Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 28

58 [Hugrún]
setti það ósnert níður aftur og fór út; — út í sum-
arkvöldið.
Eg hefi aldrei drukkið vín síðan.
„Já en hvað var það þá sem breytti lífsskoðun
þinni?“
Jón brosti og varð blíður á svipinn; í það sinn
gast mér vel að brosinu hans.
„Bíddu nú rólegur. Svo liðu sex ár; eg var öðru-
hvoru í siglingum og fór víða.
Þegar eg var tuttugu og sjö ára kom eg heim og
ákvað að setjast um kyrt hér á æskustöðvunum.
Eg hafði safnað nokkru af peningum ogbyrjaði
að versla. Það hefir gengið vel og smásaman varð
verzlun mín það sem hún nú er orðin.
Eg var mjög einmana á þeim árum og átti fáa
vini. Besti kunningi minn var Þorlákur Grímsson,
maður um fimtugt, vel efnaður, hafði verzlað áður
en var nú hættur og lifði á rentunum. Við sátum
oft við að spila heima hjá mér; en eg kom ekki á
heimili hans lengi vel, því konan hans var mikið
veik og þess vegna lítið um gleði þar heima.
En svo dó konan; og þegar jarðarför og það alt
var afstaðið fyrir góðum tíma, kom Þorlákur til mín
eitt kvöld og bauð mér að koma heim og spila við
sig og dóttur sína, sagðist ekki lengur geta komið
til mín, því hann gæti ekki látið dóttur sína vera
eina í húsinu.
Eg fór auðvitað heim með gamla manninum. í
forstofunni tók á móti okkur ung og falleg stúlka, á
að gizka átján ára gömul, sem Þorlákur kynti mér
sem dóttur sína. Eg veitti henni enga sérlega athygli