Morgunblaðið - 15.04.2019, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. APRÍL 2019
✝ GuðmundurSigurðsson
húsasmíðameistari
fæddist í Reykjavík
25. apríl 1925.
Hann lést á hjúkr-
unarheimilinu
Sunnuhlíð 6. apríl
2019.
Foreldrar hans
voru Sigurður Þor-
varðarson, f. 1873,
d. 1945, sjómaður
og síðar verkamaður, og bú-
stýra hans, Ólöf Ólafsdóttir, f.
1887, d. 1966. Varð þeim fimm
barna auðið. Þau eru auk Guð-
mundar: Kristinn, húsasmiður,
f. 31. ágúst 1914, d. 18. janúar
1997, Sigurjón kaupmaður, f.
18. nóvember 1916, d. 20. febr-
úar 1998, Guðfinna, f. 12. febr-
úar 1918, d. 21. júní 1937, og
Svavar, vélvirki, f. 8. október
1920, d. 23. desember 2006. Frá
fyrra hjónabandi átti Ólöf tvö
börn. Þessi hálfsystkini Guð-
mundar voru: Ólafur Jónasson,
húsgagnasmiður, f. 1. mars
1908, d. 18. nóvember 1974, og
Svava Jónasdóttir, f. 26. sept-
ember 1911, d. 25. febrúar 1922.
Eiginkona Guðmundar var
Ólöf Dómhildur Jóhannsdóttir,
borðstofuráðskona
á Kópavogshæli og
síðar matreiðslu-
kennari, f. 28. júlí
1930, d. 18. desem-
ber 2012. Þau giftu
sig hinn 12. nóv-
ember 1948. Börn
þeirra eru: 1) Aldís
Unnur, f. 20. febr-
úar 1950, gift Jörg-
en L. Pind. Þau
eiga þrjú börn,
Lóu, Önnu Guðrúnu og Finn
Kára, sjö barnabörn og tvö lang-
ömmubörn. 2) Jóhann Þórður, f.
13. apríl 1952, maki Pálína Geir-
harðsdóttir, þau skildu. Þau
eiga þrjú börn, Sigurð, Guð-
mund og Ólöfu Dómhildi, og tíu
barnabörn. Jóhann er í sambúð
með Þórunni Ólafsdóttur. Hún á
fjögur börn og tíu barnabörn. 3)
Sigurður, f. 21. nóvember 1954,
d. 18. janúar 1955. 4) Ólafur, f.
23. apríl 1959, kvæntur Sigríði
Eyjólfsdóttur. Þau eiga þrjú
börn, Guðmund Dag, Unnar Óla
og Bertu Guðrúnu, og eitt
barnabarn.
Útför Guðmundar fer fram
frá Kópavogskirkju í dag, 15.
apríl 2019, og hefst athöfnin
klukkan 13.
Søren Kierkegaard skrifaði
eitt sinn að hugur sérhvers öld-
ungs geymi eina óafmáanlega
bernskuminningu. Bernsku-
minning tengdaföður míns, sem
hann sagði mér frá oftar en einu
sinni, var á þennan veg: Guð-
mundur fór með föður sínum nið-
ur að Reykjavíkurhöfn. Þar
blasti við þeim skari verkamanna
en verkstjóri stóð yfir þeim og
benti sumum að koma til sín. Þeir
höfðu fengið vinnu þann daginn,
aðrir sneru álútir heim til sín og
sinna. Drengnum unga sveið
undan bágum kjörum þessara
manna. Frá þeirri stundu varð
Guðmundur jafnaðarmaður.
Hann var trúr þeirri hugsjón til
hinsta dags.
Guðmundur var húsasmíða-
meistari, kappsamur og ham-
hleypa til vinnu, en líka vandvirk-
ur. Hann byggði þrjú heimili
handa fjölskyldu sinni, fyrst á
Hátröð í Kópavogi, síðan við Ból-
staðarhlíð og svo aftur í Kópavogi
að Hlíðarvegi 3 árið 1963. Eftir
það vildi Guðmundur hvergi búa
annars staðar en í Kópavogi, varð
sannur Kópavogsbúi. Á Hlíðar-
veginum kynntist ég Guðmundi
fyrir hartnær hálfri öld. Urðu
það gæfusöm kynni.
Mér er enn í fersku minni ein
fyrsta setningin sem hann sagði
við mig: „Áttu erfitt með að vera í
kyrrstöðu?“ Spurningin kom
flatt upp á mig en ég svaraði „nei,
ekki kannast ég við það“. Ég
hygg að með þessari spurningu
hafi hann líklega öðrum þræði
verið að lýsa sjálfum sér, honum
féll ógjarnan verk úr hendi.
Garður þeirra Ólafar við Hlíðar-
veginn var listafagur og hlaut
viðurkenningu Kópavogsbæjar á
sínum tíma. Þegar Guðmundur
fór á eftirlaun tók hann að
höggva mannslíkneski úr trjá-
drumbum. Drumbarnir fylltu
nokkra tugi áður en yfir lauk og
voru eftirsóttir.
Guðmundur var ekki bara
kappsamur til vinnu, hann var á
árum fyrr ástríðuspilari, ekki síst
í brids. Spiluðu þeir oft saman
bræðurnir Kristinn, Svavar, Sig-
urjón og Guðmundur og ekki allt-
af friðsamlega, kappið áttu þeir
allir sameiginlegt. En sættir tók-
ust nú oftast með þeim jafnskjótt
og stigið var upp frá spilunum.
Nú er Guðmundur fallinn í val-
inn, síðastur þessara eftirminni-
legu bræðra.
Tengdamóðir mín varð heilsu-
veil síðustu árin sem hún lifði.
Féll það í hlut Guðmundar að
annast um hana og gerði hann
það af stakri umhyggjusemi uns
yfir lauk, en Ólöfu hugnaðist ekki
að fara á hjúkrunarheimili. Guð-
mundur var hins vegar reiðubú-
inn að fara á hjúkrunarheimili
síðastliðið haust er hann flutti í
Sunnuhlíð. Þar undi hann hag
sínum vel síðustu mánuðina. Við
Aldís heimsóttum Guðmund dag-
inn fyrir andlátið. Sat hann með
okkur drykklanga stund frammi í
setustofu, leitaði fregna af af-
komendum, hélt í hönd dóttur
sinnar og strauk henni yfir hand-
arbakið. Morguninn eftir hné
hann niður örendur. Starfsfólki í
Sunnuhlíð eru færðar þakkir fyr-
ir einstaka umönnun.
Þegar við Aldís fórum að
draga okkur saman hafði pabbi
verið ekkjumaður í nokkur ár.
Ólöf og Guðmundur tóku honum
strax sem aldarvini. Þeir Guð-
mundur áttu skap og hugsjón
saman. Þakkir eru færðar fyrir
vinsemdina sem þau sýndu föður
mínum ævinlega.
Löngu og farsælu lífshlaupi
tengdaföður míns er nú lokið.
Blessuð sé minning Guðmundar
Sigurðssonar.
Jörgen L. Pind.
Ég kallaði afa Gumma alltaf
bara afa, hann var enda eini afi
minn sem ég náði að kynnast í
eigin persónu. Við vorum alltaf
mjög nánir og því er sárt að hann
sé nú fallinn frá. Það er þó víst
gangur lífsins og á þessari
stundu getur maður ekki gert
annað en að þakka bara fyrir all-
ar þær frábæru stundir sem við
áttum saman, og samtímis að
þakka fyrir að afi hafi átt langt,
heilbrigt og gott líf. Við öll sem
þekktum hann munum búa að
góðum minningum um hann um
ókomna tíð.
Afi var orðabókarskilgreining-
in á því að vera góðhjartaður
maður. Ég er eiginlega alveg viss
um að ef maður flettir upp orðinu
„góðhjartaður“ í orðabókinni
hljóti bara að vera mynd af hon-
um þar. Hann var einstaklega
barngóður og ég á margar af
mínum bestu barnæskuminning-
um af Hlíðarveginum í Kópavogi,
þar sem amma og afi bjuggu
lengst af. Ég er viss um að öll
Guðmundur
Sigurðsson
✝ Ófeigur Gests-son fæddist í
Reykjavík 12. októ-
ber 1943. Hann lést
2. apríl 2019 á Heil-
brigðisstofnun
Vesturlands, Akra-
nesi. Foreldrar
hans voru Gestur
Jónsson gjaldkeri,
f. 1916, og Kristín
Jónsdóttir hús-
móðir, f. 1922. Þau
eru bæði látin. Á uppvaxtar-
árum sínum bjó Ófeigur fyrst í
Reykjavík og síðar í Kópavogi.
Hann var elstur systkina sinna.
Systir hans var Þóra, f. 1948, og
bróðir hans er Sverrir, f. 1957.
Ófeigur kvæntist Berghildi
Jóhannesdóttur Waage, f. 1943.
Þau eiga synina Björn, f. 1966,
Jón Gest, f. 1974, og Gunnar
Á unglingsárum stundaði
Ófeigur nám við Bændaskólann
á Hvanneyri og útskrifaðist sem
búfræðingur. Hann starfaði hjá
Búnaðarsambandi Borgar-
fjarðar sem frjótæknir í rúm 20
ár. Hann var jafnframt virkur í
ungmennafélagsstarfi og for-
maður UMSB í áratug. Árið
1982 gerðist Ófeigur sveitar-
stjóri Hofsóshrepps og eftir það
bæjarstjóri á Blönduósi frá 1988
til 1994. Hann tók eftir það við
starfi ferðamálafulltrúa í Húna-
vatnssýslu og starfaði síðan hjá
Kaupfélagi Húnvetninga á
Blönduósi.
Árið 2004 fluttu Ófeigur og
fjölskylda til Akraness, þar sem
hann starfaði sem umboðs-
maður Morgunblaðsins. Hann
hafði áður verið fréttaritari
blaðsins á Hvanneyri og Hofsósi.
Útför Ófeigs fer fram frá
Akraneskirkju í dag, 15. apríl
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
Þór, f. 1977. Berg-
hildur átti fyrir
dótturina Sigrúnu,
f. 1961. Ófeigur og
Berghildur skildu.
Ófeigur var í sam-
búð með Dagmar
Þorvaldsdóttur, f.
1962. Þau eiga
dótturina Völu
Kristínu, f. 1987.
Dagmar átti fyrir
dótturina Valdísi
Brynju, f. 1981. Ófeigur og Dag-
mar slitu samvistir. Ófeigur
kvæntist eftirlifandi eiginkonu
sinni, Svanborgu Þórdísi Frosta-
dóttur, f. 1964. Þau eiga dóttur-
ina Kötlu Kristínu, f. 2001. Fyrir
átti Svanborg synina Frosta, f.
1984, og Aron, f. 1986. Barna-
börn Ófeigs eru 15 talsins og
langafabörnin þrjú.
„Mikið var ég heppinn að fara
ekki frá Blönduósi,“ sagðir þú.
„Mikið var ég heppin að flytja á
Blönduós,“ sagði ég – og svo
brostum við bæði. Þetta var eitt
af fjölmörgu sem við ræddum
síðustu vikuna þína sem við átt-
um saman.
Já, elsku Ófeigur minn, við
vorum og erum heppin að hafa
hitt hvort annað og gengið saman
í gegnum lífið síðustu 22 ár. Þeg-
ar ég sit hér og fer yfir farinn
veg, þá er svo sannarlega margs
að minnast og minningarnar ylja
hjartanu. Áhugasvið okkar lágu
víða saman og við nýttum tímann
vel. Það var eitt af því sem við
ákváðum strax í okkar sambúð,
að hafa hugfast að reyna að fram-
kvæma það sem okkur langaði til
sem fyrst en ekki ætla að gera
allt síðar. Tíminn er dýrmætur
og alls óvíst hvort þetta „síðar“
væri í boði. Það er gaman að rifja
upp hvað þú sem ferðamála-
fulltrúi varst ábúðarfullur og
ábyrgur að kynna nýju heim-
kynnin – Blönduós og nágrenni –
fyrir mér aðfluttri sem lítið
þekkti til. Það var brunað um all-
ar sveitir og ég upplýst um
íbúana, jarðfræði, sögu svæðis-
ins, örnefni og allt sem því tengd-
ist. Þú kveiktir áhuga minn á að
ganga á fjöll og keyra um fjöll.
Fyrst var ekið um á Saabinum
góða. Síðar kom jeppinn Óli Ket.
til sögunnar og þá opnuðust nýj-
ar víddir og við ferðuðumst nán-
ast um allt land. Í sumum þess-
ara ferð tókum við hjólin okkar
með og fórum ýmsa fáfarna slóða
og kynntumst landinu með nýj-
um hætti. Í upphafi kynna okkar
varst þú nokkuð góður með þig
þegar þú bauðst mér og strákun-
um mínum í mat öðru hvoru. Ég
vissi ekki á þeim tíma að matseld
var nokkuð sem þú hafðir nýlega
fengið áhuga á. Sá áhugi óx og
dafnaði alla okkar sambúð og þú
varst meistarakokkur sem hafðir
mikla ánægju af að elda ljúffeng-
an mat fyrir góða vini. Þú lagðir
mikinn metnað í þetta og varst
höfðingi heim að sækja. Eftir
nokkurra ára sambúð ákváðum
við að dusta rykið af hesta-
mennsku sem við höfðum bæði
stundað áður fyrr og það passaði
mátulega; þegar ótamin ung-
hrossin voru komin í hús áttuðum
við okkur á að breytingar væru
fram undan, því elsku stelpan
okkar hún Katla Kristín var í
mótun. Þvílík gleði og hamingja.
Stúlkan okkar fæddist inn í mikið
og fjölbreytt ríkidæmi eldri
systkina. Við göntuðumst oft með
það hvað fjölskyldan okkar var
flókin og fjölbreytt. Þú varst
stoltur og þakklátur fyrir öll
börnin sem við áttum.
Í sumarbústaðnum okkar,
Svanahlíð, upplifðum við óendan-
lega margar ánægjustundir.
Plöntuðum dágóðum fjölda trjáa
og það er óraunverulegt að horfa
á það í dag hvað þau eru orðin há-
vaxin. Tíminn flýgur hratt en
þetta staðfestir hvað við áttum
mörg góð ár saman. Þú stóðst svo
sannarlega undir nafni elsku
Ófeigur minn að lifa af fimm
hjartaáföll mismunandi alvarleg.
Það var ómetanlegt fyrir þig og
okkur fjölskylduna alla að fá að
kveðja þig. Mikill samhugur og
hlýja ríkir innan hópsins. Þú
sagðir áður en þú kvaddir að það
væri ekkert sem þú þyrftir að
hafa áhyggjur af. Allir frískir,
engin flókin vandamál í gangi og
nýtt barnabarn á leiðinni til að
gleðja alla.
Hvíl í friði elsku hjartans vin-
ur. Þín
Svanborg.
Þú valdir þér fallegan dag og
góða stund til að kveðja pabbi
minn. Þetta var dagurinn þar
sem vorið lét á sér kræla og veðr-
ið eins og best lætur, gott til
ferðalaga. Það passaði að þú
dróst síðasta andardrátt í þann
mund sem Lions-fundi lauk enda
siðameistari á þeim bænum.
Heyr himnasmiður hljómaði um
sjúkrastofuna. Þú varst sáttur
við að kveðja og þú fórst með
friði umvafinn ástvinum. Við sem
eftir stöndum erum heldur hníp-
in þar sem við syrgjum þig,
minnumst þín og horfumst í augu
við okkar eigin dauðleika.
Það er margt sem leitar á hug-
ann og ég minnist ótal margra
stunda í Saab ’96 á flakki um
Borgarfjörðinn í sæðingatúrum.
Það fannst mér vera bestu stund-
irnar því þá átti ég þig einan og
Ófeigur Gestsson
Þegar fyrrverandi stærðfræði-
kennari við Menntaskólann í
Reykjavík og síðar rektor
Menntaskólans við Hamrahlíð lét
af störfum fyrir tæplega fjörutíu
árum, var hann spurður af frétta-
manni hvað hefði nú orðið um alla
dúxana sem hann hafði kennt í
gegnum árin. Rektorinn svaraði
eitthvað á þá leið að einhver allra
fremsti nemandi sem hann hefði
kennt hefði að loknu stúdents-
prófi frá MR gerst bóndi austur í
Skaftafellssýslu. Nemandinn var
Jón í Seglbúðum. Þrátt fyrir af-
burða námshæfileika átti ekki
fyrir Jóni að liggja að finna and-
legum kröftum sínum viðnám inn-
an veggja háskóla eða gerast
raunvísindamaður sem hann
sannarlega hafði mikla burði til.
Örlögin gripu í taumana og Jón
ákvað tæplega tvítugur að gerast
bóndi á föðurarfleifð sinni austur í
Landbroti.
Ég man fyrst eftir Jóni um mið-
bik sjöunda áratugar síðustu ald-
ar, þegar ég var stráklingur í
sveitinni og hann ungur bóndi í
Seglbúðum með sinni glæsilegu
konu, henni Guðrúnu. Síðar átti ég
eftir að kynnast Jóni bæði sem yf-
irveguðum kennara við Kirkju-
bæjarskóla og sem kappsfullum
smala í leitum á Landbrotsafrétti.
Best kynntist ég þó Jóni eftir að
hann varð alþingismaður og ráð-
herra en ég menntaskólanemi og
síðar háskólanemi í Reykjavík.
Þau voru óteljandi skiptin sem ég
varð þess aðnjótandi í helgarfríum
að fá bílfar með Jóni heim í sveit-
✝ Jón Helgasonfæddist 4.
október 1931.
Hann lést 2. apríl
2019.
Útför Jóns var
gerð 13. apríl 2019.
Vegna mistaka
við uppsetningu á
þessari grein í
Morgunblaðinu sl.
laugardag er hún
birt aftur.
Morgunblaðið biður hlut-
aðeigandi velvirðingar á mis-
tökunum.
ina og til baka til
Reykjavíkur í helg-
arlok.
Á þessum tíma
voru vinnudagar
Jóns gjarnan mjög
langir. Það var því
ósjaldan sem Jón bað
mig að taka að mér
hlutverk bílstjórans.
Ég get ekki sagt að
mér hafi þótt leiðin-
legt að keyra bílana
hans Jóns sem jafnan voru nýlegir
jeppar af bestu gerð. Það sem er
mér þó eftirminnilegast úr þess-
um mörgu ferðalögum voru sam-
ræðurnar við Jón. Í orðræðu Jóns
kristallaðist gjarnan sá mikli
metnaður sem hann hafði fyrir
nærsamfélagi sínu austur í
Skaftafellssýslu og þjóðinni í
heild. Hann var „analytískur“ og
lausnadrifinn í hugsun. Hann
reyndi að greina málin gaumgæfi-
lega og leita farsælla lausna á sér-
hverju verkefni sem mætti hon-
um. En þó Jón væri einstaklega
kappsfullur í öllu því sem hann tók
sér fyrir hendur, þá held ég að fátt
hafi pirrað hann meira en fljót-
færni og hroðvirkni. Sýndar-
mennska og framhleypni var hon-
um heldur ekki að skapi.
Síðar á lífsleiðinni átti ég ein-
stakt samstarf með Jóni í málefn-
um Hótels Klausturs á Kirkju-
bæjarklaustri. Þar eins og
annarsstaðar varð maður vitni að
þeim mikla metnaði sem hann
hafði fyrir hönd heimasveitar
sinnar og fyrir landinu í heild.
Hann sá tækifærin í ferðaþjón-
ustu svæðisins felast í sögu móðu-
harðindanna og fegurð náttúrunn-
ar en helstu ógnirnar að við
mannfólkið umgengjumst landið
ekki af nægilegri gætni og virð-
ingu. Síðast en ekki síst skynjaði
ég að honum þótti þekking okkar
á þeim náttúruöflum sem móta
landið almennt ekki vera nægileg.
Við leiðarlok er mér efst í huga
þakklæti til Jóns fyrir fórnfúst
starf hans í þágu minnar gömlu og
fallegu heimasveitar. Og ef ég ein-
hverntímann gleymdi að þakka
fyrir mig, þá segi ég núna: Takk
fyrir farið og samferðina!
Arnar Bjarnason.
Jón Helgason
Sálm. 10.14
biblian.is
Þú gefur gaum að
mæðu og böli og
tekur það í hönd
þér. Hinn bágstaddi
felur þér málefni
sitt, þér sem hjálpar
munaðarlausum.
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
BALDUR INGIMAR SIGURÐSSON
frá Vesturhlíð í Skagafirði,
lést á Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks
þriðjudaginn 9. apríl.
Útförin fer fram frá Sauðárkrókskirkju miðvikudaginn 17. apríl
klukkan 14. Blóm og kransar vinsamlegast afþökkuð en þeim
sem vildu minnast hans er bent á deild 5 á Heilbrigðisstofnun
Sauðárkróks.
Margrét S. Pétursdóttir
Hrafnhildur Baldursdóttir Sigurður Baldursson
Sigurður U. Baldursson Þórunn Eyjólfsdóttir
Gunnar M. Baldursson Margrét Hilmarsdóttir
Pétur Heiðar Baldursson Halla Björk Marteinsdóttir
Baldur Ingi Baldursson María Ósk Haraldsdóttir
Sigrún J. Baldursdóttir Óli Olsen
Guðrún B. Baldursdóttir Borgþór Bragi Borgarsson
Hilmar A. Baldursson Aðalbjörg Hallmundsdóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar
og amma,
SÆDÍS VIGFÚSDÓTTIR,
sjúkraliði,
Strikinu 2, Garðabæ,
lést í faðmi fjölskyldu sinnar á
Landspítalanum við Hringbraut sunnudaginn 7. apríl.
Útför hennar fer fram frá Vídalínskirkju í Garðabæ mánudaginn
15. apríl klukkan 15.
Blóm og kransar eru vinsamlegast afþakkaðir.
Sveinn Frímannsson
Sveinn Lárus Sveinsson Dagbjört Ó. Njarðardóttir
Breki Sæberg Rökkvi Sævaldur
Vigdís Ó. Häsler Sveinsdóttir Gerald Häsler
Alice Emilía Kamilla Marín