Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 48

78
[Hugrún]
Dóra.
Bókin sem eg er að lesa er sígilt listaverk. Höf-
undurinn er dáður og öfundaður — heimsfrægur.
Bókin er um konuna.
Mikið skelfilegt fífl er þessi höfundur. Eg hendi
hókinni út í horn og krossbölva.
En getur hann að þessu gert aumingja maður-
inn; — ekki þekti hann Dóru.
Dóra er engill sem kom frá himnum í gær. Það
var dansleikur í Giúttó, hún kom þangað inn í rauð-
um kjól.
Pólkið tók á móti henni eins og Gyðingar tóku
á móti Kristi.
„Þú ert léttúðarkvendia, sögðu augun í fólkinu.
„Þú ert svikari!“ sögðu Gyðingar.
Dóra hristi lokkana sína miklu og dökku. Hún
ljómaði af æsku og gleði.
Hálsinn var hvítur eins og mjöll; hendurnar smá-
ar og kvikar, líkaminn lítill og grannvaxinn.
Munnurinn eins og ofurlítill vínrauður koss.
Hún var fiðrildi sem flaug í kringum logan,
titrandi af þrá.
Pótatak hennar nálgast. Hún kemur. Því hún er
stúlkan mín. I gærkvöldi gaf hún mér sál sína; —
líkaman eiga svo margir, hann visnar líka með blóm-
unum.
Sestu hérna hjá mér Dóra mín. Eg ætla að segja
þér æfintýri.