Hugrún - 01.05.1924, Blaðsíða 16

46
[Hugrún]
Samt gat eg ekki skammast mín fyrir það.
Þá heyrði eg rödd hennar, blíða og alvarlega;
— hún var ekki vitund reið. Hún sagði:
„Þú þekkir mig ekki. — Eg er, — vertu sæll,
vinur minn.u
Vinur, sagði hún. Mér hitnaði af gleði.
Eg ætlaði að flýta mér til hennar, faðma hana
að mér og taka himin og jörð til vitnis um að eg
elskaði hana og mundi elska hana æfinlega.
En hún var farin, hljóp niður hæðina, í áttina
til bæjarins.
öræfa blærinn lék svalandi um heitar kinnar
mínar; úti í fjarlægðinni glampaði á fölar fannirnar.
Á hæðinni var þögult, aðeins barst þangað ómur af
bæjarlífinu, sem nóttin var að þagga og svæfa.
Stundin var svo hátíðleg; stjörnurnar færðust
nær, mér fanst jörð og himinn hverfa, — ekkert var
eftir, nema eilífðin og Guð, sem situr í heilagri
kyrð og hlustar á öldurót hins fjarlæga lífs.
Hvað lífið getur stundum orðið stórt og voldugt.
Aftur liðu nokkrar vikur, dagarnir voru dimmir
og kaldir, næturnar langar. Tíminn leið í svefnþungu
tilbreytingarleysi, skamdegismóki.
Eg sá hana aldrei, gekk þó oft um bæinn á
kvöldin í þeirri von að hitta hana, en sú von brást;
kvöld eftir kvöld sneri eg heimleiðis eftir langa og
leiðinlega göngu, dapur og í vondu skapi.
Eitt kvöld þegar eg var nýkominn heim frá
vinnu minni, sat eg við gluggann og horfði út á
götuna.