Fréttablaðið - 02.04.2016, Síða 24

átt að gera það og fá þær með. Ég
held ég hafi orðið meira femínískt
þenkjandi eftir að ég gaf út Elskum
þessar mellur, en fyrir það líka nema
þá á rangan hátt að mörgu leyti. Ég var
alltaf þessi týpa sem sagði: Ég er jafn-
réttissinni sko, ekki femínisti. En ég er
svo glaður, ég er svo ógeðslega glaður
að hafa náð þessu.“
Ofhæpað að eignast barn
Gauti segir föðurhlutverkið sannar-
lega gott hlutskipti. Sjálfur hafi hann
rétt þrettán ára gamall ákveðið að
eignast barn tuttugu og sjö ára. „Mér
fannst það alltaf góður aldur í þetta,
nógu langt milli tvítugs og þrítugs.
Taldi mig þá kominn á bæði andlega
og fjárhagslega stabílan stað. Ég eign-
ast Stellu reyndar aðeins fyrr, tutt-
ugu og fimm ára. Þegar barnsmóðir
mín varð ófrísk kom ekkert annað
til greina en að eignast barnið. Mér
fannst ég alveg tilbúinn þó svo ég sé
ekki að segja að bankareikningurinn
minn sé alltaf öskrandi grænn plús,
en mér fannst ég tilbúinn með þess-
ari manneskju. Við erum góðir vinir
en auðvitað var þetta smá sjokk. Ég
held það skipti ekki máli hvað þú ert
gamall eða á hvaða stað þú ert, þetta
er alltaf svolítið sjokk. En svo kemur
þessi geðveikislega gleðispenna sem
yfirtekur allt.”
Þykir honum fulllangt seilst þegar
fólk talar í sífellu um að allt lífið breyt-
ist við að fá nafnbótina foreldri. „Nei,
mér fannst ekki allt lífið breytast. Nú
ætla ég til að mynda að mæla með að
foreldrar hætti að gera eitt: að ofhæpa
það að eignast barn. Það eru margir
sem hugsa með sér að allt muni breyt-
ast. Auðvitað er geðveikt að eignast
barn og það er upplifun sem maður
getur ekki útskýrt fyrir annarri mann-
eskju. Allir upplifa það á sinn hátt. Ég
man að þegar Stella fæddist fór ég allt
í einu að verða hræddur um að verða
haltur og missa svo allar tennurnar,
nú væri ég sko orðinn fullorðinn.
En þetta er allt aðeins spurning um
viðhorf. Þú hættir ekkert að vera þú.
Þinn persónuleiki heldur áfram að
vera þarna en vonandi með aðeins
betri rökhugsun um hluti sem skipta
máli eins og fjármál og forgangsröðun.
Fyrir mér breyttist ekkert annað en
það að ég fékk manneskju í hendurnar
sem ég elska út af lífinu og ég þarf að
sjá fyrir henni og geri glaður. Auka-
manneskja í fjölskylduna, allt í einu.
Ég man þegar hún var nýfædd og var
sett í svona ungbarnabakka með hjól-
um. Ég var líka hræddur þá, fannst ég
vera með hana á fleygiferð á hundrað
kílómetra hraða meðan ég raunveru-
lega tók hænuskref. Nokkrum mán-
uðum seinna er maður svo farinn að
snúa henni í hringi eins og pítsudeigi,“
útskýrir hann og brosir út í annað.
Stundum þarf að kyngja stoltinu
Feðginin eru í góðu sambandi þrátt
fyrir að búa ekki saman. „Maður
fær oft samviskubit yfir að vera ekki
þarna. En lífið er allt fram undan og
ég sé hana næstum daglega. Þegar
ég hitti hana ekki þá Facetime-a þær
mæðgur á mig. Ég er þannig ekki að
missa, jú, ég er að missa af atriðum,
en þau koma. Maður verður að hugsa
um hennar þægindaramma. Fyrst var
ég alveg þessi týpa, „já, ég vil svo fara
að fá hana til mín, hún er orðin svona
gömul og hún er alveg farin að borða“,
en svo verður maður að átta sig á að
börn eru misjöfn,“ segir Gauti alvar-
legur.
„Samskipti milli mín og mömmu
hennar eru mjög góð. Við vorum par
en erum það ekki lengur. Það auð-
veldar hlutina að allt sé í góðu. Ég held
að fólk þurfi að passa sig eftir allra
bestu getu að halda samskiptunum
góðum. Eitthvert sambandsslitastríð
á kannski að vera bara ykkar á milli
en það kemur alltaf niður á barninu.
Stundum þarf maður að kyngja stolt-
inu og öfundsýkinni ef hún kemur
upp,“ útskýri hann. „Þetta verður allt
sniðið að henni, en draumastaðan
er að skipta þessu til helminga. Ég á
eftir að lesa mér meira til um þetta.
Mér finnst ekki ganga að rífa barn út
úr sínum þægindaramma fyrir þína
ánægju, það er svo rangt. Hvað þá
barn sem ekki getur talað og er enn
að átta sig á umhverfi sínu. Maður
verður bara að njóta lífsins eins og
það er og vera ekki með samviskubit,
heldur gera sitt.“
Ekkert „street credit“ í vaskinn
Gauti venti kvæði sínu í kross í
janúar síðastliðnum og steig út fyrir
þægindarammann er hann tók sér
stöðu kynnis í þáttunum Ísland
Got Talent sem sýndir hafa verið
á Stöð 2 í vetur. „Mér fannst þetta í
rauninni mjög fáránleg pæling þegar
Jón Gnarr hringdi í mig á föstudags-
kvöldi klukkan tíu. Hann var þá
staddur einhvers staðar á fjallvegi og
ég gerði sjálfkrafa ráð fyrir að þetta
væri símaat. Hann hringdi og ég hló.
Ég fékk svo aðeins að hugsa þetta
og spáði aðeins í hverju ég hefði í
rauninni að tapa. Ég hef gert ýmis-
lega hluti, verið kynnir á alls konar
keppnum, ekki af þessari stærðar-
gráðu auðvitað. Fyrir mér var það
eina í stöðunni að segja já og sjá svo
bara hvað myndi gerast. Það er ekki
eins og ég hafi verið með eitthvað
„street credit“ sem færi í vaskinn
ef ég stykki á þetta,“ útskýrir Gauti
og bætir glottandi við: „Ég hringdi
reyndar í fimm frekar dómharða vini
mína og spurði hvað þeim þætti um
að ég myndi gera þetta. Þeir voru allir
á sama máli, þarna væri fínt tækifæri
fyrir mig. Svo ég beinlínis hringdi
beint í Jón eftir þann símahring og
sagðist vera on.“
Þrátt fyrir að vera býsna sjóaður í
að standa fyrir framan margmenni
viðurkennir Gauti að frumraun hans
í beinni útsendingu hafi sannarlega
kitlað hann í magann. „Þetta gekk
ágætlega þó inni í mér væri hvirfil-
bylur á nákvæmlega sama tíma. Bara
á meðan ég var að segja: Velkomin í
fyrsta þátt Ísland Got Talent, fannst
mér líða hálftími. Ég hugsaði ein-
hvern veginn samtímis: Er ég sveitt-
ur? Er skeggið nógu vel snyrt? Fokk,
það það eru allir að horfa. Þetta er
erfiðara en maður heldur.“
Sleppur vel við gagnrýnina
Hann segist sleppa lygilega vel úr
klóm gagnrýnisradda internetsins
í samanburðinum við dómnefnd
þáttanna þó einhverjir velti fyrir sér
hvað Emmsjé Gauti rappdjöfull vilji
upp á dekk í sjónvarpi. „Ég er þessi
jákvæði sem styður alla. Þessi sem
peppar liðið og slepp þannig við
alls konar. Vissulega sér maður eitt
og eitt komm ent inn á milli, eins og
það sem ég las ekki alls fyrir löngu og
var á þessa leið: „Allt sem Gauti gerir
er eins og þvinguð klámmyndasena.“
Maður fæ eitthvað svona en hugsar
svo með sér að sjálfur fari maður inn
á Twitter til að vera kaldhæðinn og
fyndinn. En tvö slæm komment í
tengslum við einn stærsta skemmti-
þátt á Íslandi er eitthvað sem ég er
alveg til í að díla við,“ segir hann
yfirvegaður.
„En það er samt svolítið eins og
fólk virðist ekki alveg átta sig á að það
eru alvöru manneskjur sem koma
til með að lesa kommentin sem eru
skrifuð. Fólk þarf aðeins að passa sig,
sjálfur er ég nokkuð góður í að saxa
svona niður enda hef ég verið með
YouTube-síðu síðan ég var sex tán ára.
Ég les sum kommentin um dómarana
og velti fyrir mér hvers vegna fólk er
yfirhöfuð að segja þessa hluti. Þetta
er ógeðslegt. Sumu er betra að halda
bara fyrir sig og saumaklúbbinn.
Þetta hættir alveg að vera baktal
þegar þú ert bara að segja ljóta hluti
á netinu. Mér finnst fín reglan um
að ef maður getur ekki sagt eitthvað
framan í manneskjuna, eigi maður að
sleppa því að segja það.“
Kemur alltaf einhver meira kúl
Burtséð frá miskunnarleysi net-
tröllanna segist Gauti njóta sín fyrir
framan myndavélarnar og hefur
hug á frekari landvinningum í sjón-
varpi, en lokaþáttur Ísland Got Tal-
ent verður sýndur næstkomandi
sunnudagskvöld. „Ég er með margar
misgóðar hugmyndir að þáttum.
Bæði þar sem ég fer með aðalhlut-
verk og er í bakgrunni. Ég þarf að
taka fund og vona að ég fái stimpil-
inn: staðfest,“ segir hann og hlær.
„Ég er reyndar mikið kamelljón og
ákveð oft á dag hvað ég ætla að verða.
Ég kláraði loks stúdentinn síðasta
sumar og reyndi þá að komast inn í
Listaháskólann í grafík en það gekk
ekki. Þá varð það bara glatað og ég
fór að hugsa um eitthvað annað.
Rauði þráðurinn er yfirleitt kre a-
tív vinna. Mig langaði til dæmis að
verða kvikmyndagerðarmaður fyrir
nokkru, sökkti mér á bólakaf í það
í eina viku og gerði tónlistarmynd-
band, afraksturinn er útgáfutón-
leikamyndband Úlfs Úlfs. Klippti
það og ákvað að verða klippari, var
staðráðinn í því. En gleymdi því svo
aftur fimm dögum seinna. Um dag-
inn keypti ég mér þrjár heimspeki-
bækur, las þær og ætlaði að skrá mig
í nám í heimspeki og verða heim-
spekingur. Mér finnst voða erfitt að
ákveða hvað ég ætla að gera, langar
að fá smá „taste“ af öllu. Ætli ég sé
ekki í draumastöðunni eins og er, að
fá að vinna sem skemmtikraftur? En
ég geri ráð fyrir að það muni enda. Þá
þarf ævintýrið samt kannski ekki að
enda á allan hátt. Einn daginn mun
ég hætta að vera kúl, eða kannski
ekki alveg hætta. En það kemur allt-
af einhver sem er aðeins meira kúl.
Mér finnst það ekki stressandi. Þetta
er eins og að vera íþróttamaður, þú
getur ekki búist við að vera ennþá í
Manchester United þegar þú verður
fimmtíu og fimm ára.“
„Maður fær oft samviskubit yfir að vera ekki þarna. En lífið er allt fram undan,“ segir Gauti. Fréttablaðið/antOn brinK
Mér finnst ekki ganga
að rífa barn út úr
sínuM þægindaraMMa
fyrir þína ánægju, það
er svo rangt.
↣
2 . a p r í l 2 0 1 6 l a U G a r D a G U r24 h e l G i n ∙ F r É T T a B l a ð i ð