Ófeigur - 15.12.1950, Blaðsíða 24

24
ÓFEIGUR
dómi og þjóðrækni hinna fornu Skagfirðinga og þeirra
dæmalausu léttúðar og andlega umkomuleysis, sem kom
fram í tiltektum nútímavaldhafa gagnvart hinum
sögulegu minningum frægustu píslarvætta þjóðarinn-
ar. Sneri biskup sér bréflega til þess manns, sem þá
var kirkjumálaráðherra og bað að jarðneskum leyfum
þeirra feðga væri þegar í stað skilað heim í Hóla-
kirkjugarð. En í stjórnarráðinu var steinhljóð bæði ^
þá og síðar. Biskup leitaði eftir aðstoð við að bjarga
sæmd landsins í þessu máli við hvern einasta kirkju-
málaráðherra sem kom til valda í hinn síbreytilegu
landstjórn Islands, en engum þeirra „fannst hann
finna til“.
#
Þegar málið hafði verið rekið af biskupi samkvæmt
réttum stjórnarráðsleiðum um allmörg ár, þótti mér
tími til kominn, að gera þessar tiltektir heyrinkunnar.
Bar ég þá fram tillögu á alþingi þar sem lagt var
fyrir ríkisstjórnina að skila helgum dómum þeirra feðga.
En blóðið rann í æðum þjóðfulltrúanna með svipuðum
hraða eins og fljótið á sléttunni sem Stefán G. lýsir
að það vagar með fangið sitt fullt af flatlendis svart-
asta leir. Alþingi fékkst alls ekki til að sinna málinu,
og blöð allra flokka, jafnt borgara sem bolsivika, gerð-
ust samsek um að hilma yfir hinar ósvífnu tiltekth’
Guðbrandar Jónssonar. Öðru máli var að gegna um
marga menn í félagi Skagfirðinga í Íteykjavík. Þeir
fundu til eins og sannir íslendingar og höfðu réttmæt-
an áhuga fyrir að feta um skörungsskap í þessu efni
í spor feðra sinna. En viðleitni þeirra bar engan árang-
ur. Höfðingjar Skagfirðinga, sýslumaður, þingmenn,
stórbændur og prestar, komu sér saman um að sæmd
Jóns Arasonar kæmi þeim ekki við. Þeir stóðu í þeirri
meiningu, að ekki væri samhengi í sögu þjóðarinnar
og að nútímamenn gætu látið sér nægja kjarabóta- ^
baráttu líðandi stunda á hverjum tíma. Liðu svo nokk-
ur ár, að Hólafeðgar voru yfirgefnir með öllu af hinu
íslenzka mannfélagi, nema þegar biskupinn reyndi að
vekja hverja nýja landstjórn með viðeigandi bréfa-
gerðum.
#
Nú leið að fjögra alda aftöku-afmæli þeirra feðga
í Skálholti. Þá kemur skagfirzkur bóndi, sem lítt er