Morgunblaðið - 01.11.2019, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 1. NÓVEMBER 2019
✝ RagnheiðurGuðmunds-
dóttir fæddist á
Sæbóli á Ingjalds-
sandi í Önund-
arfirði 7. júlí 1932.
Hún lést á Land-
spítalanum í Foss-
vogi 7. október
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Ingibjörg
Guðmundsdóttir
frá Sæbóli Ingjaldssandi, f. á
Arnarstapa á Snæfellsnesi 15.
des. 1890, d. 22. sept. 1965, og
Guðmundur Guðmundsson,
bóndi á Sæbóli; f. 12. febr. 1889
á Kleifum í Seyðisfirði við Djúp,
d. 15. okt. 1969.
Ragnheiður var yngst átta
systkina, sem eru: Halldóra, f.
1916, d. 1990, Sigurvin, f. 1917,
d. 2005, Herdís, f. 1920, d. 2015,
Kristbjörg, f. 1923, d. 2008, Ár-
ný, f. 1924, d. 2006, Jensína, f.
1928, Guðrún Ágústa, f. 1929, d.
2012.
Ragnheiður giftist 18. okt.
1952 Pétri Jónasi Péturssyni, f.
15.7. 1920, frá Galtará í Gufu-
dalssveit, d. 19.2. 2007. For-
eldrar hans voru Anna Jak-
obsdóttir frá Skáleyjum, f. 24.1.
Ragnar, f. 1990, og f) Anna Mar-
grét, f. 1991, sambýlismaður
Bjarni Þór Guðmundsson, f.
1992. 4) Ingibjörg, f. 11. febr.
1969, gift Valtý Reginssyni, f. 9.
júní 1967. Börn þeirra eru: a)
Thelma Lind, f. 1996, og b)
Theódóra Steinunn, f. 1999.
Barnabarnabörn Ragnheiðar
og Péturs eru orðin 14.
Ragnheiður ólst upp á Sæbóli
og fluttist með foreldrum sínum
til Reykjavíkur 1947. Næstu tvo
vetur lærði hún við Húsmæðra-
skólann í Hveragerði. Þegar
hún var 16 ára hóf hún að vinna
á saumastofu Andrésar Andrés-
sonar á Laugavegi 3 og vann
þar til 1952.
Ragnheiður og Pétur bjuggu
öll sín hjúskaparár í Reykjavík,
fyrstu fjögur árin í Skerjafirði á
Reykjavíkurvegi 23, síðan Eski-
hlíð 14a, Hraunbæ 170 í yfir
þrjátíu ár, svo Bakkastöðum
73b. Á miðjum aldri byrjaði
Ragnheiður aftur að vinna utan
heimilis við ýmis störf; í Árbæj-
arskóla, saumastofu Ríkisspít-
alanna og í Múlabæ, dagvist
aldraðra og öryrkja. Þar fór
saman vinnan og stærsta
áhugamálið, sem var sauma-
skapur ýmiss konar.
Eftir andlát Péturs flutti
Heiða í íbúð fyrir aldraða í
Sunnuhlíð í Kópavogi.
Útför Ragnheiðar fer fram
frá Grafarvogskirkju í dag, 1.
nóvember 2019, og hefst athöfn-
in klukkan 13.
1887, d. 29.3. 1957,
og Pétur Pét-
ursson, f. 9.8. 1886
á Torfmýri í
Skagafirði, d. 9.10.
1981.
Börn Ragnheið-
ar og Péturs eru: 1)
Guðmundur, f. 4.
febr. 1953, maki
Sigrún Ingibjörg
Arnardóttir, f. 28.
maí 1955. Dætur
þeirra: a) Ragnheiður, f. 1978,
gift Þorsteini Guðbjörnssyni, f.
1969, og b) Heiðbjört Ýrr, f.
1990. 2) Anna Bára, f. 25. sept.
1955, gift Freysteini Vigfússyni,
f. 2. febr. 1952. Börn þeirra eru:
a) Kristinn Heiðar, f. 1981, maki
Catherine Kerrigan Chinasdótt-
ir, f. 1988, og b) Katrín Ósk, f.
1995, sambýlismaður Hilmar
Einar Kristinsson, f. 1991. 3)
Sigurður, f. 29. júní 1960, maki
Guðrún Ólafsdóttir, f. 10. apríl
1954. Börn þeirra eru: a) Ólafur
Örn Jónsson, f. 1971, maki
Khetkam Jónsson, f. 1984, b)
Pétur Óskar, f. 1979, maki Nína
Björk Geirsdóttir, f. 1983, c)
Hannes Freyr, f. 1982, sambýlis-
kona Kristjana Erlingsdóttir, f.
1982, d) Hanna Lilja, f. 1988, e)
Mamma mín var yndisleg kona,
hún umvafði alla sem í kringum
hana voru með kærleika, ró og
hlýju. Ég er langyngst af fjórum
systkinum og þegar ég fæddist
var mömmu vart hugað líf og tal-
aði hún oft um það að hún hefði
dáið en komið til baka. Ég veit að
mamma vonaðist nú eftir því að fá
eitt rólegt barn svona í lokin þar
sem hún var orðin 38 ára og pabbi
50 ára þegar ég fæddist en nei
hún fékk það nú aldeilis ekki. Hún
fékk í hendurnar heldur betur
uppátækjasaman orkubolta með
meiru. En þó að við mamma vær-
um gjörólíkar þá kom okkur mjög
vel saman. Ég veit að hún var afar
stolt af mér og þegar hún kynnti
mig fyrir fólki þá sagði hún alltaf:
„Hún Inga er sparibarnið mitt,
passaðu þig bara, hún er lögga, og
ég á ekki eitt löggubarn, ég á tvö.“
Fjölskyldan var henni allt og í
hvert skipti sem ég var í heim-
sókn hjá henni þá minntist hún á
það hversu heppin hún væri með
allt þetta góða fólk í fjölskyldunni
og henni var mjög umhugað um
að fylgjast með öllum afkomend-
um sínum. Alltaf tók mamma á
móti mér með útbreiddan faðm-
inn þegar ég kom til hennar og
nutum við þess báðar að hittast og
spjalla yfir kaffibolla, ég að koma í
kósí og rólegheit og hún að fá
fréttir af ævintýrunum í mínu lífi.
Mamma var víðsýn kona og vel
lesin, hún fylgdist vel með frétt-
um bæði í útvarpi og sjónvarpi,
hún elskaði ættfræði, sögu, landa-
fræði og að ræða um stjórnmál og
var hún vel að sér í þessum efn-
um. Uppáhaldstalan hennar
mömmu var talan 7 og kom hún
oft fyrir í hennar lífi, má m.a.
nefna að hún var yngst af átta
systkinum og sjöunda systirin í
röðinni, fædd 7.7., og heimilis-
föngin hennar í gegnum tíðina
voru öll með tölunni 7 í nema á
Sunnuhlíð, þar fékk hún íbúð
númer 4-3 en hún var nú ekki
lengi að finna lausn á því, 4+3 eru
7. Svo er einkanúmerið á bílnum
hennar RG 7715 sem er vísun í af-
mælisdag foreldra minna. Hún dó
síðan 7. október og varð 87 ára.
Það má eiginlega segja það og ég
fer ekki ofan af því að hún
mamma mín hafi verið göldrótt,
því allt sem hún snerti með hönd-
unum varð að meistarastykki,
hvort sem hún saumaði, heklaði,
prjónaði, flosaði, málaði eða teikn-
aði. Allt lék í höndunum á henni
og fólk varð agndofa yfir verkum
hennar. Skilur hún eftir sig
snilldarlega vel gerð verk, m.a.
dúka, lampa, púða, teppi, myndir
og þjóðbúninga svo eitthvað sé
nefnt.
Mamma saumaði oft á mig föt
þegar ég var unglingur á eitís-
tímabilinu og ég man að við tókum
strætó niður í bæ og kíktum í
tískuvörubúðirnar svo hún gæti
nú séð það sem var í tísku hverju
sinni. Það nægði henni að þreifa
og skoða smá flíkurnar og svo
sagði hún: „Þetta er ekkert mál,
þetta kann ég“ og svo skömmu
síðar var ég klædd og komin í nýj-
ustu tísku. Mig langaði svo til þess
að læra að prjóna almennilega og
fór ég til mömmu sem kenndi mér
réttu handbrögðin og áður en ég
vissi var ég búin að prjóna peysu á
mig, fjölskylduna og allar vinkon-
urnar, allt með hjálp mömmu
minnar.
Það er eitt sem við mamma átt-
um sameiginlegt en það er ást
okkar á sögunni um Ísfólkið eftir
Margit Sandemo. Við mæðgurnar
eigum allar 47 bækurnar og við
mamma vorum búnar að lesa þær
allar margoft og gátum við setið
tímunum saman við að ræða þessa
stórkostlegu sögu sem við elskuð-
um báðar.
Ég elska þig, mamma mín.
Blessuð sé minnig þín.
Guð geymi þig og varðveiti.
Þín dóttir,
Ingibjörg Pétursdóttir
(Inga P).
Elskulega móðir mín.
Það er sárt til þess að vita að
okkar gæðastundir verða ei fleiri.
Það voru góðar og notalegar
stundir þegar ég kom til þín og við
fengum okkur gott kaffi og með
því. Alltaf fagnaðir þú mér með
bros á vör og sagðir eitthvað fal-
legt: „Ertu nú komin, Anna mín,
mikið er gott að sjá þig.“ Við
ræddum um heima og geima, þú
varst svo vel lesin og fylgdist vel
með þjóðfélags- og heimsmálun-
um. Þú sýndir mér þær hannyrðir
sem þú varst að vinna að og varst
svo ánægð að geta enn átt þá iðju,
það stytti líka stundirnar. Þér var
margt til lista lagt og varst svo
flink í höndunum. Það var sér-
staklega tekið eftir því hve hand-
bragð þitt var fallegt sama hvað
það var, þjóðbúningar, harðangur
og klausturdúkar, hekluð teppi.
Upp um veggi voru listaverk, flos-
uð mynd af Ingjaldssandi, heima-
sveit þinni, og ofin teppi frá því þú
varst í Húsmæðraskólanum í
Hveragerði. Þú varst heimavinn-
andi með okkur börnin í Eskihlíð-
inni og vannst við að sauma Hag-
kaupssloppa svo og appelsínugula
vinnuvettlinga. Ég stóð oft hjá
þér, horfði aðdáunaraugum á þig
og saumavélina sem af þvílíkum
hraða framleiddi þessar flíkur.
Mamma vann mikið við að sauma
og hún saumaði oft föt á okkur
krakkana. Hún bjó gjarnan til
sniðin og saumaði síðan flíkur eft-
ir nýjustu tísku.
Frásögn þín af bernskuheimili
þínu Sæbóli á Ingjaldssandi og líf-
inu þar var yndisleg. Þú sagðir
mér hvernig þið börnin lékuð ykk-
ur um móa og grundir, fjöll og í
fjöru. Það var þó eitt sem fangaði
huga minn og var það kindin þín.
Hún elti þig hvert sem þú fórst.
Þið voruð greinilega miklir vinir.
Mamma gat verið ákveðin og var
viljasterk kona. Það var aðdáun-
arvert þegar hún ákvað að taka
bílpróf þá yfir fimmtugt og fór um
svipað leyti á enskunámskeið.
Hún talaði oft um það að það hefði
komið sér vel að vera með bílpróf
sérstaklega þegar hún þurfti að
sinna pabba í hans veikindum.
Hún hugsaði svo vel um pabba í
veikindum hans og lagði sig alla
fram við að gera líf hans bæri-
legra. Ég á þér svo margt að
þakka, mamma mín. Stuðningur
þinn og góðu ráðin sem þú gafst
voru ómetanleg. Þú hvattir mig til
náms og varst fullviss um að ég
ætti að verða leikskólakennari
sem svo varð. Þú sást fyrir þér
barnaskarann sem var í kringum
mig á unga aldri og leikinn sem
var ætíð í gangi hjá okkur. Veik-
indi þín komu eins og þruma úr
heiðskíru lofti en það var með
ólíkindum hve vel þér tókst að
taka á móti þessum vágesti. Af
æðruleysi og dugnaði hélstu
áfram og tókst á við hlutina eins
og þeir voru. Það var ótrúlegt að
sjá þig með slöngu í æð á spít-
alanum og reyta af þér brandar-
ana. Allt varð einhvern veginn
léttara og afslappaðra og fólkið í
kringum þig hló. Þetta ljóð samdi
Jóhannes úr Kötlum til mömmu,
þá kennari hennar í Húsmæðra-
skólanum í Hveragerði, og þótti
henni afar vænt um ljóðið.
Sólin og þú eiga saman
ef saklausar meyjar skal flokka.
Báðar með birtu í augum
og báðar með rauða lokka.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þakka þér, elsku mamma mín,
fyrir allt; kærleika, ást og hlýju.
Anna Bára Pétursdóttir.
Elsku mamma, nú skilja leiðir
okkar að sinni. Vegna veikinda
þinna nokkur undanfarin ár og
upplýsinga sem þú fékkst frá
læknunum nýlega var að vísu aug-
ljóst í hvað stefndi, en við vorum
samt allsendis óviðbúin þegar
skilnaðarstundin rann upp nánast
fyrirvaralaust. Ekki er þó um
annað að ræða en sætta sig við
orðinn hlut, óska þér farsældar
áfram veginn og inn í ljósið sem
vísar leið okkar allra.
Við þökkum þér fyrir allar
stundirnar sem við höfum fengið
að eiga með þér og öll svörin þín
við mörgum, oft skrítnum spurn-
ingum okkar barnanna þinna. Þú
fannst á þér ýmislegt og vissir
meira en þú vildir vera láta. Það
urðum við áþreifanlega vör við,
einnig eftir að við fórum að heim-
an, þegar þú hringdir til okkar á
ögurstundum til að afla frétta og
gefa góð ráð.
Mátt bænarinnar og andlega
lífið handan þessa lífs þekktir þú
vel af eigin raun og varst fyrir
nokkru byrjuð að gera ýmsar ráð-
stafanir. M.a. ákvaðst þú í sumar
sem leið að gömlu handskrifuðu
bækurnar sem forfeður þínir
skrifuðu og sem þú varðveittir, en
sumt af því var skrifað á nítjándu
öld, skyldu fara á Héraðsskjala-
safnið á Ísafirði til varðveislu.
Það var gott að alast upp hjá
ykkur pabba því þið stóðuð alltaf
vel saman og voruð einhuga um að
við börnin fengjum gott uppeldi.
Þið voruð svo samrýmd, höfðuð
líka mikinn og góðan félagsskap
hvort af öðru, alltaf var stutt í
húmorinn og það hafði jákvæð
áhrif á okkur börnin ykkar.
Það komu tímabil sem minna
var að gera í leigubílaakstrinum
hjá pabba og tekjurnar minnk-
uðu. Þá bættir þú það upp með því
að taka að þér fleiri heimaverk-
efni í saumaskap. Vel saumaðir
Hagkaupssloppar og gulir vinnu-
vettlingar til afhendingar í
stórum stöflum réttu þá af tekju-
hlið heimilisins þó alltaf hefði
mátt telja það láglaunaheimili.
Þrátt fyrir það kom aldrei upp
skortur af neinu tagi og við börnin
fengum allt það sem önnur börn
fengu.
Mamma saumaði einnig mikið
af kjólum, kápum og alls kyns öðr-
um fatnaði samhliða handavinn-
unni og þjóðbúningasaumun sem
hún hafði sérstakan áhuga á. Hún
sótti mörg námskeið hjá Heimilis-
iðnaðarfélaginu og fleiri stöðum.
Einnig saumaði hún út og flosaði
myndir sem hún teiknaði áður.
Henni leiddist aldrei sagði hún
svo oft, hún gæti þá alltaf gripið í
prjónana, heklað eða saumað eitt-
hvað, næg verkefni voru yfirleitt í
gangi allt um kring hjá henni.
Það gladdi mig mjög að finna
hvað þið Inga Arnar, konan mín,
náðuð vel saman og samband ykk-
ar styrktist enn frekar í gegnum
samtöl ykkar um þjóðhætti og
gamlar hefðir og venjur við saum-
un og notkun á ýmsum gerðum
þjóðbúninga.
Mamma var ákveðin og kraft-
mikil kona, skipulögð, vandvirk
og áreiðanleg. Hennar sterka
réttlætiskennd gerði það að verk-
um að hún hafði skoðanir á flest-
um þjóðfélagsmálum og yfirleitt
öllum málum. Komin á sextugs-
aldur fór hún á námskeið í fram-
sögn, ensku og fl. og þá ákvað hún
að taka bílpróf og keypti sér síðan
bíl sem hún hafði mikla gleði af að
keyra.
Takk fyrir allt, mamma mín, og
fyrir allar góðu samverustundirn-
ar. Guð geymi þig.
Guðmundur Pétursson.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku hjartans amma Heiða.
Það verða þung skref í dag þegar
við kveðjum þig með trega og
sorg í hjarta. Þú varst einstök
kona og kemur til með að eiga sér-
stakan stað í hugum okkar.
Þú varst mikil félagsvera og
naust þess að vera með hópnum
þínum. Hjá þér var alltaf opið hús
og við máttum koma og fara eins
og okkur sýndist. Eftir langan
dag á golfvellinum á Korpúlfs-
stöðum var alltaf jafn notalegt að
hlaupa yfir til ykkar afa Péturs á
Bakkastöðum og hlýja sér með
ristuðu brauði og kakómalti.
Við fjölskyldan vorum svo
heppin að fá að njóta nærveru
þinnar sérhvert aðfangadags-
kvöld. Í miðri óreiðu og hávaða-
semi í okkur systkinunum og
barnabörnunum hefði hver ein-
asti maður leitað í skjól en þú
horfðir yfir hópinn þinn og muldr-
aðir „mikið endemis hvað ég er
heppin“ á meðan þú brostir út í
eitt. Okkur er minnisstætt síðast-
liðinn jóladag þegar við fjölskyld-
an spiluðum Trivial Pursuit eftir
hangikjötsátið eins og við höfum
svo oft gert yfir jólin. Í þetta sinn
tókst þú fullan þátt í spurninga-
keppninni og skemmtir þér svo
vel. Í byrjun spilsins vorum við
hálfpartinn búin að gefa okkur að
þú myndir vera til sýnis en vorum
svo agndofa yfir spurningunum
sem þú gast svarað og bjargað lið-
inu þínu með. Þú varst svo klár og
skýr fram á þinn hinsta dag.
Elsku amma, þú hafðir svo
góða áru og það var svo gott að
tala við þig. Þú þekktir áhugamál
okkar allra og gast endalaust
spjallað um heima og geima. Þú
varst með skemmtilegar skoðanir
og þér leiddist ekki þó svo að við
gerðum stundum grín að þér. Þú
nýttir hvert tækifæri sem gafst til
þess að tjá okkur hversu stolt þú
værir af hverju og einu okkar og
varst svo ánægð með okkar val á
lífsförunautum, sem þú lagðir þig
alla fram við að kynnast og bjóða
velkomin í fjölskylduna. Þú varst
með fingur úr gulli og við sitjum
eftir með aragrúa af fallegu og
vönduðu handverki sem við mun-
um fá að njóta á meðan við minn-
umst þín með hlýju í hjarta.
Takk fyrir allar minningarnar í
Hraunbænum, á Bakkastöðum og
á Kópavogsbraut. Takk fyrir
hlýjuna og fyrir að reynast okkur
alltaf trygg og trú. Þú varst okkur
sönn fyrirmynd og vonandi náum
við að miðla einhverju af þínum
kærleika til barnanna okkar í
framtíðinni. Við erum þakklát fyr-
ir þann tíma sem við fengum með
þér og fyrir það fólk sem við höf-
um í kringum okkur þín vegna. Þú
hafðir fulla ástæðu til þess að vera
stolt af hópnum þínum.
Góða ferð, elsku amma, þar til
við sjáumst á ný.
Þín barnabörn,
Pétur Óskar, Hannes Freyr,
Hanna Lilja, Ragnar og
Anna Margrét.
Elsku amma mín, þá er komið
að kveðjustund. Tilhugsunin um
að fá aldrei að hitta þig aftur,
faðma, tala og hlæja saman er erf-
ið. Samverustundin sem við áttum
saman á spítalanum var kveðju-
stund. Sú stund var erfið en samt
svo yndisleg þar sem ég gat sagt
við þig hversu vænt mér þykir um
þig og þú sagðist vera tilbúin að
kveðja. Ég er lánsöm að hafa
fengið að kynnast þér og þú varst
alltaf tilbúin að aðstoða sama hvað
bjátaði á. Ég gaf þér lítinn engil í
jólagjöf sem þér fannst svo falleg-
ur, nú mun hann ávallt minna mig
á þig. Við áttum svo margar ynd-
islegar stundir saman, jólaboðin á
Bakkastöðum standa alltaf upp úr
þar sem þú bauðst ættingjum í
yndislegan mat og samverustund.
Mun ávallt sakna þín, Takk fyr-
ir allt.
Katrín Ósk Freysteinsdóttir.
Minningar mínar með ömmu
minni Heiðu eru mér mjög kærar.
Ég er svo afar þakklát fyrir það
hvað amma var góð að leyfa mér
að koma til sín eftir skóla svo ég
þyrfti ekki að fara í frístundina.
Amma bakaði alltaf handa mér
hveitibrauð og smurði það með
miklu smjöri alveg eins og ég vildi
hafa það. Hún átti alltaf handa
mér Oreo og heitt kakó þegar ég
kom í heimsókn og ég gleymi því
ekki hvað við spiluðum mikið og
prjónuðum. Við gátum spjallað
um allt og ekkert og höfðum við
alltaf gaman af félagsskap hvor
annarrar. Þessar minningar sitja
fast í huga mínum og mun ég aldr-
ei gleyma þeim. Amma var besta
vinkona mín og hafði hún alltaf
trú á mér í öllu því sem ég gerði,
einnig var henni mjög umhugað
um heilsu mína og fór það veru-
lega í taugarnar á henni að ég
væri að veipa enda hætti hún ekki
að spyrja mig út í það hvort ég
ætlaði ekki að fara að hætta þess-
ari vitleysu en það er ekki svo
langt síðan ég náði loksins að
hætta og var hún virkilega ánægð
með það. Það sem þessi æðislega
kona hefur mótað mig mikið á
þessum 20 árum sem ég hef lifað
er ótrúlegt og er ég þakklát fyrir
það á hverjum degi. Takk fyrir að
segja í þínum síðustu orðum að þú
værir stolt af mér, þessi orð eru
mér afar mikilvæg og mun ég
halda í þau alla mína ævi. Hvíldu í
friði elsku amma mín, ég mun
hugsa til þín um ókomna tíð, þitt
barnabarn
Theódóra (Tedda).
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Elskuleg móðursystir mín
Ragnheiður Guðmundsdóttir er
látin eftir erfið veikindi. Ég minn-
ist hennar með mikilli hlýju og
virðingu. Heiða frænka kallaði
mig hjartabarnið sitt, en ég var
fyrsta ungbarnið sem hún fékk í
fangið.
Heiða var yngst átta systkina,
sjö systur og einn bróðir sem
fæddust og ólust upp á Sæbóli á
Ingjaldssandi og þegar afi og
amma brugðu búi 1946 og fluttu
til Reykjavíkur var hún enn í föð-
urhúsum.
Heiða nam hannyrðir við
kvennaskólann í Hveragerði og
minntist hún þess tíma með gleði
og hlýju. Hún starfaði sem
saumakona hjá Andrési klæð-
skera um skeið. Hún var svo
heimavinnandi húsmóðir á meðan
börnin voru lítil. Eftir að börnin
voru komin á legg starfaði Heiða í
mörg ár sem leiðbeinandi í handa-
vinnu eldri borgara í Múlabæ. Þar
starfaði Pétur Pétursson eigin-
maður hennar líka.
Frænka mín var glæsileg kona,
einstaklega vandvirk, glaðvær og
ættrækin. Hún var stolt af börn-
um sínum og niðjum öllum. Hún
var hrókur alls fagnaðar og naut
sín í góðara vina hópi, var minnug
og hafði frá mörgu að segja.
Handverkið hennar var fallegt og
við systurnar fengum að njóta
þess þegar við vorum litlar þegar
hún saumaði á okkur fallega kjóla
og margt fleira. Útsaumuð barna-
föt færði hún mér á sængina, allt
einstaklega fallegt og vandað.
Gráttu ekki
yfir góðum
liðnum tíma.
Njóttu þess heldur
að ylja þér við minningarnar,
gleðjast yfir þeim
og þakka fyrir þær
með tár í augum,
en hlýju í hjarta
og brosi á vör.
Því brosið
færir birtu bjarta,
og minningarnar
geyma fegurð og yl
þakklætis í hjarta.
(Sigurbjörn Þorkelsson)
Við Skúli vottum börnum
Ragnheiðar og afkomendum öll-
um innilega samúð.
Blessuð sé minning Ragnheið-
ar Guðmundsdóttur frá Sæbóli.
Drífa Hjartardóttir.
Ragnheiður
Guðmundsdóttir