Hugur og hönd - 01.06.1993, Blaðsíða 11

ýmislegt við sköpun þeirra sem
öðrum dytti ekki einu sinni í hug.
Auk þess að sýna gamansemina
í verki með skreytingum sínum
á styttunum gefa nöfn verkanna
okkur vísbendingar. Eitt verka
Sæmundar er kynskiptingur og
varð til á þann veg að karlstytta
dagaði uppi hjá honum og seld-
ist ekki, hvorki hér heima á sýn-
ingu né í Osló. „Svo að ég breytti
henni í konu, og þá var hún fljót
að ganga út!“ segir Sæmundur
hlæjandi.
Þegar Sæmundur gerði mynd-
ina „Hallgerður gefur Gunnari
lokk“ (sem aldrei var samkvæmt
sögulegum heimildum) leyfði
hann sér auk nafngiftarinnar að
prjóna við - eða öllu heldur
breyta - sögunni og setti eigin
útgáfu hennar í sýningarskrá
þegar hann sýndi myndverkið:
„Nú hleypur Þorbrandur Þor-
leifsson upp á þekjuna og hegg-
ur í sundur bogastrenginn
Gunnars. Gunnar mælti: „Nú fór
illa, því að aldrei hefðu þeir
unnið mig meðan ég kom bog-
anum við.“ Hallgerður svarar:
„Vegna fornrar ástar okkar mun
ég gefa þér lokka tvo úr hári
mínu og munum við móðir þín
snúa þá í bogastreng.““
Tilbrigði
Sköpunargleði Sæmundar er
mikil. Hann mótar fólk á ýmsum
aldri og eru börn hans einkar
hugljúfar styttur, stuttfættar og
sakleysislegar á svip.
Sumar mannverur Sæmundar
skarta glettilega fyrirferðarmikilli
hárgreiðslu, aðrar bera skál á
höfði með epli í, enn aðrar eru að
hálfu huldar eins konar slöri.
Þessar álfkonur hans (sjá mynd
af „Skógardís") eru með „vafning“
utan um sig sem verður þannig til
að Sæmundur losar 1-2 árhringi
utan af viðardrumbinum áður en
hann fer að höggva hann til.