Heimsmynd - 01.10.1991, Blaðsíða 30

BJÖRG ARNARSDÖTTIR
LÍFSSTÍLL: ÍSLENSKT HEIMILI í NEW YORK
Ung hjón, Grétar Sigurðsson sendiráðsritari og Dóra Þorvarðardóttir, hafa komið
sér fyrir í skemmtilegu húsi við sjávarsíðuna í úthverfi New York borgar ásamt
tveim dœtrum sínum, Margréti og Hildi. Ut um stofuglugga þeirra má sjá víðáttu-
mikið skógivaxið svœði þar sem er að finna fjölmargar dýra- og fuglategundir.
Húsið stendur við enda fáfarinnar götu. Þar sem garðinum sleppir tekur við stórt skógivaxið svæði.
New York er stórborg iðandi af mannlífi þar sem fjöl-
breytnin er eins mikil og hugsast getur. Hvítir, svartir, gulir og
brúnir menn og konur hvert sem litið er. I hugskotum flestra
er New York fyrst og fremst stórborg þar sem verðbréfavið-
skipti og kauphallarbrask ráða ferðinni, þar sem milljónamær-
ingar og auðkýfingar ganga um götur milli flakkara, fátækl-
inga og bláklæddra skrifstofumanna. I ys og þys þessarar
heimsborgar þar sem um átta milljón manns búa virðist lítið
rúm fyrir hefðbundið fjölskyldulíf og barnauppeldi enda fer
ekki hjá því að að manni læðist efasemdir um ágæti þess að
ala upp börn við slíkar aðstæður. En ekki er allt sem sýnist,
stórborgin New York býður upp á margt fleira en iðandi götu-
líf, háhýsi og umferðargný. Þegar komið er út fyrir miðborg-
ina þar sem skýjakljúfar byrgja útsýnið í allar áttir tekur við
nýtt og all ólíkt umhverfi. I úthverfum borgarinnar er að finna
bæði róleg og falleg íbúðarhverfi, þar sem ríkir kyrrð og ró
sem á ekkert skylt við eril stórborgarinnar. Þessi hverfi eru
mörg hver ótrúlega falleg og ljóst að margir hafa komið sér
burt úr mannhafinu á Manhattan þangað sem grasið grær og
fuglarnir syngja.
Það var ævintýri líkast að stíga út úr lestinni á áfangastað
fimmtíu mínútum eftir að hún hafði lagt upp frá járnbrautar-
stöðinni, Grand Central, í miðri New York borg. Lestarstöðin
var aðeins trépallur með dálitlu skýli. Þetta var einna líkast
því að koma í lítið sveitaþorp. Erindið var að líta inn hjá ung-
um íslenskum hjónum, þeim Grétari Sigurðssyni og Dóru Þor-
varðardóttur, til að forvitnast um líf þeirra og hagi á nýjum og
framandi slóðum. Niður af brautarpallinum er genginn mjór
moldartroðningur að bílastæðunum þar sem Dóra stendur
brosandi í gallabuxum og ermalausum bol. Dóra var þarna
mætt til að taka á móti Grétari líkt og hún gerir á hverjum
degi því í Bandaríkjunum kemur það yfirleitt í hlut húsmóður-
innar að aka manni og börnum milli staða. „Börnin kalla bíl-
inn „mömmu leigubfl" því maður er á þönum meira og minna
allan daginn við að koma heimilisfólkinu þangað sem það á að
fara og síðan að sækja það. Þetta getur verið æði snúninga-
samt,“ segir Dóra en á röddinni má heyra að hún kann þessu
hlutskipti ekki illa. í aftursæti bflsins sat Hildur, yngri dóttir
þeirra Dóru og Grétars.
Göturnar voru að mestu auðar, aðeins stöku bfll á ferð. Vel
hirtir garðar umluktu húsin sem stóðu í röðum hvert öðru
glæsilegra. Eftir um það bil fimm mínútna akstur renndum við
í hlað. Húsið sem Grétar og Dóra búa í er fallegt þriggja hæða
rauðleitt múrsteinshús með garði fullum af blómstrandi trjám
og runnum. Húsið sem er í eigu íslenska ríkisins stendur við
enda götunnar og að baki þess tekur við víðáttumikið skógi-
vaxið svæði. Grétar var ekki seinn á sér að bjóða gestinum í
hjólreiðatúr um svæðið og niður í fjöru. Það leynir sér ekki að
hann hefur gaman af því að horfa upp á undrunarsvip íslend-
ingsins sem hefði aldrei trúað því að óreyndu að fyrir fyndust
ósnortin svæði í úthverfum New York borgar. „Ég var nú
sjálfur ekki við þessu búinn þegar ég flutti hingað,“ segir
Grétar en hann kom á undan Dóru og dótturinni Margréti.
„Ég bjóst við hinu versta og var stöðugt á varðbergi, passaði
til dæmis alltaf upp á að læsa á eftir mér þegar ég fór út úr
húsi sama hversu stutt ég fór,“ segir hann og hlær, finnst þetta
30 HEIMSMYND