Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 40

70
[Hug-rún]
Bláklukkur.
(Sigbjörn Obstfelder).
Eg geng hægt upp brekkurnar. Snjórinn er tindr-
andi hvítur.
Þarna kemur ofurlítið stúlkubarn. Hve hún tifar
áfram á litlu fótunum.
Hvað er hún með? Bláklukkur!
Bláklukkur? Svona snemma. Pebrúar, skíðafæri.
Ungfrúr í loðkápum.
Reyndar eru það bláklukkur. Stór, stór vöndur
af bláklukkum, meira að segja.
Við mætumst. — Níu ára. Lokkar.
— Hvað gerðir þú af bláklukkunum?
— Bláklukkur! Eg á engar bláklukkur.
— Þú h e f i r bláklukkur. Eg sá það með mín-
um aigin augum. Stóran, stóran vönd, meira að
segja.
En hún hefir engar bláklukkur.--------
Hún hefir aðeins tvö stór barnsaugu, tvö barns-
augu, full af ljómandi hlátri, sem senda frá sér
stjörnuregn af brosandi bláklukkum.