Morgunblaðið - 15.04.2019, Blaðsíða 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. APRÍL 2019
✝ Sædís Vigfús-dóttir fæddist í
Baldurshaga á
Mýrum, Hornafirði,
10. júní 1946. Hún
lést á Landspítal-
anum við Hring-
braut 7. apríl 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Halla Sæ-
mundsdóttir hús-
móðir, f. 6. mars
1917, d. 26. febrúar
1993, og Vigfús Vigfússon
bóndi, f. 9. október 1911, d. 22.
ágúst 1975. Systkini Sædísar
eru Guðrún (Gógó), f. 26. mars
1937, Sigríður Arnborg, f. 13.3.
1940, d. 23. desember 1979, Vig-
dís Halldóra, f. 2. október 1948,
og Vigfús, f. 11. júlí 1960.
Sædís kynntist eiginmanni
sínum, Sveini Frímannssyni,
rafmagnstæknifræðingi, árið
1972 og giftu þau sig 24. febrúar
1973. Börn þeirra eru: 1) Sveinn
Lárus, f. 24. janúar 1979, giftur
Dagbjörtu Ósk Njarðardóttur, f.
18. desember 1983.
Börn þeirra eru
Breki Sæberg, f.
25. júní 2011, og
Rökkvi Sævaldur, f.
16. júní 2017. 2)
Vigdís Ósk, f. 2.
október 1982, gift
Gerald Häsler, f.
13. ágúst 1978.
Börn þeirra eru
Alice Emilía, f. 15.
desember 2004, og
Kamilla Marín, f. 6. september
2010.
Sædís útskrifaðist frá Hús-
stjórnarskólanum á Hallorms-
stað 1961 og úr sjúkraliðanámi
frá Árósum í Danmörku árið
1976. Sigríður starfaði á Amt-
sygehuset Aarhus, öldrunar-
heimili í Danmörku, frá 1976 til
1980. Þá starfaði hún einnig á
Reykjalundi og við verslunar-
störf í Húsasmiðjunni.
Útför Sædísar fer fram frá
Vídalínskirkju í dag, 15. apríl
2019, klukkan 15.
Okkur langar að minnast elsku-
legrar mágkonu, Sædísar Vigfús-
dóttur, sem lést 7. apríl sl., á sjö-
tugasta og fjórða aldursári.
Við kynntumst Sædísi fyrir
tæpum 50 árum þegar hún giftist
bróður okkar, Sveini Frímanns-
syni, gosárið 1973. Fljótlega
myndaðist góð vinátta okkar á
milli og voru samskiptin tíð í gegn-
um árin. Þær eru ófáar gleði- og
ánægjustundirnar sem við fjöl-
skyldurnar áttum saman. Þau
fluttu til Danmerkur á þessum
tíma, þar sem þau stunduðu nám
og vinnu. Við eigum ljúfar minn-
ingar frá heimsóknum til þeirra út
á Jótland.
Í einni ferðinni voru foreldrar
okkar, Bjarki frændi og Sigga að
norðan og þótti ekki tiltökumál að
taka á móti öllum í tveggja her-
bergja íbúð. Gengið var úr rúmi
fyrir gestina að norðan og búið um
aðra í stofunni. Seinna byggðu þau
einbýlishús í Galten fyrir utan Ár-
ósa og rýmkaðist þá fyrir móttöku
gesta frá Íslandi, sem nýttu sér
það óspart og voru móttökurnar
ávallt höfðinglegar.
Alltaf voru þau í sambandi við
okkur og minnumst við þess hvað
okkur þótti notalegt þegar fréttir
bárust frá þeim á Danmerkurár-
unum sem voru með öðrum hætti
en nú tíðkast.
Þar kom að heimþráin varð yf-
irsterkari og fluttu þau heim upp
úr 1980 í Mosfellssveitina. Þar
stækkaði fjölskyldan þegar þau
ættleiddu börnin sín tvö, þau
Svein Lárus og Vigdísi Ósk. Síðan
flutti fjölskyldan í bæinn og bjó
þar lengst af á meðan börnin voru
að alast upp og fljúga úr hreiðrinu.
Bjuggu nú síðast á Strikinu í
Garðabæ.
Sædís gekk ávallt hreint til
verks í öllu því sem hún tók sér
fyrir hendur og var ekkert að tví-
nóna við hlutina. Var hjálpsöm,
heiðarleg og hreinskiptin í fram-
komu gagnvart öllum. Hún var
snillingur í handavinnu og mat-
seld. Prjónaði mikið síðustu árin,
peysa á dag sögðum við einhvern
tíma við hana, enda ekki ofsögum
sagt.
Ávallt voru Sædís og Sveinni
miklir aufúsugestir á okkar heim-
ilum, enda fylgdust þau alla tíð vel
með og létu sér annt um hvernig
fjölskyldum okkar reiðir af í lífs-
baráttunni.
Mikið var ánægjulegt að fylgj-
ast með hversu samrýnd þau voru
og samtaka um að njóta efri ár-
anna sem best. Barnabörnin fjög-
ur veittu þeim ómælda gleði og
ánægju og nutu þau samvista við
þau. Einnig ferðuðust þau mikið
bæði innan- og utanlands. Eiga
sumarhús í Grímsnesi þar sem
þau undu sér vel og nutu náttúr-
unnar. Veturna nýttu þau í ferðir
suður á bóginn í hitann.
Það var í aðdraganda einnar
slíkrar ferðar í byrjun janúar sl.
sem hún fékk að vita af vágest-
inum sem hún laut í lægra haldi
fyrir rúmum þremur mánuðum
síðar. Sú ferð var ekki farin og tók
Sædís tíðindunum um veikindin af
miklu æðruleysi eins og hennar
var háttur. Hún naut ómældrar
umhyggju Svenna, sem annaðist
hana af mikilli natni í veikindum
hennar eins og fólkið hennar allt.
Sædísar verður sárt saknað.
Svenna bróður, börnum, barna-
börnum og fjölskyldu hennar vott-
um við innilega samúð.
Hvíl í friði.
Ásdís og Halldór.
Í dag kveðjum við Sædísi, góða
vinkonu mína, sem lést eftir stutta
en harða baráttu við krabbamein.
Ég kynntist Sædísi árið 1975
þegar við Kristján fluttum ásamt
tveimur ungum dætrum til Árósa í
Danmörku til náms. Sædís og
Svenni bjuggu þar fyrir og voru
fyrstu vinirnir sem ég eignaðist og
hélst sú vinátta skýlaus alla tíð.
Sædís og Svenni voru barnlaus en
miklar barnagælur og hændust
stelpurnar okkar strax að þeim og
hefur sú vinátta og væntumþykja
sem þá skapaðist haldist í gegnum
áratugina. Segja má að Sædís og
Svenni hafi verið okkar ungu fjöl-
skyldu nokkurs konar þungamiðja
í tilverunni í Danmörku, víðs fjarri
fjölskyldu og vinum.
Sædís var mikil hörkukona,
bráðdugleg, ósérhlífin og skyn-
söm. Hún var mikil húsmóðir og
bakaði alltaf margar tegundir af
smákökum fyrir jólin. Ég bakaði
aldrei, þar sem desember var próf-
mánuður og enginn tími fyrir slíkt.
Sædís sá okkur fyrir smákökunum
öll jól, stelpunum til mikillar gleði,
og er oft minnst sérstaklega á rús-
ínukökurnar hennar. Okkur til
mikillar ánægju ílengdust Sædís
og Svenni í Árósum eftir að námi
þeirra lauk og fóru að vinna, Sædís
sem sjúkraliði og Svenni sem raf-
magnstæknifræðingur, sem varð
til þess að við vorum þarna saman
öll okkar námsár í Árósum. Sædís
var alltaf bílhrædd, sjóhrædd,
flughrædd, lofthrædd og átti erfitt
með að hjóla. Á þessum tíma var
engin skýring á þessu, hún lét sig
bara hafa þetta, lifði með þessu.
Seinna kom í ljós að hún var með
MS-sjúkdóm sem síðustu árin tók
mikinn toll af hreyfigetunni.
Eftir heimkomuna til Íslands
stækkaði fjölskyldan. Sædís og
Svenni ættleiddu tvö yndisleg börn
sem veittu þeim ótakmarkaða gleði
og ánægju. Ættleiðing á þessum
tíma var ekki auðvelt mál en Sædís
sótti þetta fast með Svenna við hlið
sér, en þau voru alltaf mjög sam-
rýnd og varla annað þeirra nefnt á
nafn án þess að hins væri líka getið,
Sædís og Svenni! Sædís var mjög
forsjál kona, hún sá í hvað stefndi
með MS-sjúkdóminn og undirbjó
komandi ár með kostgæfni en
krabbameinið var ófyrirsjáanlegt
og leiddi hana til dauða á mjög
stuttum tíma.
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
kveð ég Sædísi með söknuði, þökk
og virðingu og votta þér elsku
Svenni, Sveini Lárusi, Vigdísi Ósk
og fjölskyldum þeirra samúð okk-
ar, megi Guð styrkja ykkur í sorg-
inni.
Guðrún Þórarinsdóttir og
fjölskylda.
Sædís Vigfúsdóttir
✝ Heiðveig fæddist9. ágúst 1928 í
Keldudal í Dýrafirði.
Hún lést á hjúkr-
unarheimilinu Sól-
túni í Reykjavík 4.
apríl 2019.
Foreldrar hennar
voru Hálfdán Bjarna-
son skipasmiður, f.
17.8. 1885, d. 17.12.
1965, og seinni kona
hans, Guðbjörg Þór-
oddsdóttir, ættuð frá Alviðru við
Dýrafjörð, f. 2.9. 1907, d. 24.2.
1941. Heiðveig var alin upp frá
fæðingu hjá Jóhönnu Sigurðar-
dóttur, fyrri konu Hálfdáns. Heið-
veig flutti með fósturmóður sinni
til Ísafjarðar um fjögurra ára ald-
ur og ólst þar upp. Heiðveig átti
tíu hálfsystkini og þrjú alsystkini
en þau eru Didda, f. 1930, Óskar,
f. 1931, d. 2013, og Nanna, f. 1933.
Heiðveig giftist árið 1948 Sigur-
birni Þórðarsyni, prentmynda-
smið í Hafnarfirði. Sigurbjörn var
einn af stofnendum Hauka og
spilaði knattspyrnu með því félagi
á fyrstu árum þess. Foreldrar
Sigurbjörns voru Sigríður Gríms-
dóttir, f. 24.6. 1878, og Þórður
Þórðarson, f. 24.5. 1873.
Heiðveig og Sigurbjörn eign-
uðust þrjár dætur. 1) Sigríður
Guðbjörg lífeindafræðingur, f.
f. 1.2. 2008, Björg, f. 21.3. 2012, og
Magnús, f. 20.12. 2016. c) Oddný
Silja, f. 14.3. 1987 sambýlismaður
Atli V. Gunnarsson, f. 7.8. 1981.
Synir þeirra eru Benjamín Daði, f.
27.5. 2016, og Oliver Adel, f. 2.4.
2018. 3) Helga Steingerður, f.
2.11. 1960, maki Karl Ólafsson, f.
31.5. 1961. Synir þeirra eru: a)
Guðmundur Karl, f. 9.10. 1982,
maki Ragna Engilbertsdóttir, f.
11.7. 1981. Dóttir þeirra er Bryn-
dís Helga, f. 19.12. 2007, en Ragna
á einnig Aron Daða, f. 20.12. 2001.
b) Ólafur Örn, f. 8.12. 1985, sam-
býliskona Tinna R. Þrastardóttir,
f. 23.3. 1994. Dóttir Ólafs er Esja
Örk, f. 8.3. 2014, móðir er Nanna
D. Arthursdóttir. c) Sigurbjörn
Viðar, f. 25.6. 1988, maki Svandís
Edda Gunnarsdóttir, f. 5.9. 1991.
Dóttir Svandísar er Ylfa Hrund
Heiðdal, f. 18.10. 2010, en börn
beggja eru Gunnar Snær, f. 14.8.
2014, og Ernir Karl, f. 1.8. 2018 d)
Grímur Steinn, f. 6.3. 1990, maki
Ásdís Sigurjónsdóttir, f. 10.7.
1991. Börn þeirra eru: Emilía Dís,
f. 26.10. 2012, og Karl Ingi, f. 19.6.
2016. e) Karl Emil, f. 15.9. 1993.
Heiðveig flutti ung frá Ísafirði
til Hafnarfjarðar og bjó þar
ásamt manni sínum alla tíð síðan,
fyrst á Selvogsgötu 1 og síðan á
Ölduslóð 28. Á yngri árum vann
Heiðveig í Bæjarbíói í Hafnar-
firði og á Hótel Esju auk ýmissa
verslunarstarfa. Síðustu starfs-
árin voru hjá Landsbanka Íslands
í Austurstræti.
Útför Heiðveigar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag, 15.
apríl 2019, klukkan 13.
5.10. 1948. Maki
Gunnlaugur M Sig-
mundsson við-
skiptafr., f. 30.6.
1948. Börn þeirra
eru a) Sigmundur
Davíð, f. 12.3. 1975,
maki Anna S. Páls-
dóttir, f. 9.12. 1974,
dóttir þeirra er Sig-
ríður Elín. b) Sigur-
björn Magnús, f.
6.4. 1977, sambýlis-
kona Hrönn Kristjánsdóttir, f. 8.3.
1985. Sigurbjörn á dótturina Guð-
rúnu Margréti, f. 22.10. 2011,
móðir hennar er Sunna G. Mar-
teinsdóttir. c) Nanna Margrét, f.
9.4. 1978, maki Sigurður Atli
Jónsson, f. 4.2. 1968. Dætur þeirra
eru Sigríður Lilja, f. 16.2. 2006, og
Ingibjörg Sóley, f. 6.8. 2010. Sig-
urður Atli á soninn Jón Alfreð, f.
10.5. 2000. 2) Herdís Jóhanna, f.
3.7. 1952, hjúkrunarfræðingur og
ljósmóðir. Fyrri maður hennar
var Friðrik Sigurðsson, þau
skildu. Börn þeirra eru: a) Heið-
veig Hanna, f. 30.6. 1979, maki
Lárus Magnússon, f. 2.9. 1975,
dætur þeirra eru: Tinna Lovísa, f.
4.7. 2007, Lára María, f. 23.7.
2010, og Stella Sóllilja, f. 22.10.
2015. b) Sigurður Daði, f. 21.5.
1981, maki Unnur Magnúsdóttir,
f. 2.3. 83. Börn þeirra eru: Friðrik,
Saga tengdamóður minnar,
Heiðveigar Hálfdánardóttur, var
lík sögu margra Íslendinga á fyrri
hluta síðustu aldar. Hún var fædd
og alin upp við lítil efni en með
dugnaði og sterkum vilja vann hún
sig til góðrar afkomu og eigna.
Faðir Heiðveigar, Hálfdán Bjarna-
son, var þekktur skipasmiður vest-
ur í Dýrafirði og síðar á Ísafirði þar
sem hann var bæjarfulltrúi um
skeið. Hálfdán átti konu og tíu
börn er hann tók saman við Guð-
björgu móður Heiðveigar sem
hann giftist síðar og eignaðist með
fjögur börn. Vegna veikinda Guð-
bjargar, sem lést aðeins 32 ára að
aldri, voru alsystkini Heiðveigar
alin upp sín á hvoru heimilinu. Við
fæðingu fór Heiðveig í fóstur til Jó-
hönnu fyrri konu föður síns, bjó Jó-
hanna fyrst á Þingeyri en flutti er
Heiðveig var fjögurra ára í hús
sem Hálfdán faðir Heiðveigar
byggði á Torfnesi á Ísafirði fyrir
þau hjón, fyrri konu sína og börn.
Heiðveig þurfti snemma að fara
að vinna fyrir sér og ung flutti hún
til Hafnarfjarðar og bjó þar síðan.
Skólaganga Heiðveigar var ekki
löng en hún var sjálfmenntuð á
ýmsum sviðum.
Heiðveig giftist árið 1948 og er
hún var tvítug eignuðust þau hjón
sitt fyrsta barn, Sigríði Guðbjörgu.
Heiðveig var glæsileg kona, bar sig
vel og vakti athygli þar sem hún fór
með sítt ljósa hár og brosandi and-
lit. Heiðveig var ung heilluð af lífs-
máta nýrra tíma, hún tók snemma
bílpróf og ók bíl fram á níræðisald-
ur. Eftir að Heiðveig gifti sig hélt
hún áfram að vinna utan heimilis
enda skynjaði hún vel það frelsi
sem sjálfsaflafé veitti konum þess
tíma. Heiða eins og hún var oftast
kölluð var fagurkeri, alltaf vel til
höfð og lagði mikið upp úr fallegu
heimili, búið fallegum munum og
myndlist. Samband Heiðveigar og
Sigurbjörns eiginmanns hennar
var samband sem byggðist á gagn-
kvæmri aðdáun og virðingu, ást
tengdaforeldra minna hvors til
annars duldist engum. Ung að ár-
um byggðu þau hjón stórt hús að
Ölduslóð 28 í samvinnu við bróður
Sigurbjörns og var þar heimili
þeirra alla tíð síðan. Þau hjón voru
samhent við að afla heimilinu
tekna, Sigurbjörn rak Prent-
myndagerð Hafnarfjarðar en auk
þess stofnuðu þau hjón og ráku um
tíma Þórsútgáfuna hf. sem gaf m.a.
út Heiðubækurnar svonefndu sem
alla tíð hafa notið mikilla vinsælda
og einnig gáfu þau út bækur
Agöthu Christie. Þau hjón gáfu
einnig út mikið af efni í tengslum
við skákeinvígi Fischer og Spassky
árið 1972.
Heiðveig hafði yndi af ferðalög-
um, framan af ævi voru helstu
ferðalög árlegar ferðir á æsku-
slóðir vestur á Ísafjörð en síðar
ferðir til borga í Evrópu og til
New York sem veittu henni mikla
lífsfyllingu.
Heiðveig hélt alla tíð góðu sam-
bandi við alsystkini sín Óskar sem
fallinn er frá, Diddu sem býr í
Noregi og Nönnu sem búsett er í
Hafnarfirði. Síðustu árin töluðust
þær systur við nánast daglega og
er heilsu Heiðveigar hrakaði sýndi
Nanna systur sinni mikla um-
hyggju.
Heiðveig var almennt heilsu-
hraust og hélt án aðstoðar heimili
fram undir nírætt.
Fjölskyldan kveður Heiðveigu
með hlýhug og virðingu.
Gunnlaugur M. Sigmundsson.
Mig langar að minnast Heiðu
ömmu minnar sem nú hefur kvatt
þennan heim. Hlýjar minningar
sitja eftir, minningar um þá ömmu
sem hún var mér og sögurnar af
henni fyrir þann tíma.
Mín fyrsta minning um Heiðu
ömmu var þegar ég var um fimm
ára gömul og bjó ásamt fjölskyldu
minni í Bandaríkjunum. Amma og
afi voru komin í heimsókn og til-
hlökkunin hjá okkur systkinum að
sýna þeim líf okkar í Ameríku var
mikil. Við skoðuðum margt og allt-
af var amma ljúf, snyrtilega klædd
og vel tilhöfð. Ég man hvað mér
þótti hún falleg og flott amma sem
vildi hafa röð og reglu á hlutunum
í kringum sig og það einkenndi
hana alltaf.
Þegar við fluttum aftur til Ís-
lands sótti ég iðulega í að fara í
heimsókn til ömmu og afa á Öldu-
slóðinni því þar var alltaf líf og
fjör. Amma, afi og kettirnir áttu
heima á miðhæðinni. Þrjú systkini
afa á efstu hæðinni og systir
mömmu og hennar fjölskylda á
þeirri neðstu. Oftar en ekki var
mjög gestkvæmt. Systkinum
ömmu kynntist ég einnig á Öldu-
slóðinni og bræður afa sátu
löngum stundum í eldhúsinu. Þá
var pólitík iðulega rædd. Það var
hlegið, rifist, almennt talað hátt og
mikið en það hafði ekki áhrif á það
að fjölskyldan var samrýnd og
stóð saman hvenær sem á reyndi.
Alltaf þegar ég kom í nætur-
gistingu var búið að setja ný-
straujuð og hrein rúmföt á rúmið.
Amma kenndi mér að brjóta sam-
an með henni línið og hengja
þvottinn á snúruna á þann hátt að
ég hafði gaman af, en sennilega
hefur það fyrst og fremst verið
samveran sem var svo notaleg.
Það er einnig sterk minning hjá
mér hvað mér þótti gaman að
heimsækja ömmu í vinnuna þar
sem hún tók glaðbeitt á móti okk-
ur og kynnti fyrir vinnufélögun-
um. Fyrst á Hótel Esju og svo í
símaverinu í Landsbankanum.
Þegar hún vann í Landsbankan-
um tók ég stundum strætó til að
heimsækja hana og þá tók hún
kaffihléið sitt og fór með mig inn í
matsal til að fá hressingu og
spjalla um daginn og veginn.
Fyrir rétt rúmum fimm árum
fór amma með fjölskyldu minni,
bræðra minna og foreldrum okkar
í tveggja vikna ferðalag þar sem
hún naut sín vel í góðu veðri um-
vafin langömmubörnum sem
henni þótti augljóslega mjög gam-
an að vera í kringum. Frá þessari
ferð má segja að ég hafi kynnst
ömmu nánar eða á nýjan hátt. Við
ræddum saman síðustu ár um
hluti úr æsku og lífi hennar sem ég
hafði ekki þekkt vel. Samræðurn-
ar gáfu mér meiri innsýn í það líf
sem hún lifði. Líf sem ekki var allt-
af auðvelt en líka líf sem innihélt
mikla ást og gleði.
Ég trúi því að móðir hennar
sem hún missti allt of ung, fóst-
urmóðir, afi og aðrir í lífi ömmu
sem hún hefur saknað svo sárt
taki nú á móti henni. Mér þykir
leitt að vera ekki heima til að
kveðja þig hinstu kveðju en ég trúi
að þú myndir gleðjast yfir að við
fjölskyldan munum minnast þín
frá Ameríku þar sem við höfum
átt svo góðar stundir saman. Þú
kvaddir alltaf stelpurnar mínar
með nebbakossi og í dag kveikjum
við á kerti fyrir þig og sendum þér
nebbakoss.
Blómin frjáls og fögur,
fannstu fyrir mig.
Eftir sitja margar sögur,
sem minna mig á þig.
Takk fyrir allt og allt.
Nanna M. Gunnlaugsdóttir.
Ömmur og afar tala oft um
hversu mikla ánægju barnabörn
veiti þeim. Það virkar þó ekki síð-
ur á hinn veginn. Í uppvexti veitir
það þeim sem bera gæfu til í senn
einstaka ánægju og mikilvægan
lærdóm að fá að njóta samvista við
ömmu og afa.
Amma Heiða var hin fullkomna
amma og veitti okkur barnabörn-
unum ómælda hlýju, óteljandi
gleðistundir og mikilvæga leið-
sögn.
Heiða amma, eða amma á Öldu-
slóð eins og við systkinin kölluðum
hana jafnan, fæddist í Keldudal í
Dýrafirði á heimili þar sem fátækt
var mikil. Guðbjörg, móðir Heiðu
ömmu, lést úr berklum aðeins 32
ára en Jóhanna, fyrri kona Hálf-
dáns föður hennar, gekk henni í
móðurstað þrátt fyrir að eiga níu
börn fyrir.
Barnung þurfti amma að byrja
að vinna fyrir sér og heimilinu. 17
ára fluttist hún suður til Reykja-
víkur og svo fljótlega til Hafnar-
fjarðar þar sem hún bjó upp frá
því en hélt ætíð sterkum tengslum
við Vestfirði.
Vegna krappra kjara naut
amma ekki langskólagöngu þrátt
fyrir mikinn áhuga á því að fræð-
ast um allt milli himins og jarðar.
Hún var þó fljót að læra og las
mikið til að öðlast þekkingu á ólík-
um sviðum. Hún lærði m.a. sjálf að
bjarga sér á ensku og dönsku og
tók bílpróf ung að árum sem þá
var ekki algengt meðal kvenna.
Hún gekk í ýmis störf og vann
þau öll af einstakri samviskusemi
og dugnaði en heillaði um leið
samstarfsfólk og aðra sem henni
kynntust með einstaklega hlýlegu
viðmóti. Um leið hélt hún utan um
fjölskylduna og heimilið.
Það var alltaf gestkvæmt á
Ölduslóðinni þar sem afi og þrjú
systkini hans bjuggu í sama húsi
og aðrir úr hinum stóra systkina-
hópi og fjölskyldur þeirra hittust
reglulega hjá ömmu og afa. Það er
líklega ekki ofsögum sagt að heim-
ilið við Ölduslóð hafi verið einn af
miðpunktum bæjarlífsins í Hafn-
arfirði. Afi var virkur í félagsmál-
um og einn af upphafsmönnum
íþróttafélagsins Hauka. Auk þess
rak hann Prentmyndagerð Hafn-
arfjarðar í kjallara hússins ásamt
bróður sínum. Ættingjar og aðrir
Hafnfirðingar lögðu því oft leið
sína á heimilið við Ölduslóð þar
sem allir voru aufúsugestir.
Amma aðstoðaði við rekstur
prentmyndagerðarinnar og rak,
ásamt afa bókaútgáfuna Þórsút-
gáfuna sem kynnti Íslendingum
meðal annars bækur Agöthu
Christie og Heiðubækurnar sem
ég ímyndaði mér að fjölluðu á viss-
an hátt um ömmu þótt þær gerð-
ust í öðru umhverfi.
Það var alltaf ánægjuefni þegar
foreldrar mínir sögðu að við ætl-
uðum að skreppa suður eftir. Það
þýddi að fara í Hafnarfjörð til
ömmu og afa.
Við amma höfðum mörg
sameiginleg áhugamál og sömu
sýn á hlutina. Og það sem meira
var, amma skildi mig. Það er ein-
staklega góð tilfinning að finna að
einhver skilji hvernig þú hugsar
jafnvel þegar þú getur ekki komið
orðum að því.
Þegar amma var farin að missa
heyrn sátum við stundum saman
án þess að segja margt. Það kom
ekki að sök því það sem við sögð-
um bar vott um að við hefðum
heyrt það sem ekki var sagt.
Ég sakna ömmu minnar en
gleðst yfir tilhugsuninni um endur-
fundi hennar og Sigurbjörns afa.
Sigmundur Davíð
Gunnlaugsson.
Heiðveig
Hálfdánardóttir