Heimsmynd - 01.10.1991, Blaðsíða 32

32 HEIMSMYND
HEIMSM917-30

Fjölskyldan hefur komið sár fyrir í stofunni. Húsgögnin fluttu þau með sér að heiman.
greinilega fáranleg hræðsla í dag. „Þegar
ömmurnar heima á Islandi eru að hafa
áhyggjur af því að stelpurnar séu ekki ör-
uggar hérna róa ég þær með því að segja að
þetta sé alveg eins og heima, bara ennþá ör-
uggara." Eg efast ekki um sannleiksgildi
þessara orða því enn höfum við ekki mætt
nema einni bifreið í hjólaferðinni. Við stíg-
um af hjólunum og leggjum þau upp við tré
og Grétar fullyrðir að það sé algjör óþarfi
að læsa þeim. „Hér tekur enginn neitt,“
segir hann og hlær að áhyggjusvipnum sem
kemur á Islendinginn þegar á að skilja hjól-
ið eftir ólæst. í skóglendinu er hægt að
ganga langar leiðir eftir moldartroðningum
og það vekur athygli að hvergi er neitt rusl
að sjá. Greinilegt að hér dettur engum í hug
að skilja eftir sælgætisbréf eða áldollur eins
og oft má sjá heima á fjölförnum gönguleið-
um í nágrenni Reykjavíkur. Einn stígurinn
liggur niður að fallegri strönd þar sem tugir
seglbáta liggja við festar.
Það er farið að kvölda en hlýtt í veðri og
gott að setjast á bekk undir hávöxnu eikar-
tré og horfa út á hafið og njóta þess að
teyga hreina loftið. Þarna andar af sjálfu
Atlantshafinu. „Ég held að það ætti að
skylda alla íslendinga til að búa erlendis einhvern tíma bara til
að skynja hversu ógurlega stór heimurinn er og við lítil,“ segir
Grétar. „Maður lærir líka að meta ísland ennþá betur þegar
horft er á hlutina úr dálítilli fjarlægð."
Ekki er annað hægt en dásama umhverfi þessa litla sælu-
reits sem þau hafa fundið sér hér rétt utan við ys og þys
heimsborgarinnar. Grétar tekur undir með dálitlum semingi
þó og bætir við: „ísland er samt alltaf best. Mér finnst það
leiðinlegt þegar íslendingar sem setjast að erlendis fara að
hallmæla öllu heima, við höfum svo margt þar sem er mikils
virði eins og alla víðáttuna og nálægð við vini og fjölskyldu.“
Grétar og Dóra fluttust vestur um haf fyrir rúmum tveim
árum, í maí ’89, þegar Grétari bauðst starf sendiráðsritara í
sendiráði íslands í New York eftir nokkurra ára starf í utan-
ríkisþjónustunni á íslandi. Eldri dóttir þeirra Margrét var þá
átta ára en Dóra að því komin að eiga Hildi. Umskiptin
reyndust mikil því þetta sumar geisuðu einhverjir mestu hitar
sem mælst hafa í Bandaríkjunum. íslendingar eru af augljós-
um ástæðum lítt kunnugir loftkældum húsum og því ekki að
undra þótt þau Grétar og Dóra hafi ekki áttað sig á því að
loftkælingin í húsinu var biluð þegar þau fluttu inn. „Við héld-
um að þetta ætti bara að vera svona. Það var ekki fyrr en ein-
hver kom í heimsókn og benti okkur á að láta líta á loftkæl-
inguna að við létum gera eitthvað í málunum." „Þvílíkur mun-
ur,“ bætir Dóra við. „Ég var komin að því að eiga Hildi og
hitinn var alveg að gera út af við mig. I ofanálag voru síðan
moskítóflugurnar, reyndar virðast þær vera mun hrifnari af
Grétari en mér og stelpunum.“ Grétar brosir að orðum Dóru
og segir síðan: „Þetta er farið að hljóma eins og einhver hryll-
ingssaga. Auðvitað nutum við þess mjög að flytja hingað og fá
tækifæri til að upplifa eitthvað alveg nýtt og spennandi. Mér
finnst sérkennilegt ef fólki finnst ekki gaman að upplifa æv-
intýri. Þessi dvöl er að vissu leyti ævintýri en hversdagslífið
hér er samt alveg jafn hversdagslegt og það var heima þótt
það sé að einhverju leyti ólíkt. Við þurfum að fara í vinnu,
börnin í skólann, það þarf að elda mat, slá garðinn og þrífa
húsið.“
Húsið er rúmgott og bjart. Þegar komið er
inn blasir stofan við en úr henni er horft út í
bakgarðinn þar sem komið hefur verið fyrir
leiktækjum fyrir börnin. Húsgögnin, svart
leðursófasett, glerborð og skemmtilega
laxbleika hægindastóla, úr versluninni Casa,
Mirale, fluttu þau með sér að heiman. A
veggjunum er fjöldi málverka eftir íslenska
listamenn. „Við höfum gert töluvert af því í
gegnum árin að safna málverkum. Það má
segja að það sé áhugamál okkar. Af einhverri
ástæðu höfða íslensk málverk samt alltaf mest
til mín,“ segir Grétar. „Ætli það sé ekki að
manni finnst það fallegast sem maður elst upp
við. Það er eins og að hafa lítinn hluta af Is-
landi með sér hvert sem maður fer.“ I einu
horni stofunnar stendur svartur flygill. Hann
eignuðust þau á dálítið sérkennilegan hátt.
Einhvern daginn fór Grétar út í búð til að
Eldri dóttirin, Margrét, spllar á flygilinn en Dóra
fylgist með. Veggina prýðir fjöldi mynda eftir
íslenska listamenn.