Ársrit um starfsendurhæfingu - 2019, Qupperneq 36

mér mikið. Þar gat ég unnið með sjálfa mig
og sjálfstraustið. Ég tók að átta mig á að í
kulnunarástandi missir maður stjórnina að
vissu leyti.“
Varstu ólík sjálfri þér í þessu ástandi?
„Já, ég breyttist. Áður tók ég mikinn þátt
í félagsstörfum, var gjarnan formaður
starfsmannafélags þess fyrirtækis sem
ég vann hjá hverju sinni, átti sæti í
nemendafélögum, tók að mér veislustjórn í
brúðkaupum og þannig mætti lengi telja. Ég
hef alltaf átt auðvelt með að tala fyrir framan
fólk og verið opin í samskiptum. Í MBA-
náminu breyttist ég hins vegar úr þessari
félagsveru í manneskju sem lét lítið fyrir sér
fara, gekk næstum með veggjum. Ég átti
beinlínis erfitt með samræður, hvað ég ætti
að tala um. Ég tók að forðast að hitta fólk. Ég
áttaði mig á þessari breytingu og fannst hún
einkennileg.“
Veikindin höfðu áhrif á
fjölskylduna
Hvað með umhverfið, tók maðurinn þinn
eftir breytingu á þér?
„Hann gerði það en það tók dálítinn tíma.
Ég breyttist minna í umgengni við mína
nánustu heldur en við utanaðkomandi fólk.
Þetta voru fyrstu einkennin um það sem í
vændum var. Sem dæmi um hvernig ég
breyttist var að ég var endalaust þreytt. Við
hjónin vorum að gera upp hús á lands-
byggðinni, gamlan sveitabæ. Eftir að ég fékk
þessi einkenni þá tók ég ekki þátt í neinu
starfi, bara svaf. Maðurinn minn er mjög
duglegur og það olli mér samviskubiti að
gera ekki neitt í uppbyggingarstarfinu. Eftir
nokkurn tíma spurði hann hvort mér leiddist
að taka þátt í þessu. Þannig áttaði hann sig
á því hvað væri að gerast. Hann stóð mjög
þétt við bakið á mér í gegnum mitt bataferli.
Þessi veikindi mín höfðu auðvitað áhrif á
börnin og fjölskyldulífið meðan þau voru að
ganga yfir en það er liðin tíð sem betur fer.
Ég var sem sagt árið 2015 komin með fyrstu
einkenni um kulnun, þreytu, félagsfælni,
kvíða og minnkandi sjálfstraust. Þetta varð
þess valdandi að ég leitaði á bráðdeild
geðdeildar það ár. Þá var ekki gripið nógu vel
inn í þessa óheillavænlegu þróun. Sennilega
hefði mátt afstýra kulnunarástandinu ef það
hefði verið gert. Ég fékk að vísu kvíðalyf hjá
geðlækni og sagði upp í vinnunni hjá Lava
Hostel – en það dugði ekki.
Ég hef átt erfitt með að segja nei. Ég bauð
stjórn hostelsins að vera áfram þangað til
búið væri að ráða nýja manneskju þótt ég
væri í reynd óvinnufær af örmögnun. Ég vildi
á þessum tíma hætta vinnu til að geta lokið
mastersnáminu í HR – enda taldi ég þá að
örmögnunin væri fyrst og fremst þunglyndi
og kvíði.
Svo gerist það um þetta leyti að rosalega
spennandi starf er auglýst í blöðunum.
Þótt ég vissi að ég væri þreytt og þyrfti
að ná mér upp ákvað ég að sækja um
starf markaðsstjóra hjá TM Software,
dótturfyrirtæki Origo. Ótrúlega flott starf í
markaðsmálum hjá fyrirtæki sem sér um
vef-, ferða- og heilbrigðislausnir. Ég hafði
litið til þessa fyrirtækis þá fyrir nokkru. Áður
en ég sótti um ráðfærði ég mig við lækni,
hvort ég væri tilbúin til að sækja um. Hann
gaf „grænt ljós“ á það.
Ég sótti um og fékk starfið en sagði að ég
væri ljúka verkefninu hjá Lava Hostel og
einnig að ljúka MBA námi við HR og gæti því
ekki verið í fullu starfi fyrr en um vorið. Þarna
var ég sem sagt komin með auk reksturs
heimilisins, tvö störf og í námi. Ég var líka
þvílíkt að reyna að standa mig í nýja starfinu
í umhverfi þar sem fyrir voru æðislegur
yfirmaður og skemmtilegt samstarfsfólk.

Ég fór í sumarfrí í júní 2016, nýbúin að ljúka
MBA-náminu. Þá strax fékk ég bullandi
samviskubit og leið þannig að mér fannst
ég ekki gera nóg. Ég ákvað því að taka eitt
verkefni með mér í sumarfríið – til þess að
reyna að vinna mér inn einhverja punkta.
Þetta voru afdrifarík mistök. Í sumarfríinu
í Frakklandi fann ég svo aftur fyrir þessari
örmögnun sem áður hafði hrjáð mig. Ég gat
ekki byrjað á verkefninu, var óendanlega
þreytt og fann fyrir minnisleysi. Ég stóð til
dæmis við hraðbanka og ætlaði að taka út
peninga en gat með engu móti munað pin-
númerið á kortinu sem ég nota daglega.
Þetta var stórfurðulegt og ég fann til ótta.“
Vaxandi kulnunareinkenni
„Þegar ég kom úr sumarleyfinu fékk ég
fastráðningu. Áður ákvað ég að vera hrein-
skilin við minn yfirmann, segja honum að
ég hefði þurft að hætta í síðustu vinnu og
ofkeyrt mig – orðið kulnun var varla komið í
umræðuna þá. Ég sagðist vera að jafna mig
og yfirmaðurinn sýndi þessu góðan skilning.
Við tók svo tímabil þar sem kulnunarein-
kennin ágerðust í stækkandi skrefum,
veikindadögum fjölgaði vegna þess að mig
skorti einbeitingu. Ég sat í bílnum á bílastæði
fyrirtækisins æ ofan í æ hágrátandi og fann
að ég gat ekki farið þangað inn. Ég vissi
ekki hvað ég átti að gera og endaði með
því að keyra aftur heim. Ég höndlaði ekki
aðstæðurnar.“
Hvað gerðir þú þá?
„Þá erum við eiginlega komin að upphafi
Núna finnst mér þetta hafa
verið frábært tækifæri til að fara
í alla þessa sjálfskoðun og geta
fundið út hvað hrjáði mig. Að
horfa inn á við leiðir ýmislegt í ljós.
Ég er metnaðargjörn en maður
má ekki ganga á varaforða sinn.“
36 virk.is