralíu.
Elskulegi Siggi frændi hefur
kvatt þennan heim, alltof snöggt
og langt fyrir aldur fram. Það er
varla hægt að ímynda sér til-
veruna án Sigga frænda. Þau
Siggi og Rúna hafa verið traustar
stoðir í lífi mínu eins og svo
margra annarra svo lengi sem ég
man eftir mér enda þvældist ég
Sigurður S.
Svavarsson
✝ Sigurður S.Svavarsson
fæddist 14. janúar
1954. Hann lést 26.
október 2018.
Útförin fór fram
7. nóvember 2018.
með Ernu inn og út
heima hjá þeim
meðan á skólagöng-
unni stóð. Öllum eru
líka ógleymanleg
gamlárskvöldin
heima hjá þeim enda
var þar alltaf mikið
fjör með allri föður-
fjölskyldunni. Aldr-
ei mun mér hverfa
úr minni hvað það
var gaman að dansa
við stóra frænda minn í léttri
sveiflu með Kim Larsen og
syngja með honum og föðurfjöl-
skyldunni.
Ég er honum og Rúnu alltaf
innilega þakklát fyrir að hafa tek-
ið okkur undir sinn væng þegar
pabbi féll frá. Takk fyrir ástina,
umhyggjuna, orðin og gleðina
elsku frændi minn.
Hrafnhildur Pétursdóttir.
Hörmulegt fráfall Sigga Svav-
ars er reiðarslag – en kallar um
leið á minningaflóð frá góðum
fjörutíu árum. Og kannski ekki
alltaf ljóst hvort þær eru uppdikt-
aðar eða sannar.
Kært barn har mange navne.
Ungur maður með yfirskegg
brýtur sig saman til að setjast
undir stýri á lítilli, hvítri fíatlús.
Tröllið? Breitt bak situr við tölvu-
skjá, stynur og kallar stundar-
hátt: – Kontról hvað, sögðuð þið?
SSv, ekki spurning. Glaðhlakka-
legur og brosmildur samstarfs-
maður mætir að morgni eftir vel-
lukkaða morgunrútínu og hrósar
strax nýjum skóm eða nýrri
klippingu en bætir við, kankvís: –
Peysan er gömul, þekki gatið!
Stóripjatti, alltaf með puttann á
púlsinum. Stór og mikill maður
sprettur upp úr skrifborðsstóln-
um eftir lestur tölvupósts, bölvar
nett, rýkur út á svalir og kveikir
sér í sígarettu. Úti er nístings-
kuldi sem smýgur gegnum merg
og bein allra nema reykinga-
mannsins á peysunni. Eftir
nokkra smóka er komin ný hugs-
un, nýtt plan, lausn. Og Sívert
sest keikur við að svara pósti.
Flestar og bestar eru minning-
arnar sem tengjast gleði, hlátri og
góðum tímum. Fyndnari maður
en Siggi Svavars er vandfundinn.
Ég hlæ enn að minningunni um
fyrstu ferðina í nýjum bíl Sigga.
Útvarpið hátt stillt að vanda og ég
teygi mig til að lækka. – Nei, fyr-
irskipar bílstjórinn, hallar sér í
átt að tækinu og segir mildilega
en ákveðið: – Lækka! Og viti
menn, þögn. – Prófaðu, segir
hann og ég hlýði: – Hækka! Ekk-
ert gerist. – Þú verður að tala
skýrt. – HÆækkkkA! Ekkert
gerist. Á þessu gengur um stund
með góðum og uppbyggilegum
ráðum eins og Sigga einum var
lagið þar til mér verður litið fram-
an í manninn með hendur á stýri
og fingur á nýjustu tækninni, út-
varpstökkum. Brosið verður ekki
lengur falið.
Það var alltaf örstutt í þetta
hlýja, bráðsmitandi bros sem kom
beint frá hjartanu og hláturinn.
Græskulaus stríðnin, kostulegar
sögur á sögur ofan og söngurinn
sem fylgdi öllum veislum. Svona
minningar er gott að varðveita og
rifja upp reglulega.
Það var bara þetta sem ég vildi
segja – en hver les nú yfir fyrir
mig þegar ekki er hægt að þrusa
þessu á Sigga?
Elsku Rúna, Svavar, Erna,
tengdabörn og barnabörn, Gústi
bróðir og Sigrún systir, fjölskylda
og vinir, missir ykkar er mikill og
söknuðurinn sár. Ég samhryggist
af öllu hjarta.
Guðrún Magnúsdóttir.
Við sátum í kastalabrekkunni á
eyju í Miðjarðarhafi og horfðum á
sólina setjast þegar við fréttum
að vinur okkar, Siggi, væri ekki
lengur með okkur. Þá dimmdi yfir
öllu – en það er að minnsta kosti
stjörnubjart. Hlýjar minningar
kveikja bros í söknuðinum: Siggi
á þrítugsaldri að kenna efnilegum
ungum MH nemendum bók-
menntir, alltaf slakur, oftast með
bros á vör – ég lærði mikið af hon-
um; Siggi að sýna nemendum að
það er ekki hægt að rökræða eitt
eða neitt með tyggjógúmmí í
munninum; Siggi að reyna að
hætta að reykja; Siggi að tyggja
Nicrorette af áfergju; Siggi að
basla við rafmagns Prince-sígar-
ettu; Siggi farinn aftur að reykja
glaður á svip á svölum Opnu;
Siggi að sveifla sér í furðu mjúk-
um takti á dansgólfi; Siggi að
sötra Carlsberg og ræða stjórn-
mál, kennslu, bókmenntir og fót-
bolta með okkur Steingrími og
Bjarna á Kringlukránni; einingin
Siggi og Rúna á Rekagranda að
fagna árslokum í desember með
gömlum samkennurum í MH og
vísindafélagi MH (sí-ungir höfum
við alltaf viljað vera); ómetanleg-
ur stuðningur Sigga og fag-
mennska hans við útgáfu bókar-
innar Málarinn og menningar-
sköpun í fyrra; við Siggi, saman í
kennarahljómsveitinni Ullar-
sokkunum, sem af einhverjum
óskiljanlegum ástæðum náði
aldrei vinsældum Simons og
Garfunkels né fékk tækifæri að
reyna endurkomu, að syngja lagið
sem Siggi hafði endursamið sér-
staklega fyrir kennaraverkfallið:
„La dem svinge“. Tryggur vinur,
sannur húmanisti, eilífur „brot-
her in arms“, einn af gersemum
heims: ég á honum Sigga svo mik-
ið að þakka. Orð Åge Aleksand-
ersens, á Tröndelag mállýsku, í
laginu „Lys og varme“, sem við
sungum svo oft saman í hljóm-
sveitinni í gamla daga, heyrast
hljóma í skugga sorgarinnar.
Rúna, Svabbi, Erna og barna-
börnin og allir vinir Sigga: Við
Tobba samhryggjumst ykkur
innilega. Við erum með ykkur í
huganum.
Terry.
Hann sagði sjálfur söguna af
því þegar hann ók bílaleigubíl
réttu megin inn í einstefnugötu
einhvers staðar á Ítalíu. Eftir
stuttan spöl kom heimamaður í
sínum bíl á móti honum, ólöglega,
úr gagnstæðri átt og hugðist
knýja Sigurð með frekju og yfir-
gangi til að bakka svo hann kæm-
ist sjálfur leiðar sinnar. Siggi sat
kyrr um stund og steig svo rólega
í allri sinni lengd úr úr sínum bíl
og nálgaðist fóla sem sá sitt
óvænna og bakkaði hið snarasta.
Og þannig var Siggi, nógu stór til
að takast á við næstum allt. Stór í
handboltanum, í kennslunni, í
Samtökum norrænna móður-
málskennara, í kjarabaráttunni
og bókaútgáfunni, já því sem
hann tók sér fyrir hendur.
En ekki bara stór, heldur svo
hlýr. Krakkar löðuðust að honum,
hann hafði alltaf tíma fyrir þau,
líka eftir að þau hættu að vera
krakkar og alvöruvandamál
steðjuðu að. Hann gleymdi eng-
um, heldur ekki þeim sem eldri
voru. Alltaf átti hann bækur af-
lögu handa gamalli konu í Hafn-
arfirði og þeim þurfti ekki að
skila. Sjálfum finnst mér einhver
ljúfasta minningin um hann þegar
ég sé hann fyrir mér dansa við
aldraða móður sína, sem Alzheim-
er-kallinn hafði krækt kló í, undir
dynjandi skagfirskri sveiflu.
Og svo var hann dæmalaust
góður sögumaður. Sagði betur frá
litlum atvikum en flestir, færði í
stílinn þar sem það átti við, og á
eftir hló hann svo þessum hlátri
sem gerði alla glaða. Til dæmis
sagði hann stundum, þegar hann
var þreyttur á roluganginum í
mér, sögu af því þegar við Sverrir
leigðum herbergi á Garði í próf-
lestri í íslenskunni forðum tíð og
sátum oft lengi. Hann sagðist
muna að konur okkar Sverris
hefðu komið einhvern sunnudags-
morgun vestureftir með börn
okkar prúðbúin og flatkökur með
hangikjöti og kleinur í boxi. Svo