Skessuhorn - 10.08.2016, Blaðsíða 32

MIÐVIKUDAGUR 10. ÁGÚST 201632
Vörur og þjónusta
Hönnun prentgripa
& alhliða prentþjónusta
Drei bréf - Boðsbréf
Ritgerðir - Skýrslur
Reikningar - Eyðublöð
Umslög - Bréfsefni
Fjölritunar- og
útgáfuþjónustan
Getum við
aðstoðað þig?
sími: 437 2360
olgeirhelgi@islandia.is
R E S T A U R A N T
Upplýsingar í síma: 430 6767
R E S T A U R A N T
Upplýsingar í síma: 430 6767
Hilmir B ehf
Löggiltur pípulagningameistari
Alhliða pípulagningaþjónusta
hilmirb@simnet.is
facebook.com/hilmirbehf
Bifreiðaþjónusta Harðar ehf.
Smur og dekkjaþjónusta
Sala á dekkjum og olíuvörum

Borgarbraut 55 - 310 Borgarnesi
437 1192 / 847 8698 - midgardur@vesturland.is

Daglegar ferðir milli Reykjavíkur og Borgarness
Tvær ferðir í viku í sveitir Borgarfjarðar
Skrifstofan er opin mánudaga – föstudaga
kl. 9.00 – 12.00 og 13.00 – 15.30
Sími 437-2030 - v.v@simnet.is
DAGLEGAR FERÐIR BORGARNES - REYKJAVÍK
SK
ES
SU
H
O
R
N
2
01
6
ÖLL ALMENN GARÐVINNA
• Fjarlægjum tré og kurlum
• Útvegum sand, mold og möl
• Sláum garða
www.skessuhorn.is
Þjónustuauglýsingar
Skessuhorns
Auglýsingasími:
433 5500

Líkt og flest öll íslensk börn þá
skildi ég ekki hvaða tilgangi það
þjónaði að læra dönsku. Ég vissi
að Ísland hafði verið undir stjórn
Danakonungs í einhverja áratugi
löngu áður en ég eða foreldrar
mínir vorum svo mikið sem hug-
myndir en samt fannst mér það
engin afsökun fyrir þessu leiðinda-
fagi sem þröngvað var upp á mig.
Orðin þóttu mér bjöguð og ill-
skiljanleg, beygingar alveg út í
hött, framburðurinn út úr kortinu
og stafsetningin með bókstöfum
sem ég vissi ekki einu sinni að væru
til. Samt böðlaðist ég allt frá 12 ára
aldri við að lesa um dönsk börn í
skólabókunum sem hétu yfirleitt
Lars eða Mette og gengu í skólann
með nestið sitt sem nánast und-
antekningarlaust innihélt rugbrød
með leverpostej og mælk. Eins og
Jón Gnarr hélt ég því streitulaust
fram að aldrei nokkurn tíma myndi
ég nota þessa takmörkuðu dönsku-
kunnáttu sem öllum Íslendingum
er tamin og því fannst mér tíma
mínum sóað í grunnskóla.
Ekki batnaði ástandið þegar í
menntaskóla kom. Danska var þar
einnig ein af grunnþekkingunum
sem allir áttu að ná tökum á. Lág-
mark tveir áfangar sem jafngiltu
saman heilum skólavetri, en sú kvöl
og pína hugsaði ég. Enn og aftur
voru lesnar sögur um dönsk ung-
menni sem nú voru aðeins eldri,
drukku øl, borðuðu súkkulaði-
köku og héldu upp á afmæli sam-
an. Konungsfjölskyldan var einnig
stór partur af kennslunni. Þar hétu
reyndar flest allir íslenskum nöfn-
um, meira að segja drottningin og
því skildi ég ekki hvers vegna við
áttum að læra dönsku þegar Dan-
irnir sjálfir hölluðust greinilega
meira að íslensku. Mér er sérstak-
lega minnisstætt síðasta lokapróf-
ið í síðasta dönskuáfanganum sem
ég var skikkuð í sem var munnlegt.
Ég átti að lesa einhverja sögu og
segja til um innihald hennar til að
fullvissa kennarann um þekkingu
mína og skilning á þessu merka
máli. Með herkjum tókst mér að
telja kennslukonunni trú um að
ég skildi hvert orð sem ég las og
því náði ég áfanganum með prýði.
Með kaldhæðnisstríðni í lok prófs-
ins bauð kennslukonan mér að skrá
mig í sérstakan valáfanga í dönsku
næstu skólaönn. Það boð afþakk-
aði ég pent með þeim orðum að
líklegra væri að ég lenti á tunglinu
heldur en að ég færi sjálfviljug að
læra meiri dönsku um ævina enda
hefði mér alltaf þótt hún leiðinleg.
Með þeim orðum taldi ég víst að
ég væri sloppin frá dönskunni.
Næsta menntunarstig tók ég við
Landbúnaðarháskólann á Hvann-
eyri. Mér til lítillar hrifningar voru
nokkrar námsbækur þar á dönsku.
Eftir að hafa ekki lesið mikið á
dönsku í þau ár frá því að ég út-
skrifaðist úr menntaskóla kom það
mér virkilega á óvart hversu mik-
ið ég skildi í þessum bókum. Lík-
lega hefur eitthvað setið eftir þótt
fegin hefði ég reynt að gleyma
öllu sem ég hafði lesið um Lars og
Mette með nestið sitt og Ole sem
átti afmæli. Líklega var það mér til
happs að kennararnir gáfust ekki
upp á mér þrátt fyrir tuð og nöld-
ur um að danska væri leiðinleg og
tilgangslaus.
Nú er sögunni vikið til dagsins
í dag þar sem ég sit 26 ára Borg-
nesingur á leið að flytja til Kaup-
mannahafnar (þar sem er töluð
danska) til að læra dýralækningar
(á dönsku) við Kaupmannahafn-
arháskóla núna í haust. Ekki hefði
mig grunað það fyrir 14 árum síð-
an að ég ætti nokkurntíma eftir að
flytja til Danmerkur til þess að læra
eitthvað á dönsku, framkoma mín í
garð dönskukennslu endurspegl-
aði það nokkuð vel. Ég finn mig
því knúna til að biðja þá dönsku-
kennara sem ég hef haft gegnum
mína skólagöngu afsökunar.
Elín Kristjánsdóttir, Ingibjörg
Grétarsdóttir og Agnes Hansen,
takk fyrir að gefa ykkur tíma fyr-
ir að kenna eitt vanþakkaðasta
fag skólasögunnar, takk fyrir að
hafa gefið ykkur tíma til að kenna
mér dönsku og því jafnframt biðst
ég afsökunar á trúleysi mínu um
ágæti danska málsins og danskrar
menningar.
Því er nú hverju orði sannara;
det er dansk, det er degligt!
Virðingarfyllst,
Þorgerður Bjarnadóttir.
Höfundur er verðandi nemandi
í dýralækningum við Kaupmanna-
hafnarháskóla.
Det er dansk, det er degligt!
Pennagrein Pennagrein
Síðastliðinn febrúar fékk ég að heyra
þær sorgarfréttir að amma mín,
sem hafði alla tíð verið heilsuhraust
og aldrei orðið misdægurt á sínum
hartnær 80 árum, hefði greinst með
krabbamein. Sex vikum síðar lést hún
og var grafin í Akraneskirkjugarði.
Fráhvarf ömmu minnar var erfitt
fyrir alla fjölskyldumeðlimi. Erfiðast
var það þó fyrir hann afa minn. Núna
í desember hefði þau átt 60 ára brúð-
kaupsafmæli, en þau giftu sig norð-
ur í Árneshreppi árið 1956. Andlát
ömmu var erfitt fyrir afa vegna þess
að hún var eiginkona hans og hann
elskaði hana. Það var enn erfiðara
vegna þess að afi minn er með alzhei-
mer og í kjölfar veikinda hennar þá
gat hún ekki lengur hugsað um hann,
en síðustu árin hafði elsku amma mín
af einskærri ást og þrautseigju hugsað
um veika eiginmanninn sinn og verið
eina ástæða þess að hann var enn fær
um að búa heima.
Eftir að amma fékk greininguna var
afi fluttur í hvíldarinnlögn á hjúkr-
unarheimili, en sjúkdómur hans olli
því að hann vissi ekki alltaf af hverju
hann gat ekki verið heima hjá kon-
unni sinni. Það tók á, en erfiðara var
það þegar hann mundi aftur og aftur
að konan hans lá á dánarbeðinu.
Eftir að amma dó stóð hann eft-
ir, veikur maður sem þurfti á því að
halda að fá viðeigandi hjálp og að-
stoð. Hann er það heppinn að eiga
fjöldann allan af afkomendum til þess
að styðja við hann, en veikindi hans
krefjast þess að hann fái góðan stað
á hjúkrunarheimili þar sem honum
getur liðið vel og þar sem við vitum
að hann fær þá hjálp sem hann þarf.
Eins og ég nefndi þá fékk hann tíma-
bundna innlögn á hjúkrunarheim-
ilinu, en hefur síðan þá þurft að sitja
inni á sjúkrahúsi í biðstöðu eftir plássi.
Sjúkrahús er ekki heimili og þrátt fyr-
ir að bjóða upp á þá lágmarksaðstoð
sem einstaklingar þurfa á að halda til
þess að komast af frá degi til dags, þá
er það einfaldlega ekki nóg fyrir þá
sem þurfa á stað að halda til þess að
eyða því sem eftir
er af sínum æviár-
um. Það er ekki viðunandi að einstak-
lingar sem þurfa á því að halda þurfi
að bíða í marga mánuði eftir því að fá
að komast á hjúkrunarheimili.
Ég veit fyrir víst að afi er ekki sá
eini sem er í þessari stöðu. Ég veit
líka að hjúkrunarheimilið myndi
endilega vilja taka á móti honum,
en vandinn liggur í höndum ríkis-
stjórnarinnar og við sem neðar sitjum
erum ófær um annað en að segja já og
amen. Við neyðumst til þess að segja
já og amen vegna þess að ríkiskassinn
segir nei. Auðvitað heldur þessi neit-
un vart vatni, þar sem staðan er sú að
sá kostnaður sem færi í rými á hjúkr-
unarheimili fer einfaldlega í staðinn
í pláss á sjúkrahúsi. Einstaklingarn-
ir hverfa ekki þótt þeir séu settir eitt-
hvert annað.
Hvernig getur það staðist að fólk
sem hefur haft ofan í sig og á alla sína
ævi og aldrei beðið um neitt en allt-
af skilað sínu, sé ekki gripið af samfé-
laginu? Að þeir sem hafa ekkert af sér
gert annað en að lenda í því að eldast
og þurfa aðstoð til daglegra þarfa, séu
settir í geymslu?
Ef mér lánast að ná aldri, þá á
ég það skilið að þá fá alla þá aðstoð
sem ég þarf á að halda. Ég vil líka að
systkini mín fái hana og eins foreldr-
ar mínir og allir aðrir sem mér þykir
vænt um. Það er staðreynd að þjóðin
er að eldast, það er þörf á fleiri hjúkr-
unarheimilum og það er þörf á því að
vera með betri viðbúnað til þess að
taka á móti okkur í ellinni. Að byggja
upp heilbrigðiskerfi er ekki bara
tímabundin lausn, það er ekki bara til
þess að bjarga þeim sem þurfa á því
að halda í dag. Það bjargar okkur líka
á morgun, á næsta ári, eftir tíu ár og
um ókomna tíð. Hvers vegna er í lagi
að setja foreldra okkar, skyldmenni,
nágranna og vini í biðstöðu þegar þau
þurfa á björginni að halda?
Mér er spurn.
Elsa María Guðlaugs Drífudóttir
Glíman við
heilbrigðiskerfið