Bændablaðið - 24.08.2017, Page 25

25Bændablaðið | Fimmtudagur 24. ágúst 2017
ferðaskrifstofan vildi að ég tæki
annan hóp og nú er þetta orðinn stór
þáttur í rekstrinum hjá mér.
Þetta er þá þannig að ég býð fólk
velkomið með því að gefa því snaps.
Gef þeim svo hákarl og segi þeim
sögur. Þá sýni ég þeim líka handflök-
un á stórum þorskum og fræði þau
um þá tegund og tek fram hákarls-
haus sem ég er með hér í pækli og
lýsi því öllu. Svo er glens og gaman
og ég er með leiki sem ég fæ fólk til
að taka þátt í. Einn leikinn kalla ég
„Fear factor“ sem er þá ætlaður þeim
hraustustu og veldur alltaf mikilli
kátínu. Ég ætla ekkert að segja frá
honum því hann á að koma fólki á
óvart.
Fólk fer hér í gegnum svona
klukkutíma langt „prógramm“ og
síðan fær það að smakka saltfiskrétt
hér á veitingahúsinu Baccalá Bar.
Áður en veitingahúsið kom til var ég
með eldhúsaðstöðu í því sama húsi
og gaf ég þeim að smakka saltfiskinn
hér í vinnslunni hjá mér.“
Gestir fá að sjá allt vinnsluferlið
Ég sýni gestum hvernig saltfiskur
verður til alveg frá því fiskurinn
kemur hér inn nýveiddur og maður
flakar hann. Það fær að sjá saltað
flak, útvatnaðan saltfisk og saltfisk
í lofttæmdum „vacum“ pakkningum
eins og ég hef gert í áratugi. Þannig
fær fólk að sjá allt vinnsluferlið og
það finnst gestunum stórmerkilegt.
Það eru ekki margir sem hafa tæki-
færi til að kynnast slíku í dag, allra
síst útlendingar. Enda halda þeir vart
vatni yfir þessu.
Fyrir þremur árum, þegar ferða-
mannastraumurinn fór mjög að
aukast, sá ég að það væri ekki hægt
að halda þessu áfram nema að koma
hér upp almennilegri aðstöðu. Í hitti-
fyrra lá ég um haustið í makindum
úti á Tenerife með konunni minni.
Velti ég þá fyrir mér hvað ég gæti
gert til að vera með veitingastað sem
væri ekki eins og hjá öllum öðrum.
Þá kom upp í hugann víkingaskip.
Þegar ég kom heim fékk ég frænku
mína, Dagnýju Reykjalín, til að rissa
upp þessa hugmynd, en hún er graf-
ískur hönnuður. Síðan smíðaði ég
pall fyrir utan veitingahúsið sem
er þilfarið í víkingaskipi. Það var
byrjað á smíðinni í fyrravor og hún
kláruð nú í apríl. Við vorum í fimm
daga að smíða skipið sjálft og nú
segi ég útlendingunum að það hafi
strandað hér fyrir 800 árum, en því
hafi verið haldið vel við.
Það eru skildir á borðstokknum,
en ég sendi 30 skildi til vina og
vandamanna úti um allt land og bað
þá um að mála eitthvað á þá. Ég fékk
þá til baka og sumir eru hreinustu
listaverk. Þannig eiga fjölmargir þátt
í þessari smíði.“
Fleiri snillingar í fjölskyldunni
Meðal margra snillinga sem að
smíðinni hafa komið nefnir Elvar
Elías Höskuldsson og Habba bróður
sinn (Hafstein Reykjalín), en honum
er ekki síður margt til lista lagt og er
bæði ljóðskáld og tónskáld auk þess
að vera listmálari og hagleikssmiður
með meiru.
„Nú í vor fór ég í skógarlund sem
afi og frændur mínir gróðursettu fyrir
50 til 60 árum. Þar fann ég efni í
siglutré skipsins. Það má því segja
að allt sé þetta fjölskyldutengt.
Timbrið í skipinu og klæðningin
inni í veitingahúsinu er lerki úr
Hallormsstaðarskógi. Svo sel ég
ullarvörur frá konunum úr þorpinu.
Ég legg ekkert á þessar vörur annað
en virðisaukaskattinn, en konurnar fá
allt andvirðið. Þetta eru því ódýrustu
ullarvörur á landinu.“
Umsvifin aukast stöðugt
Þessi starfsemi hefur heldur betur
undið upp á sig. Í þeirri viku sem
blaðamaður staldraði við hjá Elvari
var hann að taka á móti hátt í 400
manns í kynningar og súpu. Þar af
voru um 250 erlendir skátar.
„Það má því segja að fiskvinnslan
sé næstum að verða aukabúgrein
hjá mér yfir hásumarið. Þá er farinn
að aukast straumur ferðamanna
hingað yfir veturinn líka. Í janúar
og febrúar á næsta ári verður beint
flug til Akureyrar frá Bretlandi. Þá
munu koma átta vélar og við erum
inni í því dæmi. Allt er þetta því
bráðskemmtilegt.
Svo er töluvert um að það komi
hingað skíðafólk yfir vetrartímann,
m.a. gestir af hótelinu á Deplum
í Fljótum og frá Klængshóli í
Svarfaðardal.“
Með 14 manns á launaskrá og
ýmislegt á prjónunum
„Þá er ég með fjóra til fimm, fimmtán
til sextán ára polla héðan úr þorpinu
sem eru að afgreiða og vaska upp. Það
eru einir 14 á launaskrá við þetta, allt
saman fólk af svæðinu. Þetta hefur
því orðið allt að segja fyrir búsetu
hér, en hér búa innan við 100 manns.
Tengslin mín við sveitina núorðið
eru helst í
gegnum þessa
starfsemi hér.
Það eru hátt í t í u
manns sem starfa við hvalaskoðunina
og þau borða í eldhúsinu hjá mér.
Svo er hér stórbóndi í sveitinni á
bænum Stærra Skógi sem kemur
hingað með allt sitt lið í mat þegar
allt er á fullu í heyskapnum. Hann er
að framleiða nautakjöt og við höfum
rætt um að gera kannski eitthvað úr
því hér á staðnum.“
Snillingar í matseld
Það er óhætt að segja að fólk
kunni vel til verka við matreiðslu á
saltfiskréttunum á Baccalá Bar sem
eru hreint lostæti. Segir Elvar að
þar séu að verki konur úr þorpinu
sem skiptast á við matseldina.
Saltfiskréttirnir eru hannaðir á
staðnum.
„Við köllum þetta „Uppáhald
skipstjórans“, sem er rauði rétturinn
og er aðeins sterkari. Hinn köllum
við „Vélstjóra á vakt“. Sagan á bak
við þessa rétti er að um borð í einu
skipi var ekkert að gera eina nóttina
hjá vélstjóra og skipstjóra. Tóku þeir
sig til og fóru að keppa um hver gæti
gert betri saltfiskuppskrift á meðan
kokkurinn væri sofandi og þetta er
útkoman.“
Tjaldsvæði og heitir pottar

„Svo var ég að opna hér tjaldsvæði
sem mun líka styðja við þessa
starfsemi. Þá erum við að
vinna í að opna hér heita potta í
Sandvíkurfjöru sem er í 150 metra
fjarlægð frá veitingastaðnum. Við
búum nefnilega svo vel hér að vera
með flotta og einstaka
sandfjöru sem snýr á móti suðri.
Ég held því fram að það sé eina
sandfjaran á Norðurlandi sem snýr
á móti suðri.“
Ýmsar uppákomur á vetrum
„Á veturna erum við svo með
skemmtilegar uppákomur á Baccalá
Bar. Þá erum við með þjóðleg
saltfiskkvöld og kvöld með signum
fiski. Þá vorum við með sviða- og
lappaveislu þar sem sviðnar voru
og eldaðar um 600 lappir og 100
hausar. Í þessa veislu mættu um 100
manns og var þá fullt hér í báðum
sölum.
Þetta eru virkileg skemmtikvöld
og fáum við þá alltaf til okkar
tónlistarmenn, söngvara og grínara.
Við finnum því upp á ýmsu.“
Allt í víkingastíl
Elvar segist sjá fyrir sér að heitu
pottarnir í Sandvíkurfjöru verði
að öllum líkindum í tveim litlum
víkingaskipum. Annað á staðnum
verði hannað í þeim stíl. Þá séu uppi
hugmyndir um að reisa smáhýsi við
tjaldstæðið og þau verði hönnuð
með víkingatímann í huga.
„Jafnvel munum við setja þar
upp langhús að hætti víkinga.“
Elvar segir að samlegðarhrifin
séu mjög mikil fyrir atvinnulífið á
Hauganesi. Þá sé mjög gott samstarf
við hvalaskoðunina á staðnum,
en ekki er óalgengt að hægt sé
að sjá hvali í fæðuleit rétt fyrir
utan bryggjuna. Hvalaskoðunin
á Hauganesi er með þeim elstu á
landinu, en hún hóf starfsemi 1993.
Með ódrepandi áhuga á hestum
Hauganes er umlukt miklum túnum
þar sem öflugur landbúnaður hefur
verið stundaður í gegnum aldirnar.
Elvar segist svo sem lítið hafa komið
að landbúnaði en lifnar allur við
þegar blaðamaður orðar við hann
áhuga hans á hestamennsku.
„Ég á eina tíu hesta en kemst
þó minna á bak en ég vildi vegna
anna hér. Það kemur fyrir að ég
bjóði gestum á bak, en þetta eru
engir túristahestar heldur alvöru
hestar og því vil ég ekki taka óvana
á bak. Ég fer þó alltaf með fólk til
hestanna og þó það komist ekki á
bak þá er mikil upplifun fyrir það
að fá bara að taka utanum þá og hafa
þá vappandi í kringum sig. Þessar
skepnur gefa svo mikið af sér að
það er dásamlegt. Fólk fer eftir slík
kynni á brott með tárin í augunum.
Ég byrjaði ekki í hestamennsku
fyrr en ég var fimmtugur, en nú er
ég 62 ára. Þá hafði ég aldrei komið
á bak og verið sjóari alla ævi.
Mig hafði þó alltaf langað til að
eiga hesta og sneri mig nánast úr
hálfsliðnum í hvert sinn er ég keyrði
framhjá hestunum í túnunum hér í
sveitinni.“
Þess virði að brotna á báðum og
oftar en einu sinni
„Ég kunni ekki neitt þegar ég
byrjaði og hélt að þetta væri enginn
vandi. Því byrjaði ég auðvitað
á því að ökklabrjóta mig. Tveim
árum seinna lærbraut ég mig, en
var kominn á bak aftur áður en
ég sleppti hækjunum. Ég segi
því alveg hiklaust að það að vera
í hestamennsku er þess virði að
brotna á báðum og oftar en einu
sinni. Það er dásamlegt að fara
til fjalla í þrjá eða fjóra daga með
nokkra hesta, í góðum félagsskap
og gista svo í eyðikofum.
Uppáhaldsmerin mín heitir
Stjarna sem er undan Pilti frá
Sperðli. Ég keypti hana fyrir átta
árum og kom þá með hana í hesthús
sem ég var með úti á Dalvík. Ég fór
út að ríða daginn eftir og kom svo að
húsinu, stoppaði við dyrnar, fór af
baki, opnaði dyrnar og tók hana inn.
Ég gerði svo nákvæmlega það sama
daginn eftir. Þriðja daginn stoppaði
ég og ætlaði að fara af baki, en þá
bítur hún í handfangið, ýtir hurðinni
upp með nefinu og ég beygði mig
bara niður og við riðum inn. Eftir
þetta gerðum við þetta alltaf. Það
er stórkostlegt að fylgjast með
dýri læra svona hluti. Mér finnst
hún stundum hafa mannsvit. Þetta
er alveg ótrúleg meri, en svolítið
ofvirk eins og ég.
Stundum þegar ég er með fullt
af útlendingum á víkingaskipinu
á Baccalá Bar, laumast ég oft burt
og sæki hest og kem svo á fullri
ferð hér ríðandi frá sjónum og
negli niður við skipshlið. Fólkið
fórnar höndum og hleypur til mín,
klappar og kjassar hestinn og fær
jafnvel að mynda sig á baki. Það
er dásamlegt að upplifa slíkt,“ segir
hin eiturhressi framkvæmdastjóri,
Elvar Reykjalín. /HKr.
Örn er frændi Elvars og hefur verið hans hægri hönd í fyrirtækinu í 17 ár.
Áður var hann á sjó með Elvari og hefur því verið viðloðandi starfsemina í
segir Elvar.
þar sem karlmanns- og kvenmannsskór segja allt
sem segja þarf.
Elvar Reykjalín þreyttur í hestaferð í Barkárdal. Á áningastað lagðist hesturinn
niður og Elvar lagði höfuðið í hálsakotið og steinsvaf í hálftíma. Hesturinn