Ófeigur - 15.12.1950, Síða 50

50
ÓFEIGUR
stjórn Framsóknarflokksins. Stóðu fyrir því tveir menn
utan flokksins, sem töldu sig kunnáttumenn um skipa-
málefni. Það var Sigurður Jónasson og Eggert P. Briem.
Vildu sumir ,sem þóttust hafa áhuga fyrir strandferða-
málum, selja „Esju“, en kaupa ,,Gullfoss“ frá Eim-
skipafélaginu og gera hann að strandferðaskipi og
greiða þannig fyrir því, að félagið gæti fengið nýtt
skip til Danmerkurferða. Studdi Hermann Jónasson
þá stefnu, en með kaupum nýrrar „Esju“ mælti Skúli
Guðmundsson, Sigurður Kristinsson og Eysteinn Jóns-
son. Ég var þetta sumar á fyrirlestraferð hjá fslend-
ingum í Ameríku. En á leiðinni vestur hafði ég, frá
Glasgow, skrifað Pálma Loftssyni bréf til Kaupmanna-
hafnar og hvatt hann til að láta einskis ófreistað að
selja gömlu „Esju“ og fá byggt nýtt skip í Danmörku
eða Svíþjóð. Nú var nafn mitt notað til að spilla fyrir
skipakaupunum, þar til Pálmi Loftsson lagði bréf mitt
fram sem sönnun fyrir atkvæði mínu. Féll þá niður
sá söguburður. Málið stóð, svo tæpt, að litlar líkur eru
til, að heppileg lausn hefði fengizt nema fyrir atbeina
þáverandi atvinnumálaráðherra, Skúla Guðmundsson-
ar. Þegar skipið kom, fullgert og glæsilegt að allri
gerð, var Ólafur Thors orðinn ráðherra siglingamála.
Hann lét ekki dátt um skipakaup þessi og lét ekki frá
hálfu landsstjórnarinnar fagna hinu nýja skipi, er
það kom fyrst til hafnar í Reykjavík. En þó að til
væru í Reykjavík þeir menn, sem tóku nýju „Esju“
fálega, var öðru máli að gegna um alla almenning í
landinu. Fundu þeir, sem ferðuðust með skipinu, að
betri farkostur hafði þeim aldrei staðið til boða við
strendur Islands. „Esja“ var vélskip, annað í röðinni
í íslenzka flotanum, hafði tvær skrúfur og var miklu
hraðskreiðari en öll hin fyrri skip, er íslendingar höfðu
eignazt. Farþegarúm var mikið og gott, kælirúm vegna
flutninga og vel séð fyrir húsnæði skipverja. Reynd-
ist heppilegt að hafa tvær skrúfur, því að nokkru síð-
ar bilaði stýri skipsins úti á rúmsjó, en þá tókst Ás-
geiri Sigurðssyni skipstjóra að afstýra hættunni með
því að beita haglega og með ákveðnum hætti báðum
skrúfunum. Nú bar svo við, í fyrsta sinn í sögu strand-
ferðanna, að ekki var tekjuhalli- á slíku skipi. Bar
þar margt til í sambandi við gömlu „Esju“. Olían var
ódýrari en kolin og nýja skipið miklu hraðskreiðara