Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 25

[Hugrún]
55
Smásaga.
Við vorum að tala sainan, við Jón Guðmundsson,
heima í hlýja herberginu mínu, sem var fult af tó-
baksreyk, því við svældum eins og við gátum úr
pípunum.
Jón var rólegur.
Eg var æstur.
Eg var búinn að gera lofsverðar tilraunir tik
þess að koma mínum eigin lífsskoðunum inn í höfuðið
á Jóni, en hann bara hló að þeim.
„Mér leiðist þetta hjal þitt“, sagði hann blátt
áfram. „Þú ert að reyna að telja mér trú um að
sönn ást sé ekki til; mér, sem hef notið hennar í
mörg ár, og í tilbót manni með fjörutíu ára reynslu
að baki; — og þú ert hvað? Tuttugu ára!u
Jón brosti góðlátlega og mér gramdist brosið
hans; því þetta, að gera lítið úr minni tuttugu ára
reynslu var lalsvert aumur blettur.
Jón hélt áfram:
„Nú skal eg segja þér nokkuð. Eg var einusinni
tuttugu ára líka, og hafði þá alveg samskonar skoð-
anir og þú hefur nú. Eg þóttist viss um að sönn ást
væri ekki annað en ímyndun, nokkurskonar gylling
á dýrseðli mannsins og girndum'; og eg hélt þessari
skoðun minni fast fram, eins og þú gerir nú“.
Jón brosti.
„En svo kom nokkuð fyrir. Við erum stundum
mint svo blítt og þó rækilega á það, hvilík börn
við erum.