Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 17

]Hugrún] 47
Úti var logndrífa.
Þannig hafði eg setið lengi, þegar eg varð henn-
ar var.-------Við húshornið hinumegin við götuna
stóð hún, róleg og alvarleg, dularfull eins og fyrst
þegar eg sá hana.
Eg þaut á fætur og út.
Hún tók kveðju minni nokkuð kuldalega fanst
mér, hún stóð kyr og horfði vonleysislega út í
bláinn.
Eg reyndi að vera kátur, þakkaði fyrir síðast og
talaði um hvað veðrið væri leiðinlegt.
Hún þagði.
„Viltu ekki koma inn og sjá hvernig eg bý.
Við þekkjumst þó dálítið“.
Þögn.
„Ertu reið?u
„Já. — Við skulum koma“. Hún brosti alt í einu
glaðlega og gekk inn með mér.
Hún sat við hliðina á mér í legubeknum og
horfði inn í glóðina í ofninum með dökku dreymandi
augunum sínum.
Eg fann hvernig hún dró mig ósjálfrátt til sín.
Eg horfði á svörtu lokkana liðast um hvíta ennið, sá
brjóstin liftast og lækka, sá rósrauða munninn henn-
ar og augun — augun sem leiftruðu og lokkuðu, dá-
leiddu mig, gerðu mig viljalausan — jafnvel nú,
þrátt fyrir alt.
„Þú segir ekki neitt“.
Hún snéri sér við og horfði á mig um leið og
hún sagði þetta.
En eg gat ekkert sagt; þá snerti hönd hennar