Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 29

[Hugrún]
59
þá, nema hvað eg fann að hún var alúðleg og um-
hyggjusöm; hjálpaði okkur úr frökkunum og dustaði
af þeim snjóinn, því þetta var um vetur og kafald
úti.
Við settumst inn í heita og bjarta stofu Þorlák-
ur og eg. Dóttirinn tók fram spilaborðið og spilin og
við settumst öll við að spila „svarta Pétur“.
Eg sat í legubeknum með borðið fyrir framan
mig, Þorlákur til hliðar og dóttir hans, sem hét
Fríða, sat beint á móti mér.
Ósjálfrátt varð eg að veita henni nákvæma
eftirtekt; því eg hafði aldrei á æíi minni séð stúlku
sem mér féll eins vel í geð. Hún var meðalhá, nokkuð
holdug, þó í fullkomnu samræmi við stærðina. Hún
hafði litlar mjallhvítar hendur, þær vóru eins og á
barni með bollum ofan í hnúana. Andlitið var fallegt,
allir drættir mjúkir og barnslegir; og þegar hún
brosti laut hún ofurlítið og brosið varð svo innilega
hlýtt og dularfult. Hárið féll í snúnum ljósgulum
lokkum um háls og herðar hennar; einn lokkurinn
var svo óstýrilátur, féll altaf niður á ennið hvað oft
sem hún strauk hann burt.
Eg gætti spilanna illa og varð „svarti Péturu.
Þá leit hún til mín og brosti. En, — hvar í
ósköpunum hafði eg séð þetta andlit fyr, — eða var
það bara hugarburður.
Við spiluðum nokkra stund, en svo fór Príða að
hita okkur kaffi og við sátum á meðan og reyktum.
Fríða bar okkur kaffið þegar það var tilbúið,
skenkti í bollana og drakk svo með okkur.
Eg horfði á hana við húsmóðurstörfin með óbland-