Perlur - 01.09.1931, Blaðsíða 37

PERLUR
153
*
„Hver ert þú og hvaSan ber þig a?S?
Þú ert í hæsta lagi þriggja ára, er
það ekki? Hver er móðir þín og
hver er faSir þinn?“ Hann lagSi
hana varlega frá sér á gólfiS. „Nú
gerum viS bál, Kazan!“ hrópaSi
hann.
Hann fann fljótlega loftsnerilinn,
sem Blake hafSi útbúiS fyrir reyk-
inn. Svo fór hann og náSi í eldiviS
og nokkurum mínútum seinna log-
aSi báliS glatt í kofanum. BarniS
var sofnaS. Hann bar lík Eskimóa-
konunnar út úr kofanum, og þá
fyrst tók hann eftir og undraSist,
hve fljótt hann hafSi náS kröftum.
Hann teygSi úr sér og dró andann
djúpt. Honum fannst lýjandi byrSi
lyft af herSum sér. Hann horfSi
sigri hrósandi á Kazan.
„Nú er þaS búiS, Kazan!“ hróp-
aSi hann meS undrun í röddinni.
„Nú finn ég ekki til veikinnar leng-
ur. ÞaS er henni aS þakka ....“
Hann flýtti sér aftur inn í kofann,
þar sem nú var vel heitt orSiS.
Hann fór úr kuflinum,kastaSi bjarn-
arfeldinum fyrir framan báliS og
settist þar meS barniS í kjöltu sér.
Hún svaf vært. Pelliter mændi eins
og hungraSur maSur á litla, tærSa
andlitiS. Hann strauk varlega
gullnu lokkana frá hvitu enninu
xneS stórgerSum fingrum sínum.
Svo hneigSi hann höfuSiS hægt, og
varir hans snertu kinn barnsins.
Hann lagSi hörundssnarpt andlit
sitt, hert af stormi og kulda, aS
þessum litla, veikbyggSa líkarna,
sem hann hafSi fundiS úti á heims-
enda.
Ótal spurningar komu honum í
hug. Hvernig stóS á því, aS hún
var meS Eskimóakonunni og Blake?
Blake var ekki faSir liennar, Eski-
móakonan ekki móSir lxennar.
HvaSa örlög höfSu látiS hana lenda
hjá þeim? Hann bjóst viS, aS svar
viS þessum spurningum fengist al-
drei, og hann var þvi feginn. Nii
tilheyrSi hún honum. Hann hafSi
fundiS hana. Enginn gat staSiS í
vegi fyrir réttindum hans. Hann
fór niSur i brjóstvasa sinn og dró
upp myndina af ungu stúlkunni,
sem átti aS verSa konan hans. Nú
datt honum ekki lengur dauSinn í
hug. Gamla hræSslan og máttleysiS
hafSi sópast á burt.
„Þetta er þér aS þakka“, hvísl-
aSi hann til myndarinnar, „og ég
veit aS þú verSur glöS er ég færi
þér hana“. Hann horfSi á litlu sof-
andi telpuna og hélt áfram: „Úr
jxví ég veit ekki hvaS þú heitir,
þá verS ég sjálfur aS gefa þér nafn
— litla Sóley mín — hvernig lízt
þér á þaS?“
Nú opnaSi Sóley litla augun.
Hann gaf henni mjólk aS drekka
og gældi viS hana. Því næst sýndi
hann henni myndina.
„SjáSu“, sagSi hann, „falleg
kona —“.
Honum til mikillar undrunar og
gleSi rétti Sóley litla fram hend-
ina og benti meS litla vísifingi'-
inum sínum á andlit ungu stúlk-
unnar.
„Mamma“, hvislaSi hún.
Pelliter reyndi aS svara, en þaS
var eins og háls hans herptist sam-
an. Þegar hann loks mátti mæla,
sagSi hann klökkum rómi: „Já, þú
segir satt, — þetta er mamma þin!“
*
Viku eftir aS Pelliíer fann snjó-
húsiS, nálgaSist Billy Mac Veigh
Fullerton-höfSa meS bréfin, meS-
ulin og hundana dauSuppgefna.
ÞaS læddist yfir hann þungur kvíSi,
þegar hann loks sá svarta klett-
ana hefjast úr eySimörk öræfanna.
Myndi Pelliter vera á lífi? Fleiri
ástæSur mæltu á móti þvi en meS.