Hugur og hönd - 01.06.1983, Side 22

Söðull með gömlu lagi,
fótafjölin fyrir báða fætur.
Flosuð söðulsessa úr togi.
Silfurbúin svipa, hnakk-
taska og beislisstengur úr
kopar, íslensk smíð.
t’jóðminjasafn Islands.
gaman er að skreppa á bak
Talið er að hesturinn hafi fylgt okkur Islendingum frá því
land byggðist. Erfitt hefði verið að vera án hans, var
hann mikilsverður þáttur í lífi fólksins, enda oft nefndur
„þarfasti þjónninn“. Hélt hann því nafni allt til þess að
vélaöld hóf innreið sína.
Það var gripið til hestsins ef fólk þurfti að bregða sér
bæja á milli, fara til kirkju, í kaupstað eða lengri ferða-
lög. Allan flutning lengri eða skemmri önnuðust þessar
blessaðar skepnur. Heyband var sett upp á klakka eins og
allur annar farangur langt fram á þessa öld. Einstaka
bóndi eignaðist vagn eða kerru, nokkru eftir aldamótin,
en þeim var ekki hægt að koma við nema á stöku stað
vegna vegleysu. Fyrir utan öll þau margvíslegu not sem
menn höfðu af hestinum bættist við ánægjan, sem fólkið
hafði af reiðhestum sínum. Yndið af að skreppa á bak var
öllum þorra landsmanna óendanlega mikils virði. Það var
því engin furða þótt hesturinn nyti mikilla vinsælda fyrir
alla þá þjónustu er hann veitti bæði ungum og öldnum.
Þegar börnin stálpuðust svo að þau gátu farið með
gullastokkinn sinn á vorin út á bæjarhólinn og hvolft þar
úr honum, gaf að líta marga fallega leggi og fjölbreyttar
skeljar. Einna mest bar þó á leggjunum. Framfótaleggir
voru reiðhestar, en afturfótaleggir brúkunarhross. Er búið
var að dreifa búpeningi um hólinn voru reiðhestarnir
22
HUGUR OG HÖND