Dagblaðið Vísir - DV - 08.11.2019, Blaðsíða 16

16 8. nóvemberFRÉTTIR
Í
september á síðasta ári tók
barnaverndarnefnd þriggja
mánaða dreng frá móður sem
var í meðferð á Vogi. Drengn-
um var í kjölfarið komið fyr-
ir á fósturheimili. Amma og afi
drengsins fengu enga tilkynningu
um að til stæði að taka drenginn
af dóttur þeirra og þeim ekki gef-
inn kostur á að fá drenginn til sín
í fóstur, þrátt fyrir að þau hafi nú
þegar alsystur hans í varanlegu
fóstri.
Uppi í eldhússkáp á heim-
ili Guðbjargar Sigurðardóttur og
eiginmanns hennar er bréf. Bréf-
ið er ritað til dóttursonar þeirra
sem þau fá ekki að hitta nema
einu sinni á ári, undir eftirliti.
Bréfið bíður þess tíma er dreng-
urinn leitar uppruna síns og á að
skýra þá atburðarás sem átti sér
stað þegar hann var tekinn frá
fjölskyldu sinni.
Drengurinn tekinn á meðan
móðir hans var í meðferð
Dóttir Guðbjargar hefur lengi
glímt við fíkn. Hún á þrjú börn.
Elsta barnið er sjálfráða og býr
erlendis hjá föður sínum. Miðju-
barnið, 11 ára, er í varanlegu
fóstri hjá ömmu sinni og afa en
yngsta barnið, eins árs drengur,
býr nú hjá fósturfjölskyldu og er
aðeins heimiluð takmörkuð sam-
skipti við fjölskyldu sína.
Guðbjörg og maður hennar
fengu dótturdóttur sína í fóstur
fyrir rúmlega þremur árum síðan.
Síðan verður dóttir þeirra ófrísk
aftur og henni fæðist drengurinn
í júní í fyrra.
„Allt gengur vel og hún fer inn
á svona vistheimili barna eftir
að drengurinn kemur í heiminn.
Hún var mjög veik. Hún hafði ver-
ið mænudeyfð og fékk ekki mátt-
inn aftur og var ekki alveg hætt
öllu því sem hún átti að hætta.
Hún var sem sagt í neyslu. Hún er
þarna á vistheimilinu. Hann fæð-
ist í júní og svo í september er ver-
ið að tala við hana og henni sagt
að gera þetta og hitt til að halda
barninu sínu. Hún samþykkir það
að fara inn á Vog á meðan barnið
er á vistheimilinu og svo á hún að
fara í dagmeðferð því drengurinn
er þarna svo ungur. Svo fer ég inn
á vistheimilið í september til að
heimsækja strákinn. Ég kem fyrst
23. september, afmælisdaginn
minn, og hitti drenginn. Þá var
dóttir mín komin inn á Vog. Þegar
ég kem aftur tveimur dögum síð-
ar er búið að taka hann.
Hvar er drengurinn?
Guðbjörgu brá mikið þegar hún
varð þess vís að drengurinn hefði
verið tekinn af vistheimilinu.
„Ég spyr: Hvar er drengur-
inn? Og fæ svarið: Honum hefur
verið komið fyrir í fóstri. Ég spyr
þá: Hvers vegna er hann í fóstri?
Og fæ svarið: Við bara ákváðum
það. Þarna reiðist ég alveg svaka-
lega. Ég er með barn, alsystur
hans, í varanlegu fóstri. Af hverju
mátti ég ekki fá drenginn till
mín tímabundið? Ég veit að við
erum kannski orðin of gömul, en
við vorum svo ósátt að við hefð-
um ekki getað fengið drenginn
tímabundið á meðan dóttir okk-
ar kláraði meðferðina. Auðvitað
fékk hún ekkert tækifæri til þess.
Hún auðvitað féll, barnið tekið af
henni og hún hefur ekki fengið að
hitta hann síðan. Þegar við fórum
á fund hjá barnaverndarnefnd, ég
og maðurinn minn, til að fá út-
skýringar á því hvers vegna við
hefðum ekki fengið tækifæri á að
fá drenginn til okkar, þá stóð þar
skráð að við hefðum ekki sóst eft-
ir því. Og við sögðum: Við getum
ekki sótt um eitthvað sem við vit-
um ekki hvað stendur til. Í skjóli
nætur var hann tekinn af okkur
og settur í fóstur.“
Ekki aðili málsins
Guðbjörgu hefur reynst erfitt að
fá viðhlítandi skýringar á stöðu
dóttursonar síns. Móðir drengs-
ins var fengin til að skrifa undir
einhverja pappíra gegn því að fá
umgengni við son sinn. Guðbjörg
fær ekkert að vita um innihald
þessara skjala að eigin sögn.
„Mér skilst að til að hún fengi
að hitta hann þá þyrfti hún að
skrifa undir einhver skjöl. Ég fæ
ekkert að vita hvaða skjöl það
voru því ég er náttúrlega ekki aðili
að þessu máli.“
„Hann er hjá fósturforeldr-
um, sem eru yndislegir og ekkert
út á þá að setja. Nema það, sem
við erum mjög ósátt við, að systir
drengsins, sem er í fóstri hjá okk-
ur, fær að hitta bróður sinn einu
sinni í mánuði. Fósturforeldrarn-
ir koma og sækja hana á sunnu-
dögum, fara með hana heim til
sín og hún ver deginum með
bróður sínum. Við fórum fram
á það að við fengjum líka þessa
umgengni. Hann má alveg vera í
fóstri en við viljum fá að umgang-
ast hann. Við báðum um að fá
að hitta hann þá daga sem syst-
ir hans fær að hitta hann. Hann
gæti þá komið til okkar eða við til
þeirra í svona klukkutíma eða tvo.
Því var neitað.“
Guðbjörg á erfitt með að skilja
þessa afstöðu. Þar sem dreng-
urinn fái að njóta umgengni við
systur sína þá óumflýjanlega fær
hann að heyra af ömmu sinni og
afa.
„Af hverju má hann ekki vita
af okkur? Systir hans mun alltaf
segja honum frá okkur. Auðvitað
munu vakna spurningar og svona
hjá honum síðar meir. Við höfum
fengið að hitta hann einu sinni í
klukkutíma undir eftirliti fóstur-
foreldra og barnaverndarnefnd-
ar. Við vorum með þrjá fullorðna
aðila yfir okkur á meðan við lék-
um við þetta litla barn sem þekkir
okkur ekki neitt.“
Mega ekki hallmæla barna-
verndarnefnd
„Við erum alveg ofboðslega reið
út í barnaverndarnefnd og höf-
um verið tekin á teppið fyrir að
tala illa um barnaverndarnefnd,“
segir Guðbjörg og bætir við að
þau hjónin hafi reynt að fara fram
á rýmri umgengnisrétt en verið
neitað um hann. Þau geta aftur
sótt um eftir ár.
„Við þráum að fá að hitta þetta
litla grey. Við erum bara ofboðs-
lega reið. Dóttir mín vissi ekki að
það ætti að taka hann, hann er
tekinn í skjóli nætur eins og ein-
hver hlutur.“
Móðir ekki fengið að hitta
drenginn
„Forræðið er hjá barna-
verndarnefnd. Svo fer hún á fund
og hún fær að hitta hann fjór-
um sinnum á ári, en hún neit-
ar því, vill hitta hann oftar. Og þá
allt í einu er því fækkað í tvisvar
á ári. Og hún hefur ekkert fengið
að hitta hann. Fær það kannski í
nóvember,“ segir Guðbjörg.
„Föðursystir drengsins reyndi
líka að fá hann til sín. Hún fékk
bara neitun. Það væri búið að
ráðstafa drengnum. Barna-
verndarnefnd segir alltaf að það
sé reynt að halda barni innan
fjölskyldunnar en í þessu tilviki
var allt tínt til svo að föðursystir
hans fengi hann ekki. Alls konar
tilbúningur, hún átti að hafa far-
ið í meðferð og tínt til að dótt-
ir hennar hefði verið tekin á ein-
hverjum bíl. Hún fékk meira að
segja uppáskrifað frá Vogi að hún
hefði aldrei farið í meðferð, en
samt gekk þetta ekkert.“
Ekki á grafarbakkanum
Guðbjörg telur mögulegt að
ein ástæða þess að hún fái ekki
drenginn til sín sé aldur hennar.
„Ég er 57 ára og maðurinn
minn er 62 ára. Við erum ekkert
á grafarbakkanum þannig séð.
Þetta er mjög furðulegt og við
fengum engan rökstuðning fyr-
ir því af hverju við fengjum ekki
að taka hann. Ég spurði meira að
segja ættingja sem starfar inn-
an barnaverndar í öðru bæjar-
félagi hvort að aldurinn okkar
hefði þarna eitthvað að segja, en
það átti ekki að vera. Hann væri
kannski á gráu svæði en ekkert
agalegt.
Forsendurnar fyrir því að við
megum það ekki eru að við höf-
um ekki viljað það. Hvernig sækj-
umst við eftir einhverju sem við
vitum ekki að þurfi að sækjast eft-
ir? Svo er þetta svo langt mál og
margt að gerast. Eins og ég segi,
maður hugsar á hverjum degi til
hans. Hann er eins árs síðan í júní
„Í skjóli nætur var hann tekinn af okkur og settur í fóstur“
n Guðbjörg fær dótturson sinn ekki í fóstur þrátt fyrir fósturleyfi n Barnaverndarnefnd segir hana ekki hafa viljað drenginn n Geymir bréf inni í skáp sem drengurinn fær að lesa þegar hann verður eldri
„Við erum bara ofboðs-
lega reið. Dóttir mín
vissi ekki að það ætti að taka
hann, hann er tekinn í skjóli
nætur eins og einhver hlutur.
Erla Dóra
erladora@dv.is
Guðbjörg
með drenginn
áður en hann
var tekinn.