Morgunblaðið - 01.11.2019, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. NÓVEMBER 2019
✝ Ingibjörg Elí-asdóttir fædd-
ist í Keflavík 16.
nóvember 1933.
Hún lést 17. októ-
ber 2019.
Hún var dóttir
Ásgerðar Ólafar
Eyjólfsdóttur, f.
21.9. 1911, d.
18.12. 1993, og Elí-
asar Þorsteins-
sonar, f. 1.3. 1892,
d. 25.3. 1965.
Hún átti einn bróður, Þór-
arin Ívar Haraldsson, sam-
mæðra, f. 12.9. 1929, og þrjár
systur samfeðra: Guðrúnu, f.
9.9. 1919, d. 20.5. 2003, Mar-
gréti Sigrúnu, f. 25.11. 1921, d.
18.1. 1940, og Mörtu Kristínu,
f. 8.9. 1923, d. 6.3. 1980.
Þann 23.5. 1953 giftist hún
Jóhanni Péturssyni, f. 26.4.
1928. Foreldrar hans voru
Kristín Danivalsdóttir, f. 3.5.
1905, d. 9.11. 1997, og Pétur
Lárusson, f. 23.3. 1892, d.
4.5.1986.
Þau eignuðust sex börn:
1) Elías Ásgeir, f. 26.7. 1953,
hann er kvæntur Margréti
Hrönn Emilsdóttur, f. 11.5.
1954. Þau eignuðust fimm
börn: a) Jóhann Emil, f. 21.10.
1971, d. 21.10. 1971, b) Hildur
tvö börn, Margréti og Patrek.
3) Margrét Sigrún, f. 27.7.
1957, hún er gift Werner Ka-
latschan, f. 23.6. 1949, þau eiga
þrjú börn. a) Ingibjörgu Ýri, f.
4.9. 1982, hún á eina dóttur,
Álfrúnu Freyju. b) Pétur Þór, f.
18.6. 1986, hann er í sambúð
með Aurelie Ploquin, f. 25.12.
1985, og c) Sigrúnu Evu, f.
24.9. 1991.
4) Kristín, var gift Kristjáni
Ólasyni, f. 9.2. 1956, þau
skildu. Þau eiga fjögur börn. a)
Ingibjörgu Brynju, f. 22.1.
1978, hún er gift Paul Grant, f.
4.3. 1964, þau eiga tvö börn,
Mikael Anthony og Kristínu
Wallis. Fyrir átti Ingibjörg
Brynja Ástrósu Lilju Sigurðar-
dóttur. b) Thelma Dröfn, f. 4.6.
1980. Hún á þrjá syni. Adam
Frey Elíasson, Danival Orra
Jónsson og Kristján Gísla Jóns-
son. c) Kristján Pétur, f. 27.1.
1983, hann er kvæntur Heiðu
Birnu Guðlaugsdóttur, f. 15.11.
1983. Þau eiga tvö börn, Krist-
ján Breka og Móeyju Dóru. d)
Elías, f. 4.3. 1989, hann er trú-
lofaður Bryndísi Bjarnadóttur,
f. 19.9. 1990, þau eiga eina
dóttur, Sóllilju.
5) Jón Þorsteins, f. 28.9.
1961, hann á þrjár dætur, þær
eru Júlía Svava Tello, Guðrún
Hanna og Sólrún Glóð.
6) Jóhann Ingi, f. 21.2. 1963,
hann er kvæntur Mariana
Tamayo, f. 26.7. 1968.
Útförin fer fram frá Kefla-
víkurkirkju í dag, 1. nóvember
2019, klukkan 13.
Guðrún, f. 10.2.
1974, hún er trú-
lofuð og í sambúð
með Arnari Berg-
þórssyni, f. 13.3.
1972, þau eiga þrjú
börn, Benedikt
Orra, Evu Bryndísi
og Arneyju Lilju.
c) Jóhann Emil, f.
15.7. 1977, hann er
kvæntur Sigrúnu
Haraldsdóttur, f.
29.7. 1974, þau eiga tvær dæt-
ur, Hafdísi Sól og Elmu Hrönn.
d) Bjarki Már, f. 18.4. 1985,
hann er kvæntur Söruh Træne-
ker Elíasson, f. 13.3. 1986, þau
eiga einn son, Oskar. e) Rut, f.
17.12. 1986, hún er gift Stefáni
Ólafssyni Stefánssyni, f. 26.1.
1983. Elías átti son áður, Val-
geir, f. 8.7.1971, sem á tvö
börn.
2) Pétur, f. 11.12. 1954, hann
er kvæntur Sólveigu Einars-
dóttur, f. 9.12. 1954.Þau eiga
þrjú börn, a) Jóhann, f. 12.2.
1983, hann er kvæntur Höllu
Björk Sæbjörnsdóttur, f. 13.12.
1978, og eiga þau tvö börn,
Guðrúnu Ragnheiði og Pétur
Þór. b) Sunna, f. 16.6. 1986. c)
Einar, f. 29.5. 1989, hann er
kvæntur Sigrúnu Sigmunds-
dóttur, f. 11.3. 1988, eiga þau
Elsku mamma.
Það er skrítin tilfinning að
skrifa síðustu kveðju mína til
þín. Aðeins nokkrum dögum áð-
ur en þú yfirgafst okkur fór ég
með þér og pabba á Haustfagn-
aðinn hjá Hrafnistu þar sem ég
sá þig njóta þín innan um fólk
og fylgjast vel með öllu sem
fram fór. Þú varst alltaf mjög
félagslynd og vildir vera innan
um fólk.
Fyrstu minningar mínar voru
af þér í eldhúsinu þar sem þér
tókst alltaf að elda góðan mat
jafnvel þó að þú hefðir hvorki
bragð- né lyktarskyn eins og þú
varst vön að minna okkur á. En
þú sagðir mér að það hefði tekið
þig tíma að læra að elda og
varst ávallt þakklát hversu
pabbi hefði verið skilningsríkur
fyrstu árin sem þið bjugguð
saman. Þú og pabbi voruð gift í
66 ár og óluð okkur sex systk-
inin upp en það varst þú,
mamma, sem sást um uppeldið
og gerðir það vel. Það komu
barnabörn og barna-barnabörn
og þú varst mjög stolt í hvert
sinn sem fjölskyldan stækkaði.
Þegar ég hugsa til æsku
minnar kemur fyrst upp í huga
minn ótrúlega gott hljómplötu-
safn og góð hljómflutningstæki
þar sem ég setti á mig heyrn-
artólin og hlustaði á Dr. Hook-
plöturnar þínar. Ég man enn þá
textana og raula þá þegar ég
heyri lögin spiluð. Þú varst allt-
af opin fyrir að prófa eitthvað
nýtt eða breyta til og hafðir allt-
af eitthvað fyrir stafni.
Fyrir nokkrum árum sýndir
þú mér hvernig þú og mamma
þín gerðuð rabarbarasultu sem
ég geri núna á hverju sumri og
er alltaf þakklátur fyrir að geta
haldið í þessa hefð.
En nú ertu komin á friðsælan
stað og ert innan um annað fólk
sem þú saknaðir í lifanda lífi.
Ég veit að þú hittir mömmu
þína og pabba, systur þínar og
aðra vini sem þú eignaðist um
ævina. Hvíl í friði, elsku
mamma.
Þinn sonur
Jóhann (Jói).
Elsku besta mamma mín.
Það var mér mjög erfitt þeg-
ar ég fékk að vita að þú værir
dáin og ég var á sama tíma
staddur erlendis og gat ekki
kvatt þig. Reyndar kvaddi ég
þig og pabba í hvert sinn sem
ég fór utan með því hugarfari
að þetta gæti verið í síðasta sinn
sem ég sæi ykkur á lífi. En
samt varð þetta svo sárt þegar
að þessu kom.
Í síðasta sinn þegar ég heim-
sótti þig sagðirðu að þú værir
orðin svo gleymin. Ég sagði:
Fínt, því það hrjáir mig líka, og
væri nú ekkert til að hafa
áhyggjur af. Þú brostir og sagð-
ir: Jæja þá, þá skiptir það ekki
máli. Þú sagðist skrifa allt á
minnismiða og það virkaði vel,
nema þegar ég týni miðunum
mínum, sagðirðu og hlóst.
En hvað það var gaman að
koma til ykkar á sunnudögum
síðustu 10-15 árin með vínar-
brauð. Það varð að vera með
glassúr og súkkulaði og helst
mikið af hvoru tveggja á vínar-
brauðinu.
Ég hélt að ég væri góður í að
stilla sjónvarpið hjá ykkur. Það
var verkefnið mitt og ég hélt
lengi vel að ég væri einn í því að
stilla tækið. En ég komst að því
síðar að hin fengu að stilla það
líka. Þú sagðir við þau að hann
Elli hefði verið að fikta í sjón-
varpinu og það þyrfti að stilla
það aftur. Þú passaðir vel upp á
fjarstýringarnar og oft tók okk-
ur langan tíma að finna þær og
koma öllu aftur í gang.
Þú varst aldrei róleg ef þú
hélst að það væru óhreinindi
eða ryk heima hjá ykkur pabba.
Alltaf að taka til og þurrka af,
enda þyrfti allt að vera „spikk
og span“ eins og þú sagðir.
Það var ekki bara húsið sem
varð að vera í „tipp topp“
standi. Þú varst alltaf með
klæðaburðinn og skartgripina á
hreinu og hvað passaði saman
og átti við hverju sinni. Pabbi
naut góðs af því hvað þú hugs-
aðir vel um að hann væri snyrti-
lega til fara og vel til hafður.
Hann gerði aldrei athugasemd
við það sem þú lagðir til enda
varstu ákveðin ef á þurfti að
halda.
Ég man vel eftir því þegar
við vorum sex systkinin heima
og pabbi alltaf á sjó. Það var oft
mikið fjör og þegar við Pétur
bróðir mættum með alla strák-
ana í hverfinu í kex og mjólk.
Hvernig þú hafðir þrek í að sjá
um okkur öll á þessum árum
skil ég reyndar ekki, en það lýs-
ir karakter þínum vel. Líf sjó-
mannskonunnar var oft erfitt og
er enn.
Þegar barnabörnin fóru að
koma ljómaðir þú og fylgdist vel
með þeim og hvernig þeim gekk
í lífinu. Meira segja þegar ég
kvaddi þig í lok september
spurðir þú um barnabörnin og
barnabarnabörnin og ég var
alltaf með myndir í símanum af
þeim sem ég sýndi ykkur pabba.
Þið pabbi ljómuðuð alltaf þegar
myndirnar voru skoðaðar. Þið
kvödduð mig alltaf með því að
segja: Takk fyrir komuna, Elli
minn, og við biðjum að heilsa
Möggu og öllum krökkunum.
Ég gæti haldið endalaust
áfram, en ég er þakklátur fyrir
að hafa átt þig að svona lengi og
hvað við hlógum, þú, ég og
pabbi þegar ég sagði það nú
væru börnin ykkar að fara á eft-
irlaun. Þá sagðirðu: jahá, er ég
orðin svona gömul! Já, sagði ég,
þú ert orðin elsta konan í þinni
ætt.
Ég sakna þín svo mikið, elsku
mamma mín, og ég veit að Guð
tók vel á móti þér og mun
geyma þig og vernda um alla ei-
lífð.
Þinn sonur
Elías (Elli).
Ingibjörg Elíasdóttir tengda-
móðir mín lést 17. október síð-
astliðinn. Betri tengdamóður
gat ég ekki fengið, hún var ekki
aðeins tengdamóðir mín heldur
einnig góð vinkona.
Ég var aðeins 16 ára þegar
ég kom í fjölskylduna. Við Elli
unnum saman í sumarvinnu í
Jökli þar sem við kynntumst.
Hann kom alltaf með nesti að
heiman sem Ingibjörg útbjó
handa honum, en Elli gaf mér
ávallt með sér af nestinu. Við
höfum haft gaman af að segja
frá því að ég hafi í raun fallið
fyrir nestinu hans, svo honum.
Ingibjörg var sjómannskona,
var heimavinnandi þegar börnin
voru lítil en fór síðan út á vinnu-
markaðinn þegar börnin komust
á legg. Hún vann aðallega við
afgreiðslu í verslunum og síð-
ustu árin hjá Póstinum þar til
hún fór á eftirlaun.
Ég hugsaði oft til hennar
þegar ég var með mín fjögur
börn heima, hvernig hún fór að
með sex börn og eiginmann sem
var á sjó í mislangan tíma í
einu.
Henni fannst gaman að baka
og elda og var hún alltaf að
prófa nýjar uppskriftir. Hún
bakaði bestu kökurnar og eldaði
besta matinn sem er ótrúlegt
því hún var bæði með skert
bragðskyn og lyktarskyn. Börn-
in mín eiga uppáhaldsuppskrift-
ir frá henni, t.d. jólasmákök-
urnar með súkkulaðidropum.
Hún var mikill fagurkeri og
fylgdist vel með hvort sem það
var myndlist, fatatíska eða
hönnun af allri gerð. Hún var
ávallt vel tilhöfð, með litasam-
setningarnar á hreinu og nagla-
lakk í stíl. Eitt sinn var ég með
heimboð og þegar þau hjónin
komu þá sér hún að skórnir sem
hún hafði tekið með sér voru
ekki þeir réttu, því liturinn
passaði ekki við dressið. Svo Jói
fór heim og sótti þá réttu svo
henni liði vel í boðinu. Fyrir
nokkrum vikum fór ég með
hana í klippingu og hún horfði á
sjálfa sig í speglinum og sagði
við mig: Magga, ef ég væri í lagi
í höfðinu, þá hefði ég ekki valið
þessa blússu með þessum bux-
um. Já, þetta var hún, alveg
fram í það síðasta.
Ung varð hún skáti og hafði
gagn og gaman af þeim fé-
lagsskap, einu sinni skáti ávallt
skáti. Hún minntist oft á Finn-
landsferðina og þær konur sem
voru henni samferða í þeirri
skátaferð.
Hún var ein af stofnendum
Lionessuklúbbs Keflavíkur og
hafði mikla ánægju af þeirra
starfi enda mjög félagslynd
kona og mætti á alla fundi hjá
þeim þar til undir það síðasta.
Þetta tæpa ár sem þau hjón
Ingibjörg og Jói eru búin að
vera á Nesvöllum var henni erf-
itt í fyrstu. Þegar hún var búin
að sætta sig við dvölina þar, þá
leyndist engum sú ást og virð-
ing sem þau báru hvort fyrir
öðru. Þau vildu hafa rúmin sín
saman svo þau gætu haldist í
hendur þegar þau svæfu.
Elsku Ingibjörg mín, þakka
þér fyrir alla elskuna sem þú
hefur sýnt mér í gegnum lífið.
Ég veit að það hefur verið tekið
vel á móti þér í Sumarlandinu,
knúsaðu þau frá mér. Fjölskyld-
an öll mun passa vel upp á Jóa
þinn.
Blessuð sé minning þín.
Margrét H. Emilsdóttir.
Í dag verður til moldar borin
okkar kæra vinkona, Ingibjörg
Elíasdóttir. Ingibjörg var ein af
stofnendum Lionessuklúbbs
Keflavíkur sem stofnaður var í
maí 1982 og sat hún í fyrstu
stjórn félagsins. Árið 1999-2000
var hún formaður klúbbsins og
síðan virkur þátttakandi í hinum
ýmsu nefndum og félagsstarfi
öllu á meðan kraftar leyfðu.
Á langri ævi eru samferða-
mennirnir margir og misminn-
isstæðir eins og búast má við.
Okkur sem starfað höfum sem
þéttast með Ingibjörgu í gegn-
um árin, er hún um margt mjög
minnisstæð. Þessi hægláta fé-
lagslynda sjómannskona sem
hafði komið sex börnum til
manns, naut þess nú að vinna
með okkur að hinum fjölbreyttu
samfélagsmálum.
Hún kom ávallt jákvæð og
viljug að sérhverju verkefni sem
henni var falið, hvort sem um
var að ræða að keyra út mat-
arbakka til aldraðra, vinna að
fjáröflun eða undirbúa góugleði.
Öllum verkum sinnti hún af alúð
og af stakri vandvirkni og ná-
kvæmni.
„Kemur ekki Ingibjörg El?“
var gjarnan spurt þegar fyr-
irhugað var að gera eitthvað
skemmtilegt saman eins og að
fara í ferðalag. Ingibjörg var
húmoristi af guðs náð og stríðn-
islegt brosið náði til augnanna.
Nærvera hennar var ávísun á
góða skemmtun. Hún greip
gjarnan míkrafóninn kom með
góða skrítlu og einnig var hún
snillingur í að gera grín að
hversdagslegum hlutum og voru
atvik í hennar eigin lífi þar ekki
undanskilin.
Við klúbbsystur áttum hauk í
horni þar sem Ingibjörg var
þegar leitað var til hennar með
hin ýmsu álitamál sem upp
komu í félagsstarfinu. Hún var
talnaglögg og úrræðagóð; og
kom oft auga á einfaldar lausnir
og veitti góð ráð með gleði.
Að leiðarlokum sendum við
Lionessur fjölskyldunni innileg-
ar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Ingi-
bjargar Elíasdóttur.
Þín ljúfa minning lifa skal
og léttir tilveruna.
Þökk fyrir liðið þökk fyrir allt
þökk fyrir samveruna.
F.h. Lionessu-
klúbbs Keflavíkur,
Bergþóra Bergsteinsdóttir.
Ingibjörg
Elíasdóttir
Egill hefur spilað á gítar í
mörg ár og Lalli fékk áhuga á
að læra á slíkt verkfæri. Hann
gekk í málið af fullri einurð,
eins og honum einum var lagið.
Gítarar voru keyptir, grip
lærð og æfð; margar heimsóknir
og símtöl um spilamennskuna
gengu fram og til baka. Báðir
höfðu þeir áhuga á og ánægju af
þessu sameiginlega áhugamáli
og oft mikill gangur á þeim.
Lalli var hreinn og beinn
maður, ótrúlega orðheppinn og
fljótur að sjá spaugilegar hliðar
á hlutunum. Hann var fylginn
sér og stóð fastur fyrir og orð
hans stóðu eins og stafur á bók.
Elsku Jóhanna og dætur,
ásamt ykkar fjölskyldum.
Höggvið er skarð í ykkar hóp
og undiraldan þung og erfið.
Genginn er góður maður, allt-
of snemma.
Egill kveður bróður sinn og
þakkar góðar og dýrmætar
samverustundir.
Ég kveð sömuleiðis minn
ágæta mág með þakklæti fyrir
góða viðkynningu. Saman vott-
um við djúpa samúð og virð-
ingu.
Haustkvöld. Langvegir
Ljósafjöld sveitanna slokknuð
og allt þagnað
– nema einn lækur
einn hestur sem þræðir
beinan stíg
og ber mig í dimmunni
yfir heiðalönd feðra minna
til fjarlægs staðar.
Engu þarf að kvíða.
Nú kular úr opnum skörðum
og lækurinn hljóðnar
í lautunum mér að baki.
Engu þarf að kvíða
klárinn fetar sinn veg
– stefnir inn í nóttina
með stjörnu í enni.
(Hannes Pétursson.)
Egill Grímsson og
Guðrún Garðarsdóttir.
Við að lesa þá sorgarfrétt að
Lárus Grímsson sé fallinn rifj-
ast upp fyrir mér okkar liðnu
samverustundir á löngum vin-
skap.
Upphafið var er hann réðist í
skiprúm hjá mér árið 1972 á
m/b Straumnes ÍS. Var hann
með mér á vertíð og síðar á
humarveiðum. Ári síðar fór
hann í Stýrimannaskólann. Árið
1976 fórum við ásamt öðrum í
Persaflóann þar sem við vorum
ráðnir til skipstjórnar á veiði-
skipum.
Fannst mér það mikil áræðni
hjá Lárusi sem hafði litla
reynslu á því sviði. En honum
tókst það verk með ágætum. Er
komið var heim aftur réðist
hann sem skipstjóri á Ljósfara
GK. Þar sýndi hann mikla hæfi-
leika til nótaveiða. Í framhaldi
af því var hann skipstjóri á m/s
Hafrúnu ÍS og m/s Júpíter TH.
Var hann mikill aflamaður. Eft-
ir það réðist hann í ýmis verk-
efni. Veiðar við vesturströnd
Afríku, hvalaskoðun og veiðar á
sæbjúgum svo eitthvað sé nefnt.
Við okkar kynni blönduðust
kynni á fjölskyldum okkar, fæð-
ingu og uppvexti barna okkar
o.s.frv.
Lárusar er sárt saknað. Kall-
ið kom alltof fljótt. Frá honum
er tekinn sá tími er hann hefði
getað notið; efri árin í faðmi
fjölskyldunnar og að fylgjast
með uppvexti barnabarnanna.
Eftir stendur minning um góð-
an dreng sem með áræðni og
dugnaði varð landsfrægur sem
góður skipstjóri og mikill afla-
maður.
Okkar kæra Jóhanna og dæt-
ur sem og aðrir fjölskyldumeð-
limir.
Ég og fjölskylda mín færum
innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Lárusar
með þökk fyrir allt og allt.
Ingvi Rúnar Einarsson,
fv. skipstjóri.
Lauga mín er lát-
in, eða Sigurlaug
Helga Pétursdóttir eins og hún
hét.
Foreldrar hennar voru Sig-
tryggur Pétur Sigurðsson, f.
1897, d. 1935, og Hólmfríður Guð-
rún Einarsdóttir, f. 1892, d. 1971.
Lauga átti eina systur, Sól-
veigu Kristínu, f. 1925, d. 2015.
Hún og systir hennar ólust
upp í Aðaldal.
Lauga mín flutti að Hólkoti í
Miðneshreppi 1958. Hún réð sig
sem ráðskonu hjá bræðrunum
Arnoddi og Magnúsi sem ráku
kúa- og fjárbúskap á jörð sinni.
Lauga og Oddur felldu hugi
saman og gengu í hjónaband
1959. Þau eignuðust tvö börn,
dreng árið 1960 og stúlku árið
1961. Þau dóu bæði stuttu eftir
fæðingu. Það var sár og erfiður
tími.
Lauga kemur inn í stóra fjöl-
skyldu því Arnoddur og systkini
Sigurlaug Helga
Pétursdóttir
✝ SigurlaugHelga Péturs-
dóttir fæddist 25.
desember 1926 á
Hrauni í Aðaldal.
Hún lést 13. sept-
ember 2019 á Hlé-
vangi.
Útförin fór fram
í kyrrþey.
hans voru alls tíu.
Af þeim áttu níu
maka. Sex af þeim
bjuggu í Bæjar-
skershverfi, þrjú af
systkinunum í
Sandgerði og aðeins
einn, sá elsti, bjó í
Reykjavík. Með
þessu fólki, ásamt
afa mínum og
ömmu, ólst ég und-
irritaður upp.
Lauga kom til Hólkots með
krafti og nýjan og ferskan blæ.
Lauga átti alltaf sterkar rætur á
Hrauni í Aðaldal.
Systir hennar, Solla, átti mörg
börn og er kominn stór ættbogi
frá henni svo Lauga mín lifir
áfram í afkomendum systur
hennar.
Lauga og Oddur voru að ég tel
mjög samrýnd og hefðu fáar kon-
ur tekið það í mál að mágur henn-
ar byggi hjá þeim. Hún tók því og
var sómi hvernig hún hugsaði um
mág sinn á efri árum.
Þegar hún dó slitnaði strengur
í hjarta mínu. Við brotthvarf
hennar hvarf stór hluti af mínum
minningum og fannst mér að öll
stórfjölskyldan hyrfi mér í einni
svipan.
Guð blessi þig og minningu
þína.
Valdimar Sveinsson.