Morgunblaðið - 15.04.2019, Blaðsíða 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 15. APRÍL 2019
✝ Ingiberg JónasHannesson
fæddist í Hnífsdal
9. mars 1935. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni í
Reykjavík 7. apríl
2019.
Foreldrar hans
voru Hannes Guð-
jónsson, sjómaður
og verkamaður í
Hnífsdal og síðar á
Akranesi, f. 19.4. 1898, d. 1.2.
1977, og Þorsteina Guðjóns-
dóttir, húsmóðir og verkakona í
Hnífsdal og síðar á Akranesi, f.
30.10. 1907, d. 10.4. 1991. Systk-
ini hans eru Pálína Guðrún, f.
10.8. 1936, d. 29.5. 1938, Páll
Guðjón, f. 15.10. 1939, Hansína,
f. 16.1. 1942, Anna, f. 16.11.
1945, og Aðalsteinn Björn, f. 1.9.
1948, d. 14.6. 1972.
Ingiberg kvæntist 7.9.1957
Helgu Steinarsdóttur frá Ísa-
firði, f. 20.5. 1934. Foreldrar
hennar voru Steinar Steinsson,
skipasmíðameistari og skipaeft-
irlitsmaður á Ísafirði, f. 4.10.
1905, d. 22.8. 1967, og Elísabet
Halldórsdóttir húsmóðir, f.
10.12. 1900, d. 11.10. 1986. Börn
Ingibergs og Helgu eru: 1) Birk-
ir, f. 5.11. 1954, eiginkona Sig-
urveig Þóra Guðjónsdóttir, f.
þeirra eru: a) Hjalti Hrafn. b) El-
ísabet Freyja. c) Hilmir Ingi-
berg.
Ingiberg Jónas ólst upp í
Hnífsdal til 1949 er fjölskyldan
flutti til Akraness.
Hann varð stúdent frá
Menntaskólanum á Laugarvatni
14. júní 1955 og lauk embættis-
prófi í guðfræði frá HÍ 30. jan-
úar 1960.
Hann var vígður sóknar-
prestur 26. júní 1960 og veitt
Staðarhólsþing í Dölum þar sem
hann þjónaði í 45 ár; og einnig
Hvammsprestakalli frá 1970.
Hann var prófastur í Dalapró-
fastsdæmi 12. janúar 1969 til 1.
júlí 1971 og síðar prófastur í
Snæfellsnes- og Dalaprófasts-
dæmi frá 1976-2005. Hann var
varaþingmaður fyrir Sjálfstæð-
isflokkinn í Vesturlandskjör-
dæmi 1974-1978 og sat sem slík-
ur um nokkurra mánaða skeið á
Alþingi og síðan alþingismaður
Vesturlands á árunum 1977-
1978. Ingiberg var fréttaritari
Morgunblaðsins 1970-1994.
Ingiberg gegndi fjölmörgum
félags- og trúnaðarstörfum í
gegnum tíðina, sat í nefndum og
ráðum m.a. fyrir kirkju og sveit-
arfélag; lengst gegndi hann for-
mennsku í skólanefnd Lauga-
skóla í Sælingsdal eða frá
1965-1998.
Þá sat hann Allsherjarþing
Sameinuðu þjóðanna á árunum
1978 og 1984.
Útför hans fer fram frá Víði-
staðakirkju í Hafnarfirði í dag,
15. apríl 2019, klukkan 13.
28.7. 1955. Börn
þeirra eru: a) Arn-
þór, sambýliskona
Eva Karen Axels-
dóttir. Börn hans
eru Óliver Freyr og
Annelí Freyja. b)
Lilja Björk, maki
Ingi Einar Péturs-
son. Synir þeirra
eru Mikael Andri,
Jakob Bjarni og
Davíð Smári. c)
Helga Ingibjörg, maki Mads Ove
Johnsen. Börn þeirra eru Saga
Isabell og Birk Oden. 2) Þor-
steinn Hannes, f. 23.8. 1960,
fyrri eiginkona Guðríður Er-
lingsdóttir, f. 4.5. 1961. Börn
þeirra eru a) Ingiberg Þór, maki
Elena Götting b) Helgi Steinar,
eiginkona Hilde Björk Didrik-
sen Smith. Dætur þeirra eru
Margrét Lovísa og Hanna Guð-
rún. c) Ragnhildur Lind. Seinni
eiginkona Marelie Rubio og
dóttir þeirra er d) Alexandra
Katrín. 3) Bragi Jóhann, f.
21.11. 1961, eiginkona Stefanía
Ólafsdóttir, f. 5.9. 1961. Dætur
þeirra eru: a) Þórey, eiginkona
Tinna Sigurðardóttir. Sonur
þeirra er Bragi Rafn. b) Helga.
4) Sólrún Helga, f. 12.11. 1977,
eiginmaður Pétur Fannar
Hjaltason, f. 9.3. 1977. Börn
Það eru ansi mörg orðin sem
við gætum skrifað um elskulegan
afa okkar. En hvað getur maður
sagt um mann sem maður hefur
litið upp til alla ævi, elskað og
dáð? Hvað dregur maður saman?
Afi var margbrotinn maður
sem var alltaf að. Hann var sam-
tímis prófastur og bóndi, eitt
sinn alþingismaður og sat í hin-
um ýmsu nefndum og ráðum.
Þetta málaði mynd af afa sem
hálfgerðu ofurmenni, umlukinn
bókum, tækjum og tólum á skrif-
stofu sinni sem okkur þóttu til-
komumikil – þar fremst á meðal
jafningja ljósritunarvélin sem við
notuðum óspart í hinum ýmsu er-
indagjörðum og tók eflaust á þol-
inmæði afa, þó hann hafi aldrei
látið í það skína. Afi var nefnilega
alltaf með jafnaðargeð og í góðu
skapi. Frá honum kom alltaf
óþrjótandi hlýja. Hann var alltaf
til í að hjálpa við allt og ekkert. Í
það minnsta gagnvart okkur
barnabörnunum. Í það minnsta í
minningunni. En þannig fæðast
jú goðsagnir í barnshuganum.
Og þannig verður afi alltaf í
minningunni.
Góð ráð voru aldrei langt und-
an og alltaf mátti spyrja bæði
stórra og smárra spurninga. Og
ekki stóð á svörum frá mannin-
um sem helgaði líf sitt leitinni að
hinu stóra samhengi. Þegar við
urðum uppiskroppa með spurn-
ingar fengum við oft að sitja
hljóðlega með afa inni á skrif-
stofu og stundum fengum við að
taka í ritvélina stóru eða senda
nokkur vel valin föx.
Og þó afi hafi verið andans
maður var aldrei langt í hið ver-
aldlega; hvort sem það voru dytt-
ingar og viðgerðir, göngutúrar
um og í kringum Hvol, ferðir í
kaupfélagið á gamla góða Vol-
vonum, ýmiskonar brask í kjall-
aranum, garðavinna og blóma-
ræktun, steinafleytingar í
skurðum og lækjum, spila-
mennska eða ást á góðum kræs-
ingum. Oftast fengum við að
slást í för og oftast gátum við
stólað á hann ef okkur langaði í
harðfisksbita eða nammimola.
Og á slaginu níu var svo kvöld-
kaffi sem á okkar máli kallaðist
afakex.
Við systkinin, sér í lagi við
bræðurnir, vorum svo heppin að
geta upplifað jól og áramót í
sveitinni um áraraðir. Einangr-
unin og hátíðlegheitin munu allt-
af lifa með okkur og reynslan
markaði djúp spor í upplifun
okkar af jólahátíðinni. Verandi
samtímis í hlutverki prestsins og
fjölskyldumannsins fann afi allt-
af hárréttan milliveg. Hann lagði
vissulega upp úr hátíðleika en
stífleiki var aldrei til staðar. Í
minningunni voru jólin fyrst og
fremst mögnuð upplifun í faðmi
fjölskyldunnar í vetrardýrðinni
og skammdeginu.
Hvenær ársins sem var tóku
afi og amma hlýlega og brosandi
á móti okkur og alltaf vildum við
fá þau í heimsókn. Það er enda
erfitt að tala um afa án þess að
minnast á ömmu enda samrýnd
og samstiga með eindæmum.
Þau hafa verið mörgum í fjöl-
skyldunni fyrirmyndir, ekki síst
þegar kemur að því hvernig tveir
einstaklingar geta eytt saman
ævinni hönd í hönd, brosandi,
hlæjandi, syngjandi og elskandi.
Sú arfleifð lifir með okkur nú
þegar við kveðjum hjartahlýja og
góða manninn sem við vorum svo
heppin að fá að kalla afa, eftir
langt og strembið ferðalag á
lokametrum lífsins. Hans verður
sárt saknað þó við finnum hugg-
un í því að hann hafi loks fengið
sína langþráðu hvíld.
Ingiberg Þór, Helgi Steinar
og Ragnhildur Lind.
Ég er á leiðinni til þín. Með
mér í bílnum eru systir mín og
mamma. Við staðnæmumst á
umferðarljósum. Það er ekki
langt á leiðarenda. Ég lít upp frá
stýrinu og sé roðagyllta morgun-
birtuna umvefja eins og slæðu
þau fáu ský sem eru á himni.
Þetta er birta sem gefur frá sér
hlýju og ég finn ég hjartanu að
þarna ert þú núna.
Eitt leiðir af öðru og áður en
ég veit af er hugur minn kominn
að Hvoli. Þaðan á ég endalaust af
minningum sem ég finn að eru
mér nú enn kærari en sólarhring
áður. Hunang. Skrifstofan þín.
Blöð og penni. Mjúka röddin þín
sem einkenndist af einskærri
væntumþykju. Kvöldkaffið. Þú
og hestarnir. Allt þetta þýtur á
örskotsstundu í gegnum huga
minn. Sekúndu síðar er ég komin
á Digranesveg. Þar sé ég þig í
hægindastólnum þínum lesandi
blaðið. Þú raular fyrir munni þér.
Við ræðum málefni líðandi
stundar og gamla tíma. Það var
alltaf jafn gott að tala við þig.
Alltaf söngstu jafn vel og hafðir
ánægju af. Ekki skemmdi fyrir
þegar við sungum nokkur saman
úr fjölskyldunni. Bamm, bamm.
Að lokum reikar hugur minn á
fleygiferð í gegnum minningar
frá síðustu árum þínum. Þau
voru þér ekki alltaf auðveld.
Rúmliggjandi að miklu leyti.
Færður á milli staða. Óvissa.
Þreyta. En alltaf sýndir þú æðru-
leysi. Aldrei kvartaðir þú. Þú
hélst áfram þrátt fyrir veikindi
og flutninga. Þú hefur kennt mér
svo margt á lífsleiðinni, alveg frá
því ég var lítil stelpa en þetta var
það síðasta. Að taka lífinu eins og
það er. Sýna jákvæðni og sjá
björtu hliðarnar. Það spaugilega.
Því það þýðir ekkert annað.
Umferðarljósið verður allt í
einu grænt og ég keyri af stað
síðasta spölinn til þín. Þangað
sem þú lagðist til hinstu hvíldar.
Ég veit vel að þú ert farinn en ég
mun alltaf vera á leiðinni til þín.
Að lokum muntu taka á móti mér
aftur með brosi og hlýju.
Ó afi minn, nú englar á þig kalla,
og Drottinn Guð, hann bíður eftir þér.
Nú sumar fer og blómin fara að visna.
Ó afi minn, þú ferð og ég verð hér.
Ég hugsa‘ um þig er sumarið snýr
aftur
og þegar sólin sest og kuldinn rís.
Ég gleymi‘ þér ei í ljósi eða myrkri.
Ó afi minn, ég sakna þín.
(Þ. B.)
Þín,
Þórey.
Kær frændi minn, Ingiberg J.
Hannesson, hefur kvatt þetta
jarðlíf eftir farsælan og mikil-
virkan lífsferil. Ég kynntist hon-
um fyrst af alvöru þegar ég flutti
í Dalina haustið 1962. Ingiberg
hafði tekið við Staðarhólspresta-
kalli haustið 1960 og höfðu þau,
hann og Helga kona hans ásamt
ungum syni þeirra, Birki, flutt að
Hvoli í Saurbæ í Dalasýslu. Þau
eignuðust svo annan son, Þor-
stein, þá um haustið. Síðar eign-
uðust þau þriðja soninn, Braga,
og enn síðar dótturina Sólrúnu.
Þó að við Ingiberg þekktumst
ekki mikið hafði fjölskylda mín
alltaf fylgst vel með honum og
vissum að hann hafði áður starf-
að sem blaðamaður við blaðið
„Frjáls þjóð“ og ritstýrt því um
tíma. Ingiberg ávann sér fljótt
traust og virðingu Dalamanna.
Hann sat í ýmsum ráðum og
nefndum fyrir sveitarfélag og
sýslu og m.a. var hann formaður
skólanefndar Laugaskóla í ára-
tugi. Sú mikla uppbygging sem
átti sér stað við heimavistarskól-
ann að Laugum í Sælingsdal er
ekki síst að þakka áhuga hans og
elju að vinna að málefnum skól-
ans.
Við Ingiberg störfuðum sam-
an í nokkrum nefndum á vegum
sveitarfélaga og sýslu og áttum
ágætt samstarf. Hann var rök-
fastur og hafði ákveðnar skoðan-
ir en var líka tilbúinn að hlusta á
sjónarmið annarra og ræða þau.
Góð vinátta skapaðist milli
okkar hjóna og Helgu og Ingi-
bergs. Þau kíktu gjarnan í kaffi
ef þau áttu leið í Búðardal og
voru alltaf aufúsugestir.
Ingiberg var ákaflega mynd-
arlegur maður og var alltaf mjög
virðulegur við prestverk sín,
hvort sem þau voru í kirkju eða
heimahúsi. Helga og Ingiberg
voru mög gestrisin og áreiðan-
lega hefur oft verið mikill gesta-
gangur á heimili þeirra. Alltaf
var Ingiberg sama ljúfmennið og
aldrei sá ég hann skipta skapi.
Hann var um tíma alþingis-
maður fyrir Sjálfstæðisflokkinn
og sat á Alþingi.
Þar vann hann heilshugar að
framfaramálum í kjördæmi sínu
og heimaslóð. Á seinni árum var
Ingiberg skipaður prófastur í
sínu prófastsdæmi og var það til
starfsloka.
Öll börn Helgu og Ingibergs
eru myndarfólk, sem hefur staðið
sig vel í lífinu og verið foreldrum
sínum stoð og stytta eftir að
heilsu Ingibergs fór að hraka á
seinustu árum. Síðustu tvö árin
dvaldi hann á Hjúkrunarheim-
ilinu Sóltúni og lést þar 7. apríl
síðastliðinn. Ingiberg tók veik-
indum sínum með einstöku
æðruleysi og kvartaði aldrei.
Ég vil þakka Ingiberg vináttu
og samferð gegnum árin. Helgu
og fjölskyldunni sendi ég innileg-
ar samúðarkveðjur. Við geymum
í hjarta minningu um mikinn öð-
ling og mætan mann. Guð blessi
minningu Ingibergs J. Hannes-
sonar.
Þrúður Kristjánsdóttir.
Ingiberg kynntist ég fyrst um
miðbik síðustu aldar þegar hann
kom til okkar vestan af fjörðum í
Gagnfræðaskólann á Akranesi.
Með okkur tókst strax góð vin-
átta. Árið 1951 var komið að því
að við lykjum skyldunámi með
gagnfræða- eða landsprófi.
Landsprófið þreyttu að þessu
sinni aðeins fjórir af um 60 nem-
enda árgangi. Ingiberg var ekki
þeirra á meðal. Ljóst var því að
leiðir myndu skilja, þar sem ég
hafði fengið inn í Menntaskólan-
um að Laugarvatni, en landspróf
var þá skilyrði fyrir aðgangi að
menntaskóla. Menntaskólinn að
Laugarvatni var þá ekki form-
lega stofnaður, en starfaði í skjóli
Menntaskólans í Reykjavík und-
ir stjórn Bjarna Bjarnasonar.
Sumarið eftir gagnfræða-
skólanámið fengum við Ingiberg
báðir vinnu á eyrinni hjá Haraldi
Böðvarssyni. Utan vinnutímans
vorum við einnig mikið saman.
Þá barst það æ oftar í tal hjá okk-
ur hvílíkt ólán það væri að við
gætum ekki fylgst áfram að í
námi. Faðir minn fékk nasasjón
af þessum áhyggjum okkar og
bauðst hann til að ræða málið við
Bjarna skólastjóra um hvort ekki
væri einhver leið að Ingiberg
gæti komið í Menntaskólann þótt
landsprófið vantaði. Þess má
geta að Bjarni hafði skrifað bréf
til nokkurra feðra landspróf-
sbarna, þ.á m. föður míns, og
hvatt þá til að senda góða nem-
endur í fyrsta menntaskóla í
sveit, sem hann var að koma á
laggirnar. Þykist ég vita að faðir
minn hafi ekki dregið úr því hve
mikill fengur yrði að því fyrir
skólann að fá jafn ágætan nem-
anda sem Ingiberg. Niðurstaðan
varð sú að Ingiberg mætti koma í
skólann enda læsi hann jafn-
framt undir landspróf og tæki
það samtímis millibekkjaprófi.
Þessum kosti var tekið svo að við
Ingiberg fórum um haustið báðir
að Laugarvatni og saman á her-
bergi í heimavistinni þar. Ekki
þarf að orðlengja að vorið eftir
stóðst Ingiberg bæði prófin með
prýði. Ingiberg var glaðvær og
góður söngmaður, skemmtilegur
og í alla staði hinn ágætasti fé-
lagi. Hann féll því strax vel inn í
samhentan bekkjarhópinn. Að
loknu stúdentsprófi tvístraðist
hópurinn og fóru sumir til út-
landa, en eftir að menn tíndust
heim og staðfestu ráð sitt tókum
við aftur upp þráðinn um sam-
skipti. Fljótlega komst sú regla á
að við færum á hverju sumri í
sameiginlegt ferðalag, innan
lands eða utan. Í öllum þessum
ferðum voru Ingiberg og hans
góða kona Helga með.
Ævistarf Ingibergs var prest-
þjónusta. Þar nutu sín vel hans
miklu hæfileikar til mannlegra
samskipta, en hann hafði einnig
góða hæfileika til skipulags og
stjórnunar, sem sjá má af þeim
fjölmörgu trúnaðarstörfum, sem
sóknarbörn hans og samsveit-
ungar fólu honum. Síðustu tvö
árin voru Ingiberg mjög erfið
vegna þungbærra veikinda og
var hann þá meira og minna rúm-
liggjandi, en andlega var hann
fullheilbrigður, minnugur og
fróður. Ég heimsótti hann á
þessum tíma nokkuð reglulega
og við spjölluðum gjarnan saman
um liðna tíð, en einnig líðandi
stund. Nú verða þessir fundir
aldrei meir og mun ég sakna
þeirra mjög.
Helgu, börnunum og öllum
ástvinum vottum við Kristín
dýpstu samúð okkar.
Ormar Þór Guðmundsson.
Ingiberg J.
Hannesson
✝ GunnhildurGunnarsdóttir
fæddist á Akureyri
4. febrúar 1945.
Hún lést á Kristnes-
spítala 8. apríl
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Sigríður
Ágústsdóttir, f.
12.12. 1923, d. 5.4.
2009, og Gunnar
Karlsson, f. 5.6.
1923, d. 22.1. 1973. Bróðir
Gunnhildar er Ágúst Karl Gunn-
arsson, f. 20.10. 1949. Gunn-
hildur giftist 20.4. 1967 Bergi
Erlingssyni. Dóttir
þeirra er Hildur
Bergsdóttir, f. 5.8.
1978, og eigin-
maður hennar
Freyr Ævarsson,
saman eiga þau
börnin; Mikael
Mána, f. 27.9. 1998,
Rafael Rökkva, f.
13.10. 2004, Gabríel
Glóa, f. 12.8. 2009,
og Teklu Tíbrá, f.
3.4. 2013.
Útför Gunnhildar fer fram
frá Akureyrarkirkju í dag, 15.
apríl 2019, klukkan 13:30.
Í dag kveð ég konu sem
kenndi mér svo óendanlega
margt um lífið, allt frá því hvern-
ig á að prjóna slétt og snúið og til
þess hvernig takast má á við lífs-
ins ólgusjó af æðruleysi, bjart-
sýni og þrautseigju. Því sama
hvað gekk á þá mætti hún því
með þessa þætti að leiðarljósi og
jafnan var stutt í húmorinn. Fyr-
ir það og svo ótal margt annað er
ég undur þakklát.
Mér finnst notalegt til þess að
hugsa að nú sé hún á betri stað
laus við sjúkdóma og þrautir,
umvafin fólkinu sínu og hafi jafn-
vel fundið sér nokkra glaðbeitta
gamla skátafélaga og saman
röltu þau inn í Sumarlandið,
raulandi skátalög. Hún með
Melrosés-te á brúsa, flatbrauðs-
sneið með Mývatnssilungi í box-
inu og prjónadótið í bakpokan-
um, og þá er allt eins og það á að
vera.
Takk fyrir allt, elsku mamma
mín, ég kveð þig með sömu orð-
um og þú kvaddir mig þegar við
hittumst síðast: „Góða ferð.“
Hildur Bergsdóttir.
Hvíl í friði, elsku systir og
frænka, minning þín lifir.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ágúst Karl og fjölskylda.
Þýtur í laufi, bálið brennur.
Blærinn hvíslar: sofðu rótt.
Hljóður í hafið röðull rennur,
roðnar og býður góða nótt.
Vaka þá ennþá vinir saman
varðeldi hjá í fögrum dal.
Lífið söngur, glaumur, gaman.
Gleðin hún býr í fjallasal.
(Tryggvi Þorsteinsson)
Hversu oft höfum við ekki
sungið þetta, horft á flöktandi
logana og notið nærveru hvor
annarrar. Minningarnar hrann-
ast upp nú þegar Gunnsa æsku-
vinkona mín kveður þetta líf. Við
kynntumst um fermingu í skáta-
starfinu á Akureyri og tókst
strax með okkur sterk og góð
vinátta. Við vorum söngelskar,
hugmyndaríkar og skiplagðar,
vorum foringjar hópa yngri skát-
astúlkna og fórum með þær á
skátamót. Við stóðum fyrir fjár-
öflunum og skemmtunum, en
líka ferðum í skálann okkar Val-
höll í Vaðlaheiðinni og tjaldúti-
legum víðar um Norðurland.
Árin fram að tvítugu liðu
hratt. Síðan flutti ég suður og
samfundirnir urðu sjaldnar, báð-
ar komum við upp fjölskyldum
hvor á sínu landshorninu, en allt-
af héldum við sambandi. Þegar
leið á ævina höfðum við meiri
tíma og gátum rifjað upp gamla
daga með bros á vör og höfum
verið í náinni tengingu síðasta
áratuginn.
Vinkona mín var sterk og heil-
steypt persóna alla tíð. Hún lauk
æðstu menntun skátahreyfingar-
innar, Gilwell-gráðu, og boðskap-
ur skátastarfsins stóð henni
ávallt nærri. Hún var listfeng og
föndur lék í höndum hennar,
handgerðu jólakortin gleymast
ekki.
Mörg urðu áföllin en alltaf
stóð hún þau af sér og síðustu ár
voru ótrúlega erfið, en aldrei
kvartaði hún. Sykursýkin sem
greindist hjá henni um fermingu
hefur smátt og smátt tekið sinn
toll.
Minningarnar lifa frá okkar
góða tíma saman og ég er þakk-
lát fyrir vináttu sem varað hefur
meira en hálfa öld.
Ég kveð þig í skátaanda: Far-
in heim – hvíl í friði.
Valdís Þorkelsdóttir.
Gunnhildur
Gunnarsdóttir