Perlur - 01.09.1931, Side 34

150
PERLUR
★
hann gekk inn í dómsalinn, og hann grét hástöfum og féll í faðm
Claude, áður en varðmennirnir gátu aftrað því. Claude studdi hann
og sagði um leið og hann snéri sér að sækjandanum:
»Þetta er þorparinn, sem gaf mér af mat sínum, þegar ég svalt<.
Þegar vitnaleiðslunni var lokið og sækjandi og verjandi höfðu
talað í málinu, stóð Claude upp. Hann talaði þannig, að allir dáðust
að. Engum gat blandast hugur um, að í honum bjó mælskumaður
fremur en morðingi. Hann talaði í skýrum rómi og sannfærandi.
Hann hermdi frá atvikum eins og þau gerðust, alvarlega og skreytni-
laust. Stundum tókst honum svo upp, að fólk viknaði við. — Honum
þótti aðeins einu sinni. Það var þegar sækjandi sagði, að hann hefði
myrt verkstjóra óáreittur.
»Hvað eruð þér að segja?< sagði Claude. »Gerði hann ekkert á
hluta minn? Nú einmitt það. Nú skil ég. Ef drukkinn maður slær mig
og ég ber hann aftur og drep hann. Það er mér málsbót. Ég var
áreittur að fyrra bragði. Öðru máli er að gegna, sé maður ódrukkinn
og alls gáður, þó hann kvelji mig samfleytt í fjögur ár, smáni mig og
geri gys að mér. Ég unni stúlku. Hún svalt. Ég stal handa henni.
Hann storkaði mér með henni. Ég átti barn. Ég stal, til þess að það
hefði eitthvað að borða. Hann hæddist að því. Ég svalt. Vinur minn
gaf mér mat sinn. Hann tók vin minn frá mér. Ég bað hann að lofa
mér að fá hann aftur. Hann snaraði mér í svartholið í staðinn. Ég
/ / /
drap hann. Eg er óskapa níðingur. Eg er morðingi. Eg var ekki
áreittur að fyrra bragði. Ég er maklegur að koma undir fallöxina.
Látum svo vera. Bezt að svo sé<.
Hann var dæmdur til lífláts af þeim tólf bændum, sem kvið-
dóminn sátu. Hann vildi ekki biðja um náðun. Vngsta nunnan, sem
hafði stundað hann meðan hann var veikur, grátbændi hann um að
beiðast náðunar. Hann neitaði lengi vel. Loksins skrifaði hann undir
náðunarbeiðni, en þá var fresturinn útrunninn fyrir fáum mínútum.
Nunnan var honum svo þakklát fyrir bænheyrzluna, að hún gaf hon-
um fimm franka. Hann tók við peningunum og þakkaði henni fyrir.
Meðan verið var að sækja um náðunina, var honum gefið tækifæri
til að komast undan. Hann vildi það ekki. Nagla, vírspotta og skjólu-
haldi var rennt niður um loftræsið í klefa hans. Hvert þessara áhalda
hefði dugað til að sverfa sundur járnstengurnar, fyrir mann með
hans verklægni.
Áttunda dag júlímánaðar, sjö mánuðum og fjórum dögum eftir
morðið, kom dómritarinn inn í klefa til Claude og tilkynnti honum,
að hann ætti eina stund eftir ólifaða.