Hugur og hönd - 01.06.1993, Blaðsíða 13

1. Gunnar Hinriksson vefari, í vefstól sínum á elliheimilinu Grund.
GUNNAR HINRIKSSON
vefarí
Ofinn renningur á Pjóðminjasafni
Það voru vefkonur sem stóðu
og ófu í kljásteinavefstaðnum
allar þær aldir sem hann var við
lýði hér á landi, eða frá land-
námstíð fram á 19- öld. Þegar
vefstólar tóku við hlutverki vef-
staðarins, settust karlmenn í þá.
Spyrja má, hvers vegna héldu
konur ekki áfram að vefa í nýja
verkfærinu? Það er auðvitað ekki
hægt að svara því svo óyggjandi
sé. Ekki var það vegna þess að
erfiðara væri að vefa í vefstól, í
honurn var setið við vinnuna, í
stað þess að standa upp á end-
ann og ganga stanslaust fram og
til baka eins og gert var þegar
ofið var í vefstað. Sennilegast
þykir mér, að karlmönnum hafi
betur verið treyst til að skilja
þetta nýja og flókna „tækni-
undur“. E.t.v. hefur það líka haft
áhrif, að erlendir förunautar og
leiðbeinendur á fyrstu vefstóla
sem hingað kornu, voru karl-
menn, enda mun vefnaður hafa
verið löggild iðngrein karla er-
lendis. En þó karlmenn hafi
lengstum setið í vefstólunum
meðan ofið var á íslenskum
heimilum, fór það þó svo að
konur urðu víða jafnokar karla í
vefnaðarlistinni og sums staðar
önnuðust konur einar vefnaðinn
undir lokin, svo sem mun hafa
verið í A.-Skaftafellssýslu.
HUGUR OG HÖND
13