Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 15

[Hugrún]
45
skin. — Mér dettur í hug, að þegar eg var lítill
hélt eg að stjörnurnar væru ofurlítil göt á himna-
ríki sem ljósið skini í gegnum. —
Við horfðum á fjöllin í fjarska — full af álfum
og tröllum, eins og myndir kliptar út í dökkbláann
himininn.
Við vorum bæði þögul.
Alt í einu datt mér nokkuð í hug: „Eg heiti. —“
„Nei, nei! “ greip hún fram í fyrir mér. „Hvers-
vegna vita nöfn? Það er gott svona“.--------
Eg varð þess var að eg hélt í hönd hennar og fann
ylinn af andardrætti hennar; hún hallaði höfðinu að
öxlinni á mér og horfði út í bláinn.
Eg fann að hönd hennar kiptist ofurlítið við og
þessi litla hreyfing gerði mig viljalausan; — eg
horfði á andlit hennar, fallegu rauðu varirnar. —
„Já, það er fallegt þetta;“ hún færði sig dálítið,
þannig að hún stóð fyrir framan mig. „Pinst yður?“
Og þá, — eg veit ekki hvernig það skeði, — eg
hélt henni í faðmi mínum og þrýsti henni að mér fast
og ákaft. Eg heyrði sjálfan mig hvísla milli brenn-
heitra kossa: „Guð í himninum hvað eg elska yðuru.
Það var heitt augnablik, blóðið streymdi ört; — eg
man ekki meira.
Eg vaknaði við að hún hratt mér frá sér hægt
en ákveðið. Svo horfði hún á mig álengdar.
Eg var naumast með sjálfum mér, heitur og
æstur af faðmlögum hennar með kossa hennar brenn-
andi á vörunum.
Hvað hafði eg gert? Auðvitað móðgað hana;
hagað mér eins og glópur.