Læknablaðið - des. 2019, Blaðsíða 42

578 LÆKNAblaðið 2019/105
Ættu að læra um eigin streitu
„Mér fannst merkilegt að hafa farið í gegn-
um 6 ára læknisnám og lært að þekkja
mannslíkamann en ekki þetta. Það eru
hlutir sem við læknar mættum læra meira
um, sérstaklega hvaða áhrif starfið getur
haft á okkur sem sinnum því,“ segir hann.
„Við læknar ræðum ekki mikið um
streitu og kulnun en flestir kannast meira
eða minna við áhrifin,“ segir hann. En
hvernig er hægt að stjórna aðstæðum?
„Lífið er allskonar. Auðvitað þurfa
einstaklingar sjálfir að skoða hvað þeir
gera utan vinnunnar og hvernig þeir
hugsa um sjálfa sig. Svo verður að horfa á
hvernig vinnustaðurinn er uppbyggður.“
En finnst honum nægilega gætt að
því á Landspítala? „Ég geri ráð fyrir því
að allir séu að reyna að gera sitt besta en
auðvitað, þegar maður skoðar ástandið á
bráðamóttökunni, er það ekki ásættan-
legt,” segir Guðmundur.
Ástandið verra og verra
„Þegar ég fór í leyfi vorum við að sjá 20-25
sjúklinga bíða innlagnar á bráðamóttök-
unni í lengri eða skemmri tíma. Þegar ég
kem til baka eru þeir upp undir 40. Hins
vegar þegar ég byrja á bráðamóttökunni
árið 2012 funduðu yfirlæknar ef sjúklingar
voru inniliggjandi á deildinni yfir nótt. Þá
voru þetta örfáir sjúklingar,“ segir hann
um ástandið þar og vaxandi álagstoppa.
„Maður sér á þessu stutta árabili sem
ég hef unnið þarna að vandi bráðamót-
tökunnar hefur vaxið hratt. Hvar ætlum
við að draga línuna? Hvar stoppar þetta?“
Hann hafi áhyggjur af ástandinu.
„Já, auðvitað. Það er ekki auðvelt að
starfa í þessu ástandi. Það truflar starf-
semi deildarinnar gríðarlega þegar ekki
er lengur pláss til að skoða sjúklingana.
Hlutir eins og sóttvarnir og umhverfis-
mengunin, hávaðamengun og erill, eykur
streituna bæði hjá starfsmönnum og sjúk-
lingum,“ segir hann og lýsir því hvernig
hann fikraði sig aftur í átt að 100% starfi.
Starfsþrekið eykst jafnt og þétt
Hann hóf í fyrstu að leysa af þriðju hverja
viku á heilsugæslunni á Hellu og Hvols-
velli og jók álagið eftir því sem þrekið
jókst. „Þá prófaði ég aðra hverja viku
þar til í vor og sumar að ég vann heilan
mánuð. Þá fann ég að ég hafði orku í fulla
vinnu á þessum stað, sem er töluvert frá-
brugðið því að vinna á bráðamóttöku. Svo
steig ég það skref í haust að vinna 25% á
bráðamóttökunni,“ segir hann og að hún
rífi meira í en starfið á heilsugæslunni.
„En ég finn að ég næ að endurhlaðast
á milli vakta. Maður þarf að finna að það
er hægt milli vinnutarna,“ segir hann og
horfir bjartsýnn fram á að ná fullum bata.
„Það er ekki komin mikil reynsla ennþá
en ég finn að ég er á öðrum stað en ég var
þegar ég fór í veikindaleyfið. Ég hef unnið
mikið í sjálfum mér og reynt að læra betur
á sjálfan mig, passa að takmarka óþarfa
áreiti í lífi mínu sem mest.“ Hann hlaði
ekki á sig verkefnum eða geri hluti sem
ekki séu í innsta kjarna þess sem hann
langi að áorka í lífinu.
„Fókusinn á að vera á það sem skiptir
mann miklu máli,“ segir hann. „Tími er
takmörkuð auðlind. Það eru aðeins 24
klukkustundir í sólarhringnum. Við verð-
um alltaf að velja og hafna á milli verka
svo við náum jafnvægi í lífinu.“
Sofa vel, hreyfa sig mátulega, forðast stess og láta ofan í sig hollan mat, - þetta eru grundvallarlögmál sem ber að fara eftir og Guðmundur Freyr er góð fyrirmynd í því.