Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 13

[Hugrún]
43
sem eg þekti; sagan sem það sagði var ljót; eg vildi
ekki trúa henni, það var altof hræðilegt — og þó
vissi eg að hún var sönn.
Nú gat eg skilið hversvegna Siggi, — en það
er satt — þau voru farin að vera saman aftur, hann
og unnustan hans gamla, og Siggi var aftur glaður
og kátur.
Löngun mín, að þekkja þetta fallega barn, varð
sterkari og sterkari; mig dreymdi um hana dag-
drauma, — leit ekki við öðrum stúlkum, vegna
hennar.
Fyrsta vetrardagskvöld var heiðskýrt og bjart;
jörðin hjúpuð þykku lagi af nýföllnum snjó og mána-
skinið breiddi bleika blæju ofan á alt saman.
Það var orðið nokkuð framorðið þegar eg hélt
í áttina heim, hafði verið að reika um göturnar
fram og aftur eins og gerist og gengur.
Veðrið var einstaklega gott og mér fanst synd
að fara strax inn; svo ákvað eg að ganga upp á
hæðina fyrir ofan bæinn.
Þegar eg kom á götuna sem liggur upp úr bæn-
um, varð eg var við stúlku sem gekk nokkuð langt
á undan mér, í sömu átt.
Eg greikkaði sporið til þess að komast fram-
fyrir hana, hún gekk hægt og eftir iitla stund vor-
um við samhliða. Eg leit til hennar um leið, til þess
að vita hvort eg þekti hana. Hún grúfði sig niður
svo andlitið sást ekki, en það var eitthvað við hana
sem eg þekti., — Eg fékk ákafann hjartslátt. Ef það
væri nú hún.