Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 10

40
[Hugrún]
samræmi. Og augun, — ást, hatur, háð og blíða,
ástríður; alt var það sameinað í dökku djúpi þeirra.
Eg hafði numið staðar.
„Ertu að sofna!“ sagði Siggi önugur. Eg sagði
eitthvað til að gera hann rólegan og ætlaði að halda
áfram að horfa á hana.
En hún var horfin.
„Það er í þriðja skifti sem við mætum henni í
kvöld; hver er hún eiginlega?“
„Vertu ekki að hugsa um hana, hún er allra
vinur, skuggabarn.“
— Allra vinur! Mikið fjandi gat Siggi verið
undarlegur þetta kvöld. Mér varð litið til hans; voru
þetta tár?
Veðrið fór versnandi. Eg hraðaði göngunni.
Vesalings Siggi. Hann var ósköp dapur þessa
daga. — Mér datt í hug unnustan hans, lítil ljós-
hærð stúlka með hlæjandi augu. Nú voru þau ekki
lengur saman, það var sagt að hann hefði svikið
hana. — Svikið! Það var þó ólíkt Sigga.
„Siggi, — við erum vinir — viltu segja mér
eitt“. — Þögn. — „Hvers vegna yfirgafst þú hana“.
Ekkert svar.
0, hvað veðrið gat verið leiðinlegt, hvílíkur
barnaskapur að fara nokkuð út, en það var nú Sig-
urði að kenna. Hann var herbergisfélagi minn og
vinur.
Svo vorum við nú bráðum komnir heim aftur.
Göturnar voru orðnar að smáfljótum. Vatnið
hafði runnið inn í stígvélin mín í einum pollinum;
eg fann kuldan seitla eftir æðunum.