Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 43

[Hugrún]
73
„Síðkyeldtó
Magnúsar Ásgeirssonar.
Þetta á ekki að verða neinn ritdómur; ég vil
aðeins geta þess sem mér þykir fallegast og best
sagt í þessari bók.
Myndin framan á kápunni gefur strax dálitla
hugmynd um innihald bókarinnar: Rökkurskugguð
fjöll og hálsar. Lygn á sem kemur undan fjöllunum.
Á himninum stjarna sem kastar daufum bjarma á
vatnsflötinn.
í fyrsta kvæðinu er þessi gullfallega setning:
„Hver vík er breið, sem vini skilur“.
Við höldum áfram að lesa. Næsta kvæði heitir
Haustljóð:
Sum hjörtu flýja fylta ósk
og finna aldrei ró.
Þau brenna upp við egin glóð
en ilja samt ei nóg.
Þín ást var vígð til haustsins hels
og hrím þess bar með sér.
í dauðann hefði ég fús þér fylgt.
en flúði líf með þér.
Eitt kvæðið heitir „Perlanu: Perlan lá í sænum
„í sinni skel.u Svo fann einhver hana og nú ljómar
hún á brjósti fegurstu meyjunnar.
Og nú fær enginn dáð hana
nógu vel
En — samt var hún meinsemd
í sinni skel.
Það er mikið í þessu litla kvæði. Fegurstu perl