Morgunblaðið - 01.11.2019, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. NÓVEMBER 2019
✝ Lárus Gríms-son fæddist í
Reykjavík 3. mars
1951. Hann lést á
Krabbameinsdeild
Landspítalans 23.
október 2019.
Foreldrar Lár-
usar voru Grímur
Jónsson læknir, f.
28. september
1920, d. 23.3. 2004
og Gerda Marta
Jónsson, f. 29.5. 1924, d. 13.11.
2013. Þau eignuðust 6 börn og
var Lárus næstelstur. Systkini
hans eru Grímur, Þórarinn,
Jónína, Bergljót og Egill.
Lárus giftist eftirlifandi eig-
inkonu sinni, Jóhönnu Daðeyju
Kristmundsdóttur, f. 23.6. 1952,
þann 29.7. 1972. Dætur þeirra
eru: 1) Þórdís Harpa, f. 19.5.
1973, hennar maður er Hákon
Bergmann Óttarsson, f. 27.8.
1969 og eiga þau 3 börn: a) Em-
ilía Bergmann, f. 22.3. 2000, b)
Lárus Bergmann, f. 22.5. 2002
loðnuskipstjóri landsins til
margra ára. Lárus byrjaði á
hafrannsóknarskipi en langaði
að læra hringnótarveiðar og
fór niður í Persaflóa á nótabát.
Eftir veruna í Persaflóanum
varð hann afleysingaskipstjóri
á Ljósfara ÞH. Eftir það starf-
aði Lárus eitt sumar sem skip-
stjóri á vegum FAO á Balí.
Hann kom aftur heim og var
meðal annars skipstjóri á Haf-
rúnu ÍS, Hilmi II, Júpíter,
Sunnubergi NS og var síðast á
Lundey NS. Síðar starfaði Lár-
us hjá Brimrúnu við að selja
fiskileitartæki, einnig starfaði
hann sem skipstjóri í Marokkó
og Máritaníu á árunum 2013-
2015. Síðustu árin hafði Lárus
verið skipstjóri á hvalaskoð-
unarskipum ásamt því að leysa
af sem skipstjóri á Friðriki Sig-
urðssyni við sæbjúgnaveiðar.
Þegar fjarvera á sjó minnkaði
stundaði Lárus hestamennsku
með systkinum sínum, einnig
var hann mikill áhugamaður
um flug.
Útför Lárusar fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 1.nóv-
ember 2019, klukkan 13.
og c) Benedikt
Bergmann, f. 3.11.
2008. 2) Gerða
Kristín, f. 4.9. 1978,
hennar maður er
Andri Már Krist-
insson, f. 21.4. 1981
og eiga þau 2 börn:
a) Elísabet Daðey,
f. 20.5. 2008 og b)
Eva Gabríela, f. 6.5.
2011, 3) Karen Ýr,
f. 12.4. 1982, henn-
ar maður er Guðmundur Sveinn
Hafþórsson, f.21.11.1980 og
eiga þau 2 börn: a) Heiða Dögg
f.09.11.2007 og Helena Rut f.
19.1. 2014, 4) Hanna Heiða, f.
10.4. 1986, hennar maður er
Steindór Sigurgeirsson, f. 26.5.
1971 og á hann 4 börn.
Lárus ólst upp í Laugarási
Biskupstungum og fluttist til
Hafnarfjarðar 1967. Lárus
byrjaði ungur til sjós eða 16 ára
og varð skipstjóri upp úr tví-
tugu. Árin til sjós urðu um 40
og varð hann einn aflasælasti
Ég kveð með söknuði minn
elskaða eiginmann. Ég veit ekki
hvernig ég á að halda áfram án
þín, þú varst kletturinn minn og
ég þinn en lífið okkar tók ótrú-
legum breytingum á svo stutt-
um tíma að enginn áttaði sig á
því hversu stutt væri eftir. Allt-
af hélst þú í húmorinn þinn, al-
veg fram á síðasta dag, auð-
mjúkur og sáttur við þitt líf.
Þú áttir eina ósk sem var að
geta borðað eina góða máltíð
með fjölskyldunni þinni, sú ósk
rættist ekki. Þú gerðir allt með
stæl og líka þetta. Ég er þakk-
lát fyrir tímana okkar saman og
óendanlega þakklát fyrir gull-
molana okkar fjóra sem standa
nú sem klettar við hlið mér nú
þegar þú ert farinn í þína síð-
ustu ferð.
Hvíldu í friði, ástin mín, og
takk fyrir allt. Ég mun elska
þig, alltaf.
Ást mín fær aldrei fölnað,
því eilíft líf mér hún gaf.
Aldirnar hrynja sem öldur
um endalaust tímans haf.
Aldir og andartök hrynja
með undursamlegum nið;
það er ekkert í heiminum öllum
nema eilífðin, guð – og við.
(Sigurður Nordal)
Þín eiginkona,
Jóhanna Daðey.
Hann pabbi minn var skip-
stjóri með stóru S-i og hann var
líka pabbi með stóru P-i. Allt
sem hann tók sér fyrir hendur
gerði hann vel og af metnaði.
Aflasæll yfirmaður sem krafðist
mikils af mönnum sínum, ekki
féll það öllum í geð en þeir sem
stóðu sig vissu það. Hann fór
ekki í manngreinarálit, barn-
elskur og dýravinur mikill.
Hann helgaði líf sitt atvinnu
sinni og gaf allt í sjómannslífið,
það var eflaust ekki auðvelt,
sjórinn tók og sjórinn gaf.
Hann var kletturinn minn,
fyrirmyndin mín. Hann var
virkur þátttakandi í lífi okkar
fjölskyldunnar og passaði að
vera alltaf í sambandi. Hann var
besti afinn og barnabörnin elsk-
uðu hann, það var aldrei logn-
molla í kringum hann. Börnin
mín syrgja sárt besta vin sinn
og trúnaðarfélaga sem alltaf var
hægt að spjalla við.
Þetta spil sem hann dró í
restina var ekki spil að hans
skapi, brattasta brekkan og ansi
kröftugur endir á lífinu. Greind-
ur og dáinn á fjórum vikum,
sleginn á koddann og náði ekki
að reisa sig við. Óendanlega erf-
iður tími að horfa upp á þennan
stóra klett veslast upp, verða að
engu og lúta í haldi fyrir einum
óvægnasta sjúkdómi sem til er.
En hann pabbi minn gerði allt
með stæl og hann veiktist og dó
með stæl. Hann var sáttur við
lífshlaup sitt, stoltur af sínum
konum og aðdáunarvert að sjá
samband þeirra mömmu í rest-
ina, tveir klettar hlið við hlið. Í
grimmleika sínum var líka svo
margt fallegt. Fallegt, traust og
sterkt samband okkar stelpn-
anna fimm sem eftir stöndum
þegar hann pabbi hefur ýtt úr
vör frá okkar bryggju.
Elsku pabbi, takk fyrir allt,
takk fyrir umhyggjuna, vinátt-
una, áhugann, stuðninginn,
gleðina, hláturinn, húmorinn,
samverustundirnar, sameigin-
lega mataráhugann, ferðirnar
okkar til Flórída og allt hitt. Þú
lofaðir mér því að þú myndir
fylgja mér út lífið og koma við
og við og kíkja á pabbastelpuna
þína þó að þú værir horfinn úr
minni tilvist. Ég veit að þú ert
þarna, þú fórst allt of fljótt og
allt of hratt. Gamli fíllinn hefur
verið veginn. Sorgin er óbærileg
og þín er sárt saknað af hálfu
okkar allra, stór karakter sem
átti hlut í öllum sem á vegi þín-
um urðu.
Elsku pabbi minn, guð geymi
þig og englarnir vaki yfir þér.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Amen.
Þín pabbastelpa
Þórdís Harpa Lárusdóttir.
Elsku pabbi, að setjast niður
og skrifa minningargrein um
þig hefur reynst mér vera óyf-
irstíganlegt verkefni. Hvað get-
ur maður sagt um svona risa-
stóran karakter sem hreif alla
með sér frá fyrsta augnabliki,
tók öllum opnum örmum, var
harður húsbóndi, á sjó og landi,
en samt svo ótrúlega sanngjarn
og blíður, hlustaði ekki á neitt
kjaftæði og elskaði okkur stelp-
urnar og barnabörnin svo undur
heitt. Þú skildir eftir fótspor í
hjörtum margra.
Ég er enn að reyna að átta
mig á þessum raunveruleika að
þú sért farinn, horfinn, kemur
aldrei aftur.
Við eigum hrúgu af minning-
um með þér. Þegar við vorum
litlar og þú varst að koma heim
af sjónum. Eftirvæntingin var í
hámarki. Að bíða niðri á
bryggju með krullur í maganum
af spenningi. Það var alltaf fjör
í kringum þig, nenntir endalaust
að ærslast með okkur og stríða.
Allar sumarbústaðaferðirnar,
útilegurnar, utanlandsferðarnar,
bryggjurúntarnir og öll prakk-
arastrikin, minningarnar eru
endalausar. Í seinni tíð varstu
okkur systrum ómetanlegur
stuðningur í öllum þeim ævin-
týrum sem við tókum okkur fyr-
ir hendur, alltaf hringdirðu á
hverjum einasta degi til þess að
fá fréttir og alltaf sagðirðu allt
gott, sama hvað. Þú varst án efa
besti afinn að mati barna-
barnanna þinna, það var alltaf
best að vera hjá afa og ömmu
því að þar giltu engar reglur.
Takk fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig. Takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir stelpurnar mínar.
Takk fyrir að vera besti vinur
minn. Takk fyrir að vera klett-
urinn minn í gegnum súrt og
sætt. Takk fyrir að verða ekkert
rosalega reiður þegar ég keyrði
í gegnum bílskúrshurðina á nýja
fína bílnum þínum þegar ég var
16 ára.
Þrautaganga þín var óhugn-
anlega stutt, þverbrött og þyrn-
um stráð en þú fórst sáttur frá
borði og hræddist ekkert. Tókst
á þig þennan mikla ólgusjó með
æðruleysið uppmálað og húm-
orinn að vopni. Það eina sem þú
áttir eftir að gera var að borða
góðan mat með fjölskyldunni
þinni, sem því miður náðist ekki
þar sem þessi illvægni sjúkdóm-
ur hreif þig á brott áður en
nokkur gat rönd við reist. Þú
kvaddir þennan heim umvafinn
englunum þínum og þannig vild-
irðu hafa það.
Nú hefur þú siglt á ný mið
fjarri heimabyggð. Við sitjum
eftir með mölbrotin hjörtu. Þótt
sorgin sé óbærileg þessa stund-
ina munum við læra að lifa með
henni og minnast þín með
hlátri, gleði og Bítlunum, rétt
eins og það á að vera. Ég veit
að þú vakir yfir okkur og passar
upp á okkur.
Sofðu rótt elsku pabbi minn,
þangað til næst.
Þín dóttir
Karen Ýr.
Allt er orðið hljótt. Pabbi
minn er farinn eftir stutta
sjúkralegu sem rændi hann líf-
inu á fjórum vikum. Við sem
stöndum eftir erum tóm, dofin
og skiljum ekki til hlítar hvað
nákvæmlega hefur gerst. Þegar
tíminn leiðir okkur áfram mun-
um við átta okkur á skarðinu
sem hefur myndast og að það
muni aldrei fyllast aftur. Það
mun enginn hlaupa á eftir
barnabörnunum sem skríkja úr
hlátri á meðan afi þeirra leikur
við þau eins og hann væri jafn-
aldri þeirra og gefur þeim sæt-
indi og ís á ókristilegum tímum
í óþökk foreldranna.
Pabbi minn var einstakur
maður. Hann var harður og
ákveðinn en á sama tíma ein-
staklega góður, hjartahlýr,
fylginn sér og réttsýnn. Hann
tók öllum jafnt, með húmor á
við landslið uppistandara og
elskaði fjölskylduna sína skil-
yrðislaust. Mig langar að þakka
þér, pabbi minn, fyrir gleðina,
stuðninginn, styrkinn, hláturinn,
áhugann, góðmennskuna, gjaf-
mildina sem náði til allra, vin-
skapinn, samtölin, léttleikann,
samkenndina, hjálpsemina og
elskuna. Á einhvern hátt verð-
um við að læra að lifa lífinu án
þín. Það er til ógrynni af minn-
ingum sem létta okkur lífið lítil-
lega á þessum krefjandi tímum
og munum við sækja í þær
óspart og halda minningu þinni
himinhátt á lofti því þú varst
einfaldlega bestur. Elsku pabbi,
söknuðurinn er óbærilegur en
þú myndir aldrei vilja að við
legðumst í volæði og héldum líf-
inu ekki áfram. Ég elska þig svo
heitt og innilega og er óend-
anlega þakklát fyrir sambandið
sem við áttum sem dafnaði svo
fallega í seinni tíð. Haltu áfram
að heimsækja mig, nærvera þín
er svo góð og heilandi. Sigldu
nú áfram inn í nýja veröld þar
sem þér verður fagnað þegar þú
leggur þar að bryggju.
Eitt er það sem aldrei gleymist,
aldrei, það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson)
Litla stelpan þín,
Hanna Heiða.
Elsku besti pabbi minn – orð
fá ekki lýst hvað það er ósann-
gjarnt að þú varst tekinn frá
okkur allt of snemma. Ég bíð
eftir símtali frá þér sem hljóðar
svo: Stína mín, hvað er að
frétta? og vantar eitthvað?
Enginn tekur á móti manni í
Dalprýði með: Hvað má bjóða
þér? Kaffi, bjór, koníak, vatn –
eitthvað? Koníak!
En með þessu verðum við að
lifa – án þín.
Þú tókst veikindum þínum
eins og herforingi, þakkaðir
hjúkrunarfólki og læknum fyrir
hverja einustu stungu og aldrei
misstir þú húmorinn. Einu sinni
opnaðir þú augun og sagðir: ja
nu er jeg död. Æðruleysið gagn-
vart veikindum þínum fékk mig
til að sjá hvað þú varst stór kar-
akter.
Þú varst svo stoltur af mér
þegar ég kláraði gullsmíðina,
hringdir á hverjum degi og
sagðir: þetta er afrek, Stína
mín. Alltaf studdir þú við bakið
á okkur systrum og sýndir
áhuga á því sem við vorum að
gera.
Það eina sem við getum gert
er að þakka fyrir þig og tímann
þinn með okkur. Þú gafst mér
húmorinn og tónlistaráhugann.
Í æsku vaknaði ég oft við Bítl-
ana alveg í botni úr græjunum
þínum – auðvitað dýrustu græj-
unum! Allt það dýrasta og flott-
asta fyrir þig.
Hver á að kalla mig Stínu?
Stórt skarð er í hjörtum okk-
ar allra en þegar ég horfi á haf-
ið hugsa ég um þig, þar ertu og
í hjarta mínu.
Í þínu nafni ætla ég að lifa
lífinu lifandi og láta drauma
mína rætast.
Þín dóttir
Gerða (Stína).
Mig langaði að hripa niður
nokkur orð um tengdaföður, vin
og afa barnanna minna, Lárus
Grímsson, fv. skipstjóra, sem
féll frá langt fyrir aldur fram
eftir snögg og erfið veikindi.
Leiðir okkar lágu saman þegar
ég var svo heppinn að næla mér
í elstu dóttur hans Þórdísi og
urðum við fljótlega mjög góðir
vinir. Vinskapur sem óx með ár-
unum og áttum við alltaf gott
skap saman og höfðum báðir
gaman af að hnýta góðlátlega
hvor í annan.
Ég komst fljótlega að því að
fólk í kringum mig, sérstaklega
úr sjávargeiranum, bar mikla
virðingu fyrir Lárusi, hann var
aflakló og grjótharður skipstjóri
og ég hitti meira að segja einn
sem hann setti í land en hann
var ekki eins hrifinn.
Við fjölskyldan erum varla
búin að átta okkur á hvernig
þetta gat allt gerst enda liðu
ekki nema fjórar vikur frá því
að hann greindist og þangað til
hann féll frá, það mun sennilega
taka okkur langan tíma að gera
það fráfall upp og verður erfitt
að fylla það mikla tómarúm sem
hann skilur eftir.
Lárus var afar skemmtilegur
maður, glasið alltaf fullt, mjög
hreinskilinn, sagði hlutina
hreint út og gott var að leita til
hans með alla hluti. Hann sá t.d.
um flest bílakaup stórfjölskyld-
unnar fyrir utan Hummerinn
sem ég keypti sjálfur, hann kall-
aði hann olíufatið og sagði eftir
þau kaup að það eina góða við
þau væri að ég gæti látið jarða
mig í honum, sem á svo eftir að
koma í ljós, en vonandi er langt
í það.
Lárus var einnig frábær
gestgjafi og mér er minnisstætt
að alltaf þegar ég kom í heim-
sókn til hans var mér boðið í
einni runu: viltu kaffi, vatn, gos,
köku, bjór og svo endaði hann
rununa alltaf á: en koníak? En
ég man ekki nokkru sinni eftir
að hafa þegið það enda oftast
um að ræða snemmdags. En
hann passaði vel upp á að eiga
þetta fyrir vini sína en drakk
ekkert af því sjálfur.
Betri afa var erfitt að finna
og voru barnabörnin öll tengd
honum nánum böndum enda afi
alltaf til í að ærslast og leyfa
þeim að gera eitthvað sem
amma var búin að banna að for-
skrift foreldranna. Mér er t.d.
mjög minnisstætt þegar elsta
dóttir okkar, hún Emilía, fór í
fyrsta skipti í næturpössun
nokkurra mánaða gömul til
ömmu og afa.
Við höfðum háleitar hug-
myndir um að barnið skyldi
ekki kynnast sælgæti af nokkr-
um toga fyrstu ár lífs síns en
það komst greinilega ekki til
skila til afans því þegar við sótt-
um barnið sat það í öllum föt-
unum í baðvaskinum fullum af
vatni með heila Kit
Kat-súkkulaðistöng uppi í sér,
afinn skellihlæjandi að unga
pabbanum eldrauðum í framan.
En við hlógum mikið að þessu
atviki í gegnum tíðina.
Svona var hann, gerði það
sem honum datt í hug alveg
spontant. Þessi grein dugir því
miður ekki í allar skemmtilegu
sögurnar um tengdó og allar
gæðastundirnar sem við áttum
með honum og Jóhönnu, bæði
hér heima og í húsinu okkar í
Orlando.
Elsku Lárus, það er þyngra
en tárum taki að hripa þessi
kveðjuorð niður enda ekkert
okkar hreinlega tilbúið að missa
þig frá okkur svona snemma en
við ráðum víst illa við lífsins
gang.
Farðu í friði, elsku vinur, og
sjáumst vonandi í bréfþunnum
pönnukökum þarna uppi.
Kveðja frá „nýja“ gamla fíln-
um,
Hákon Bergmann
Óttarsson.
Elsku besti afi, ég er mjög
þakklát fyrir allt sem þú gerðir
fyrir mig og með mér, til dæmis
að fara með mig til hestanna
eða á hestbak. Það besta sem
þú hefur gert fyrir mig er að
eyða tíma með mér og hlusta á
mig, ég gat sagt þér allt. Þú
varst góður, skemmtilegur og
bestur, lést mig alltaf brosa eða
hlæja.
Þú gast alltaf gert grín að
öllu. Það var yndislegt að vera
með þér fyrir vestan í sumar,
þú leyfðir mér að keyra traktor-
inn.
Minningarnar okkar eru
endalausar og bestu minningar í
heimi. Þú ert langbesti vinur
minn og langbesti afi í heimi.
Þú ert pottþétt að gera bestu
pönnukökurnar í heimi, einmitt
núna, og þær eru bréfþunnar.
Vonandi er sykur og sulta í
himnaríki.
Ég mun sakna þín svo mikið,
elsku besti afi minn. Ég veit að
þú munt láta alla hina englana
og Guð hlæja.
Ég veit að þér líður betur
núna. Góða ferð í sumarlandið.
Hvíldu í friði.
Þín
Heiða Dögg (Gulla).
Í dag kveðjum við ástkæran
bróður okkar, Lárus Grímsson,
með djúpum söknuði. Það hefur
verið höggvið stórt skarð í okk-
ar þétta systkinahóp.
Líf okkar systkina hefur snú-
ist meira og minna um hesta-
mennsku. Í kringum 2007, þeg-
ar fór að hægjast um hjá Lalla,
þá náðum við annað slagið að
dobla hann með okkur á hest-
bak.
Þá varð ekki aftur snúið og
Lalli keypti fyrsta hest sinn,
hana Hrímu, um 2010. Þá
tengdumst við systkinin enn
sterkari böndum.
Gleðistundirnar voru ófáar
hjá okkur. Þeir sem þekkja
Lalla vita að það var aldrei
lognmolla í kringum hann.
Hrókur alls fagnaðar, sérlega
orðheppinn. Prakkaraskapurinn
var aldrei langt undan.
Margs er að minnast. Lalli
var snöggur upp á lagið og mý-
mörg tilsvör og hnyttnar at-
hugasemdir hans koma upp í
minningunni.
Í hópnum er fyrirbærið „Ani-
mal Class“ vel þekkt; en það
var Lalli sem var höfundur
þess. Þá þarf að ferja fólk á
milli staða í hestaferðum og
stundum var mannskapnum
stungið í hestakerru í þeim er-
indagjörðum. Engar flugfreyjur
eru á Animal Class og þar sáu
menn sjálfir um veitingar og
skemmtun.
Hans yndi voru reiðtúrar
með góðum hópi af skemmtilegu
fólki sem enduðu með góðum
mat og mikilli gleði.
Sérstakt tilhlökkunarefni
voru réttarferðirnar sem voru
árviss viðburður síðan 2009.
Því miður komst hann ekki
með í ár vegna veikinda. Þá
myndaðist visst tómarúm sem
við gerðum okkur grein fyrir að
ekki yrði fyllt.
Lalli bróðir lést eftir snarpa
baráttu við erfið veikindi og er
nú skarð fyrir skildi.
Hvíl í friði, elsku bróðir.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Elsku Jóhanna og fjölskylda,
megi góður Guð styrkja ykk-
ur
á þessari erfiðu stundu.
Þórarinn Grímsson og
Sigrún Sæmundsdóttir,
Bergljót Grímsdóttir og
Gunnar Friðriksson,
Jónína R. Grímsdóttir.
„Frú Guðrún! Góðan daginn!
Er hann kominn upp á sína
fögru fætur?“
Í símanum er Lalli að spyrja
um litla bróður sinn, sem liggur
steinsofandi uppi í; nýkominn
heim af sjónum. Þetta ávarp var
orðið kunnuglegt og spunnust
oft skemmtilegar samræður og
athugasemdir frá því – enda
Lalli bæði orðsnar og meinfynd-
inn maður.
Egill og Lalli voru góðir fé-
lagar og náðu vel saman. Þeir,
ásamt Nonna og Dodda, Jónínu
og Beggu, leiddu saman hesta
sína, bæði í orði og á borði, og
aldrei nein lognmolla í þeim fé-
lagsskap.
Með hestamennskunni
styrktust bæði vina- og systk-
inabönd, sem voru þó styrk fyr-
ir og ég veit að Egill og Lalli
áttu oft góðar stundir í hesthús-
inu.
Rætt var um menn og mál-
efni; lífið og tilveruna og menn
sáttir við sinn hlut.
Lárus Grímsson