Perlur - 01.09.1931, Blaðsíða 38

154
PERLTJR
Sorg Billys og örvænting hafði
aukizt með degi hverjum. Hann
reyndi að uppræta Isobel úr huga
sínum, en honum tókst það ekki.
Frá Eskimóaþorpinu hafði hann
sent langa skýrslu til Churchill, og
i þessari skýrslu hafði liann sagt
ósatt. Hann hafði skrifað, að
Scottie Deane hefði dáið af af-
leiðingum byltunnar, og hann hafði
ekki iðrast þess eitt augnablik.
Hundarnir hröðuðu ferðinni er
heimkynnið nálgaðist. Loks eygði
Billy kofann. Hann þurkaði af sér
svitann og kastaði mæðinni. Þykk-
an reykjarmökk lagði upp úr
strompi kofans! Billy flýtti sér
heim að kofanum, smeygði af sér
þrúgunum og lagði hendina á
húninn til þess að opna hurðina.
En hönd hans seig máttlaus niður
aftur. Brosið dó á vörum hans.
Undrun og skelfing lýsti sér á
andlili hans, er hann lagði eyrað að
hurðinni og hlustaði. Hann hafði
komið of seint -— máske einum
degi, máske tveimur. Pelliter var
orðinn vitskertur. Billy heyrði
hann tala og hlæja þarna inni, og
nú fór hann að syngja. Skyndi-
lega hætti söngurinn, og nú heyrði
Billy annað hljóð. Hann æpti upp
yfir sig, reif upp hurðina og reik-
aði inn.
„Guð komi til — Pelly — Pelly!“
Pelliter lá á gólfinu á fjórum fót-
um. En það var ekki hið glaðlega,
undrandi andlit hans, sem Billy
sá fyrst, lieldur litli engillinn með
gullnu lokkana, sem sat á gólfinu
við hlið hans. Billy hafði ferðast
bæði dag og nótt, og hélt í fyrstu,
að hann væri farinn að sjá ofsjón-
ir. Pelliter stökk á fætur, greip
báðar hendur hans og hló og grét
í einu. Hann leit hvorki út fyrir að
vera brjálaður né hafa hitasótt.
„Guð blessi þig, Billy! Hvað ég
★
er feginn að þú ert kominn aftur.
Við höfum þráð þig mikið, og fyr-
ir nokkrum mínútum vorum við
að gá að þér út um gluggann. Og
ég, sem bjóst við dauða mínum
fyrir viku, — mér fannst ég vera
aleinn í öllum heiminum, — en
sjáðu, Billy! Sjáðu — ég hef eign-
azt dóttur!“
Pelliter sagði honum í fáum
orðum frá heimsókn Blakes, bar-
daganum og hinu erfiða ferðalagi,
er hann fékk ríkulega launað með
fundi Sóleyjar litlu. „Ég hefði dáið
án hennar, Billy“, sagði hann að
endingu. „En ég veit ekki hver hún
er eða hvaðan hún er komin. Það
var ekkert í kofanum eða vösum
Blakes, sem benti á það. Ég gróf
hann hér úti — undir snjónum —
svo að þú gætir rannsakað hann
þegar þú kæmir“.
Hann tók við bréfunum, sem
Billy dró upp úr vasa sínum. Með-
an hann var að lesa þau, sat Billy
með Sóley litlu á hné sér. Hún hló
framan i hann og klappaði veð-
urbörðu andliti hans með litlu,
mjúku og heitu lófunum sínum.
Billy stóð hægt á fætur og rétti
Sóleyju litlu að Pelliter.
„Pelly, hefur þú nokkurn tíma
... skoðað augu ... fast hjá þér?“
spurði hann, „blá augu?“
Pelliter horfði undrandi á hann.
„Jeanne mín er bláeygð“.
„Og hafa þau litinn, brúnan blett
i miðju?“
„Ne-ei“.
„Þau eru bara blá, er það ekki,
einungis blá?“
„Já“.
„Ég hugsa, að fæst blá augu séu
með litlum, brúnum bletti, held-
urðu það ekki líka?“
„Hvað í ósköpunum áttu við?“
hrópaði Pelliter.
Framh.