Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 33

[Hugrún]
63
„Nú, já, já, — það er þá svona sem þið skemt-
ið ykkur, þegar karlinn er hvergi nærri!“
Okkur varð allhverft við og litum upp. í dyr-
unum stóð Þorlákur og stóð á öndinni af hlátri, við
fátið sem kom á okkur.
Mánuði síðar vorum við gift.
Það er sagt að hjónabandið geti verið bæði
Himnaríki og Helvíti. Eg fyrir mitt leyti kann nú
best við jarðneska hamingju og hennar hefi eg líka
notið í svo ríkum mæli að eg get ekki óskað eftir
meiru“.
Eg þagði.
„Þú trúir mér?“
„Já“.
„Efast þú enn?“
Eg gerði mér enga grein fyrir því. Horfði bara
á Jón. — Hann var eitthvað svo fallegur á svipinn.
Kristmann Guðmundsson.
Hlíðin mín.
Forna trygð ég enn þá á
við æskubygð sem kom ég frá
í gleði og hrygð er geymast má
guð hefur dygð mér skapað þá.
Jón Þórðarson
úr Fljótshlíð.