Perlur - 01.09.1931, Blaðsíða 32

148
PERLUR
*
Jafnskjólt og þessu kynlega réttarhaldi var Iokið og fangarnir
eins og staðfest dóminn, sem Claude hafði kveðið upp, varð hann
aftur rólegur. Hann tók fram fataræflana sína. Hann kallaði á þá,
sem honum var bezt við og skipti fötunum milli þeirra. Skærunum
einum hélt hann eftir. Hann kvaddi því næst hvern mann með handa-
bandi. Margir grétu. Hann brosti við. — Hann tók eftir unglingspilti,
sem starði á hann. Pilturinn var fölur í framan og titraði af ótta við
að hugsa til þess, sem hann ætti að verða sjónarvottur að.
»Vertu ósmeikur, piltur minn«, sagði Claude, »það gengur fljótt
fyrir sig«. — Síðan sagði hann föngunum að fara til vinnu sinnar.
Þeir hlýddu honum orðalaust.
»Nú eru fimmtán mínútur eftir«, sagði Claude og gekk hægt
yfir gólfið og hallaði sér fram á bekk, sem stóð bak við hurðina
að dyrunum, sem verkstjórinn var vanur að koma inn um.
Klukkan sló níu. — Dyrnar opnuðust og verkstjóri kom inn,
einn eins og hann var vanur. Hann sá ekki Claude og gekk á milli
bekkjanna, án þess að veita því athygli, að allir mændu á eftir hon-
um óttaslegnum augum. — Allt í einu hnykkti honum við. Hann
heyrði fótatak á eftir sér og snéri sér snögglega við. Það var Claude,
sem hafði gengið á eftir honum, án þess að hann yrði þess var.
»Hvað vantar þig?« spurði hann hörkulega. »Snautaðu á þinn
stað«. Það var eins og hann væri að tala við hund en ekki mann.
»Mig langar að tala við yður, herra verkstjóri*, sagði Claude.
»Um hvað var það?«
»Það var um hann Albin*.
»Nú, einmitt það. Sólarhringarnir þrír hafa ekki nægt þér«.
»Herra verkstjóri, lofið mér að fá Albin aftur«, sagði Claude í
bænarróm. »Ég grátbæni yður að gera það. Þá skal ég vinna vel.
Þér eruð frjáls maður. Yður gerir það ekkert. Þér eigið nóga vini,
en ég á ekki nema Albin einan. Hann gaf mér mat með sér. Nú
svelt ég. Verið miskunnsamur, herra. í guðsbænum lofið þér mér að
fá hann. Ég verð hungurmorða«.
»Eg geri það ekki. Eg er búinn að segja þér það. Snautaðu
nú burtu«. — Verkstjórinn greikkaði nú sporið, en Claude fylgdi á
eftir. Þeir höfðu færst nær útganginum.
Fangarnir — áttatíu og einn — horfðu á og stóðu á öndinni af ótta.
»Segið þér mér að minnsta kosti, áf hverju þér viljið ekki leyfa
okkur að vera saman?« spurði Claude.
>Ég er búinn að segja þér það. Af því að —«.
Claude færði sig frá við svar verkstjóra. Fangarnir horfðu agn-