Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 36

66 [Hugrún[
Blómið leit upp; það sá að fiðrildið hafði litfagra
vængi og að augu þess voru blíð.
„Sérðu ekki að sólin skín?u sagði blómið.
„Eg sé að þú ert að hrapa“ svaraði fiðrildið.
„Hrapa, — hvað er það?“ spurði blómið.
„Veslings fáráða barn,u sagði fiðrildið. „Þú fellur
ofan í djúpið svarta og kalda þar sem sólin skín
aldrei; þú visnar og deyrðu.
„Það vil eg ekkiu sagði blómið, en í sama bili
varð því litið niður í sortann og það sá í hve mikilli
hættu það var statt.
Þá fór blómið að gráta. „0, hjálpaðu mér fallega
fiðrildi, eg vil ekki deyja, eg vil vera þar sem sólin
skínu sagði blómið og titraði af ótta.
Fiðrildið sá tárin þess falla, það horfði á ljósið
og lífið í kring og ofan í myrkrið svarta.
Svo lækkaði það flugið, vafði fallegu vængjun-
um um krónu blómsins og beið, blómið hjúfraði sig
að hjarta þess.
„Þarf eg nú ekki að sjá myrkrið?“ spurði blómið
og röddin titraði.
„Neiu, sagði fiðrildið hátt „eg ætla að vernda
þigu. Við sjálft sig sagði það ofurlágt: „Eg elska þig
litla léttúðuga blóm, eg get ekki hjálpað þér upp í
ljósið, en eg vil deyja með þér“.
Ræturnar losnuðu frá berginu og sólskinsbömin
féllu út í hin ystu myrkur.
„Hvað er þetta!“ sagði fiðrildið. Þau voru stödd
í ilmandi skógi og sólin skein glatt.
„Hér er ekkert myrkur“, sagði blómið.
Á grein skamt frá sat ofurlítill [blómálfur; hann