Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 18

48
[Hug-rún]
mína, ofurlítið. Það var eins og rafmagnshögg, eg
fann strauminn berast um líkama minn og blása
burt öllum mótstöðukrafti og vilja. Eg fann að
höfuð mitt hvíldi örmum vafið við brjóst hennar,
fann hitann frá líkama hennar, fann brjóst hennar
lyftast við vanga minn.
Hún talaði:
„Eg verð að segja þér alt, vinur minn. Það er
sárt, en ef eg gerði það ekki, gæti eg ekki lifað,
því þú ert sá eini sem eg hefi elskað, sá eini vinur
minn.
Þegar við erum ung og óreynd vaknar þessi
undarlega kend í sálinni, þrá eftir einhverju óljósu
sem við vitum ekki hvað er. Pyrst dreymir okkur
dagdrauma og þeir virðast fullnægja í svip. En
við finnum fljótlega að það er ekki nóg; svo lesum
við, lesum ljóð og sögur, um ást.
Loks kemur sá dagur að draumar og ljóð verða
okkur lítils virði, við erum búin að fá óljósa hug-
mynd um hvað það er sem við þráum.
Svo leitum við æfintýra og finnum þau.
Bæði piltar og stúlkur. Piltunum gerir það ekki
til, þeim er jafnvel talið það til hróss, sem gerir
okkur, stúlkurnar, sem látum þó stjórnast af sömu
kend, að dýrum í augum mannanna.
Það er ekki réttlátt. Þær eru böm, en fátt er
gert til að leiðbeina þeim, ekkert til að hjálpa þeim.
Þvert á móti, það er ýtt á eftir þeim ofan í djúpið
— djúpið. Kristnir meðbræður troða þær undir fót-
um — systur sínar.
En piltarnir sem drýgja sömu syndir — og þeir