Perlur - 01.09.1931, Qupperneq 10

120
PERLUR
★
reyndar ekkert á það að minnast, nú virtist dóttirin hamingjusöm.
Henni leizt líka vel á tengdasoninn. Hann var stór og karlmannlegur.
Þó þótti henni vænt um hann eins og eitthvað, sem var lítið og
munaðarlaust.
Frú Jörgensen gamla hafði legið alveg rúmföst í nokkra daga.
Stingirnir í bakinu voru nú orðnir að fasta-þrautum og sviminn yfir
höfðinu yfirgaf hana aldrei. Hún var ekki í neinum vafa um, að hún
ætti ekki langt eftir. Það miðaði hún samt ekki aðallega við heilsuna,
heldur við hana dóttur sína, hún sýndi henni svo mikla umhyggju og
nærgætni í seinni tíð.
Það var að morgunlagi. Frú Jörgensen var ein inni. Hún var
nýþvegin og greidd og leið heldur vel eftir hætti. Hún lá þráðbein í
rúminu, það þoldi hún bezt, og hendur hennar voru krosslagðar ofan á
sænginni. Þannig hafði hún legið lengi grafkyr með hálfluktum aug-
um. Allt í einu tók hún sjálf eftir því, hvað hún lá þarna í dauðaleg-
um stellingum. Það var rétt eins og dauðinn væri þegar kominn og
hún biði einungis þess, að hann setti innsigli sitt á hana. Hroll setti
að henni. Hún dró í ofboði að sér fæíurna. Guði sé lof, þeir voru
vel heitir. Frú Jörgensen hagræddi sér aftur, eftir því sem veikir
kraftar hennar leyfðu, og sefaðist að fullu. Onei, sei sei nei, hún hafði
ekki verið miklu lasnari þessa dagana en stundum áður. Sennilega
kæmist hún á fætur núna fyr en seinna, en að þessu eina hlaut þó
að reka. í hæfilegri fjarlægð var dauðinn ljúfur og yndislegur. Hugur
hennar fylltist innileik og bljúgri hrifning. Ferðalagið dásamlega átti
hún fyrir höndum. Andi hennar risi upp úr erfiðleikum hversdagslífs-
ins, frjáls og óháð gengi hún inn í fögnuðinn og dýrðina. Frú Jör-
gensen lék sér að tilhugsuninni eins og barn að nýfengnu gulli. Hún
spennti greipar og tók að hafa yfir í hálfum hljóðum stef úr gömlum
bænum. Annars fann hún, að hún var óvenju minnislítil núna, en hún
fór þá aftur og aftur með það sama. Hún hrökk upp við það, að
stúlkan, sem hún fékk, þegar hún lagðist, fór að taka til hjá henni.
Frú Jörgensen dæsti í hljóði. Það átti ekki af henni að ganga. Þessi
stúlka fyllti hana alltaf óróleik og hræðslu, ekki af því að hún væri
vond, nei. Það var ekki það með hana, en hún var svo óttalega dug-
leg. Þvílík hamhleypa, þó hún gerði ekki nema að draga til stól. Frú
Jörgensen fannst að návist hennar gera sig rýrari og lítilfjörlegri heldur
en hún í rauninni var. Það var óheppilegt eins og á stóð. Þreyta og
klökk angursemi hvarflaði að frú Jörgensen. Ojá, hún mætti missa sig
úr þessum heimi, eins og hún var orðin, ónýt til alls. Henni var al-