Skessuhorn - 18.03.2015, Qupperneq 48

48 MIÐVIKUDAGUR 18. MARS 2015
Sir. Gibbon Ape var afi minn, eins og raunar blasir við
Vísnahorn
Það er sameiginlegt með
flestum eintökum af teg­
undinni Homo Sapiens
að framan af ævinni er
umtalsverð þörf til að ganga í augun á gagn­
stæðu kyni. Fólki tekst þetta að vísu misvel og
notar líka misjafnar aðferðir en innri þráin er
sú sama. Þorvaldur Þórarinsson á Hjaltabakka
orti til Friðriks Hansen:
Þú áttir hörpu hljóma þýða
-hreyfðir strengi nautnaglaður-
Allar vildu á þig hlíða,
eftirsóttur kvennamaður.
Ef ég man rétt var það Hannes Hafstein sem
lýsti þessum frumþörfum mannkynsins eitt­
hvað á þessa leið:
Karlmanns þrá er vitum vér
vefja svanna í fangi.
Kvenmanns þráin einkum er
að hann til þess langi.
Karl Halldórsson orti líka um æskuárin:
Æskan geymir óðul sín
engar gleymast nætur.
Okkur dreymir áfengt vín
eða heimasætur.
Margt hefur í gegnum árin verið ort um
samdrátt fólks eða skort á samdrætti. Um ein­
hverja gæðaríka sómakonu orti Teitur J. Hart­
mann:
Þess ég vildi óska að
Ásta gæti fengið
maka. Ef hún þráir það
þá mun vaxa gengið.
Samt er það nú svo að þegar fram í sækir
geta hlutirnir farið að breytast eins og segir í
gömlu vísunni:
Það fer oft verst sem byrjar best
og byggt er á mestum vonum.
Svo er um prest og svikinn hest
og sannast á flestum konum.
Eftirfarandi vísur og hugleiðingar um lífs­
baslið eru eftir Gísla Ólafsson frá Eiríksstöð­
um:
Sá ég flotta og fagra mey,
flest það vottað getur.
Innri þvottinn þekki ég ei,
þar sér Drottinn betur.
Stríðið heyja heimska og vit
hjartað þar til stansar,
mæðir þrælinn matarstrit
meðan skríllinn dansar.
Heimskan vekur hættu grun
hart er slíkt í eyrum
nú hefur gæfan gengismun
gert mér eins og fleirum.
Á sínum tíma var margt rætt og mis fagurt
um kvennamál bresku hermannanna sem hér
dvöldu. Í hverju máli eru mörg sjónarhorn og
ekki síður í þessum hlutum en öðrum. Ólína
Jónasdóttir á Sauðárkróki orti á einhverjum
tímapunkti um þær hættur sem gátu steðjað
að soldátum hins breska heimsveldis færu þeir
ekki með fullri gát:
Viðsjár geta verið hér
víða á Bretans leiðum,
þó að hreti, æskan er
á reknetaveiðum.
Samskipti kynjanna eru reyndar stöðugt um­
ræðuefni og stundum koma upp mál sem her­
taka þjóðarsálina svo varla kemst annað að.
Líklega hefur það verið á tímum hins svokall­
aða biskupsmáls sem Kristján Árnason orti:
Neðan kviðar sumra sál
sýnist iða af kæti
er vaðið þið hin vondu mál
sem vargalið í æti.
Eftir Sigurdís Jóhannesdóttur er þessi
ábending um að nýta samt vel öll tækifæri sem
gefast:
Ef þú hverja freistni flýr
finnst sem hún þér grandi,
gerast öll þín ævintýr
aðeins í handabandi.
Það er nú svo þegar partarnir hafa náð sam­
an (ef þeir þá ná saman) og hverrar þjóðar sem
upphafsaðilarnir eru að þá tekur lífsbaslið við
með einhverjum árangri. Misgóðum eins og
gengur. Öll komum við berrössuð í heiminn
og förum léttklædd úr honum en þar á milli
reynum við að hafa eitthvað ofaní okkur. Hof­
dala Jónas lýsti efnahagsástandi sínu með þess­
um hætti:
Smátt fer orð af auðlegð minni,
aldrei verð ég margálna;
hangi svona á horriminni
húsgangs milli og bjargálna.
Það er alþekkt að helstu og merkilegustu
húsdýr okkar geta verið prýðilega hagmælt og
er að sjálfsögðu nærtækast að benda á hefð­
arlæðuna Jósefínu Dietrich í því sambandi.
Hundar geta einnig verið furðu vel hagmæltir
og fyrir tuttugu árum eða svo þegar Pétur Þor­
steinsson lærbrotnaði orti heimilishundurinn
í hans orðastað enda taldi hann sig sjá þarna
óræka sönnun á þróunarkenningu Darwins:
Styðst ég framá stafinn minn,
staur- og -fættur orðinn kið.
Sir. Gibbon Ape var afi minn,
eins og raunar blasir við.
Það eina sem við eigum öruggt við komuna
í þennan heim er að við yfirgefum hann aftur.
Hugsanlega skiljum við eitthvað eftir okkur.
Minningar, vonandi eitthvað af þeim jákvæð­
ar og eflaust eitthvað af neikvæðu líka, en von­
andi sem minnst. Eftir Þorstein Guðmundsson
á Skálpastöðum er þessi ágæta vísa:
Hnígur sól í hafið blátt
hægt að vestri líður,
sérhvert líf í allri átt
eftir henni bíður.
Eftir allan þann veðragang sem verið hefur
í vetur er full ástæða til að rifja hér upp vísur
Erlings Jóhannessonar um hlöðu sem fauk fyr­
ir margt löngu:
Hlöður opnar hafa ei má
um haust ef veður spillast.
Skiljanlega þá og þá
þær af vindi fyllast.
Séu göt ei önnur á
inni teppist rokið.
Vitanlega þá og þá
þakið getur fokið.
Sem betur fer hefur áhugi á landgræðslu
aukist mjög á undanförnum árum og er það að
sjálfsögðu vel þó menn geti auðvitað greint á
um aðalatriði og auka atriði. Sigurður Arnar­
son skrifaði meðal annars ágæta bók um belg­
jurtir sem út kom fyrir síðustu jól en er stund­
um sakaður um óvild í garð sauðkindarinnar.
Honum til varnar orti Bjarni G. Bjarnason:
Sannleikurinn seint til fólksins ratar
því sumir reyna að færa hann í kaf.
Síst af öllu Siggi rollur hatar
en sjá þær vildi betur girtar af.
Ætli við endum svo ekki á þessari ágætu vísu
eftir Eyjólf í Sólheimum sem ég hef kannske
birt áður en hún er bara svo skolli góð:
Þó harðni átök ellinnar,
andleg reisn sé þrotin,
glitra á barmi gleymskunnar
gömlu vísubrotin.
Með kærri þökk fyrir lesturinn,
Dagbjartur Dagbjartsson
Hrísum, 320 Reykholt
S 435 1189 og 849 2715
dd@simnet.is
Hæfileikakeppnin Ísland got talent
er nú sýnd á sunnudagskvöldum á
Stöð 2. Beinar útsendingar hóf­
ust síðastliðið sunnudagskvöld eft­
ir mikinn niðurskurð í þáttunum í
vetur. Í fyrsta undanúrslitaþættin­
um kepptu tvö atriði af Vesturlandi.
Fimm ungmenni frá Akranesi skip­
uðu sönghópinn Fimmund. Þau
komust ekki áfram eftir símakosn­
ingu. Þá keppti Alda Dís Arnar­
dóttir frá Hellissandi og gekk henni
gríðarlega vel. Varð hún stigahæst í
símakosningu og verður því í hópi
þeirra sem keppa í úrslitaþættin­
um 12. apríl. Þess má geta að þeg­
ar Alda Dís tók fyrst þátt fékk hún
gullhnapp að launum fyrir söng
sinn, en hver af fjórum dómurum í
keppninni hefur eitt tækifæri til að
nýta hann. Í þættinum næstkom­
andi sunnudagskvöld syngur Mar­
grét Saga Gunnarsdóttir frá Akra­
nesi, en henni gekk líkt og Öldu Dís
afar vel í fyrstu umferð keppninnar.
Óhætt er að segja að þessi 22 ára
kona frá Hellissandi hafi sungið sig
inn í hug og hjörtu landsmanna.
Hún hefur lært klassískan söng og
einsöng ásamt því að syngja við hin
ýmsu tækifæri allt frá því hún var
barn. Einnig hefur hún sungið með
hljómsveitinni Ungmennafélaginu
þar sem meðal annara spilar fað­
ir hennar, Örn Arnarson, á hljóm­
borð. Í frétt og viðtali við Öldu Dís
í Skessuhorni í fyrra, eftir að hún
hafði þá borið sigur úr býtum í Ka­
rókíkeppni fyrirtækja í Snæfellsbæ,
kom fram að hún afhenti Grunn­
skóla Snæfellsbæjar verðlaunafé sitt,
eitt hundrað þúsund krónur að gjöf.
Gjöfinni fylgdi ósk um að peningur­
inn yrði notaður til að færa upp söng­
leik í gamla grunnskólanum hennar.
Eðli málsins samkvæmt eru Snæfell­
ingar bókstaflega að springa úr stolti
yfir góðum árangri Öldu Dísar. Það
mátti glöggt sjá af ummælum á Fés­
bók og víðar. mm
Alda Dís kom sá og sigraði
Alda Dís Arnardóttir. Ljósm. mm/Skjáskot af Stöð2.

Frjálsar ástir Yrsu og Breka bera ávöxt
Lítið folald kom í heiminn í fyrstu
viku marsmánaðar á Skálpastöðum
í Lundarreykjadal. Þetta ber til tíð­
inda þar sem mjög óvenjulegt er að
hryssur kasti svo snemma árs. „Fol­
aldið birtist ásamt móður sinni útúr
hríðarkófinu þegar við vorum að
gefa stóðinu hér úti. Við vissum að
hryssan Yrsa væri fylfull en bjugg­
umst ekki við að hún myndi kasta
fyrr en í lok mars eða byrjun apríl.
Það var því ekkert farið að huga
að henni þannig séð,“ sögðu þau
Bjarni Guðmundsson og Hildur
Jósteinsdóttir á Skálpastöðum þeg­
ar blaðamaður Skessuhorns leit þar
við í síðustu viku. Þau hafa tekið að
sér að vera með hross í hagagöngu
að Skálpastöðum.
„Hryssan Yrsa var í tamningu í
fyrravetur. Eigendurnir eru Alex­
ander Hrafnkelsson og Ólöf Guð­
mundsdóttir hjá Hestasýn í Mos­
fellsbæ. Yrsa slapp óvænt úr stíu
ásamt tveimur graðhestum og ann­
ar þeirra fékk hana. Við vitum hver
það er. Hann heitir Breki. Það náð­
ust myndir af ástarævintýrinu á eft­
irlitsmyndavélar í tamningastöð­
inni.“
Folald Yrsu reyndist hryssa og
hún hefur fengið nafnið Góa eftir
fornu heiti fæðingarmánaðar síns.
„Hún er frekar smá en hefur dafn­
að ótrúlega vel. Ef folöldin komast
á lappirnar og á spena þá þola þau
nokkuð mikið volk. Móðir Góu er
mjög góð og ljúf.“
Þær mæðgur eru nú hafðar á húsi
fyrst um sinn á meðan næstu óveð­
urslægðir ganga yfir.
mþh
Góa litla Brekadóttir fær sér kaplamjólk hjá móður sinni Yrsu í húsunum á Skálpastöðum.