Perlur - 01.09.1931, Blaðsíða 28

144
PERLUR
*
aði allan daginn til að hafa ofan af fyrir sér, meðan hann var frjáls
maður, og á kvöldin kýldi hann svanginn með fjögra punda brauði.
í fangelsinu þrælaði hann einnig allan daginn, en þar fékk hann al-
drei meira en hálft annað pund af brauði og lli pund af kjöti. Hann
var oftast nær hungraður, beinlínis svelti, en aldrei hafði hann orð á
því við nokkurn mann.
Dag nokkurn, þegar Claude hafði lokið við sultarskammt sinn,
gekk hann til bekkjar síns til að dunda við eitthvert verk, svo hann
fyndi minna til hungursins. Hinir fangarnir sátu enn við mat og töl-
uðu saman. Þá tók sig unglingspiltur út úr hóp þeirra. Hann var
gugginn í framan og veiklulegur. Hann gekk til Claude og nam staðar
við bekk hans. Hann var með hníf í hendinni og skammturinn hans
var ósnertur. Hann stóð kyr hjá Claude, og það var eins og hann
langaði til að segja eitthvað, en kæmi sér ekki til þess. Claude kipr-
aði varirnar. Honum var ami að drengnum og matnum hans.
»Hvað viltu?* spurði hann fljótlega.
»Ég vildi, að þú gerðir mér greiða«.
»Hvað er það?« spurði Claude.
»Að hjálpa mér með matinn minn, ég get ekki lokið við hann«.
Gremjan í augum Claude hvarf fyrir tárum, sem komu fram í
augu hans. Hann tók hnífinn, skipti matnum í tvo hluti og borðaði
síðan sinn helming.
»Hafðu nú þökk fyrir«, sagði pilturinn, þegar þeir höfðu lokið
við að borða. »Við skulum skipta matnum miili okkar upp frá þessu«.
»Hvað heitirðu?* spurði Claude.
»Ég heiti Albin«.
»Og fyrir hvað ertu settur inn?«
»Ég stal«.
»Það gerði ég líka«, sagði Claude.
Þeir mötuðust saman upp frá þessu og urðu brátt mjög miklir
vinir. Saman að sjá litu þeir út eins og feðgar. Því þótt Claude hefði
aðeins sex um þrítugt, þá leit hann út eins og maður um fimmtugt.
En Albin var tvítugur, en leit út fyrir að vera seytján ára, því bernsku-
sakleysið var ekki horfið úr augum hans, þótt þjófur væri. Þeir voru
hvor öðrum allt í öllu, unnu saman, sváfu í sama klefa, gengu saman
í garðinum og borðuðu báðir af sama hleif.
Verkstjóranum hefur verið lýst að framan. Hann var mjög óvin-
sæll hjá föngunum, og oft varð hann að leita hjálpar hjá Claude, til
að stilla til friðar, þegar mikill rosti var í föngunum. Fáein orð rrá
honum lægðu betur rostann í þeim en gert hefðu tíu lögregluþjónar.